Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2020 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Robert Kuczyński (spr.)

Sędziowie: Maria Pietkun

Grażyna Szyburska-Walczak

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2020 r. we Wrocławiu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy Z. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy z 12 grudnia 2019 roku sygn. akt VII U 1084/19

oddala apelację

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 387 § 2 ¹ kpc w brzmieniu obowiązującym od 7 listopada 2019 r., który znajduje zastosowanie z uwagi na datę wniesionej apelacji, Sąd Apelacyjny nie będzie przytaczał ustaleń faktycznych i rozważań prawnych dokonanych przez Sąd Okręgowy i ograniczy się jedynie do wyjaśnienia podstawy prawnej i oceny poszczególnych zrzutów apelacyjnych z uwagi przyjęcie za własne zarówno ustaleń faktycznych jak i oceny prawnej dokonanej przez Sąd I Instancji.

Sąd Apelacyjny zważył:

Apelacja nie była zasadna i jako taka nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, wbrew zarzutom apelacji, Sąd I instancji rozpoznając odwołanie ubezpieczonej od zaskarżonej decyzji ZUS przeprowadził odpowiednie do wymagań rozpatrywanej sprawy ustalenia faktyczne i dokonał prawidłowej oceny przepisu art. 58 kodeksu postępowania administracyjnego związanego z instytucją przywrócenia termin, co doprowadziło tenże Sąd do trafnych wniosków, że w rozpatrywanym stanie faktycznym wystąpiły podstawy do przywrócenia wnioskodawczyni terminu do złożenia skargi o wznowienie postępowania.

Dlatego też ustalenia faktyczne, jak i rozważania prawne polegające na ocenię przesłanek do przywrócenia terminu, Sąd odwoławczy zaaprobował i przyjął jako własne, co czyni zbędną konieczność ich powtarzania.

Na wstępie podkreślenia wymaga, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie (art. 477 ⁹ i art. 477 ¹⁴ k.p.c.) i tylko w tym zakresie podlega ona kontroli sądu zarówno pod względem jej formalnej poprawności, jak i merytorycznej zasadności. Postępowanie sądowe zmierza do kontroli prawidłowości lub zasadności zaskarżonej decyzji, a w związku z tym wykluczone jest rozstrzyganie przez sąd, niejako w zastępstwie organu rentowego, żądań zgłaszanych w toku postępowania odwoławczego, które nie były przedmiotem zaskarżonej decyzji (por. postanowienie S.N. z dnia 22 lutego 2012 r., II UK 275/11, LEX nr 1215286).

Tym samym przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie, wyznaczonym treścią zaskarżonej decyzji jest kwestia zasadności odmowy przez organ rentowy przywrócenia wnioskodawczyni na podstawie art. 58 § 1 i 2 k.p.a. oraz art. 59 § 1 k.p.a. terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania administracyjnego, zakończonego prawomocną decyzją tego organu dotycząca wysokości emerytury.

Kontynuując zasadniczą dla rozpatrywanej sprawy kwestię uchybienia przez wnioskodawczynię terminu do skutecznego wniesienia do Organu rentowego skargi o wznowienie postępowania Sąd Apelacyjny wskazuje, że zgodnie z art. 58 § 1 k.p.a. w razie uchybienia terminu należy przywrócić termin na prośbę zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego winy.

W myśl 58 § 2 k.p.a. prośbę o przywrócenie terminu należy wnieść w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. Jednocześnie z wniesieniem prośby należy dopełnić czynności, dla której określony był termin.

W zacytowanym przepisie ustanowione zostały cztery przesłanki przywrócenia terminu, które muszą wystąpić łącznie, tj. uprawdopodobnienie przez osobę zainteresowaną braku swojej winy, złożenie przez zainteresowanego wniosku (prośby) o przywrócenie terminu, dochowanie terminu (nieprzywracalnego) do wniesienia wniosku o przywrócenie terminu, który zaczyna biec od dnia ustania przeszkody i wynosi siedem dni oraz dokonanie czynności procesowej, dla której był ustanowiony przywracany termin.

Przeszkody powodujące uchybienie terminu powinny mieć charakter obiektywny, niezależny od zainteresowanego oraz trwać przez cały bieg terminu przewidzianego dla dokonania czynności procesowej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 października 1999 r., sygn. akt IV SA 1656/97). Okolicznością wskazującą na brak winy osoby zainteresowanej w dochowaniu terminu jest między innymi choroba. Art. 58 k.p.a. pozwala na uprawdopodobnienie braku winy, przy czym uprawdopodobnienie jest środkiem zastępczym, słabszym niż dowód, nie dającym pewności, lecz jedynie wiarygodność twierdzenia o danym fakcie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego wbrew stanowisku skarżącego wnioskodawczyni w sposób wystarczający wypełniła obowiązek uprawdopodobnienia okoliczności wskazujących na brak winy w uchybieniu terminu. Ocena czy zachodzą przesłanki do zastosowania cytowanego powyżej przepisu musi odbywać się z odwołaniem do okoliczności konkretnego przypadku.

Uszło uwadze skarżącego, bądź nie nadaje on ustalonym faktom należytej rangi, że w rozpoznawanej sprawie wnioskodawczyni wskazywała od początku że uchybienie terminu spowodowane było jej złym stanem zdrowia – operacją żylaków.

Apelacja oparta na podniesieniu nieprawidłowości w zastosowaniu art. 58 kpa ograniczyła się w zasadzie do przedstawienia ogólnej, czysto teoretycznej wykładni instytucji przywrócenia terminu kładąc akcent na ocenę Sądu I Instancji w przedmiocie nieznaczności przekroczenia terminu bez odniesienia się do najważniejszej kwestii jaką był niezakwestionowany a zatem uznany za uprawdopodobniony fakt złego stanu zdrowia wnioskodawczyni, który legł u podstaw uchybienia terminu. Oderwanie argumentu „ nieznaczności” od kwestii stanu zdrowia wnioskodawczyni czyni apelację nieprzekonującą.

Biorąc zatem powyższe pod uwagę, uznać należało, że skarżący nie podważył skutecznie stanowiska Sądu I instancji, że wnioskodawczyni spełnia przesłanki z art. 58 § 1 i 2 k.p.a. do przywrócenia jej terminu z art. 145 lit. a § 2 k.p.a. do wniesienia skargi o wznowienie wskazanego postępowania administracyjnego.

Niezależnie od powyższego po wydaniu zaskarżonego wyroku weszła w życie (10 lipca 2020 r.) ustawa z 19 czerwca 2020 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS która w art. 1 w sytuacji wnioskodawczyni nakazuje przeliczenie jej świadczenia od daty wydania decyzji o przyznaniu emerytury w wieku powszechnym, co czyni apelację bezprzedmiotową, bowiem będzie przedmiotem nowego postępowania Organu wszczętego z urzędu.

Dlatego też, apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu na mocy art. 385 k.p.c.

sędzia Maria Pietkun sędzia Robert Kuczyński sędzia Grażyna Szyburska-Walczak

R.S.

ZARZĄDZENIE

1. odnotować w repertorium;

2. odpis orzeczenia doręczyć pełnomocnikowi ZUS r. pr. R. M.

3 po skutecznym doręczeniu akta sprawy zwrócić Sądowi I instancji.

24 sierpnia 2020r.