Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marta Ładzińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 15 stycznia 2021 r. w J.

sprawy z odwołania B. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

z dnia 23 czerwca 2020 r., znak: (...)

w sprawie

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

o jednorazowe odszkodowanie

I.  zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 23 czerwca 2020 r., znak: (...)w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy B. H. (H.) prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, któremu wnioskodawca uległ w dniu 7 grudnia 2018 r., w wysokości odpowiadającej 16% stałego uszczerbku na zdrowiu, zaliczając na jego poczet dotychczas przyznane odszkodowanie;

II.  kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

SSR Marta Ładzińska

Sygn. akt IV U 185/20

UZASADNIENIE

Wnioskodawca B. H. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 15 czerwca 2020 r. znak (...), którą organ rentowy przyznał mu prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy w wysokości 15% uszczerbku na zdrowiu. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 7 grudnia 2018 r. uległ wypadkowi przy pracy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił 15 % uszczerbku na zdrowiu, z czym wnioskodawca nie zgadza się, wskazując, że organ rentowy nie zapoznał się z dokumentacją medyczną.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie (k. 22 i nast.) wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu organ rentowy zarzucał, że decyzja w sprawie, w której odmówiono przyznania jednorazowego odszkodowania z wypadku przy pracy była prawidłowa i zgodna z obowiązującymi przepisami.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca B. H. jest z wykształcenia inżynierem budownictwa lądowego.

W dniu 7 grudnia 2018 r. B. H. uległ wypadkowi przy pracy – spadł z wysokości. W dacie zdarzenia podlegał ubezpieczeniom społecznym.

(dowód: bezsporne)

U wnioskodawcy na skutek wypadku rozpoznano złamanie nasady bliższej kości ramiennej prawej, złamanie wyrostka łokciowego prawego, złamanie szyjki kości ramiennej prawej z odłamami w zaklinowaniu, wieloodłamowe złamanie z oderwaniem guzka większego kości ramiennej, złamanie głowy kości ramiennej prawej, płyn wstawie, obrzęk tkanek miękkich okolicy barku prawego, wieloodłamowe złamanie dostawowe wyrostka łokciowego kości łokciowej prawej, obrzęk tkanek miękkich okolicy stawu łokciowego prawego.

B. H. cierpi na stan po złamaniu nasady bliższej kości ramiennej prawej, wieloodłamowe złamanie szyjki kości ramiennej prawej, wieloodłamowe złamanie z oderwaniem guzka większego kości ramiennej z następowym leczeniem operacyjnym oraz stan po złamaniu wyrostka łokciowego kości łokciowej prawej.

Pod względem skutków ortopedycznych stały uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy spowodowany wypadkiem przy pracy z dnia 17 grudnia 2018 r. wynosi 16 %, w tym 10 % z powodu złamania kości ramiennej i 6 % z powodu złamania kości łokciowej.

(dowód: dokumentacja medyczna, k – 5-20, k – 29-49, opinia biegłego chirurga - ortopedy z dnia 28.08.2020 r., k – 53-57)

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się na dowodach z dokumentacji zawartej w aktach ZUS, na dokumentacji medycznej złożonej przez wnioskodawcę, których żadna ze stron nie kwestionowała, a Sąd nie miał podstaw, by odmówić im autentyczności i wiarygodności oraz na opinii biegłego ortopedy, która zostanie omówiona w toku rozważań.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawą żądania wnioskodawcy był przepis art.11 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z dnia 28 listopada 2002 roku, nr199, poz. 1673 ze zmianami), zgodnie z którym ubezpieczonemu, który w następstwie wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną był fakt, że wnioskodawca uległ w dniu 7 grudnia 2018 r. wypadkowi przy pracy oraz że wypadek ten wywołał u wnioskodawcy uszczerbek na zdrowiu. Spór dotyczył okoliczności, jakiego rodzaju jest to uszczerbek i w jakiej wysokości. Od wysokości uszczerbku zależy bowiem wysokość odszkodowania w świetle art. 11, 12 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z dnia 28 listopada 2002 roku, Nr 199, poz. 1673 ze zmianami).

Wysokość uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy wynosi 16 %. Sąd ustalił tę okoliczność na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii. Sąd dał wiarę opinii, albowiem była rzetelna, spójna, logiczna oraz sporządzona zgodnie z zasadami wiedzy.

Opinia biegłego podlega - jak inne dowody - ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny, to jest zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Nie podlega ona zatem weryfikacji w takich kryteriach, jak dowód na stwierdzenie faktów. Jednocześnie, przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (tak: wyrok SN z 1987.10.13, II URN 228/87, (...)). Z istoty i celu dowodu z opinii biegłego wynika przy tym, że jeśli rozstrzygnięcie sprawy wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłych jest konieczny. W takim wypadku Sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeżeli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym. W niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się przesłanek podważających prawidłowość wydanych opinii.

Żadna ze stron nie złożyła zastrzeżeń do opinii biegłego ortopedy, c o pozwala przyjąć, że strony nie kwestionowały ustaleń i wniosków opinii.

W związku z powyższym, wobec ustalenia, że wnioskodawca doznał stałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 16 %, Sąd uznał odwołanie za uzasadnione i na podstawie przepisu art. 477 ⁽¹⁴⁾ § 2 k.p.c. odwołanie uwzględnił, zmieniając decyzję organu rentowego, jak w punkcie I wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w punkcie II wyroku znajduje oparcie w przepisie art. 108 k.p.c. oraz art. 113 w zw. z art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594). W toku postępowania wnioskodawca był zwolniony od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, a wydatki ponosił Skarb Państwa.

Sąd w niniejszym postępowaniu wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym, działając na podstawie przepisu art. 148 (1) k.p.c., zgodnie z którym Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W niniejszym postępowaniu żadna ze stron nie wnosiła o przeprowadzenie rozprawy a sąd – po zapoznaniu się z materiałem dowodowym uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia miała bowiem opinia biegłego, a poza wysokością uszczerbku stan faktyczny w sprawie nie był sporny.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.

SSR Marta Ładzińska