Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 14 grudnia 2020 r. w G.

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...)-B, R. 41 w G.

przeciwko W. S.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6 707,38 zł. ( sześć tysięcy siedemset siedem złotych trzydzieści osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 lipca 2019r do dnia zapłaty;

2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1553 zł. (jeden tysiąc pięćset pięćdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1038/19

UZASADNIENIE

(wyroku z dnia 14 grudnia 2020 roku – k. 65)

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...)-B, R. 41 w G. wniosła pozew przeciwko W. S. o zapłatę kwoty 6.707,38 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając pozew powódka wskazała, że pozwany – jako członek powodowej wspólnoty – nie czyni zadość swoim obowiązkom finansowym wynikającym z art. 13 i 14 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali. Za okres od grudnia 2017 roku do 06 czerwca 2019 roku pozwany zalega z płatnościami na poczet funduszu remontowego oraz opłat bieżących za własny lokal oznaczony numerem (...) w budynku o numerze (...) przy ul. (...) w G. w wysokości objętej pozwem.

(pozew – k. 2-3)

W dniu 23 sierpnia 2019 roku w sprawie o sygn. akt I Nc 713/19 Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty – k. 24)

Pozwany wniósł sprzeciw od wyżej wskazanego nakazu, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska oświadczył, że nie kwestionuje zaległości wobec powodowej Wspólnoty. Wskazał jedynie, że zaległość jest wynikiem choroby jego matki oraz zaprzestania prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Przez wiele lat opłaty związane z eksploatacją lokalu były przez niego regulowane terminowo. Pozwany wskazał, że jego sytuacja uległa poprawie, na tyle, że chciałby spłacać zaległość w ratach, ale nie jest w stanie ponieść kosztów procesu. Pozwany chciałby w pierwszej kolejności uregulować zaległości wynikające z innych tytułów egzekucyjnych.

(sprzeciw – k. 30)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany W. S. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...), znajdującego się w budynku nr (...) przy ul. (...) w G.. Zarząd nieruchomością wspólną sprawuje powodowa Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...)-B, R. 41 w G..

(okoliczności bezsporne nadto potwierdzone: wydrukiem z KW nr (...))

Zadłużenie pozwanego z tytułu opłat eksploatacyjnych i opłat na fundusz remontowy powstałe w okresie od grudnia 2017 roku do czerwca 2019 roku wyniosło 6.707,38 zł.

(okoliczność bezsporna nadto potwierdzona: kartoteką finansową – k. 4-6v., wymiarem opłat – k. 7-8, rozliczeniem – k. 8v.-11v.)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez powódkę. Zdaniem Sądu, nie ma żadnych podstaw, aby kwestionować wiarygodność i autentyczność złożonych przez powódkę dokumentów prywatnych. Zważyć bowiem należy, iż powyższe dokumenty korzystają z domniemania autentyczności oraz pochodzenia dokumentu od wystawcy oświadczenia i żadna ze stron nie kwestionowała w myśl art. 253 k.p.c. powyższych domniemań. Pozwany nie kwestionował wysokości opłat eksploatacyjnych oraz opłat na fundusz remontowy.

Z uwagi na treść art. 11 ust. 1 pkt. 1 kpc ustawy z dnia 4.07.2019r o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 6.08.2019r poz. 1469) Sąd stosował w niniejszym postępowaniu przepisy dotychczasowe. Sąd dopuścił dowód z dokumentów przedstawionych przez powoda, co do podstawy, wysokości i sposobu wyliczenia należności objętej pozwem, zaś oddalił wniosek o przesłuchanie pozwanego, jako zbędny i zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania. Wcześniej, z uwagi na wniosek pozwanego o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, Sąd zobowiązał pozwanego do przedstawienia szczegółowo sytuacji materialnej, rodzinnej i zdrowotnej w piśmie procesowym (z czego się utrzymuje, z kim prowadzi gospodarstwo domowe, jaka jest wysokość jego dochodów i wydatków miesięcznie, czy posiada oszczędności, nieruchomości, cenne ruchomości, jaka jest wysokość jego zadłużenia względem powoda i innych wierzycieli, z czego wynika powstanie zaległości, czy pozwany otrzymuje pomoc od osób lub instytucji, w jakiej wysokości) w terminie 10 dni pod rygorem pominięcia (k. 58 akt). Pozwanemu doręczono zobowiązanie w dniu 15.06.2020r i nie udzielił on żadnej odpowiedzi na zobowiązanie, co uniemożliwiło uwzględnienie wniosku pozwanego o rozłożenie świadczenia na raty. Pozwany nie udowodnił żadnej z przesłanek z art. 320 kpc.

Przechodząc do szczegółowych rozważań należy wskazać, że powodowa Wspólnota Mieszkaniowa dochodziła od pozwanego, będącego właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) znajdującego się w budynku o numerze (...) położonego przy ul. (...) w G. zapłaty kosztów zarządu nieruchomością wspólną za okres od grudnia 2016 roku do czerwca 2019 roku. Zgodnie z treścią przepisu art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (t.j.Dz.U.2015.1892 ze zm.) właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra. Zgodnie natomiast z art. 14 przywołanej ustawy na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1)  wydatki na remonty i bieżącą konserwację,

2)  opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,

3)  ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,

4)  wydatki na utrzymanie porządku i czystości,

5)  wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Jak stanowi natomiast przepis art. 15 wyżej wskazanej ustawy o własności lokali, na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10. każdego miesiąca. Powyższy termin ma charakter ustawowy i w związku z tym dla wymagalności poszczególnych świadczeń okresowych nie jest potrzebne wezwanie do zapłaty. Dlatego każde ze świadczeń okresowych stało się wymagalne w dniu 11. każdego miesiąca objętego żądaniem pozwu.

Przede wszystkim powód nie kwestionował, że jest właścicielem przedmiotowego lokalu mieszkalnego nr (...) znajdującego się w budynku przy ul. (...) w G., z czym wiąże się ustawowy obowiązek ponoszenia kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz wydatków związanych z utrzymaniem jego lokalu, zgodnie z treścią art. 13-14 ustawy o własności lokali. Zważyć należy, iż w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany nie kwestionował powództwa ani co do zasady ani co do wysokości. Fakt i wysokość zadłużenia nadto został wykazany przez powódkę za pomocą dowodów z dokumentów prywatnych w postaci kartotek księgowych, zawiadomień o wymiarze opłat oraz rozliczeń. Pozwany w żaden sposób nie kwestionował wiarygodności przedłożonych przez powódkę dokumentów, ani też nie wskazał, że po wniesieniu pozwu dokonał jakichkolwiek płatności na rzecz powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej, stąd przyjąć należało, że łączna wysokość zadłużenia stanowi kwotę wskazaną w pozwie.

Pozwany nie udowodnił również swojej trudnej sytuacji materialnej i rodzinnej.

Mając zatem na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności, na mocy przepisów art. 13-15 ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 roku powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Poza kwotą należności głównej w wysokości 6.707,38 zł, na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c. Sąd zasądził na rzecz powódki odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 03 lipca 2019 roku do dnia zapłaty. Wymagalność roszczenia o zapłatę nie wymagała wezwania do zapłaty, albowiem wynikała z ustawy.

O kosztach Sąd orzekł na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z § 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U.2015.1804 ze zm.) w sprawie opłat za czynności radców prawnych i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy obciążył nimi pozwanego. Na poniesione przez powódkę koszty składają się: opłata sądowa od pozwu (336,00 zł), opłata za czynności fachowego pełnomocnika powódki – radcy prawnego (1.200,00 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł) – łącznie kwota 1.553,00 zł.

Sąd nie uwzględnił wniosku pozwanego o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty stosownie do treści art. 320 k.p.c., zgodnie z którym w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia – wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Z uwagi na bierną postawę pozwanego – nie udzielił odpowiedzi na zobowiązanie do wskazania swojej aktualnej sytuacji majątkowej, rodzinnej i zdrowotnej – Sąd nie miał podstaw do skorzystania względem pozwanego z instytucji memorandum sędziowskiego. Na marginesie należy zwrócić uwagę, że – jak wskazała powódka – jest to kolejna sprawa o zapłatę należności na rzecz powodowej Wspólnoty.