Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2021 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Robert Pabin

Protokolant: sek. sąd. Agnieszka Sobolczyk

po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2021 roku w Sieradzu na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz M. S. 74.866,98 zł (siedemdziesiąt cztery tysiące osiemset sześćdziesiąt sześć złotych dziewięćdziesiąt osiem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2018r. do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3.  zasądza od (...) Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz M. S. 9.135 zł (dziewięć tysięcy sto trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu tytułem zwrotu kosztów sądowych tymczasowo pokrytych z sum budżetowych od:

a)  M. S. 212 zł (dwieście dwanaście złotych) które ściągnąć z roszczenia zasądzonego na jego rzecz w pkt 1;

b)  (...) Towarzystwa (...) S.A. w W. 2.440 zł (dwa tysiące czterysta czterdzieści złotych).

Sygn. akt IC 303/19

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 14 października 2019 roku M. S. reprezentowany przez adw. I. P. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. 81.397,83 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 listopada 2018r. do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając żądanie powód wskazał, że dochodzona kwota stanowi odszkodowanie za szkodę w mieniu wyrządzoną jej przez kierowcę pojazdu, którego właściciel w pozwanej firmie ubezpieczeniowej posiadał wykupioną polisę OC odpowiedzialności posiadaczy pojazdów mechanicznych. Zdaniem M. S. w dniu 26 października 2018 r. jej ojciec T. S. (1) poruszał się w miejscowości O. samochodem marki M. (...) nr rej. (...) stanowiącym własność powoda. W tej samej miejscowości samochodem osobowym O. (...) nr rej. (...) poruszał się K. T., który w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych korzystał z ochrony ubezpieczeniowej pozwanego. Kierujący O., podczas wjazdu z drogi leśnej na drogę po której poruszał się M. powoda, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu w wyniku czego T. S. (1) uderzył pojazdem powoda w samochód K. T.. Wyniku zdarzenia M. oraz O. uległy uszkodzeniu. K. T. nie kwestionował swojej odpowiedzialności za spowodowanie kolizji i sporządził pisemne oświadczenie w którym wskazał siebie jako osobę wyłącznie winną zaistniałego zdarzenia. M. S. zgłosił pozwanemu szkodę. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pismem z dnia 29 stycznia 2019r. pozwany odmówił powodowi wypłaty odszkodowania argumentując, że w jego ocenie zgłoszone uszkodzenia nie powstały w okolicznościach podanych przy zgłoszeniu szkody.

W odpowiedzi na pozew, pozwany (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. reprezentowane przez r.pr. R. K. wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz od przeciwnika zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany przyznał, że otrzymał od powoda zgłoszenie szkody a jako sprawcę kolizji wskazano osobę objętą jego ochroną ubezpieczeniową. W toku postępowania likwidacyjnego przeprowadzono kalkulację szkody oraz wyliczono dla powoda odszkodowanie. Tym nie mniej zdaniem ubezpieczyciela, po jego stronie nie istnieje obowiązek wypłaty odszkodowania albowiem objęte pozwem roszczenie powoda dotyczy uszkodzeń samochodu M., które nie powstały w wyniku zdarzenia drogowego opisanego w zgłoszeniu szkody. Powyższe stanowisko pozwany opiera się na wnioskach wynikających z prywatnej opinii technicznej sporządzonej na jego zlecenie przez inż. S. K. (1) prowadzącego działalność jako Biuro (...) z siedzibą w R.. W konsekwencji wyłączona jest odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego.

W toku postepowania stanowisko stron w toku procesu nie uległo zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 26 października 2018 r. około godziny 17.30 T. S. (1) samochodem osobowym marki M. (...) nr rej. (...) stanowiącym własność jego syna M. S., poruszał się drogą utwardzoną w miejscowości O. w kierunku Drogi Wojewódzkiej nr (...). W tym samym czasie w tej samej miejscowości drogą gruntową prowadzącą ze strzelnicy myśliwskiej przez las, samochodem osobowym O. (...) nr rej. (...) poruszał się K. T.. Na skrzyżowaniu z drogą twardą planował wykonać skręt w lewo w celu kontynuowania jazdy drogą twardą w kierunku Drogi Wojewódzkiej nr (...). Dojeżdżając do skrzyżowania, nie zachował należytej ostrożności z uwagi na skupienie wzroku na telefonie komórkowym w wyniku czego wjechał na drogę twardą wprost pod nadjeżdżający z prawej strony samochód M. (...) kierowany przez T. S. (1). W wyniku nieustąpienia pierwszeństwa przejazdu przez kierującego O., ojciec powoda przednią środkową oraz przednią lewą częścią M. uderzył w przednią prawą część pojazdu sprawcy. K. T. nie znał powoda ani jego ojca. Do zdarzenia doszło po zmroku, na prostym odcinku drogi na którym dopuszczalna administracyjnie prędkość wynosiła 90 km/h. Uszkodzone pojazdy nie nadawały się do dalszej jazdy. Ponieważ żaden z uczestników nie odniósł widocznych obrażeń ciała oboje zdecydowali, by na miejsce zdarzenia nie wzywać karetki pogotowia i (...). K. T. poczuwał się do pełnej odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie i własnoręcznie sporządził pisemne oświadczenie sprawcy kolizji, które wręczył T. S. (1). Kilkanaście minut później na miejsce zdarzenia przybył M. S. ze swoim kolegą T. S. (2), który zabrał uszkodzonego M. na lawetę i przewiózł na swój parking.

Dowód: oświadczenie sprawy szkody (k.21); zgłoszenie szkody (k.22-24); dokumentacja zdjęciowa (akta szkodowe na płycie CD - k.72 oraz akta szkodowe samochodu O. k. 96); zeznania T. S. (1) (ReCourt z 2.06.2020r. od 00:05:10 do 00:11:48); zeznania T. S. (2) (ReCourt z 2.06.2020r. od 00:11:48 do 00:17:36); zeznania K. T. (ReCourt z 2.06.2020r. od 00:17:59 do 00:28:03); opinia biegłego K. S. zasadnicza i uzupełniająca (k.99-188, 236-243), zeznania M. S. (ReCoust z 20.04.2021r od 00:08:52 do 00:19:48)

K. T. jako posiadacz samochodu O. (...) nr rej. (...), posiadał ochronę ubezpieczeniową z tytułu umowy ubezpieczenia OC zawartej z pozwanym (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W..

bezsporne

W chwili wypadku samochód powoda wyprodukowany w 2013r. posiadał otarcia na tarczy przedniego lewego koła. W następstwie kolizji uszkodzeniu uległy: okładziny przedniego zderzaka, kratki przedniego zderzaka, wzmocnienia i absorber przedniego zderzaka, lewe czujniki parkowania, wiązki przewodów czujników parkowania, krata wlotu powietrza z górną nakładką, pokrywa silnika z zawiasami, reflektory, przednie błotniki, wzmocnienie czołowe, chłodnica, chłodnica powietrza doładowanego oraz kondensator klimatyzacji, zespół wentylatora, układy sterowania zasięgu świateł i przetwornice napięcia reflektorów. W celu przywrócenia pojazdu do stanu przed wypadkowego konieczna stała jego naprawa blacharsko lakiernicza oraz wymiana uszkodzonych części.

Dowód: kalkulacja naprawy, ocena techniczna nr (...), dokumentacja likwidacji szkody i dokumentacja zdjęciowa (akta szkodowe na płycie CD - k.72); opinia biegłego K. S. zasadnicza i uzupełniająca (k.99-188, 236-243),

W dniu 30 października 2018r. powód zgłosił szkodę pozwanemu. Oględziny M. zostały przeprowadzone przez osobę działająca na zlecenie pozwanego, która sporządziła dokumentację fotograficzną uszkodzeń pojazdu oraz protokół szkodowy. Po zgłoszeniu szkody pozwany ustalił koszty naprawy pojazdu powoda na kwotę 31.415,34 zł której ostatecznie jednak nie wypłacił. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany zlecił bowiem inż. S. K. (1) prowadzącemu działalność jako Biuro (...) z siedzibą w R. wykonanie oceny technicznej w zakresie korelacji uszkodzeń zewnętrznych pojazdu M. z uszkodzeniami pojazdu O. i po jej uzyskaniu odmówił powodowi wypłaty odszkodowania argumentując, że w jego ocenie zgłoszone uszkodzenia nie powstały w okolicznościach podanych przy zgłoszeniu szkody.

Dowód: kalkulacja naprawy, ocena techniczna nr (...), dokumentacja likwidacji szkody i dokumentacja zdjęciowa (akta szkodowe na płycie CD - k.72); stanowisko pozwanego w zakresie zgłoszonego roszczenia (k.25-26);

W celu zweryfikowania zakresu uszkodzeń pojazdu oraz kosztów jego naprawy powód skorzystał z usługi firmy (...).j. z siedzibą w N., któremu za wykonane oględziny oraz kosztorys naprawy uiścił wynagrodzenie w kwocie 996,30 zł.

Dowód: kalkulacja naprawy wraz z rachunkiem (k.33-42);

Uwzględniając wiek pojazdu powoda, jego przebieg oraz rodzaj uszkodzonych i podlegających wymianie części, przywrócenie samochodu do stanu jak sprzed szkody zarówno w aspekcie funkcjonalności jak i wartości, wymagałoby i byłoby możliwe przy użyciu równoważnych oryginalnym części zapasowych sygnowanych znakiem jakości (...) lub użyciu oryginalnych części zapasowych oznaczonych symbolem jakości O (k.144). Koszt niezbędny do poniesienia w celu naprawy pojazdu powoda przy użyciu kombinacji części sygnowanych symbolem jakości (...) oraz O, w sposób zgodny z technologią producenta pojazdu, przy uwzględnieniu średniej stawki za roboczogodzinę prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych przez nieautoryzowane warsztaty naprawcze z okolic miejsca zamieszkania powoda ( 100 zł /rbh) wynosi 74.866,98 zł.

Dowód: opinia biegłego K. S. zasadnicza i uzupełniająca (k.99-188, 236 - 243),

Powyższy stan faktyczny, został ustalony w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy osobowy i nieosobowy materiał dowodowy. Sąd w całości uznał za wiarygodne pod względem formalnym dokumenty prywatne zgromadzone w toku postępowania w tym akta szkodowe pozwanego wraz z materiałem fotograficznym utrwalone i złożone do akt w postaci elektronicznej (płyty CD-R) wobec braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych podważających wiarygodność w/w dokumentów.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków T. S. (1), T. S. (2) i K. T. wobec braku wiarygodnych dowodów przeciwnych. Zeznania w/w osób są ze sobą zgodne i spójne. W szczególności na wiarę zasługują zeznania K. T. który będąc dla powoda osobą całkowicie obcą nie ma żadnego interesu w podawaniu nieprawdy. Jego relacja jak również relacje pozostałych świadków są zgodne z treścią dokumentu prywatnego – oświadczania sprawy wypadku z dnia 26 października 2018r. Dowodem podważającym wersję uczestników zdarzenia nie może być w ocenie sądu dokument prywatny – ocena techniczna nr (...) sporządzona przez inż. S. K. (1) prowadzącego działalność jako Biuro (...) z siedzibą w R.. Lakoniczność uzasadnienia wniosków autora dokumentu oraz ich sprzeczność z obszerną, popartą szeroką argumentacją i stosownymi wyliczeniami opinią biegłego K. S. skłania do wniosku, że wskazany dokument powstał na potrzeby toczącego się postępowania likwidacyjnego, w celu negatywnego rozpatrzenia wniosku odszkodowawczego powoda.

Dowodem kwestionującym zeznania świadków zdarzenia nie mogły być także ewentualne zeznania S. K. (1). Sąd oddalił wniosek dowodowy pozwanego albowiem S. K. (1) nie był świadkiem kolizji ani naocznym ani ze słuchu a jedynie autorem prywatnej ekspertyzy której treść była między stronami niesporna i która została złożona do akt sprawy wraz z dokumentacją szkodową pozwanego. Z tych względów przesłuchiwanie S. K. na fakt treści sporządzonej ekspertyzy było niecelowe, natomiast przesłuchiwanie go na fakt przebiegu zdarzenia – niedopuszczalne albowiem wypowiedzi świadka w tym zakresie nie obejmowałyby odtworzenia tego co widział i słyszał lecz stanowiły jego własną interpretację faktów – a więc obejmowały obszar postępowania dowodowego zarezerwowany wyłącznie dla sądu i biegłych, a nie świadków.

W tym stanie rzeczy ustalając przebieg zdarzenia, w zakresie sposobu poruszania się pojazdów oraz przyczyn zdarzenia i jego skutków sąd oparł się na wiarygodnych zeznaniach T. S. (1), T. S. (2) i K. T. wspartych opinią biegłego K. S..

Pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika nie przedstawił w toku postępowania przeciwdowodu podważającego wersję zdarzenia podaną przez świadków. Pozwany nie udowodnił tezy jakoby uszkodzenia w samochodzie powoda podane w zgłoszeniu szkody (za wyjątkiem uszkodzeń felgi lewego przedniego koła) nie powstały w wyniku zdarzenia z dnia 26 października 2018r. W ocenie sądu dowodów takich nie dostarczyła opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, który zgodnie z postanowieniem sądu miał wypowiedzieć się w między innymi kwestii tego, czy nieosobowy materiał dowodowy w szczególności charakter i zakres uszkodzeń pojazdów M. i O. wyklucza by powstały one w wyniku zdarzenia opisywanego przez jego domniemanych uczestników i świadków. Powołany w celu wydania opinii biegły K. S. jednoznacznie stwierdził, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wykazuje braki uniemożliwiające sporządzenie rekonstrukcji przedmiotowego zdarzenia w tym wyznaczenia prędkości pojazdów, torów po których się poruszały oraz ustalenia manewrów wykonanych przez kierowców. Tym nie mniej wykonana przez niego analiza porównawcza uszkodzeń obydwu pojazdów doprowadziła do wniosku, ze za wyjątkiem uszkodzeń tarczy lewego przedniego koła M., pozostałe uszkodzenia zgłoszone pozwanemu przez powoda wykazują korelację pod względem charakteru, zakresu, kształtu, rozmieszczenia i wysokości z uszkodzeniami samochodu O. i mogły powstać w wyniku zderzenia i w okolicznościach przedstawionych w zeznaniach K. T. i T. S. (1). Powyższe ustalenia wynikające z analizy porównawczej uszkodzeń pojazdów potwierdzają także wyniki wizualizacji symulacji jednej z wielu możliwych wersji kinematycznego ruchu pojazdów. W ocenie biegłego, materiał dowodowy nie daje podstaw do stwierdzenia, że uszkodzenia samochodu nie powstały w okolicznościach podanych w zgłoszeniu oraz przez świadków zdarzenia. Sąd uznał opinię biegłego K. S. jako w pełni prawidłową. Biegły w sposób odpowiadający kryteriom logiki i doświadczenia życiowego opisał zakres uszkodzeń samochodu M., wyliczył koszt jego restytucji do stanu przedwypadkowego oraz uzasadnił prezentowane stanowisko. Opinia jest kompletna, jednoznaczna i konsekwentna. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, sąd dokonując oceny opinii biegłego w świetle art. 233 K.p.c. nie ocenia jej wiarygodności (albowiem w tym zakresie nie posiada wiadomości specjalnych) lecz prawidłowość rozumowania biegłego zawartą w jej uzasadnieniu, przyjmując jako kryterium zasady logiki i doświadczenia życiowego. Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że biegły w wydanej przez siebie opinii, a także w jej uzupełnieniu, w sposób logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym uzasadnił prezentowane stanowisko odpowiadając na pytania Sądu i stron oraz wyczerpująco uzasadniając swoje stanowisko. Należy zauważyć, że dowód z opinii biegłego może być wykorzystywany w celu ustalenia faktów, których przy pomocy innych dowodów ustalić się nie da, lub też w celu ustalenia faktów stojących w opozycji do faktów wynikających z innych źródeł dowodowych. Czyli służyć, jak w niniejszej sprawie weryfikacji innych, zwłaszcza osobowych, źródeł dowodowych. Co oczywiste, rolą biegłego nie jest ocena wiarygodności dowodów zgromadzonych w sprawie. Jeżeli wydając opinię biegły bierze pod uwagę fakty wynikające z dowodów stojących w opozycji (np. zeznania dwóch osób które w sposób odmienny opisują to samo zdarzenie), zobligowany jest wydać opinię wariantową tzn. uwzględniającą możliwość uznania przez sąd wiarygodności jednego bądź drugiego dowodu stanowiącego podstawę do wydania opinii. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że występujące w materiale dowodowym braki mają charakter nieusuwalny. Obecnie nie można już odtworzyć wszystkich pozostawionych na miejscu zdarzenia śladów a w szczególności fragmentów pojazdów, śladów kół itp. które mogły pozostać na gruncie a które z uwagi na upływ czasu utracono. Jeżeli zatem wnioskowana przez pozwanego opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych miałaby dowodzić, że przebieg zdarzenia był inny aniżeli to wynika z zeznań świadków, lub też że inny od zgłoszonych ubezpieczycielowi był zakres uszkodzeń pojazdu powoda, biegły musiałby mieć do dyspozycji dodatkowe dowodowy, których pozwany nie wskazał. Dla Sądu całkowicie logiczne brzmi twierdzenie biegłego, że nie mając faktycznej możliwości odtworzenia rzeczywistego położenia przed i powypadkowego pojazdów, dokładnego miejsca kolizji oraz pozostawionych tam śladów nie mógł przeprowadził pełnej i rzetelnej rekonstrukcji zdarzenia wraz z niezbędnymi wyliczeniami prędkości samochodów. Tym nie mniej biegły zaznaczył, że przeprowadzone badania, pomiary i symulacje nie pozostają zaprzeczyć temu, że uszkodzenia pojazdu M. powstały wskutek kolizji z samochodem O..

Sąd oddalił wniosek pozwanego o uzupełnienie opinii poprzez wypowiedzenie się przez biegłego w kwestii tego, czy okoliczności zdarzenia wskazują, że do zderzenia pojazdów doprowadzono w sposób celowy. Odpowiedź na to pytanie nie wymaga bowiem wiadomości specjalnych. Faktem powszechnie znanym jest bowiem to, że zderzenie boczne pojazdów może być wywołane zarówno nieumyślnie jak i umyślnie - w celu zgodnym z prawem (np. przetestowania wytrzymałości pojazdów) oraz przestępczym (np. w celu oszustwa ubezpieczeniowego). Tym nie mniej rola biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych polega na analizowaniu technicznych aspektów zdarzenia a nie psychologicznego tła działań jego uczestników. Skoro z opinii biegłego wynika jednoznacznie, że do zderzenia pojazdów mogło dojść w okolicznościach deklarowanych przez jego uczestników, a zatem w wyniku nieumyślnego naruszenia przez kierowcę O. zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to należało uznać, że ocena dowodów nieosobowych nie podważa wiarygodności ich zeznań co do przypadkowego charakteru zdarzenia. Tym samym wobec braku dowodów przeciwnych, sąd nie miał żadnych podstaw do uznania, że do kolizji wbrew twierdzeniom świadków – doprowadzono celowo, tym bardziej że jak wynika z zeznań powoda ani on oni jego ojciec nie znali się wcześniej z K. T..

Sąd zważył co następuje

Powództwo jest częściowo zasadne i podlega częściowemu uwzględnieniu. Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (OC) ubezpieczyciel zobowiązuje się, do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony. Przepis ten przewiduje tzw. gwarancyjną odpowiedzialność odszkodowawczą ubezpieczyciela, który na podstawie zawartej umowy ubezpieczenia odpowiada wobec osób trzecich za naprawienie szkody jaką wyrządziła im osoba ubezpieczająca lub ubezpieczona, o ile osoba ta cywilnie jest odpowiedzialna za szkodę. Przepisy szczególne w zakresie umów ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawiera ustawa z dnia 22 maja 2003r o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U.2021.854 tj.) – zwana dalej ustawą. Zgodnie z treścią art. 9 ustawy umowa ubezpieczenia OC obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Umowa obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje również szkody wyrządzone umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa ubezpieczającego lub osób za które ponosi on odpowiedzialność. Przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela w przypadku umów OC posiadaczy pojazdów mechanicznych określa art. 34 ust. 1 ustawy. Zgodnie z jego treścią z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia, bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia tego (art. 34 ust. 1 ustawy).

Zasady odpowiedzialności za szkody wyrządzone ruchem mechanicznego środka komunikacji normuje przepis art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. W przypadku zderzenia się takich środków, ich posiadacze samoistni bądź zależni mogą wzajemnie żądać naprawienia szkód tylko na zasadach ogólnych (art. 436 § 2 k.c.). Jak ustalono w niniejszej sprawie, do uszkodzeń pojazdu powoda doszło w wyniku naruszenia przez K. T. zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, polegającej na obowiązku ustąpienia pierwszeństwa przejazdu. Pomiędzy naruszeniem tej zasady a szkodą istnieje adekwatny związek przyczynowy. Uszkodzenia pojazdu powoda powstały w wyniku uderzenia w samochód kierowany przez K. T., który wymusił pierwszeństwo przejazdu.

Mając na uwadze poczynione wcześniej rozważania poszkodowany może na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. dochodzić naprawienia szkody bezpośrednio od pozwanego.

Zgodnie z treścią art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej - umożliwiającej przywrócenie stanu poprzedniego. Szkody komunikacyjne dotyczące samochodów osobowych charakteryzują się pewną specyfiką. Wynika ona z realiów rynkowych w naszym kraju, w tym mocno wyśrubowanych oczekiwań nabywców oraz dużej podaży samochodów na rynku wtórnym. W efekcie cena sprzedaży określająca rzeczywistą wartość rynkową danego pojazdu a częstokroć powodzenie samej sprzedaży uzależniona jest od stanu technicznego samochodu, w tym bezkolizyjnej przeszłości oraz rodzaju i jakości części zamiennych użytych w naprawach eksploatacyjnych i powypadkowych. Największym popytem na rynku cieszą się pojazdy bezwypadkowe w tzw. oryginalnym (fabrycznym) stanie tj. serwisowane w autoryzowanych stacjach obsługi danej marki, przy wykorzystaniu części oryginalnych, sygnowanych logo producenta. Pojazd powypadkowy, naprawiony z wykorzystaniem części nieoryginalnych zawsze przedstawiać będzie niższą wartość aniżeli pojazd bezwypadkowy w tzw. oryginalnym (fabrycznym) stanie. Dotyczy to zarówno samochodów nowych jak i używanych. Niejednokrotnie posiadanie przez pojazd używany stanu niefabrycznego, w ogóle uniemożliwi jego sprzedaż za rozsądne pieniądze. Okoliczności te powodują, że zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem doktryny i orzecznictwa ubezpieczyciel zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu (vide: Uchwała SN z dnia 12.04.2012r w sprawie III CZP 80/11 publ. OSNC 2012, nr 10 poz. 112).

W rozpoznawanej sprawie brak było podstaw do stosowania przy naprawie pojazdu części zamiennych według kryterium najniższa cena, bynajmniej pozwany nie udowodnił by taki sposób restytucji pojazdu był uzasadniony szczególnymi okolicznościami sprawy np. wcześniejszymi szkodami komunikacyjnymi. Jednocześnie, jak wynika z opinii biegłego naprawa pojazdu przy użyciu kombinacji części zapasowych równoważnych oryginalnym sygnowanych znakiem jakości (...) oraz oryginalnych części zapasowych oznaczonych symbolem jakości O (przy braku dostępności części (...)) pozwoliłaby na przywrócenie wszelkich walorów technicznych i użytkowych samochodu powoda, bez uszczerbku dla jego wartości. Mając to na uwadze, pełna restytucja samochodu powoda zarówno pod względem funkcjonalności jak i wartości rynkowej do stanu przedwypadkowego wymaga użycia części oryginalnych (...) i O takiej samej jakości i rodzaju jakie miał przed kolizją, oraz poniesienia kosztów robocizny przewidzianych w specjalistycznych nieautoryzowanych zakładach naprawczych na terenie miejsca zamieszkania powoda zgodnie z zasadą minimalizowania wysokości szkody. Dzięki temu pojazd mógłby uzyskać wszystkie cechy jakie miał przed kolizją. Kierując się tymi względami sąd w ślad za biegłym ustalił wysokość kosztów naprawy pojazdu na kwotę 74.866,98 zł.

Konstatując, skoro koszt restytucji pojazdu został oszacowany na kwotę 74.866,98 złotych to pozwany zgodnie z powyższymi rozważaniami zobowiązany jest do spełnienia na rzecz powoda świadczenia pieniężnego we wskazanej kwocie. Od zasądzonej należności głównej Sąd na podstawie art. 481 § 1 k.c. zasądził odsetki od dnia 30 listopada 2018 roku do dnia zapłaty. Pozwany miał możliwość zakończenia postępowania likwidacyjnego w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody albowiem był w posiadaniu wszelkich danych, pozwalających na ustalenie i wypłacenie odszkodowania za uszkodzony pojazd. Z tych względów sąd uznał, że zwłoka w wypłacie odszkodowania nie znajduje usprawiedliwienia w świetle art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych.

Mając powyższe na względzie sąd orzekł jak w pkt 1 i 2 wyroku oddalając powództwo w pozostałym zakresie jako wygórowane.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 100 k.p.c. uznając, że pozwany który przegrał spór w 92 % zobowiązany jest w takim procencie ponieść koszty procesu które łącznie wyniosły 16.904 zł (strona powodowa: 10.487 zł w tym 5.400 zł, 17zł, 4070 zł, 1.000 zł; strona pozwana: 6417 zł w tym 5.400 zł, 17zł, 1.000 zł). Z tych względów pozwany zobligowany jest zwrócić stronie powodowej kwotę 9135 zł stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami poniesionymi (10.487 zł) a kosztami należnymi (16.904 zł x 8% = 1.352 zł). O kosztach należnych Skarbowi Państwa (łącznie 2652 zł w tym 1862,50 zł, 789,50 zł) Sąd orzekł stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając pozwanego kwotą 2440 zł ( 92% kosztów opinii biegłego pokrytych przez SP) a powoda kwotą 212 zł (8% kosztów opinii biegłego). W tym stanie rzeczy Sąd orzekł jak w pkt. 3 i 4 wyroku.