Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2019 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2019 r. w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K.

przeciwko P. P. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego P. P. (1) (P.) na rzecz powódki (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K. kwotę 10787,22 zł (dziesięć tysięcy siedemset osiemdziesiąt siedem złotych 22/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 9510,03 zł od dnia 22 października 2018 r.;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3917 zł (trzy tysiące dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 781/19

UZASADNIENIE

Powódka (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K. wniosła pozew przeciwko pozwanemu P. P. (1) o zapłatę kwoty 10.787,22 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 sierpnia 2017 r. oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu podała, że strony w dniu 4 grudnia 2012 r. zawarły umowę pożyczki w kwocie 50.000 zł, zaś pozwany zobowiązał się do zwrotu pożyczki wraz z należnymi odsetkami, opłatami i prowizjami. W związku z wystąpieniem zadłużenia przeterminowanego i brakiem jego spłaty przez pozwanego powódka wezwała do spłaty zadłużenia, a następnie wypowiedziała umowę.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości
i o zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. Zakwestionował powództwo zarówno, co do zasady jak i co do wysokości. Podniósł, że materiał dowodowy w postaci ksiąg rachunkowych stanowił wyłącznie dokument prywatny i nie mógł stanowić dowodu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 4 grudnia 2012 roku strony zawarły umowę pożyczki nr (...) na kwotę 50.000 zł. Pożyczka została udzielona na okres od dnia 4 grudnia 2012 roku do dnia 25 listopada 2017 roku płatna w 60 ratach kapitałowo – odsetkowych w wysokości 1.070,76 zł. Pozwany w lutym 2017 roku zaprzestał spłaty pożyczki. Na dzień 25.02.2017 roku wierzytelność z tytułu niespłaconego kapitału wynosiła 9.510,03 zł.

(umowa pożyczki k. 31-33, wyciąg k. 19, pełnomocnictwo k. 20, 75, potwierdzenie k. 34, rozliczenie k. 83-87)

Wezwaniem z dnia 2 maja 2017 roku powódka wezwała pozwanego do spłaty zaległości. Pismem z dnia 26.06.2017 roku powódka wypowiedziała pozwanemu umowę pożyczki.

(wezwanie k. 21-24, wezwanie k. 35-39, wypowiedzenie k. 40-51)

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie powołanych dowodów z dokumentów. Sąd działając z urzędu nie znalazł podstaw, by kwestionować ich prawdziwość. Pozwany co prawda podnosił, że przedłożony materiał dowodowy stanowi jedynie dokument prywatny, jednak Sąd nie odmówił im mocy dowodowej. Sąd z urzędu również dokonał oceny czy doszło do przedawnienia roszczenia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawę faktyczną pozwu w sprawie niniejszej stanowiła umowa pożyczki zawarta przez pozwanego z powódką. Stosownie do art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są: po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków (tak zwany depozyt nieprawidłowy). Umowa pożyczki została przy tym ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie. Zwyczajowo formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji.

Zauważyć należy, że, zgodnie z art. 5 pkt 6 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim na całkowity koszt kredytu konsumenckiego składają się nie tylko odsetki, ale również opłaty, prowizje, podatki i marże, a zatem bezspornym jest, że instytucje pożyczkowe uprawnione są do pobierania przywołanych wyżej należności, zgodnie z obowiązującymi od dnia 11 marca 2016 r. ograniczeniami wynikającymi z ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. (Dz. U. z 2015 r., poz. 1357). Art. 36a z dnia 12 maja 2011 r. w/w ustawy dotyczy maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu, określając wzór do ich obliczenia i określająca konsekwencje przekroczenia kosztów pozaodsetkowych kosztów kredytu. W niniejszej sprawie nie doszło do przekroczenia kosztów pozaodsetkowych. Natomiast pozwany nie przedłożył żadnych dokumentów dających podstawę ustalenia, iż kwota która pozostała do spłaty jest inna aniżeli ta wskazana przez stronę powodową.

Równocześnie strona powodowa przedstawiła umowę pożyczki, dowód wypłaty środków, wezwania do zapłaty i skutecznego wypowiedzenia umowy oraz całkowite rozliczenie przedmiotowej umowy ze wskazaniem wpłat dokonanych przez pozwanego, ich rozliczenie i istniejące zadłużenie. Tym samym strona powodowa wykazała swoje roszczenie co do zasady, jak i wysokości, w tym wymagalności.

Okoliczności rozpoznawanej sprawy nie dały podstaw do przyjęcia, że roszczenie uległo przedawnieniu.

O odsetkach Sąd orzekł uwzględniając art. 481 § k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Pozwany przegrał proces w całości, dlatego obowiązany jest zwrócić powódce poniesione przez nią koszty. Na zasądzoną kwotę złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 300 zł, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powódki w kwocie 3600 zł ustalone w oparciu o § 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015 r.

Sędzia