Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2021 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa thyssenkrupp (...) Spółki Akcyjnej w T.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w O.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w O. na rzecz powoda thyssenkrupp (...) Spółki Akcyjnej w T. odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 26.792,56 zł (dwadzieścia sześć tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt dwa złote pięćdziesiąt sześć groszy) za okres od 18 lipca 2019r. do dnia 18 grudnia 2019r., a od kwoty 21.792,56 zł (dwadzieścia jeden tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt dwa złote pięćdziesiąt sześć groszy) za okres od 18 lipca 2019r. do 26 października 2020r.;

II umarza postępowanie w pozostałej części;

III zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.957 zł (cztery tysiące dziewięćset pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VGC93/20

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 14 października 2019r.powód thyssenkrupp (...) S.A. w T. żądał zasadzenia od pozwanego Mebel (...) p. z o.o. w O. kwoty 26.792,56zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód twierdził m. in., że sprzedał pozwanemu towary przemysłowe zgodnie z załączoną do pozwu faktura VAT. Powód twierdził też, że termin zapłaty za zakupiony przez pozwanego towar wynikał z faktury. Zakupione rzeczy zostały pozwanemu wydane zgodnie z zamówieniem i dokumentem W-Z. Pozwany towar odebrał, nie złożył reklamacji, lecz za towar nie zapłacił.

W dniu 06 listopada 2019r. referendarz sądowy wydał w niniejszej sprawie nakaz zapłaty, którym uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W przepisanym prawem terminie strona pozwana wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty i zaskarżając go w całości żądała oddalenia powództw i zasadzenia na jej rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany twierdził m. in., że powód nie zawarł w pozwie informacji o tym czy podjęto próbę ugodowego, pozasądowego załatwienia sporu. I choć pozwany gotowy był do mediacji to powód do mediacji nie przystąpił. Zdaniem pozwanego żądanie pozwu było przedwczesne skoro strony nie podjęły próby pozasądowego załatwienia sporu. Pozwany twierdził też, że kwestionuje dochodzone pozwem roszczenie tak co do zasady jak i co do wysokości, gdyż strona powodowa nienależycie wykonała zobowiązanie wynikające z umowy o czym została poinformowana telefonicznie. Pozwany twierdził także, że dostarczone materiały spowodowały straty w produkcji, gdyż narzędzi używane przez pozwaną przy ich obróbce zużywały się dwukrotnie szybciej niż w wypadku innych materiałów. Podczas obróbki miało dochodzić do pęknięć elementów i ich zniszczenia. Pozwany twierdził ponadto, że do obróbki trzeba był zakupić nowe urządzenie, a to spowodował przestój prac.

Sąd ustalił i zważył co następuje.

W dniu 17 czerwca 2019r. pozwany nabył od powoda towar w postaci płaskowników ciętych. Powyższa transakcja została potwierdzona fakturą VAT nr (...) na kwotę 76.792,16zł. Z faktury wynikała ilość, rodzaj i cena towaru oraz termin i sposób zapłaty.

Towar został pozwanemu dostarczony zgodnie z zamówieniem, za dowodem WZ, a pozwany towar odebrał bez uwag lecz nie zapłacił sprzedawcy części ceny Już po wniesieniu pozwu pozwany dokonał zapłaty należności głównej w dwóch ratach. I tak w dniu 18.12.2019r. pozwany zapłacił powodowi kwotę 5000zł, a w dniu 26.10.2020r. pozostałą cześć należności.

Wobec zapłaty przez pozwanego, de facto, całej należności głównej wynikającej z niniejszego pozwu, powód cofnął pozew i zrzekł się roszczenia, lecz podtrzymał żądanie co do zasądzenia odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych od zapłaconej po terminie należności głównej i kosztów procesu (dowód: faktura VAT k. 19 akt, dokument W-Z k.20 akt, potwierdzenie zamówienia k. 66 akt, potwierdzenie wpłaty k.64 akt, oświadczenie o dokonaniu zapłaty całej należności złożone przez pełnomocnika powoda i cofniecie pozwu co do należności głównej K.106 akt, 4 barwne fotografie k.49-52 akt)

Przedstawiony wyżej stan faktyczny ustalony został na podstawie dowodów z dokumentów i okoliczności bezspornych. Na marginesie jedynie należy wspomnieć, że choć strona pozwana pierwotnie wniosła o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka, to na rozprawie w dniu 27.10.2020r. pełnomocnik strony pozwanej cofnął ten wniosek.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów w całości, gdyż nie budziły one wątpliwości co do swojej prawdziwości, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich skutecznie. Okolicznością bezsporna, zdaniem Sądu, była dochodzona pozwem należność główna, skoro została w czasie trwającego już procesu przez pozwanego zapłacona. Powód cofnął w tym zakresie pozew i zrzekł się roszczenia. Zgoda pozwanego na cofnięcie pozwu nie była wymagana , a Sąd na podstawie art.355 par.1 k.p.c. umorzył postępowanie, gdyż wydanie wyroku stało się w tym przedmiocie zbędne. Co się tyczyło złożonych do sprzeciwu od nakazu zapłaty czterech barwnych fotografii, to nie wiadomo czego te fotografie dotyczą, a w szczególności czy pokazane na nich materiały były tymi, które pozwany nabył u powoda.

Jak wynika z treści art. 481 par.1 i 2 k.c. odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych przysługują wyłącznie w wypadku wierzytelności wynikających z umów, które spełniają następujące kryteria: stanowią czynność odpłatną ich przedmiotem jest dostawa towarów czyli m.in. przeniesienie prawa do rzeczy np. w przypadku umowy sprzedaży (co miało miejsce w niniejszej sprawie), ich stronami są przedsiębiorcy, a strony zawarły umowę w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Odsetek takich będzie mogła zatem domagać się strona, gdy sama spełni swoje świadczenie, a kontrahent z umowy sprzedaży nie zapłaci ceny za dostarczony towar. Ogólnie rzecz biorąc odsetki, o których mowa w powołanym wyżej przepisie stanowią wynagrodzenie za korzystanie z cudzych rzeczy lub pieniędzy, nie zależnie od przyczyn opóźnienia w zapłacie należności. Ponadto poza sporem było to, że pozwany zapłacił należność po terminie. Pozwany nie zapłacił tej należności nawet przed wszczęciem procesu, a dopiero po wniesieniu przez powoda pozwu do Sądu. Pozwany dopuścił zatem do wszczęcia procesu, a wbrew temu co twierdził w sprzeciwie od nakazu zapłaty powód nie miał obowiązku przystąpić do mediacji i polubownego pozasądowego załatwienia sporu. Termin zapłaty został określony w fakturze, pozwany nigdy go nie kwestionował, a ewentualna prolongat terminu leżała wyłącznie w gestii powoda. Pozwany nie wykazał, aby powód dokonał przedłużenia terminu zapłaty, bądź, że zrezygnował z odsetek w ogóle. Wobec poczynionych wyżej ustaleń i rozważań powód mógł skutecznie żądać odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych, a Sąd uznał to żądanie za zasadne w całości. Należność za opóźnienie dotyczyła rzecz jasna okresów od dnia wymagalności do dnia zapłaty co do obu wpłaconych przez pozwanego kwot. Dodać należy ponadto, że choć pozwany twierdził w sprzeciwie od nakazu zapłaty, że towar miał wady i, że zgłaszał je telefonicznie powodowi, to okoliczności tej nie wykazał.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, na podstawie art. 481 par. 1i 2 k.c. należało orzec jak w punkcie pierwszym wyroku.

Co się tycz kosztów procesu, to zgodnie z utrwalonym już w tym względzie orzecznictwem Sadu Najwyższego i sądów powszechnych, pozwany, który zapłacił dochodzoną pozwem należność już po jego wniesieniu do Sądu należy każdorazowo uznać za przegrywającego spór, a powstałe koszty zasądzić od niego na rzecz powoda na podstawie art.98 k.p.c. co też miało miejsce w niniejszej sprawie. Na koszty składały się wpis od pozwu, wynagrodzenie radcy prawnego i opłata od pełnomocnictwa.