Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 28 listopada 2018r. skierowanym przeciwko M. E..Z. S. S.J. spółce jawnej w O. powód Związek (...) w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 7 990,47zł. z odsetkami od 21 czerwca 2018r. tytułem wynagrodzenia za odtwarzanie w obiekcie hotelowym pozwanej nagrań muzycznych (pozew k. 12 – 13).

Zapadłym w dniu 27 lutego 2019r. nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty k. 34). We wniesionym od powyższego nakazu sprzeciwie z dnia 25 marca 2019r. pozwana przyznała fakt zawarcia z powodem umowy, na mocy której zobowiązała się do uiszczania dochodzonych w niniejszej sprawie opłat, przyznała jednocześnie, iż przeprowadzona przez powoda kontrola należącego do pozwanej obiektu ujawniła jego rozbudowę, wskazała jednak, iż nie wiedziała o konieczności poinformowania o niej powoda, przyznała również, iż w trakcie kontroli zgodziła się na ustalenie tychże opłat według nowych stawek, które jednak zgodnie poczynionymi z przedstawicielem powoda ustaleniami naliczane miały być dopiero od maja 2018r., wskazała w związku z tym, iż powód sprzeniewierzył się powyższym ustaleniom, zdecydował się bowiem obciążyć pozwaną opłatami za okres wsteczny, wyraziła również wątpliwość co do obowiązywania stawek, według których powód naliczył obciążające pozwaną opłaty, wskazała bowiem, iż nie zostały one zatwierdzone przez Komisję Prawa Autorskiego i z powyższych względów wniosła o oddalenie powództwa w całości (sprzeciw k. 39 – 40).

W odpowiedzi na sprzeciw powód w piśmie z dnia 6 maja 2019r. podniósł, iż zawarty między stronami aneks do umowy przewidział obciążenie pozwanej należnością za odtwarzanie nagrań muzycznych bez umowy w kwocie 4 954,50zł. (pismo k. 71 - 73). Odnosząc się do stanowiska powoda pozwana w piśmie z dnia 24 października 2019r. podniosła, iż zgodnie z poczynionymi między stronami ustaleniami pozwaną obciążyć miano opłatami należnymi powodowi za okres od marca (pismo k. 117 – 118). Twierdzenia powyższe spotkały się z zaprzeczeniem powoda (pismo k. 135 – 136).

Pismem z dnia 1 lutego 2021r. powód z uwagi na zapłatę przez pozwaną kwoty 2 000zł. ograniczył żądanie pozwu do kwoty 5 990,47zł.

Sąd ustalił, co następuje:

Przedmiotem działalności pozwanej jest między innymi prowadzenie hoteli i podobnych obiektów zakwaterowania (krs k. 32)

W dniu 8 września 2011r. strony zawarły na czas nieokreślony umowę, na mocy której pozwana zobowiązała się do zapłaty osobnego dla każdego objętego umową lokalu wynagrodzenia za odtwarzanie przez użytkownika fonogramów i wideogramów muzycznych, zarządzanie których powierzono powodowi, przy czym określona w załączniku do umowy stawka podlegać miała waloryzacji w okresach rocznych liczonych na dzień 1 stycznia każdego roku począwszy od dnia 1 stycznia 2012r. stosownie do średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych publikowanego przez GUS. Wynagrodzenie powyższe uiszczane miało być do 21 dnia każdego miesiąca. Pozwana w par. 8 umowy zobowiązała się jednocześnie do niezwłocznego informowania powoda o wszelkich zmianach dotyczących warunków prowadzonej działalności mających wpływ na wysokość wynagrodzenia, w szczególności zaś o otwarciu nowych lokali bądź też zmianie ich wielkości (umowa k. 14).

Przeprowadzona w dniu 15 września 2017r. kontrola należącego do pozwanej Hotelu (...) w S. ujawniła fakt jego rozbudowy (sprzeciw k. 40, zeznania świadka D. D. k. 168). W dniu 4 kwietnia 2018r. strony zawarły aneks do umowy, załącznikiem do którego stała się nowa tabela obowiązujących pozwaną opłat. Zgodnie z wyrażoną w powyższym aneksie wolą stron miał on obowiązywać od dnia 1 marca 2018r. W poszczególnych częściach aneksu przewidziano obciążenie pozwanej opłatami „za okres przedumowny” wynoszącymi odpowiednio: 2 099,40zł. netto w odniesieniu do (...), 1 679,55zł. netto w odniesieniu do pokoi oraz 1 175,55zł. netto w odniesieniu do restauracji (aneks k. 103 – 107).

W dniu 6 czerwca 2018r. powód wystawił fakturę opiewającą na kwotę 7 990,47zł. brutto z terminem płatności na dzień 21 czerwca 2018r., 4 października 2018r. zaś wystosował wezwanie przedprocesowe do zapłaty powyższej należności (faktura k. 16, wezwanie k. 17, dowód doręczenia k. 18 - 19). W okresie pomiędzy wystawieniem przedmiotowej faktury a skierowaniem wezwania do zapłaty powód kierował do pozwanego prośby „o wstrzymanie się z egzekucją rzeczonej faktury – do czasu osiągnięcia wspólnego stanowiska oraz (…) z uwagi na (…) długoletnią współpracę. Pozwana kwestionowała również prawidłowość kwoty, na jaką faktura opiewa, powołała się bowiem na złożoną przez powoda deklarację, iż pozwana obciążona zostanie opłatami wstecznymi dopiero od maja 2018r. W podjętej w związku z tym z pozwaną korespondencji elektronicznej powód wyjaśnił, iż obejmuje ona:

I należności za miesiące marzec – maj 2018r. w kwotach po 513,94zł. netto;

II wynagrodzenie za zwiększenie ilości pokoi w hotelu pozwanej w kwocie 1 679,55zł. netto;

III wynagrodzenie za zwiększenie metrażu restauracji pozwanej w kwocie 1 175,55zł. netto;

IV wynagrodzenie za odtwarzanie bez umowy nagrań muzycznych w (...) w kwocie 2 099,40zł., przy czym należności z pkt II – IV stanowią należność za okres 15 miesięcy (wiadomości k. 46 – 47, 50).

Po wezwaniu do zapłaty pozwana zażądała od powoda uzasadnienia wysokości wskazanej na fakturze kwoty z wyszczególnieniem jej składników (pismo k. 63)

W toku korespondencji prowadzonej między stronami jeszcze przed wystawieniem spornej faktury w kierowanej do pozwanej korespondencji przedstawiciel powoda początkowo informował pozwaną o uzyskanej od swojego przełożonego informacji, wedle której strona powodowa nie będzie dochodzić należności za okres do kwietnia, potem zaś o tym, iż stanowisko to uległo zmianie w ten sposób, iż z uwagi na wieloletnią współpracę stron udało się przekonać stronę powodową do zmniejszenia należności, którymi powoda obciążono, do opłat należnych za okres 15 miesięcy wstecz w miejsce wchodzących w rachubę początkowo 51 miesięcy (wiadomości k. 56, 59)

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie pozwu ocenić należało jako znajdujące oparcie w obowiązującej strony umowie, w której treści pozwana nie tylko zgodziła się na ponoszenie opłat za odtwarzanie przez nią w należącym do niej obiekcie utworów muzycznych, ale również zobowiązała się informowania powoda o każdoczesnej zmianie wielkości bądź też ilości znajdujących się w tym obiekcie pomieszczeń. Skoro zatem obowiązek taki przewidziała podpisana przez pozwaną umowa, to tym samym pozwana nie może powoływać się na swoją niewiedzę odnośnie konieczności zgłoszenia faktu rozbudowy należącego do niej hotelu, a tym samym z niewiedzy takiej wywodzić jakichkolwiek korzystnych dla siebie skutków prawnych.

Mając jednocześnie na uwadze, iż zgodnie z brzmieniem podpisanego między stronami w dniu 4 kwietnia 2018r. aneksu obowiązywać miał on z mocą wsteczną od dnia 1 marca 2018r., za racjonalne uznać należało, iż przewidziane w nim obciążenia finansowe pozwana ponosić winna począwszy od tego właśnie miesiąca, nie zaś od jakiejkolwiek daty późniejszej. Skoro bowiem aneks powyższy na zasadach określonych w jego treści kształtował warunki, na jakich umowa miała być wykonywana od dnia 1 marca 2018r., to nie sposób było tym samym odmówić ochrony żądaniu pozwu w odniesieniu tej jego części, która objęła miesiące pomiędzy marcem a majem 2018r.

W ocenie sądu, podstawą do zakwestionowania zasadności żądania pozwu we wskazanym zakresie nie mogły być rzekome ustalenia stron, w świetle których powód zobowiązać miał się do nieobciążania pozwanej całością opłat należnych mu za okres wsteczny. Stosownie do art. 6 kc. ciężar udowodnienia powyższej okoliczności spoczywał na stronie pozwanej, to pozwana bowiem z faktu dokonania takich uzgodnień wywodziła korzystne dla siebie skutki prawne. Pozwana nie sprostała jednak jednocześnie powyższemu ciężarowi, przeprowadzony bowiem na jej wniosek dowód z zeznań świadka mającego uczestniczyć przy dokonywaniu takich ustaleń nie potwierdził prawdziwości twierdzeń pozwanej w tym zakresie. Również załączona do akt sprawy korespondencja elektroniczna nie potwierdza ich prawdziwości, jej treść bowiem świadczy raczej jedynie o podejmowanych przez pozwaną zabiegach mających na celu uzyskanie korzystnego dla siebie stanowiska powoda w tym zakresie, które to starania jednak – mimo czynionych pozwanej nadziei na nie – finalnie nie przyniosły korzystnego dla niej rezultatu.

Zdaniem sądu z otrzymaną przez pozwaną wiadomością, w której informowano ją o możliwości rezygnacji z dochodzenia należności za okres czasu poprzedzający maj 2018r., nie sposób wiązać skutków prawnych właściwych dla umowy o zwolnienie z długu bądź też pactum de non petendo , czyli umowy między wierzycielem a dłużnikiem, w której wierzyciel zobowiązuje się do niedochodzenia roszczenia wobec dłużnika, zawarte bowiem w wiadomości oświadczenia traktować należy nie w kategoriach oświadczenia woli, ale raczej oświadczenia wiedzy, w którym to oświadczeniu reprezentujący powoda pełnomocnik dzielił się z pozwaną uzyskanymi od swojego przełożonego informacjami na temat stanowiska, jakie jego mocodawca zajmie dopiero odnośnie powstałego w przeszłości zadłużenia pozwanej.

W sytuacji, w której wysokość należnego powodowi wynagrodzenia za okres wsteczny określona została w podpisanym przez pozwaną w dniu 4 kwietnia 2018r. aneksie do wiążącej strony umowy pozwana nie może również skutecznie kwestionować obowiązywania wysokości kwoty wynagrodzenia, do zapłaty którego sama się zobowiązała. Stwierdzić należy jednocześnie, iż podpisany przez obie strony umowy aneks wprost odwołuje się w swojej do tabeli stawek wynagrodzeń (...) z tytułu odtwarzania fonogramów i/lub wideogramów muzycznych, co oznacza, iż tabela ta wraz z przewidzianymi nią stawkami wynagrodzeń mocą samych złożonych przez strony oświadczeń woli stała się częścią zawartej między stronami umowy niezależnie od tego nawet, czy została ona zatwierdzona przez Komisję Prawa Autorskiego, czy też nie. Oznacza to jednocześnie, iż żadna ze stron umowy, w tym również pozwana, nie może obecnie kwestionować mocy obowiązującej powyższych stawek, w oparciu o które powódka obciążyła pozwaną opłatami, do uiszczania których ta zobowiązała się zgodnie z umową z dnia 8 września 2011r.

Strona powodowa domaga się zapłaty odsetek od dnia 21 czerwca 2018r., który to termin płatności określony został w wystawionej na pozwaną fakturze. Choć powód nie załączył dowodu doręczenia pozwanej przedmiotowej faktury, to jednak załączona przez pozwaną korespondencja prowadzona między stronami w odniesieniu do powyższej faktury wskazuje na to, iż jej treść powyższej znana była pozwanej co najmniej w dniu 16 lipca 2017r. Mając na uwadze powyższe jak również brak wykazania przez powoda wbrew ciążącemu na nim z mocy art. 6 kc. ciężarowi dowodowemu faktu wcześniejszego doręczenia faktury, odsetki od wynikających z niej należności zasądzeniu podlegały od dnia następnego po wskazanej wyżej dacie, żądanie pozwu obejmujące zaś okres wcześniejszy podlegało oddaleniu jako pozbawione usprawiedliwionych podstaw (wiadomość k. 48).

Mając na uwadze dokonane przez powódkę ograniczenie żądania pozwu w odniesieniu do zapłaconej przez pozwaną kwoty 2 000zł., postępowanie we wskazanym wyżej zakresie podlegało umorzeniu w oparciu o przepis art. 355 kpc.

Z uwagi jednocześnie na to, iż zapłata taka dokonana została przez pozwaną dopiero w toku trwającego już postępowania sądowego, dlatego też ostatecznie pozwaną uznać należało za stronę przegrywająca spór co do całej należności głównej, w tym również w odniesieniu do stanowiącej część tej należności kwoty 2 000zł. Wobec powyższego pozwaną stosownie do wyrażonej przepisem art. 98 par. 1 kpc. zasady odpowiedzialności za wynik postępowania obciążyć należało całością poniesionych przez powódkę kosztów postępowania.

Z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej