Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 577/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 25 września 2020 r., sygn. akt II K 243/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Naruszenie prawa materialnego:

a) art. 42 ust. 1 Konstytucji RP i art. 263 § 2 k.k. poprzez uznanie, że posiadanie amunicji hukowej kal. 9 mm stanowi o wypełnieniu znamion czynu z art. 263 § 2 k.k. - w oparciu o przedstawione przez biegłego stanowisko prawne organu koncesyjnego – w sytuacji, gdy przedmiotem odpowiedzialności karnej może być wyłącznie popełnienie czynu zabronionego pod groźbą kary przez ustawę, wobec czego aktualny sposób interpretacji przepisów ustawy o broni i amunicji przez organ koncesyjny, z której wynika, że zdaniem organu koncesyjnego posiadanie amunicji hukowej kal. 9 mm wymaga pozwolenia, nie może stanowić podstaw prawnych do przypisania oskarżonemu popełnienia występku z art. 263 § 2 k.k.;

b) art. 263 § 3 k.k. w zw. z art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji i art. 7 tej ustawy przez uznanie za istotne części broni, przedmiotów posiadanych przez oskarżonego stanowiących zardzewiałe elementy przypominające lufę broni w sytuacji, gdy nie są one częściami broni palnej w rozumieniu przepisów ustawy, gdyż nie są one ani „gotowe”, ani „obrobione”, gdyż zgodnie z opinią biegłego oddanie strzału z tych elementów zagraża przede wszystkim strzelcowi, a tymczasem odpowiedzialności karnej z art. 263 § 2 k.k. podlega ten tylko, kto posiada istotne elementy broni palnej, odpowiednio przygotowane i umożliwiające oddanie strzału zgodnie z istotą broni palnej – jako urządzenia niebezpiecznego dla życia lub zdrowia, zdolnego do wystrzeliwania pocisków i rażenia na odległość;

c) art. 15 § 1 k.k. przez jego niezastosowanie polegające na nieuwzględnieniu, że nie powinien polegać odpowiedzialności oskarżony, który dobrowolnie wydał policji posiadane elementy będące kiedyś bronią palną;

d) art. 1 § 2 k.k. w zw. z art. 263 § 2 k.k. przez uznanie czynu za przestępstwo w sytuacji, gdy stopień społecznej szkodliwości czynu, polegającego na posiadaniu nieprzydatnej do wyrządzenia komukolwiek krzywdy, amunicji hukowej kal. 9 mm i zardzewiałych i nieprzydatnych istotnych części broni, jest znikomy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia polegający na przyjęciu, że:

a) oskarżony posiadał amunicję hukową 9 mm oraz istotne części broni karabinu Mauser model 98 K w sytuacji, gdy z materiału dowodowego sprawy wynika, ze oskarżony nie sprawował władztwa nad tymi rzeczami, a jedynie przedmioty te znajdowały się na terenie użyczonej Stowarzyszeniu (...) nieruchomości (o znacznej powierzchni i kubaturze);

b) pominięciu, że nie można mówić o posiadaniu przez oskarżonego elementów broni palnej, a jedynie o posiadaniu skorodowanych elementów będących kiedyś lufą, szkieletem, komorą nabojową i zamkową jakiejś broni palnej, obecnie jedynie przypominających takie elementy broni palnej i dające się zidentyfikować wyłącznie biegłemu ds. broni palnej jako elementy karabinu Mauser model 98 K.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

Wbrew zarzutom skarżącego, podstawą do uznania, iż oskarżony Z. N. będąc w posiadaniu amunicji hukowej kalibru 9 mm dopuścił się naruszenia art. 263 § 2 k.k. nie była interpretacja organu koncesyjnego, lecz treść art. 11 pkt 11 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, zgodnie z którym pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku posiadania broni palnej alarmowej o kalibrze do 6mm. Jednocześnie art. 14 powołanej ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji stanowi, iż amunicję można nabywać na podstawie legitymacji posiadacza broni lub świadectwa broni, wyłącznie dla tej broni, która jest określona w legitymacji albo na podstawie świadectwa broni i pisemnego zamówienia podmiotu uprawnionego do nabycia amunicji. Nie ulega zatem wątpliwości, iż na posiadanie amunicji o kal. 9mm, nawet jeżeli jest to broń hukowa, wymagane jest pozwolenie. Zaznaczyć przy tym należy, iż opinia prawna Komendy Głównej Policji wskazywana przez biegłego Pawła Płusę w ustnej opinii uzupełniającej jako źródło wykładni prawa ma charakter pomocniczy przy rozwiązywaniu ew. problemów interpretacyjnych przepisów dotyczących określania kalibru broni palnej i amunicji, sama sobie nie stanowi jednak źródła prawa. Wobec tego zarzut, iż Sąd I instancji dopuścił się naruszenia prawa materialnego, a to art. 42 ust. 1 Konstytucji RP i art. 263 § 2 k.k. uznać należy za oczywiście bezzasadny.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż obrońca oskarżonego na poparcie postawionego zarzutu dokonał wybiórczej i dowolnej oceny złożonej na rozprawie ustnej opinii biegłego Pawła Płusy, która to stanowiła uzupełnienie sporządzonej wcześniej opinii pisemnej (k. 38-40). Tymczasem opinie te – zarówno pisemna jak i ustna – stanowią spójną, uzupełniającą się całość. Z ich treści wynika, iż zabezpieczona lufa i komora nabojowa stanowią istotne części broni w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji.

Podkreślić należy, iż ustawowe znamiona „gotowych” i „obrobionych” elementów broni pozostają niezależne od stanu technicznego tej broni, zaś przypisanie sprawcy odpowiedzialności za czyn z art. 263 § 2 k.k. jest niezależne od tego, czy broń, którą posiadał on wbrew przepisom ustawy (poza przypadkiem wcześniejszego pozbawienia jej cech użytkowych przez koncesjonowany podmiot), nadal jest przedmiotem zdolnym do wystrzeliwania. Jednocześnie zaznaczyć należy, iż jak wynika w sposób jednoznaczny ze stanowiska biegłego, z samego złego stanu technicznego broni nie można wywodzić, iż nie jest on już przedmiotem niebezpiecznym i nie stanowiącym zagrożenia dla życia i zdrowia, w tym dla osoby posługującej się taką bronią. Zwrócić należy przy tym uwagę, iż orzecznictwo powołane przez skarżącą w wywiedzionym środku odwoławczym dotyczyło innego stanu faktycznego, w którym uszkodzenie elementów broni było tak daleko posunięte, iż uniemożliwiało ich użycie zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem. W przedmiotowej sprawie jednak biegły ustalił, iż znajdujący się w zasobach biegłego zamek dał się połączyć z zabezpieczonymi elementami, tj. komorą zamkową, a do lufy udało się wprowadzić pocisk, co nie wykluczało możliwości oddania potencjalnego strzału.

Wobec znajdującego poparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym ustalenia, iż oskarżony Z. N. dopuścił się zarzucanego mu czynu w okresie od stycznia 2018r. do 28 stycznia 2020 r. i sam zgłosił funkcjonariuszom Policji fakt posiadania części broni nie stanowi podstawy do przyjęcia, iż dobrowolnie odstąpił on od dokonania czynu zabronionego, który to pozostał w fazie usiłowania i od popełnienia oskarżony dobrowolnie odstąpił. Wbrew zatem stanowisku skarżącego, nie ma podstaw do zastosowania w badanej sprawie art. 15 § 1 k.k.

Zasadnie jednak obrońca oskarżonego podniósł, iż ocena całokształtu okoliczności przedmiotowej sprawy daje postawę do przyjęcia, iż społeczna szkodliwość zarzucanemu oskarżonemu czynu jest znikoma. Należy mieć bowiem na względzie postawę oskarżonego, który dobrowolnie zawiadomił funkcjonariuszy Policji o posiadanych przez siebie elementów broni wykazując przy tym troskę, aby nie dostały się one w niepowołane ręce. Ponadto Z. N. jest pasjonatem swojej działalności, nie naruszał dotychczas przepisów prawa, a w obszarze jego zainteresowań pozostawała m. in. balistyka – posiadał on bowiem repliki broni. Nie ma zatem podstaw do przypuszczeń, iż zabezpieczone elementy broni i amunicja hukowa miałyby być przez niego wykorzystane w innych celach, aniżeli historyczno-naukowych. Przy tym elementy posiadanej przez niego broni były skorodowane, z jego wyjaśnień nie zakwestionowanych innymi dowodami wynika, że przez 2 lata leżały przez nikogo nieużywane, nie stanowiły żadnego zagrożenia, w ocenie Sądu Okręgowego kryminalizowanie jego hobbystycznej działalności nie jest wskazane. Opierając się na przesłankach ocenianych z punktu widzenia stopnia społecznej szkodliwości z art. 115§2 k.k. stwierdzić należy, że ani charakter naruszonego dobra, ani rozmiar wyrządzonej bądź grożącej szkody, czy też sposób i okoliczności popełnienia czyn, motywacja oskarżonego, waga naruszonych obowiązków nie przemawiają za przyjęciem, że stopień społecznej szkodliwości jego czynu jest większy niż znikomy.

Ad. 2

Zarzut obrońcy oskarżonego, iż Z. N. nie sprawował władztwa nad ujawnionymi elementami broni oraz ujawnioną podczas przeszukania w zajmowanym przez niego pomieszczeniu amunicją, stoi w oczywistej sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym ocenianym zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k., a zatem z zachowaniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Także wpływ złego stanu technicznego broni na ocenę realizacji przesłanek zarzucanego oskarżonemu czynu została już omówiona we wcześniejszej części uzasadnienia i zarzut ten również uznać należy za bezzasadny.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wspomniano, Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do uniewinnienia Z. N. od popełnienia zarzucanego mu czynu. Wobec stwierdzenia jednak, iż społeczna szkodliwość przypisanego oskarżonemu czynu jest znikoma, zaskarżony wyrok podlegał uchyleniu, zaś postępowanie o zarzucany mu czyn z art. 263 § 2 k.k., zgodnie z art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k. należało umorzyć.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

1  5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

----------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Mając na uwadze argumentację przedstawioną powyżej Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego Z. N. i postępowanie o zarzucany mu czyn z art. 263§2 k.k. umorzył na podstawie art. 17§1 pkt. 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd Odwoławczy na podstawie art. 45a § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa przedmiotu wymienionego w karcie 72 akt – Drz (...), tj. metalowego skorodowanego elementu przypominającego lufę broni wraz z komorą nabojową o długości 81 cm. Posiadane przez oskarżonego 42 sztuki amunicji hukowej o kal. 9 mm P.A.K. Walther zostały bowiem wystrzelone, a tym samym zniszczone przy okazji sporządzenia opinii przez biegłego z dziedziny balistyki.

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Sąd Odwoławczy w oparciu o art. 632 pkt 2 k.p.k. stwierdził, iż koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

sprawstwo i wina w zakresie przypisanego oskarżonemu przestępstwa

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana