Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 lipca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Janusz Madej

Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc

po rozpoznaniu w dniu 30 lipca 2020 r. w Bydgoszczy na rozprawie

odwołania: małoletniej D. R. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego - matkę A. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 14 lutego 2018 r., znak: (...)

w sprawie: małoletniej D. R. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego - matkę A. O.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę rodzinną

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje małoletniej D. R. - prawo do renty rodzinnej od dnia (...)r. ;

2)  nie stwierdza odpowiedzialności Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji ;

3)  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. na rzecz małoletniej D. R. 360 ( trzysta sześćdziesiąt ) zł zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt VI U 1044/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 lutego 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił małoletniej D. R. prawa do renty rodzinnej po zmarłym K. R. (1). W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż K. R. (1) zmarły w dniu (...)roku nie miał ustalonego prawa do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, nie spełniał warunków wymaganych do przyznania emerytury lub renty, nie pobierał zasiłku lub świadczenia przedemerytalnego, nie pobierał nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego. W 10-leciu przed śmiercią tj. w okresie od (...) 2007 roku do (...) 2017 roku K. R. (1) nie udowodnił minimum 5 lat stażu pracy (udowodniono 2 lata, 11 miesięcy i 8 dni).

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła małoletnia D. R. reprezentowana przez przedstawiciela ustawowego (matkę) A. O., wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie D. R. prawa do renty rodzinnej od dnia (...) roku oraz przyznanie kosztów według norm przepisanych. W uzasadnieniu odwołania wskazano między innymi, iż ojciec dziecka posiadał ogólny staż pracy od dnia 5 sierpnia 2000 roku oraz okresy zarejestrowania w urzędzie pracy jako bezrobotny od dnia 6 marca 2003 roku. Jak wynika z załączonych do wniosku dokumentów K. R. (1) legitymował się ogólnym stażem pracy w wymiarze 4 lat 7 miesięcy i 6 dni oraz był zarejestrowany jako bezrobotny przez okres około 8 lat. Małoletnie dziecko nie może być pozbawione środków na swoje utrzymanie tylko dlatego, że rodzic dziecka z przyczyn subiektywnych lub obiektywnych nie może wylegitymować się stażem uprawniającym do świadczenia. Świadczenie którego domaga się skarżąca ma zapewnić niezbędne środki utrzymania dziecku zmarłego. W tym kontekście wpisuje się w konstytucyjne wolności – prawa ekonomiczne i socjalne.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie
i podtrzymał stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i rozważył, co następuje:

K. R. (1), urodzony w dniu (...), zmarł w dniu (...) roku. K. R. (1) mieszkał w domu wielorodzinnym przy ul. (...) w N., był jednym z czterech współwłaścicieli tego domu. Od 2003 roku do 2009 roku K. R. (1) mieszkał razem
z A. O.. W dniu (...) urodziła się córka K. R. (1) i A. D. R.. W 2009 roku K. R. (1) i A. O. rozstali się. Przez 3 miesiące A. O. mieszkała u swojej siostry P. K. (1) i ich mamy, a później wyprowadziła się do A.. Małoletnia D. została w N. i była wychowywana przez ciotkę (P. K.) i babcię.

K. R. (1) był alkoholikiem. W czasie wspólnego zamieszkiwania z A. O. K. R. (1) nadużywał alkoholu i zdarzały się sytuacje, że był odwożony karetką do szpitala, dostawał napadów padaczki alkoholowej. K. R. (1) zaczął się leczyć po 2009 r. tj. po tym jak wyprowadziła się od niego A. O.. K. R. (1) sporadycznie podejmował zatrudnienie. W okresie od 8 marca 2016 roku do 1 lipca 2016 roku K. R. (1) pracował jako pomocnik budowlany
w pełnym wymiarze czasu pracy. Stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika z powodu stawienia się do pracy w stanie nietrzeźwości. K. R. (1) pracował także w firmie (...) w N. - Przedsiębiorstwo (...)
z o.o., jeździł jako pracownik opróżniający śmietniki na tzw. śmieciarce.

P. K. (1) co miesiąc przypomina siostrze A. O. o konieczności przekazania pieniędzy na utrzymanie małoletniej D. R.. Po śmierci K. R. (1) P. K. (1) dostała oświadczenie od A. O. o udzieleniu pełnomocnictwa i powierzeniu sprawowania opieki nad małoletnim dzieckiem sporządzone przez notariusza.

P. K. (1) kilka lat otrzymywała alimenty na małoletnią D. R. z Funduszu Alimentacyjnego od 2009 roku, a od 2013 roku alimenty płacił osobiście K. R. (1). Przez ostatni okres życia K. R. (1), gdy był już w bardzo złym stanie zdrowia, alimenty płaciły za niego jego siostry.

K. R. (1) nie wyuczył się żadnego zawodu, uczył się w szkole specjalnej. W lutym 2010 roku u K. R. (1) zdiagnozowano zdekompensowaną marskość wątroby w przebiegu jej alkoholowego zapalenia. Dekompensacyjna marskość wątroby potwierdzona klinicznie (wodobrzusze, obrzęki podudzi) jest obrazem wskazującym już wówczas na rozpoznanie dokonanej marskości wątroby. Na tej podstawie należy uznać, że przed 6 stycznia 2007 roku u ubezpieczonego była obecna wczesna marskość wątroby, która jest traktowana jako przewlekła choroba wątroby, co stanowi o częściowej niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Od lutego 2010 roku K. R. (1) był już całkowicie niezdolny do pracy z powodu dokonanej marskości wątroby.
U K. R. (1) rozpoznano również zaburzenia psychiczne
i zaburzenia zachowania w przebiegu zespołu uzależnienia od alkoholu. Ubezpieczony nie był długotrwale niezdolny do pracy przed 6 stycznia 2007 roku z powodu zespołu uzależnienia od alkoholu.

Z dokumentacji lekarskiej wynika również leczenie padaczki. K. R. (1) był wielokrotnie hospitalizowany.

W opinii biegłej medycyny pracy wątpliwe jest, iż K. R. (1) miał wykonane badania profilaktyczne, a zwłaszcza badanie profilaktyczne wstępne z kwalifikacją do pracy na stanowisku wymagającym pracy fizycznej z dźwiganiem w zmiennych warunkach atmosferycznych z dokonaną marskością wątroby. Z dokumentacji zebranej w aktach sprawy brak orzeczenia lekarza medycyny pracy.

D. R. od 1 września 2019 roku jest uczennicą I Liceum Ogólnokształcącego im. B. K. w N.. Programowe ukończenie nauki nastąpi w 2022 roku.

Dowód: akta sądowe – potwierdzona za zgodność z oryginałem kserokopia karty zgonu k. 29, zeznania świadka P. K. (1) zapis AV na płycie CD
k. 84, potwierdzona za zgodność kserokopia oświadczenia o udzieleniu pełnomocnictwa i powierzeniu sprawowania opieki nad małoletnim dzieckiem k. 79-80, poświadczone za zgodność z oryginałem kserokopie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, umowa o pracę
i świadectwo pracy k. 153-157, opinia biegłych psychiatry i psychologa
k. 196, opinia biegłej z dziedziny medycyny przemysłowej i biegłego
z dziedziny hepatologii k. 210-211; zaświadczenie potwierdzające uczęszczanie do szkoły k. 236.

Zastrzeżenia do opinii biegłych sądowych wniósł organ rentowy wskazując, że analiza treści wydanego protokołu badań sądowo-lekarskich oraz orzeczenia lekarskiego z dnia 19 lutego 2020 roku w sprawie zmarłego K. R. (1) wskazuje na nieścisłości odnośnie czasu powstania całkowitej i częściowej niezdolności. Pierwszy zespół biegłych sądowych (w składzie specjalista psycholog kliniczny i specjalista psychiatra) wskazywał, że przed 6 stycznia 2007 roku rozpoznano u K. R. (1) zespół zależności alkoholowej, a mimo to podejmował on zatrudnienie jako robotnik budowlany. Dopuszczenie do pracy wiąże się z badaniem profilaktycznym wstępnym, którego wynik powinien być w posiadaniu pracodawcy, a także w dokumentacji lekarza, który je wykonał. W tej sytuacji, gdy są wątpliwości można podjąć próbę ich pozyskania, czego nie uczyniono. Odnośnie nasilenia zmian w zakresie wątroby w stopniu powodującym częściową niezdolność przed 1 lipca 2007 roku na podstawie danych z lutego 2010 roku, gdy osoba w latach 2013-2016 pracowała ciężko fizycznie, co wynika z przedstawionej opinii, budzi poważne wątpliwości. Pozwany organ rentowy wniósł o ustosunkowanie się do powyższych zastrzeżeń przez wydanie opinii uzupełniającej, w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku o oddalenie odwołania. Na rozprawie w dniu 14 lipca 2020 roku Sąd postanowił nie uwzględnić wniosku organu rentowego o dopuszczenie uzupełniającej opinii biegłych sądowych (specjalisty medycyny przemysłowej i specjalisty chorób zakaźnych, hepatologii i epidemiologii szpitalnej), którzy wydali w niniejszej sprawie opinię z dnia 19 lutego 2020 roku. Zastrzeżenia organu rentowego Sąd Okręgowy uznał za niezasadne, bowiem mają charakter jedynie polemiczny i nie odnoszą się do całości merytorycznej strony powyższej opinii, a są oparte o wybiórcze kryteria oraz w oderwaniu od całokształtu twierdzeń biegłych. Wnioski biegłych i ich uzasadnienie nie nasuwają żadnych wątpliwości co do ich trafności i wiarygodności. W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał, że nie ma podstaw do kontynuowania postępowania dowodowego. Z tej przyczyny Sąd Okręgowy oddalił wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłych sądowych.

Postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie dotyczące zaskarżonej decyzji organu rentowego wykazało, iż roszczenie ubezpieczonej zasługiwało na uwzględnienie. Zgodnie z art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U z 2020 r., poz. 53 - zwanej dalej ustawą emerytalną) renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń. Zmarły K. R. (1) nie miał ustalonego prawa do emerytury ani do renty z tytułu niezdolności do pracy, zatem Sąd w niniejszym postępowaniu badał, czy zmarły K. R. (1) spełniał warunki wymagane do uzyskania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W myśl art. 57 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy; ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy; niezdolność do pracy powstała w okresach,
o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów (nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy); nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania. Stosownie do treści art. 58 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego,
w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej
4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat. Okres, o którym mowa wyżej, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej (nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy) – tak stanowi art. 58 ust. 2 i 4 ww. ustawy. Z powyższych przepisów wynika, iż przesłankami nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy są: niezdolność do pracy, wymagany okres składkowy i nieskładkowy, powstanie niezdolności do pracy w określonym czasie oraz brak ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub niespełnianie warunków do jej uzyskania. W myśl art. 12 ust. 1 wspomnianej wyżej ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej
z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i 3). Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 ust. 1 ww. ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W niniejszej sprawie w szczególności należy zwrócić uwagę, iż organ rentowy jeśli chodzi o przesłanki nabycia prawa do dochodzonego świadczenia, wyjaśnił i przyznał w piśmie procesowym z dnia 5 października 2018 roku (k. 54 akt sądowych), iż ojciec ubezpieczonej K. R. (1) spełniałby warunki nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy
w sytuacji, w której jego niezdolność do pracy powstałaby najpóźniej do
6 stycznia 2007 roku, tj. w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia w dniu 6 lipca 2005 roku oraz w tej dacie spełniał warunek stażowy, legitymując się okresem ubezpieczenia w wymiarze 4 lat. W związku z powyższym istota sporu sprowadzała się do wyjaśnienia czy przed dniem 6 stycznia 2007 roku ojciec ubezpieczonej K. R. (1) spełniał warunki do uzyskania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych psychiatry, psychologa, neurologa, specjalisty medycyny przemysłowe i specjalisty w zakresie chorób zakaźnych, hepatologii i epidemiologii szpitalnej na okoliczność wyjaśnienia wymagającej wiadomości specjalnej okoliczności: czy zmarły w dniu (...) roku K. R. (1) stał się niezdolny do pracy całkowicie lub częściowo przed datą zgonu oraz jaka jest data i przyczyny tej niezdolności. Biegłe sądowe psychiatra oraz psycholog po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną znajdującą się w aktach sprawy stwierdziły, że brak jest dokumentacji medycznej wskazującej na szkody zdrowotne i społeczne spowodowane alkoholem powodujące długotrwałą niezdolność do pracy przed 6 stycznia 2007 roku. U ubezpieczonego rozpoznawano już wówczas zespół uzależnienia od alkoholu, to jednak podejmował on w okresie późniejszym zatrudnienie jako pracownik budowlany, stąd wynika, że posiadał ważne orzeczenie lekarskie specjalisty medycyny pracy stwierdzające brak przeciwwskazań do zatrudnienia. Powódka nie podzieliła opinii biegłych sądowych i podkreśliła, że biegli
w żadnym zakresie nie odnoszą się do wynikającego z akt sprawy faktu upośledzenia K. R. skutkującego jego nauką w szkole specjalnej.

Ponadto Sąd dopuścił dowód z opinii zespołu biegłych sądowych hepatologa i specjalisty medycyny pracy. Na podstawie dowodu z opinii biegłych sądowych z dnia 19 lutego 2020 roku w szczególności specjalisty medycyny przemysłowej i specjalisty zakresu chorób zakaźnych, hepatologii i epidemiologii szpitalnej Sąd Okręgowy ustalił, że przed dniem 6 stycznia 2007 roku K. R. (1) był częściowo niezdolny do pracy z powodu wczesnej marskości wątroby. Moc dowodowa i wiarygodność tej opinii była na tyle wysoka, że Sąd Okręgowy uznał, że dowód z tej opinii pozwala na dokonanie istotnego w sprawie ustalenia co do przesłanek nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Opinia biegłego hepatologa opiera się na dokumentacji medycznej zebranej w aktach sprawy i odwołuje się do dokumentu z dnia 23 lutego 2010 roku, tj. karty wypisowej ze szpitala
(k. 108 akt sądowych). W tej karcie określono precyzyjnie ówczesny stan zdrowia K. R. (1). Zgromadzona w sprawie dokumentacja medyczna pozwoliła na ustalenie, że w lutym 2010 roku u K. R. (1) zdiagnozowano zdekompensowaną marskość wątroby w przebiegu jej alkoholowego zapalenia. Dekompensacyjna marskość wątroby potwierdzona klinicznie (wodobrzusze, obrzęki podudzi) jest obrazem wskazującym już wówczas na rozpoznanie dokonanej marskości wątroby. Na tej podstawie należy uznać, że przed 6 stycznia 2007 roku u ubezpieczonego była obecna wczesna marskość wątroby, która jest traktowana jako przewlekła choroba wątroby, co stanowi o częściowej niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Od lutego 2010 roku K. R. (1) był już całkowicie niezdolny do pracy z powodu dokonanej marskości wątroby.
W opinii biegłej medycyny pracy wątpliwe jest, iż K. R. (1) miał wykonane badania profilaktyczne, a zwłaszcza badanie profilaktyczne wstępne z kwalifikacją do pracy na stanowisku wymagającym pracy fizycznej z dźwiganiem w zmiennych warunkach atmosferycznych z dokonaną marskością wątroby. Z dokumentacji zawartej w aktach sprawy nie wynikają orzeczenia lekarza medycyny pracy. W świetle powyższego wniosek biegłych psychiatry i psychologa o tym, iż K. R. (1) posiadał ważne orzeczenie lekarskie specjalisty medycyny pracy stwierdzające brak przeciwwskazań do zatrudnienia Sąd Okręgowy uznał za nieuzasadniony.

W takim stanie rzeczy Sąd Okręgowy stwierdził, że skoro na dzień
6 stycznia 2007 roku K. R. (1) spełniał warunki nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, to zostały spełnione warunki, o których mowa w wyżej cytowanym art. 65 ust. 1 ustawy emerytalnej. Z art. 68 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że dzieci własne, dzieci drugiego małżonka
i dzieci przysposobione mają prawo do renty rodzinnej:

1) do ukończenia 16 lat;

2) do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo

3) bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie,
o którym mowa w pkt 1 lub 2.

D. R. jako dziecko K. R. (1) nabyła prawo do renty rodzinnej do 16 roku życia. W toku niniejszego procesu zostało wykazane, iż D. R. aktualnie jest uczennicą I Liceum Ogólnokształcącego
im. B. K. w N. (zaświadczenie k. 236 akt sądowych). Sąd Okręgowy przyznał małoletniej D. R. prawo do renty rodzinnej od dnia śmierci K. R. (1) tj. od dnia (...) roku, albowiem wniosek o rentę rodzinną został złożony w ciągu miesiąca przypadającego bezpośredniego po miesiącu, w którym nastąpiła śmierć K. R. (1) i zgodnie z art. 129 ust. 2 ustawy emerytalnej rentę rodzinną w takim przypadku wypłaca się od dnia śmierci rodzica. Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 K.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, orzekając jak w punkcie 1 wyroku.

W punkcie 2 wyroku Sąd Okręgowy orzekł o kwestii odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Stosownie bowiem do art. 118 ust. 1 ustawy emerytalnej, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, z uwzględnieniem tego, iż w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji; organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego (art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej). W ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie nie istniały podstawy do obciążenia organu rentownego odpowiedzialnością za nieprzyznanie prawa do renty rodzinnej, albowiem na etapie postępowania administracyjnego pozwany organ rentowy nie dysponował niezbędną dokumentacją medyczną, która pozwalałaby na poczynienie prawidłowych wniosków co do ustalenia, czy K. R. (1) spełniał warunki nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W punkcie 3 wyroku Sąd Okręgowy orzekł o kosztach zastępstwa prawnego na podstawie art. 98 § 1 w zw. z § 3 K.p.c. Wysokość kosztów zastępstwa prawnego ustalono na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.). Zasądzone wynagrodzenie pełnomocnika powódki ustalone zostało przez Sąd według dwukrotności stawki minimalnej (360 zł), co uzasadniał jego nakład pracy.

Sędzia Janusz Madej