Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy w Płocku IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący – Sędzia Wacław Banasik

Sędzia Renata Wanecka (spr.)

Sędzia Katarzyna Mirek - Kwaśnicka

Protokolant: Katarzyna Lewandowska

po rozpoznaniu na rozprawie 25 listopada 2020r. w P.

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko K. W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Ciechanowie z 1 października 2019 r.

sygn. akt I C 601/19

1.  oddala apelację;

2.  nie obciąża pozwanej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu powodowi za II instancję.

sygn. akt IV Ca 73/20

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym 23 października 2018 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym (...) S.A. z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od K. W. na swoją rzecz kwoty 20.514,23 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 12 października 2018 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanej zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że 16 czerwca 2017 r. zawarł z pozwaną umowę o kredyt gotówkowy nr (...). Bank wypłacił kredyt na rachunek wskazany w umowie, a spłata kredytu miała nastąpić w ciągu 80 miesięcy, jednakże pozwana nie wywiązała się ze swoich zobowiązań z tytułu w/w umowy. Powód wypowiedział umowę pismem z 1 maja 2018 r., wzywając jednocześnie pozwaną do zapłaty wszystkich należności. Zadłużenie pozwanej stało się wymagalne 7 sierpnia 2018 r., tj. po upływie 30 dniowego terminu wypowiedzenia umowy.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w nakazie zapłaty w postępowaniu upominawczym z 12 grudnia 2018 r. w sprawie VI Nc-e (...) nakazał pozwanej K. W. w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłacić powodowi kwotę 20.514,23 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 12 października 2018 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2.657,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu albo w tym terminie wnieść sprzeciw.

K. W. w sprzeciwie wniesionym 10 stycznia 2019 r. zaskarżyła w całości w/w nakaz zapłaty.

Postanowieniem z 26 lutego 2019 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie VI Nc-e (...) przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Ciechanowie.

K. W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, że powództwo jest przedwczesne, oparte na częściowo nieważnym stosunku prawnym, zawierającym klauzule abuzywne, a roszczenia są przedawnione. Z ostrożności procesowej wniosła, aby zasądzone świadczenie zostało rozłożone na raty, ponieważ ma na utrzymaniu siebie, dziecko, opłaca mieszkanie, co stanowi koszt ok. 600 zł, a w związku z urlopem macierzyńskim, otrzymuje jedynie ok. 1.300 zł, pomagają jej również rodzice.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie wyrokiem z 1 października 2019 r. zasądził od K. W. na rzecz (...) S.A. w W. kwotę 20.514,23 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 października 2018 r. do dnia zapłaty oraz zasądził od pozwanej na rzecz 3.874 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił:

K. W. 16 czerwca 2017 r. zawarła umowę kredytu gotówkowego nr (...) z (...) S.A. w W.. Umowa została zawarta na okres 80 miesięcy, licząc od daty spłaty pierwszej raty kredytu. Wysokość kredytu wynosiła 20.708,10 zł. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania kredytu wynosiła 11,42 %. Raty kredytu płatne były do 15 dnia każdego miesiąca w wysokości po 334,72 zł. Łączna kwota do spłaty wynosiła 26.912,19 zł.

Pozwana przestała spłacać raty kredytu, wobec czego pozwany wypowiedział w/w umowę pismem z 1 maja 2018 r. Okres wypowiedzenia wynosił 30 dni. Po wypowiedzeniu umowy i wytoczeniu powództwa, bankowi przysługiwało roszczenie o zapłatę odsetek umownych od całości zadłużenia. K. W. wypowiedzenie umowy otrzymała 21 maja 2018 r.

Pozwana ma na utrzymaniu małoletnie dziecko. Obecnie korzysta z urlopu macierzyńskiego. Wcześniej była zatrudniona jako technik rachunkowości. Mieszka w W., gdzie wynajmuje pokój, za który płaci czynsz w wysokości 500 – 600 złotych miesięcznie. Utrzymuje się ze świadczenia przysługującego w okresie urlopu macierzyńskiego oraz świadczenia 500+. (...) pomagają jej rodzice. Oprócz kredytu konsolidacyjnego z 16 czerwca 2017 r., spłaca zadłużenie na karcie kredytowej w wysokości około 8.000 złotych.

Dokonując oceny prawnej, Sąd I instancji podniósł, że pozwana nie kwestionowała zawarcia umowy kredytu gotówkowego z powodem oraz nie że nie spłacała zadłużenia zgodnie z umową kredytu.

Powód spełnił swoje zobowiązanie i wypłacił kwotę kredytu w pełnej wysokości, natomiast pozwana, pomimo ciążącego nań obowiązku zwrotu, obowiązku swojego nie dopełniła. Po wypowiedzeniu umowy, K. W. nie uregulowała swojego zadłużenia. Łączna kwota zobowiązania 20.514,23 zł.

Zdaniem Sądu I instancji, zarzuty pozwanej co do zawarcia w umowie klauzul niedozwolonych, nie zostały poparte przez nią żadnymi dowodami. Zarzut przedawnienia nie mógł zostać uwzględniony, gdyż od daty wymagalności nie upłynął 3 - letni okres przedawnienia.

Sąd nie znalazł też przesłanek do rozłożenia niniejszego świadczenia na raty. Pozwana dobrowolnie zaciągnęła kredyt, którego świadomie nie spłacała. Sąd nie neguje, że obecna sytuacja finansowa pozwanej jest trudna, jednakże jest ona osobą zdrową, która może zatroszczyć się o zwiększenie swoich dochodów. Argument, że pozwana nie pobiera alimentów od ojca dziecka na jego utrzymanie, gdyż nie załatwiła związanych z tą procedurą formalności, w ocenie Sądu Rejonowego nie mógł stanowić przesłanki do rozłożenia zadłużenia pozwanej na raty. Rozłożenie na raty ma przysługiwać stronie, która wykazuje rzeczywistą gotowość do spłaty zadłużenia, a jej stan majątkowy (często niezależny od niej) nie pozwala na jednorazową spłatę. W niniejszej sprawie pozwana sama przyznała, że jej zadłużenie powstało wskutek jej niefrasobliwości finansowej, nie podjęła również żadnych działań zmierzających do uregulowania spraw finansowych. Powyższe okoliczności budzą wątpliwości co do rzeczywistej woli spłaty zobowiązania w ratach i w ocenie Sądu Rejonowego ma na celu jedynie odroczenie spłaty powstałych zobowiązań. Zdaniem Sądu I, instancji brak jest związku pomiędzy rozłożeniem na raty należnej powodowi kwoty, a poprawą jej trudnej sytuacji.

O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 481 § 1 kc.

Natomiast o kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z art. 98 kpc.

Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana, zaskarżając go w części i zarzuciła naruszenie prawa procesowego, tj. art. 102 i 320 kpc poprzez ich niezastosowanie i nieuwzględnienie przez Sąd I instancji trudnej sytuacji materialnej pozwanej. Mając na uwadze powyższe zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez rozłożenie na raty świadczenia głównego, ewentualnie o jego uchylenie i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji oraz o zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie, jako całkowicie bezzasadnej oraz o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów procesu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Zarzuty apelacyjne sprowadzały się wyłącznie co do rozłożenia należności na raty. Apelująca nie kwestionowała żądania co do zasady i co do wysokości.

Zaproponowana przez pozwaną na rozprawie 25 listopada 2020r. miesięczna rata w wysokości 200 zł co prawda byłaby adekwatna do jej możliwości finansowych, ale jest zdecydowanie zbyt niska. Mając na uwadze, że tylko należność główna wynosi 20.514,23 zł, wierzyciel mógłby liczyć na zwrot całego świadczenia po ponad ośmiu latach (102 miesiące).

W ocenie Sądu Okręgowego, jakkolwiek pozwana znajduje się w trudnej sytuacji osobistej i materialnej, to taki termin na spłatę zobowiązania jest krzywdzący dla wierzyciela, albowiem bank ma prawo domagać się jak najszybszego spłacenia długu. Kredyt został udzielony w 2017 r. i wówczas był już rozłożony na długi okres. Postawa pozwanej wskazuje, że nie jest ona rzetelnym kredytobiorcą i budzi wątpliwości co do terminowego wykonywania zobowiązań.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 102 kpc, ze względu na trudną sytuacją materialną pozwanej. K. W. jest osobą bezrobotną, utrzymuje się z zasiłku dla bezrobotnych w wysokości 600 zł oraz świadczenia 500+, ma na utrzymaniu siebie oraz dwuletnie dziecko i nie posiada żadnego majątku. Za zastosowaniem względów słuszności w tym wypadku przemawiała również ugodowa postawa pozwanej, albowiem nie kwestionowała samego faktu zadłużenia i zmierzała jedynie do rozłożenia go na raty.