Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2021 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2021 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko A. W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od pozwanego A. W. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 137,00 złotych (słownie: sto trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 49/21

UZASADNIENIE

Powód - (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, złożył pozew przeciwko A. W. o zapłatę kwoty 300,55 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 149,77 złotych od dnia 14 lipca 2020 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 150,78 złotych od dnia 6 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. oraz zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu wskazał, że powód jest przedsiębiorcą świadczącym usługi polegające na udzielaniu kredytów konsumenckich służących finansowaniu zakupów online. W dniach 7 kwietnia 2020 roku i 15 marca 2020 roku pozwany dokonał zakupów w sklepie internetowym, z którym powód zawarł umowę o świadczenie usług odroczonej płatności. Po dokonaniu wyboru towarów pozwany skorzystał z formy płatności ceny sprzedaży z wykorzystaniem kwoty kredytu konsumenckiego udzielonego przez powoda, co odbyło się przez zaznaczenie, zintegrowanej z platformą sprzedawcy ikony. Pozwany zarejestrował się następnie w systemie informatycznym powoda podając swoje dane, zaakceptował Regulamin świadczenia usług drogą elektroniczną wraz z polityką prywatności oraz informacje zawarte w formularzu informacyjnym znajdujące się na stronie internetowej powoda. Po dokonaniu przez powoda oceny zdolności kredytowej pozwanego, ustalił on dla pozwanego maksymalny limit kwoty kredytu oraz zawarł z pozwanym umowę (...), a tym samym udzielił pozwanemu kredytu w kwotach 129,98 złotych i 129,99 złotych w celu pokrycia ceny sprzedaży wynikającej ze wskazanych w umowach tych zamówień. Umowy zawarte zostały w zwykłej formie elektronicznej. Zgodnie z zawartymi umowami w przypadku dokonania przez pozwanego spłaty kredytu do 30 dnia od zawarcia umowy, pozwany miał nie ponosić jakichkolwiek kosztów związanych z udzieleniem kredytu tj. zwrócić wyłącznie kwotę kredytu odpowiadającą cenie sprzedaży zakupionych towarów. W przypadku zaś, gdyby pozwany nie dokonał spłaty kredytu w określonym terminie spłata nastąpić miała w ciągu 120 dni od dnia zawarcia umowy w 4 ratach przy czym termin płatności ostatniej raty przypadać miał na 120 dzień od dnia zawarcia umowy. W razie ziszczenia się tego warunku kredyt przestawał być bezkosztowy – powód nabywał wówczas prawo do prowizji w wysokości określonej w ust. 10 umowy.

Zgodnie z zawartymi umowami powód wypłacił określoną w nich kwotę kredytu na rachunek bankowy sprzedawcy dokonując w ten sposób zapłaty ceny sprzedaży towarów stanowiących przedmiot zamówień. Wobec pokrycia ceny sprzedaży kredytem udzielonym i wypłaconym przez powoda, sprzedawca przesłał pozwanemu zamówione towary stanowiące przedmiot zamówień złożonych przez pozwanego. Pozwany nie spłacił kredytu w terminie 30 dni od dnia zawarcia umów. Wobec powyższego powód zgodnie z treścią umów rozłożył zadłużenie pozwanego na 4 raty oraz nabył prawo do prowizji w kwotach wskazanych w umowach.

Powód podkreślił, iż wielokrotnie wzywał pozwanego do dobrowolnego, polubownego rozwiązania sporu bez kierowania sprawy na drogę postępowania sądowego, poprzez spłatę powstałego długu lub zawarcie ugody. Do dnia wytoczenia pozwu pozwany spłacił na rzecz powoda jedynie część należności stanowiącej różnicę pomiędzy wartościami udzielonych pożyczek wraz z prowizjami od nich a dochodzonego roszczenia. Dokonując płatności częściowej pozwany dokonał uznania długu.

Powód wskazał, iż roszczenie stało się wymagalne z dniem 13 lipca 2020 roku i 5 sierpnia 2020 roku.

Pozwany – A. W. otrzymał odpis pozwu wraz z załącznikami, jednak w zakreślonym terminie nie wniósł odpowiedzi na pozew. Natomiast w dniu 23 marca 2021 roku przedłożył do akt niniejszej sprawy potwierdzenie dokonania wpłat na rzecz powoda w dniu 19 marca 2021 roku w kwotach: 152,28 złotych oraz 151,27 złotych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany – A. W. w dniach 15 marca 2020 roku i 7 kwietnia 2020 roku dokonał zakupów w sklepie internetowym, z którym powód – (...) sp. z o.o. zawarł umowę o świadczenie usług odroczonej płatności. Pozwany po dokonaniu wyboru towarów, skorzystał z formy płatności ceny z wykorzystaniem kwoty kredytu konsumenckiego udzielonego przez powoda, poprzez zaznaczenie, zintegrowanej z platformą sprzedawcy, ikony. Następnie pozwany zarejestrował się w systemie informatycznym powoda podając swoje dane takie jak: imię, nazwisko, adres, nr PESEL i zaakceptował Regulamin świadczenia usług drogą elektroniczną wraz z polityką prywatności oraz informacje zawarte w formularzu informacyjnym znajdujące się na stronie internetowej powoda.

Powód dokonał oceny zdolności kredytowej pozwanego i ustalił maksymalny limit kwoty kredytu dla pozwanego.

przyznane

W dniu 15 marca 2020 roku powód zawarł z pozwanym umowę nr (...), na podstawie której udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 129,98 zł celem sfinansowania zamówienia nr (...). Natomiast w dniu 7 kwietnia 2020 roku strony zawarły kolejną umowę nr (...), na podstawie której powód udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 129,99 zł celem sfinansowania zamówienia nr (...).

W obu umowach wskazano, iż jest to umowa zawierana na odległość, bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość. Umowa jest zawarta do czasu całkowitego wykonania przez klienta zobowiązań umownych względem PayPo, jednak nie dłużej niż 120 dni. W warunkach każdej z umów wskazano, iż od dnia zawarcia umowy klient ma 120 dni na spłatę kredytu. Klient może spłacić kwotę kredytu jednorazowo, w ciągu 30 dni od zawarcia umowy lub dokonać spłaty w 4 równych ratach (z wyjątkiem ostatniej raty, która ma charakter wyrównujący i może być w innej wysokości niż pozostałe raty). W takie sytuacji płatności rat przypadają 31, 61, 91 oraz 120 dnia trwania umowy. Brak spłaty kwoty kredytu w ciągu 30 dni jest równoznaczne z wyborem spłaty kredytu w ratach.

Na całkowity koszt kredytu, na dzień zawarcia umowy, składała się prowizja w wysokości 16% od kwoty kredytu, która miała być kredytowana i naliczona trzydziestego pierwszego dnia trwania umowy tylko w przypadku braku spłaty całkowitej kwoty kredytu w ciągu pierwszych 30 dni od daty zawarcia umowy.

W umowie nr (...) wskazano, iż w przypadku spłaty kredytu w ciągu 30 dni płatność kwoty 129,98 złotych powinna nastąpić do 14 kwietnia 2020 roku, zaś w przypadku spłaty kredytu w ciągu 120 dni, spłata ma nastąpić w 4 ratach: I rata w wysokości 37,70 złotych płatna do dnia 15 kwietnia 2020 roku, II rata w wysokości 37,70 złotych płatna do dnia 15 maja 2020 roku, III rata w wysokości 37,70 złotych płatna do dnia 14 czerwca 2020 roku oraz IV rata w wysokości 37,67 złotych płatna do dnia 13 lipca 2020 roku.

W umowie nr (...) wskazano, iż w przypadku spłaty kredytu w ciągu 30 dni płatność kwoty 129,99 zł powinna nastąpić do 7 maja 2020 roku, zaś w przypadku spłaty kredytu w ciągu 120 dni, spłata ma nastąpić w 4 ratach: I rata w wysokości 37,70 złotych płatna do dnia 8 maja 2020 roku, II rata w wysokości 37,70 złotych płatna do dnia 7 czerwca 2020 roku, III rata w wysokości 37,70 złotych płatna do dnia 7 lipca 2020 roku oraz IV rata w wysokości 37,68 złotych płatna do dnia 5 maja 2020 roku.

Powód w dniach 13 kwietnia 2020 roku oraz 5 maja 2020 roku dokonał zbiorowej płatności na rzecz sprzedawcy, u którego pozwany zamówił towar, w tym dokonał wpłat za produkty zakupione przez pozwanego.

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk umowy nr (...) z dnia 15 marca 2020 roku wraz z formularzem informacyjnym dotyczącym kredytu konsumenckiego k. 6 - 14, potwierdzenie przelewu z dnia 13 kwietnia 2020 roku k. 15, wydruk umowy nr (...) z dnia 7 kwietnia 2020 roku wraz z formularzem informacyjnym dotyczącym kredytu konsumenckiego k. 16 - 24, potwierdzenie przelewu z dnia 5 maja 2020 roku k. 25.

Pozwany A. W. nie uregulował zobowiązania na rzecz powoda w terminach wynikających ze stosunków prawnych. Dopiero w dniu w dniu 19 marca 2021 roku wpłacił on na poczet zobowiązania wynikającego z umowy nr (...) kwotę 151,27 złotych oraz na poczet zobowiązania wynikającego z umowy nr (...) kwotę 152,28 złotych.

przyznane, nadto dowód: potwierdzenie operacji k. 52 i k. 53.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powód dochodził roszczenia z kredytu udzielonego w ramach umowy kredytu konsumenckiego zawartego przez strony w drodze elektronicznej regulowanej przez ustawę z dnia 18 lipca 2002 roku o świadczenie usług drogą elektroniczną (tj. z Dz. U. z 2020 roku, poz. 344), a więc kredytu konsumenckiego zawieranego na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim oraz art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (stosowany do umów kredytu konsumenckiego jako usługi finansowej zawieranej na odległości w oparciu o art. 4 ust. 2 ustawy o prawach konsumenta). W myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tj. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550,00 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki.

Zgodnie z treścią art. 213 § 2 kpc Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Uznanie roszczenia nie zostało zdefiniowane w przepisach kodeksu cywilnego. Ustawa przewiduje jedynie skutek dokonania tej czynności w postaci przerwania biegu przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Jednakże w doktrynie prawa i judykaturze przyjmuje się, że uznanie roszczenia może być dokonane w dwóch formach: jako uznanie właściwe oraz uznanie niewłaściwe. Pierwsze stanowi nieuregulowaną odrębnie umowę ustalającą co do zasady i zakresu istnienie albo nieistnienie jakiegoś stosunku prawnego, drugie zaś określone jest jako przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia długu. Uznanie niewłaściwe jest więc oświadczeniem wiedzy a nie woli dłużnika ( por. uzasadnienie wyroku SN z 19 marca 1997 r., II CKN 46/97, OSNC 1997/10/143). Taki charakter uznania niewłaściwego zaaprobował też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z dnia 7 grudnia 1957 roku (OSPiKA 1958, poz. 194) stwierdzając między innymi, że "uznanie niewłaściwe nie jest czynnością prawną, a jedynie przyznaniem obowiązku świadczenia wynikającego z innego źródła, a więc deklaratywnym stwierdzeniem, że taki obowiązek istnieje i że dłużnik nie zamierza się uchylić od jego wypłacenia". Powyższe stanowisko Sądu Najwyższego i stanowisko doktryny podkreślają, że niewłaściwe uznanie roszczenia nie jest czynnością abstrakcyjną. Tytułem zobowiązania dłużnika pozostaje wierzytelność, którą uznano. Osoba uznająca roszczenie, nie traci zatem możliwości wykazywania, że roszczenie to w rzeczywistości nie istnieje ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2005 roku, I CK 580/04, LEX nr 301787). Uznanie roszczenia definiuje Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 marca 2003 roku ( I CKN 11/01, Lex nr 83834), jako każdy przypadek wyraźnego oświadczenia woli lub też innego jednoznacznego zachowania się dłużnika wobec wierzyciela, z którego wynika, że dłużnik uważa roszczenie za istniejące. Przejawem uznania niewłaściwego może być w szczególności zapłata części długu ( por. M. Pyziak-Szafnicka - Komentarz do art. 123 k.c. teza 33, LEX; wyrok SA w Gdańsku z 8 stycznia 2013 r., V ACa 913/12, LEX nr 1314724).

W niniejszej sprawie pozwany uznał powództwo w całości poprzez zapłatę na rzecz powoda w toku niniejszego postępowania całej dochodzonej należności. Pozwany dołączył do akt dowody potwierdzenia, z których wynika, że w dniu 19 marca 2021 roku dokonał wpłaty kwoty 152,28 złotych tytułem umowy nr (...) oraz kwoty 151,27 złotych tytułem umowy nr (...) ( dowód: potwierdzenie operacji k. 52 i 53). W ocenie Sądu uznanie powództwa przez pozwanego jest skuteczne, albowiem nie stoi w sprzeczności z prawem ani zasadami współżycia społecznego, nie zmierza również do obejścia prawa. Ponadto należy podkreślić, że powód nie zajął stanowiska co do uregulowanych przez pozwanego w toku niniejszego procesu kwot. Zatem, Sąd biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, uznał je za przyznane w trybie art. 230 kpc.

Dlatego też mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił żądanie powoda wobec zapłaty przez pozwanego w toku niniejszego postępowania dochodzonej należności

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Skoro zapłata należności głównej przez pozwanego nastąpiła już po wytoczeniu powództwa, a mianowicie w dniu 19 marca 2021 roku, pozwanego należy traktować jako stronę przegrywającą proces w całości.

Do niezbędnych kosztów po stronie powoda przyjęto łącznie kwotę 137,00 zł, na którą składa się opłata sądowa od pozwu w wysokości 30,00 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych oraz kwota 90,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z treścią § 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2016r. poz. 1797).