Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2020 roku

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 października 2020 roku w G.-D.

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego w G.

przeciwko E. W. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej E. W. (2) na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego w G. kwotę 5.650,00 zł (pięć tysięcy sześćset pięćdziesiąt złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie poczynając od dnia 29 lipca 2020 roku do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  zasądza od pozwanej E. W. (2) na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego w G. kwotę 1.346,17zł (tysiąc trzysta czterdzieści sześć złotych siedemnaście gorszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

sędzia

Wioletta Łopatowska-Bąkiewicz

Sygn. akt I C 473/20

UZASADNIENIE

Pełnomocnik powoda (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. wniósł pozew o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanej E. W. (1) domagając się zapłaty na rzecz powoda kwoty 9.710 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie i koszami w procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik wskazał, że pozwana zawarła z poprzednikiem prawnym powoda umowę, na podstawie której udzielono jej środków pieniężnych. Pozwana nie wywiązała się z umowy i nie zwróciła tych środków.

W dniu 13 sierpnia 2020 roku w sprawie wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 55).

Pełnomocnik pozwanej w ustawowym terminie złożył sprzeciw od nakazu zapłaty. Wniósł o oddalenie powództwa w całości. Podniósł zarzut nieważności umowy sekurytyzacyjnej, nieważności umowy pożyczki oraz bezskuteczność postanowień umowy dotyczących opłaty prowizyjnej, administracyjnej i przygotowawczej.

Powód w odpowiedzi na sprzeciw podtrzymał żądanie pozwu w całości oraz przedłożył dokumenty w postaci umowy cesji wierzytelności wraz z wykazem, oświadczenie o przelewie wierzytelności, potwierdzenia nadania wypowiedzenia umowy wraz z potwierdzeniem odbioru, potwierdzenia wypłaty kwoty pożyczki.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 11 kwietnia 2019 roku E. W. (1) zawarła z (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. w formie pisemnej umowę pożyczki nr (...). W wykonaniu umowy pożyczkodawca udzielił jej pożyczki gotówkowej w kwocie 5.800 zł, którą wyżej wymieniona zobowiązała się spłacić w 36 miesięcznych ratach. Roczna stopa oprocentowania wynosiła 10%, a (...) 78,47 %. Całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę ustalona na dzień podpisania umowy wynosiła 12.539,83 zł. Złożyły się na nią: całkowita kwota pożyczki – 5.800 zł, odsetki naliczone przez cały okres obowiązywania umowy w wysokości 939,83 zł, opłata operacyjna -5.800 zł. (Dowód: umowa pożyczki– k. 31-37 akt).

Na mocy umowy sekurytyzacji z dnia 17 kwietnia 2019 roku (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. nabył od (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. jako następcy prawnego pożyczkodawcy tj. SMS Kredyt sp.zo.o. z siedzibą we W. przysługujące od dłużników wierzytelności pieniężne określone w załączonym do umowy zestawieniu wierzytelności, w tym przysługującą mu wobec dłużniczki E. W. (2)

(Dowód: umowa sekurytyzacji k. 28-29, wyciąg z załącznika do umowy sekurytyzacji k. 30, oświadczenie o przelewie wierzytelności k.10 i KRS k. 46-48).

Pismem z dnia 2 maja 2019 roku poprzednik prawny powoda zawiadomił pozwaną E. W. (1) o przelewie wierzytelności. Pismami z dnia 27 grudnia 2019 roku i 3 marca 2020 roku powód wezwał pozwaną do uregulowania zaległości. (Dowód: pismo- k. 41-42, wezwania do zapłaty k. 39-40, 45).

Pismem z dnia 3 marca 2020 roku powód wypowiedział pozwanej umowę pożyczki i wezwała ją do zapłaty kwoty zaległości 1.002,66 złotych w nieprzekraczalnym terminie 17.03.2020 r. podając, że brak wpłaty spowoduje że umowa będzie skutecznie wypowiedziana, a wymaganą kwotą do spłaty stanie się cała pozostała do spłacenia pożyczka, która na dzień 03.03.2020 r. wynosi 9.552,64 zł. (Dowód: wypowiedzenie umowy pożyczki- k. 43-44).

Pomiędzy pozwaną a z (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. doszło do zawarcia umowy pożyczki, której przedmiotem była kwota 5.800 zł. Wierzytelność z tytułu tej umowy na mocy umowy przelewu została przeniesiona na rzecz powoda. Pozwana otrzymała pożyczoną kwotę, a następnie nie wywiązała się z warunków umowy i nie spłaciła pożyczki wraz z odsetkami i prowizją. Ustaleń w tym zakresie sąd dokonał w oparciu o dokumenty przedłożone przez powoda, których wiarygodność nie budziła wątpliwości.

Zgodnie z art. 720 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Ponieważ pozwana jest konsumentem, zaś pożyczkodawca przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych i przy zawieraniu umów posługuje się wzorcami umownymi, dlatego zastosowanie w niniejszej sprawie mają również przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim (t. j.: Dz.U. z 2016r., poz. 1528 ze zm.).

Art. 3 ust. 1 tej powołanej ustawy wskazuje, że przez umowę o kredyt konsumencki należy rozumieć umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy).

W myśl art. 509 § 1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Z powyższego wynika, że w wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 kc przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela.

Zgodnie z treścią art. 353 ¹ kc, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Przepisem ograniczającym swobodę umów jest między innymi art. 385 ¹ kc, który chroni konsumenta w relacjach z przedsiębiorcą - profesjonalistą w danej dziedzinie. Zgodnie z jego treścią, postanowienia umowy zawartej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Powyższe nie dotyczy tylko postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nieuzgodnione indywidualnie są zaś te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (art. 385 ¹ § 3 kc).

Zgodnie z art. 36 a ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim w brzmieniu obowiązującym w chwili zawarcia umowy pożyczki maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu ( (...)) oblicza się według wzoru: (...) ≤ (K x 25 %) + (K x n/R x 30 %), gdzie K oznacza całkowitą kwotę kredytu, n – okres spłaty wyrażony w dniach, zaś R – liczbę dni w roku. Jednocześnie zgodnie z tym przepisem pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu. Na gruncie przedmiotowej sprawy naliczone przez powoda prowizje formalnie mieszczą się w granicach zakreślonych przez treść art. 36 a wspomnianej ustawy, chociaż jest równa górnemu limitowi. Niemniej jednak wymaga podkreślenia, że wskazana przez ustawodawcę wysokość kosztów to wysokość maksymalna. Nie są to koszty, które automatycznie należą się każdemu pożyczkodawcy. Aby może było naliczyć je w tej wysokości pożyczkodawca musi wskazać, że faktycznie je poniósł, musi uzasadnić ich wysokość. Tym bardziej, jeśli nalicza je w niemalże maksymalnej wysokości.

W przedmiotowej sprawie kwota opłaty operacyjnej została ustalona na kwotę 5800 zł, co stanowi 100 % kwoty kapitału pożyczki. Kwotę tę należy uznać za wygórowaną. Opłata ta przekracza kilkukrotnie wysokość odsetek maksymalnych obowiązujących w czasie udzielenia pożyczki, które powinny stanowić punkt odniesienia przy ustalaniu możliwych maksymalnych kosztów pożyczki i stanowi dodatkowe niczym nieuzasadnione wynagrodzenie pożyczkodawcy. Mimo nazwania jej opłatą operacyjną stanowi ona w istocie „dodatkowe” odsetki kapitałowe. Przemawia za tym fakt uzależnienia wysokości opłaty od czasu okresu kredytowania. Co istotne, pożyczka i tak zgodnie z zapisami umowy została oprocentowana. Omawiana opłata nie jest odzwierciedleniem żadnych dodatkowych czynności, które pożyczkodawca podjął w związku z udzieleniem pożyczki. O ile bezspornym jest, że pożyczkodawca ma prawo do naliczenia prowizji, to powinna ona mieścić się w rozsądnych granicach, co w ocenie sądu w niniejszej sprawie oznacza prowizję wynoszącą łącznie 30% sumy pożyczki, tj. 1740 zł.

Mając na uwadze powyższe, sąd stoi na stanowisku, iż maksymalna suma pozaodsetkowych kosztów pożyczki, do zapłaty której na mocy umowy mogła być zobowiązana pozwana to kwota 1740,00 zł. Tym samym roszczenie powoda przysługujące mu od pozwanej uzasadnione było co do kwoty 5650 zł (9710 zł – 4060 zł). W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. O obowiązku zwrotu kosztów procesu sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów, na podstawie art. 100 kpc. Powód żądał zasądzenia na swoją rzecz kwoty 9710 zł, a zasądzono kwotę 5650 zł. Tym samym powód wygrał proces w 58,1 %.

Powód poniósł łącznie 2.317 zł tytułem kosztów procesu, które obejmowały: opłatę od pozwu w kwocie 500 zł, koszty zastępstwa procesowego przez radcę prawnego w kwocie 1800 zł oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.. Skoro powód wygrał proces w 58,1% to w tym zakresie należał mu się zwrot poniesionych przez niego kosztów procesu, co daje kwotę 1.346,17 zł

sędzia

Wioletta Łopatowska-Bąkiewicz