Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 marca 2014 roku

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Anna Szeląg

Sędziowie

Ławnicy

Protokolant Kinga Grzywacz

w obecności

Prokuratora Andrzeja Lisieckiego

po rozpoznaniu dnia 31.01.2014r., 04.03.2014r.

sprawy Ł. T. (1) , urodz. (...) w W.

syna M. i A. z d. R.

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 22 kwietnia 2013r. w miejscowości B., gm. N., woj. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 9 sztuk kratek stanowiących zabezpieczenie studzienek kanalizacyjnych o wartości 4500 zł na szkodę Starostwa Powiatowego w L.; -

tj. o czyn z art.278§1kk

2.  w miejscu i czasie jak w pkt 1, usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia 19 kratek o wartości 9500 zł, stanowiących zabezpieczenie studzienek kanalizacyjnych, poprzez ich wyjęcie i przygotowanie do kradzieży lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję Policji; -

tj. o czyn z art.13§1kk w zw. z art.278§1kk

orzeka:

oskarżonego Ł. T. (1) w ramach czynów opisanych w pkt. 1 oraz 2 uznaje za winnego tego, że w dniu 22 kwietnia 2013r. w miejscowości B., gm. N., woj. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia nie mniej niż 11 sztuk kratek stanowiących zabezpieczenie studzienek kanalizacyjnych o łącznej wartości 5500 zł na szkodę Starostwa Powiatowego w L. i czynem tym oskarżony wyczerpał dyspozycję art.278§1kk i za to na podstawie art.278§1kk wymierza oskarżonemu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności; - na podstawie art.33§2 i §3kk wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięć); -

- na podstawie art.69§1i2kk i art.70§2kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat; -

- na podstawie art.73§2kk oddaje oskarżonego pod dozór kuratora w okresie próby; -

- na podstawie art.44§2kk orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów Drz 971/13 pod poz. 2 i Drz 972/13 pod poz. 3 na k. 38; -

- na podstawie art.46§1kk zasądza od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego Starostwa Powiatowego w L. kwotę 212,19 zł (dwieście dwanaście i 19/100) tytułem naprawienia szkody w całości; -

- na podstawie art.63§1kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego grzywny zalicza okres jego zatrzymania od dnia 22.04.2013r. do dnia 23.04.2013r. i ustala, że do wykonania pozostało 46 (czterdzieści sześć) stawek dziennych grzywny; -

- na podstawie art.627kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 260 zł (dwieście sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów sądowych w tym 170 zł (sto siedemdziesiąt) tytułem opłaty.

Sygn. akt II K 608/13

UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 kwietnia 2013 roku w późnych godzinach wieczornych nie później niż o godz. 22:45 oskarżony Ł. T. (1) przyjechał na skrzyżowanie ulicy (...) z ulicą (...) w B., gm. N., samochodem marki F. (...) nr rej. (...) 68, który pożyczył od brata M. T.. Następnie wyjął dziewięć sztuk kratek żeliwnych stanowiących zabezpieczenie studzienek kanalizacyjnych z miejsc, w których były one osadzone i włożył je do samochodu. Kratki te oskarżony zabrał celem późniejszej sprzedaży, jako złom. Wyjął on jeszcze dwie lub trzy kratki, ale nie załadował je do samochodu, ponieważ przestraszył się, że zostanie zauważony, przez kierowców przejeżdżających tamtędy pojazdów, dlatego kratki te porzucił. Gdy Ł. T. (1) wsiadł do F. (...), został zatrzymany przez patrol policyjny w składzie sierż. szt. Z. R. oraz sierż. sztab. K. B..

Kratki zabezpieczające studzienkę kanalizacyjną przy jezdni na ul. (...) w B. stanowiły własność Starostwa Powiatowego w L. i każda z tych kratek warta była 500 zł. Tym samym, dokonując zaboru w celu przywłaszczenia nie mniej niż 11 sztuk, oskarżony spowodował szkodę w łącznej wysokości 5500 zł. Z tym, że wszystkie w/w kratki żeliwne zostały odzyskane przez funkcjonariuszy policji i ponownie ich zamontowanie wyniosło po 19,29 zł za każdą sztukę i koszty te poniósł pokrzywdzony. Poza tym, w wyniku przeszukania pobliskiego terenu, policjanci zabezpieczyli także dodatkowe dziewiętnaście sztuk kratek żeliwnych, które zostały także wymontowane z w/w studzienki kanalizacyjnej przez nieustalonego sprawcę i pozostawione w rejonie ulicy (...).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego Ł. T. (1) (k.32-34, 130-131, 141), zeznań świadka M. N. (k.19-20, 141), Z. R. (k.49, 141-142) oraz na podstawie protokołu oględzin (k.6, 7, 8-11), pokwitowania (k.16), zawiadomienia o przestępstwie (k.19-20), wykazu dowodów rzeczowych (k.28, 76), pisma pokrzywdzonego wraz z załącznikami (k.91, 103-114).

Oskarżony Ł. T. (1) w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynu i wyjaśnił, że to był jego pomysł, nikt mu nie pomagał i że „do samochodu zdążyłem włożyć 9 sztuk, nie pamiętam ilości tych, które wymontowałem, ale nie zdążyłem włożyć do auta” (k.33). Będąc przesłuchiwany w toku rozprawy, oskarżony wyjaśnił, że „przyznaje się do tego, co znaleziono w moim samochodzie, do pozostałych tych rzeczy się nie przyznaje, to zostało wcześniej ukradzione” (k.130). Ostatecznie stwierdził on, że na samochodzie miał 9 sztuk kratek oraz „tam leżały jeszcze chyba dwie, czy trzy sztuki luzem nie wrzucone do samochodu, one leżały przy drodze” (k.130). Ł. T. (1) zaprzeczył także, aby widział tam inne porzucone kratki, które później zostały znalezione przez funkcjonariuszy policji. Policjanci pytali się go o te pozostałe kratki i jak stwierdził, to „chcieli mi wcisnąć, żebym ja się do tego przyznał” (k.131), a jeśli chodzi o wniosek w trybie art. 335 k.p.k., to „chciałem się dobrowolnie poddać karze, bo chciałem iść do domu” (k.131).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w całości, ponieważ są one spójne, logiczne i co istotne brak jest jakichkolwiek dowodów, które podważałyby ich treść, a w szczególności są zbieżne z zeznaniami przesłuchanych świadków.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadków M. N. oraz Z. R., albowiem tworzą one wzajemnie jedną konsekwentną i logiczną całości. Poza tym, świadkowie ci to osoby całkowicie postronne, w żaden sposób emocjonalnie niezaangażowane co do sposobu rozstrzygnięcia w zakresie winy Ł. T. (1) i nie mieli oni żadnych podstaw do obciążania oskarżonego ponad jego rzeczywiste działanie.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia ujawnionych w sprawie pozostałych dowodów nieosobowych, w tym także wyceny dokonanej przez pokrzywdzonego, nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości sądu. Zostały one sporządzone poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania, z tych też względów sąd nie odmówił im wiarygodności.

Reasumując, w świetle poczynionych przez sąd ustaleń, wina Ł. T. (1) nie budzi żadnych wątpliwości i czynem swym wyczerpał on dyspozycję art. 278 § 1 k.k. W dniu 22.04.2013r. w miejscowości B. oskarżony dokonał zaboru w celu przywłaszczenia nie mniej niż 11 sztuk kratek stanowiących zabezpieczenie studzienek kanalizacyjnych o łącznej wartości 5500 zł na szkodę Starostwa Powiatowego w L.. Należy w tym miejscu zauważyć, że kradzież jest przestępstwem umyślnym o charakterze kierunkowym, którego można się dopuścić jedynie w zamiarze bezpośrednim - w celu przywłaszczenia ( animus rem sibi habendi). Cel przywłaszczenia oznacza zamiar postąpienia z przedmiotem zaboru tak, jakby się było jego właścicielem, włączenia do swego stanu posiadania, sprzedaży, zużycia, podarowania innej osobie, a nawet porzucenia ( por. wyr. SN z 5 V 2000 r., V KKN 406/97, Orz. Prok. i Pr. 2000, nr 4). Wszystkie te znamiona, w ocenie sądu, zostały spełnione poprzez wyżej opisane działanie oskarżonego. Dokonanie zaboru w celu przywłaszczenia w/w kratek nastąpiło w chwili wyjęcia ich przez Ł. T. (1) z ich miejsc osadzenia. Przeniesienie ich przez oskarżonego do środka transportu, stanowiło następstwo działania i wcześniejszego dokonania przez niego zaboru w celu przywłaszczenia, służące przetransportowaniu uprzednio zabranych kratek żeliwnych.

Wprawdzie prokurator zarzucił Ł. T. (2), że w dniu 22.04.2013r. w miejscowości B. dopuścił się on dwóch czynów, tj. że dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 9 sztuk kratek stanowiących zabezpieczenie studzienek kanalizacyjnych o łącznej wartości 4500 zł oraz usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia 19 sztuk kratek stanowiących zabezpieczenie studzienek kanalizacyjnych, poprzez ich wyjęcie i przygotowanie do kradzieży, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję policji. Sąd takiej kwalifikacji nie podzielił, ponieważ nie ma ona żadnego odzwierciedlenia w rzeczywistym działaniu oskarżonego. Po pierwsze, nie ma żadnej wątpliwości, że Ł. T. (1) dokonał przedmiotowej kradzieży w dniu 22.04.2013r. i jego działanie nie był przedzielone żadną znacząca przerwą, tak żeby można było ustalić granice czasowe, umożliwiające podział na dwa odrębne czyny. Nawet, gdy przyjąć za wykładnią przyjętą w zarzucie, czego sąd nie podziela, że niejako włożenie kratek do samochodu jest dokonaniem przestępstwa kradzież, a ich wyjęcie z włazu studzienki i pozostawienie poza w/w samochodem stanowi usiłowanie kradzieży, to i tak dokonanie, jako stadium bardziej zaawansowane (finalne), pochłania usiłowanie, a ponadto nie można tego samego czynu "rozbijać" na dwa czyny, gdyż naruszałoby to zasadę wyrażoną w art. 11 § 1 k.k. ( por. Komentarz do art. 13 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV. Stan prawny: 2007.03.15). Druga kwestia, to jest udowodnienie Ł. T. (1), że dokonał on kradzieży łącznie dwudziestu ośmiu kratek, a nie co najmniej jedenastu do czego się przyznał. Już podczas zatrzymania na miejscu zdarzenia, odpowiadając na pytanie Z. R. – „skąd te dwie gromady ( stos 12 i 7 sztuk kratek), powiedział, że nie wie” (k.17). Także początkowo przyznając się do stawianych mu zarzutów, oskarżony stwierdził, że „nie pamiętam ilości tych, które wymontowałem, ale nie zdarzyłem włożyć do auta” (k.33). Ostatecznie Ł. T. (1) wyjaśnił, że poza samochodem pozostawił dwie lub trzy sztuki przedmiotowych kartek. W tej sytuacji, skoro w mowie końcowej prokurator uznał, że wyjaśnienia oskarżonego, jak i zeznania świadków, w tym także Z. R. są wiarygodne, to tym samym nie ma żadnych podstaw, aby robić ustalenia sprzeczne z tymi dowodami. Sąd nie może się opierać na hipotezach, choćby były jak najbardziej logiczne i mogły stanowić pewne wytłumaczenie zaistniałych zdarzeń, jeśli nie znajduje to poparcia w dowodach. Poza tym, nawet gdyby przyjąć, że Ł. T. (1) musiał widzieć te dwa stosy wymontowanych kratek, to brak jest jakiegokolwiek dowodu, który wskazywałby, że to on je wymontował i odłożył w miejsce gdzie później znaleźli je policjanci.

Wymierzając Ł. T. (1) karę 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł, sąd kierował się dyrektywami wynikającymi z treści art.53kk. Sąd uznał, że w/w wymiar kary odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, rodzajowi chronionego dobra prawnego, jakim jest mienie pokrzywdzonego oraz jej dolegliwość jest adekwatna do stopnia jego winy. Istotną okolicznością łagodząca jest młody wiek oskarżonego, jak i to, że przyznał się on do popełnienia w/w czynu, nie podważał wiarygodności ujawnionych dowodów, wyraził skruchę, jak i gotowość naprawienia szkody. Jednocześnie biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, sąd skorzystał z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 3 lat. Sąd uznał, że będzie to stanowiło odpowiednie zabezpieczenie przed popełnieniem przez Ł. T. (1) podobnych czynów w przyszłości. Oskarżony nie był dotychczas karany (k.128), ma stałą pracę, co dowodzi, że przedmiotowy występek miał jednostkowy charakter i tym samym zachodzi pozytywna prognoza odnośnie jego resocjalizacji. Na podstawie art. 73 § 2 k.k. sąd objął oskarżonego obowiązkowym dozorem kuratora z uwagi na fakt, że jest on młodocianym sprawcą przestępstwa.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł wobec Ł. T. (1) obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz Starostwa Powiatowego w L. kwoty 212,19zł, co stanowi koszt ponownego osadzenia 11 kratek w miejsce, z którego zabrał je oskarżony, zgodnie z przedstawionym przez pokrzywdzonego wyliczeniem w piśmie z dnia 13.02.2014 roku.

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. sąd orzekł przepadek przedmiotów, które były wykorzystane przez oskarżonego do popełnienia przestępstwa, a więc łapkę ciesielską i rękawice robocze w ilości 4 sztuk.

Zgodnie z treścią art. 627 k.p.k. Ł. T. (1) został obciążony kosztami sądowymi, które po zsumowaniu wyniosły 260 zł, w tym kwota 170 zł to opłata.