Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 maja 2019 r. w sprawie o sygn. akt X P P 204/19 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy z powództwa W. O. przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. o sprostowanie świadectwa pracy, sprostował świadectwo pracy wystawione przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. w dniu 8 stycznia 2019 r., w ten sposób, że w punkcie 4 podpunkt a) jako tryb rozwiązania stosunku pracy w miejsce stwierdzenia „Bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Art. 52 par. 1 pkt. 1 Kodeksu Pracy” wpisuje „z upływem czasu na jaki została zawarta umowa o pracę, to jest na podstawie art. 30 § 1 pkt 4 Kodeksu pracy” (pkt 1) oraz nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla ŁodziŚródmieścia w Ł. kwotę 30 złotych tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był tymczasowo zwolniony z mocy ustawy (pkt 2).

Sąd Okręgowy w Łodzi, rozpoznając apelację pełnomocnika strony pozwanej, który wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, oraz o zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania za dwie instancje według norm przepisanych, zważył, co następuje.

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Zgodnie z ustawowo przyznaną kompetencją w wypadkach wskazanych w art. 387 § 2 ¹ KPC Sąd odwoławczy sporządza pisemne uzasadnienie orzeczenia w sposób uproszczony i może odstąpić od szczegółowego przedstawienia podstawy faktycznej, czy też wyczerpującej prezentacji oceny prawnej. Sąd Okręgowy w Łodzi podziela w całości i przyjmuje za własne prawidłowo poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, jako znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, jak również akceptuje dokonaną przez tenże Sąd prawidłową ocenę prawną ustalonego stanu faktycznego bez konieczności ponownego przytaczania (art. 387 § 2 ¹ KPC). W ocenie Sądu odwoławczego zaskarżone orzeczenie jest prawidłowe i nie narusza dyspozycji powołanych przez Sąd Rejonowy przepisów prawa materialnego i procesowego.

Przechodząc do zarzutów apelacji w pierwszej kolejności konieczne jest odniesienie się do sformułowanych przez skarżącego zarzutów naruszenia przepisów postępowania. Wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania co do zarzutów dotyczących zastosowania prawa materialnego, ponieważ jego właściwe zastosowanie jest możliwe jedynie na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego.

Wbrew zarzutom strony apelującej Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 KPC. Przeprowadzona Sąd I instancji ocena zebranego materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, a zarzuty skarżącego w tym zakresie sprowadzają się do forsowania własnej, korzystnej dla apelującego, oceny stanu faktycznego. W myśl powołanego przepisu Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. O ile ocena wiarygodności dowodów odpowiada regułom logicznego rozumowania i uwzględnia zasady doświadczenia życiowego, Sąd nie naruszył reguł swobodnej oceny dowodów nawet wówczas, gdy z zebranego materiału dowodowego w równym stopniu dawały się wysnuć wnioski odmienne.

W szczególności wskazać należy, że podnoszona przez apelującego wadliwość postępowania pierwszo-instancyjnego polegająca na nieuwzględnieniu przez Sąd faktu przyznania się przez powoda do zaboru dokumentacji pozwanej, pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (słusznie Sąd meriti uchylał pytania strony pozwanej w tym zakresie) skoro istotą sporu było ustalenie trybu i podstawy prawnej rozwiązania umowy o pracę powoda. Tymczasem w przedmiotowej sprawie bezspornym było, że pozwany pracodawca nie złożył powodowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę. Jak wynika z prawidłowych ustaleń Sądu meriti strona pozwana wręcz przyznała, że takiego oświadczenia nie złożyła powodowi w żadnej formie (ustnej, pisemnej, telefonicznej czy e-mailowej – zeznania prezesa zarządu pozwanej 00:39:19 - płyta CD k. 52). W uzasadnieniu apelacji również przeciwnej okoliczności nie podnoszono, przyznano przy tym, że strona pozwana chciała jedynie powodowi przekazać oświadczenie w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Oczywistym jest, w ślad za prawidłowym tokiem rozumowania Sądu I instancji, że zamiar strony złożenia oświadczenia drugiej stronie pozostaje jedynie w sferze mentalnej i jako taki nie może zostać uznany za uzewnętrzniony w sposób wystarczający przejaw woli strony.

Natomiast zarzut naruszenia prawa procesowego, t.j. art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 k.p.c. (217 k.p.c. obowiązujący jeszcze w dniu złożenia apelacji) w związku z oddaleniem wniosku dowodowego strony pozwanej o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka A. J. nie mógł być uwzględniony ze względu na niezgłoszenie przez stronę pozwaną zastrzeżenia do protokołu w trybie art. 162 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem strony mogą w toku posiedzenia, a jeżeli nie były obecne, na najbliższym posiedzeniu zwrócić uwagę sądu na uchybienia przepisów postępowania, wnosząc o wpisanie zastrzeżenia do protokołu. Stronie, która zastrzeżenia nie zgłosiła, nie przysługuje prawo powoływania się na takie uchybienia w dalszym toku postępowania, chyba że chodzi o przepisy postępowania, których naruszenie sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu, albo że strona uprawdopodobni, iż nie zgłosiła zastrzeżeń bez swojej winy. Prekluzja przewidziana w art. 162 k.p.c. odnosi się do uchybień popełnionych przez sąd przy podejmowaniu czynności procesowych. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że oddalenie przez Sąd wniosku dowodowego zgłoszonego przez stronę może zatem być kwestionowane w apelacji, o ile zgłosi ona zastrzeżenie w trybie art. 162 k.p.c. Strona pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, obecna osobiście na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku, na której podjęto kwestionowane postanowienie dowodowe, stosownego zastrzeżenia co do kwestionowanych czynności procesowych Sądu nie uczyniła (na rozprawie czy chociażby w piśmie procesowym jako głos do protokołu). Z tego względu wskazany zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego nie mógł zostać uwzględniony.

Zgodnie z przytaczaną przez Sąd Rejonowy treścią art. 97 § 2 k.p. w świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące m.in. trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy. Słusznie zatem Sąd ten badał czy świadectwo pracy potwierdza zdarzenia i czynności w znaczeniu faktycznym (w zakresie żądanym przez powoda), a nie w znaczeniu ocennym. Skoro brak było oświadczenia strony pozwanej o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia, a z ustaleń wynikało, że umowa o pracę rozwiązała się z upływem czasu na jaki została zawarta, to jest na podstawie art. 30 § 1 pkt 4 k.p., zasadnym było zatem sprostowanie świadectwa pracy powoda w ten sposób. Jednocześnie prawidłowo przy tym uznano, że powód wyczerpał postępowanie wewnątrzzakładowe poprzedzające wystąpieniem z roszczeniem do sądu pracy o sprostowanie świadectwa pracy w zakreślonym w art. 97 § 2 ¹ k.p. terminie. W konsekwencji Sąd Rejonowy dokonał właściwej subsumcji prawnej prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych. Tym samym zarzut strony pozwanej, co do naruszenia przez Sąd Rejonowy dyspozycji art. 52 § 1 pkt 1 k.p. poprzez jego niezastosowanie jest również całkowicie chybiony.

A zatem zaskarżone orzeczenie w pełni odpowiada zatem prawu.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację strony pozwanej, jako bezzasadną.

Przewodniczący: Sędziowie:

K.W.