Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 maja 2021 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2021 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku W. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do rekompensaty

na skutek odwołania W. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 29 grudnia 2020 r. sygn.: (...)

oddala odwołanie;

Sygn. akt V U 223/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 grudnia 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił W. M. przyznania prawa do rekompensaty za okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z uwagi na brak wymaganego 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

W odwołaniu W. M. wniósł o zmianę decyzji. Podniósł, że ZUS bezpodstawnie odliczył mu od szczególnego stażu okres pobierania zasiłku chorobowego w wymiarze 20 dni, po ich doliczeniu spełnia przesłankę ]15 lat pracy w warunkach szczególnych

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania. Podniósł, że przy ustalaniu prawa do rekompensaty na podstawie art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1924), nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (art. 32 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 53 ze zm.), co potwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z 29 października 2020 roku sygn.. akt III UZP 3/20.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. M., urodzony (...), od dnia 1 października 2020 roku uprawniony jest do emerytury powszechnej. Wysokość emerytury została obliczona na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej.

(dowód: wniosek o emeryturę – k. 1-4 akt emerytalnych, decyzja o przyznaniu emerytury– 13 akt emerytalnych)

Wnioskodawca legitymuje się stażem pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 14 lat, 11 miesięcy i 10 dni okresów składkowych.

Do stażu pracy w warunkach szczególnych ZUS nie uwzględnił:

- urlopu bezpłatnego od 30 maja 1989 roku do 30 czerwca 1989 roku;

- okresów niezdolności do pracy (okresów nieskładkowych) od 10 lutego 1992 roku do 14 lutego 1992 roku oraz od 10 sierpnia 1992 roku do 24 sierpnia 1992 roku.

(dowód: zaskarżona decyzja – k. 25 akt)

W okresie od 10 lutego 1992 roku do 14 lutego 1992 roku oraz od 10 sierpnia 1992 roku do 24 sierpnia 1992 roku wnioskodawca przebywał na zwolnieniu lekarskim (okoliczność bezsporna).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Organ rentowy odmówił prawa do rekompensaty, gdyż po odliczeniu urlopu bezpłatnego oraz okresów przebywania na zwolnieniach lekarskich, staż pracy w szczególnych warunkach wnioskodawcy wyniósł 14 lat, 11 miesięcy i 10 dni, zamiast wymaganych 15 lat.

Skarżący zarzucił w odwołaniu, że ZUS niesłusznie z sumy lat pracy w szczególnych warunkach wyłączył mu przypadające po dniu 14 listopada 1991 r. okresy niezdolności do pracy od 10 lutego 1992 roku do 14 lutego 1992 roku oraz od 10 sierpnia 1992 roku do 24 sierpnia 1992 roku, których uwzględnienie powoduje, że dysponuje on wymaganym 15- letnim okresem pracy w warunkach szczególnych wymaganym przez art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1924, dalej też jako ustawa pomostowa).

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (tj. Dz.U. z 2015 r. poz. 965 ze zm.) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynoszący co najmniej 15 lat. Z kolei art. 21 ust. 2 tej ustawy stanowi, że rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy emerytalnej.

Zgodnie z art. 12 ustawy pomostowej przy ustalaniu okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie lub świadczenie z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Rekompensata zgodnie z art. 21 ustawy pomostowej warunkowana jest kwalifikowanym okresem pracy (w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze) rozumianym według przepisów ustawy emerytalnej. Oznacza to, że przy obliczaniu stażu pracy w warunkach szczególnych celem ustalenia prawa do rekompensaty art. 12 ustawy pomostowej nie ma zastosowania. Przepis art. 12 ustawy pomostowej ma zastosowanie wyłącznie do ustalania okresu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, na potrzeby prawa do emerytury pomostowej. Nabycie prawa do rekompensaty reguluje wyłącznie art. 21 ust. 1 ustawy pomostowej, który przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze odsyła do ustawy emerytalnej. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 października 2020 r. w sprawie o sygn. akt III UZP 3/20 podniósł, że odesłanie z art. 21 ust. 1 ustawy pomostowej ma charakter „pełny”, co oznacza, że prawo do rekompensaty warunkowane jest w całości stażem w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze „w rozumieniu” przepisów ustawy emerytalnej.

W myśl zaś art. 32 ust 1 a ustawy emerytalnej przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Warunek posiadania „okresu pracy” z art. 21 ust. 1 ustawy pomostowej powinien być oceniany w rozumieniu przepisów ustawy emerytalnej tj. art. 32 ust 1 a ustawy emerytalnej , według stanu prawnego na dzień wejścia w życie ustawy pomostowej, czyli na dzień 1 stycznia 2009 r., czyli z pominięciem okresów niewykonywania pracy, o których mowa w art. 32 ust. 1a ustawy emerytalnej. Prawo do rekompensaty do porządku prawnego zostało wprowadzone bowiem od dnia 1 stycznia 2009 r.. Oznacza to, że okres pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy emerytalnej weryfikowany jest według aktualnie obowiązujących reguł, a nie stosownie do stanu prawnego obowiązującego na dzień 1 stycznia 1999 r. (czyli w dacie wejścia w życie ustawy emerytalnej).

Reasumując - jak wskazano w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2020 r. III UZP 3/20 - przy ustalaniu okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, warunkującego prawo do rekompensaty na podstawie art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1924), nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (art. 32 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 53 ze zm.).

Prawidłowo zatem ZUS przy ustalaniu szczególnego stażu pracy wnioskodawcy pomniejszył go okresy zasiłkowe przypadające od 10 lutego 1992 roku do 14 lutego 1992 roku oraz od 10 sierpnia 1992 roku do 24 sierpnia 1992 roku i ustalił, że nie legitymuje się on w związku z powyższym wymaganym 15 letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. odwołanie oddalił.