Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 105/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 23 listopada 2020 roku w sprawie II K 808/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obrazy przepisów postepowania mającej wpływ na treść orzeczenia, tj:

I. art. 387 § 1 i 2 kpk poprzez wadliwe przyjęcie, iż okoliczności popełnienia przestępstwa oraz wina oskarżonego nie budzą wątpliwości i w konsekwencji wydanie wyroku - skazującego bez przeprowadzania postępowania dowodowego w sytuacji, gdy w sprawie istniały istotne wątpliwości dotyczące:

- zatarcia skazania zawartego w wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 12 lipca 2013 r. sygn. akt II K 281/13;

- kwalifikacji prawnej czynu za który oskarżony został skazany;

-nie przyznania oskarżonego do popełnienia przestępstwa za które został skazany zaskarżonym wyrokiem

a ponadto poprzez wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania postępowania dowodowego w sytuacji, gdy wniosek oskarżonego złożony w trybie art. 387 k.p.k. obejmował porozumienie dotyczące wyłącznie przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. a Sąd po uwzględnieniu postanowieniem wniosku oskarżonego dotyczącego przestępstwa art.178a § 1 k.k. skazał następnie oskarżonego wyrokiem za popełnienie przestępstw z art. 178a § 4 k.k. i art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

II. art. 79 § 1 pkt 4 k.p.k. i art. 79 § 2 k.p.k. poprzez rozpoznanie sprawy w postępowaniu przed Sądem I instancji bez udziału obrońcy w sytuacji, gdy podejmowanie przez oskarżonego nieracjonalnych czynności procesowych na własną niekorzyść podczas rozprawy w dniu 23 listopada 2021 r. wskazywało na istnienie uzasadnionych wątpliwości czy stan zdrowia psychicznego oskarżonego pozwala na jego udział w postępowaniu oraz prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny a sytuacja procesowa oskarżonego wskazywała na istnienie również innych okoliczności utrudniających obronę, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą wskazaną w art. 439 § 1 pkt 10 kpk.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w toku niniejszego postępowania oraz okoliczności wskazane przez skarżącego w środku odwoławczym, a także okoliczności wynikające ze złożonych wyjaśnień przez oskarżonego, nakazują stwierdzić, że nie zostały spełnione przesłanki wydania wyroku skazującego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości w trybie art. 387 kpk.

Wskazać należy, że skazanie w trybie konsensualnym przewidzianym w dyspozycji art. 387 kpk stanowi wyjątek od zasady i jak wynika z treści art. 387 kpk ustawodawca sformułował dwa warunki niezbędne dla rozważenia przez Sąd możliwości dobrowolnego poddania się oskarżonego odpowiedzialności karnej. Po pierwsze okoliczności popełnienia przestępstwa nie mogą budzić wątpliwości, a po wtóre postawa oskarżonego musi wskazywać, że cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nie przeprowadzenia rozprawy w całości. Pierwszy z tych warunków wymaga dokonania ustaleń, w świetle których zaistnienie czynu, sprawstwo podejrzanego oraz jego wina, nie budzą wątpliwości. Skazanie bez przeprowadzenia w całości postępowania dowodowego jest zatem dopuszczane wówczas, gdy verba legis „okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości”. Nie wystarcza niewątpliwość popełnienia przestępstwa, ale istotne są również okoliczności dotyczące, zarówno samego czynu, jak i sprawcy. Wątpliwości nie mogą zachodzić nie tylko co do stanu faktycznego sprawy, ale i co do kwalifikacji prawnej czynu, co ma istotne znaczenie z uwagi na ograniczenie katalogu przestępstw, co do których może być zastosowana ta instytucja. Zebrane dowody muszą świadczyć niezbicie o popełnieniu przez podejrzanego zarzucanego mu przestępstwa i istotnych jego okoliczności mających znaczenie również z punktu widzenia pozostałych przesłanek tej instytucji. /por. M. Cieślak: „Pierwszoinstancyjna procedura …” NP. 1971, nr 4 s. 522/. Przedstawione wraz z aktem oskarżenia materiały dowodowe muszą dawać pełną podstawę do powzięcia przez Sąd przekonania, że wszystkie istotne okoliczności, zarówno przedmiotowe jak i podmiotowe, zostały wyjaśnione i są zgodne z prawdziwym przebiegiem zdarzenia /por. R. P. „Wniosek oskarżonego o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego – art. 387 k.p.k. nowego kodeksu postępowania karnego ”, (w) N. kodyfikacja prawa karnego pod red. L. B. W. 1997, s. 181/. Uwzględnienie wniosku w trybie art. 387§2 kpk o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie określonej kary bez przeprowadzenia postępowania dowodowego możliwe jest tylko wtedy, gdy nie budzi wątpliwości, nie tylko zasadnicza kwestia sprawstwa czynu przez określoną osobę, ale wszelkie te okoliczności, które są istotne dla ustaleń odpowiedzialności karnej sprawcy, w tym dla właściwej oceny prawnej czynu będącego przedmiotem osądu /zob. wyrok SN z dnia 6 kwietnia 2006 r. sygn. II KK 65/06 Prok i Pr 2007 Nr 3 poz. 8 oraz wyrok SN z dnia 19.10.2004 r. II K 279/04 OSNKW 2005 Nr 6 poz. 52./

Słusznie w ocenie Sądu odwoławczego podkreśla się w doktrynie, że popełnienie przestępstwa nie budzi wątpliwości wtedy, gdy przekonanie w tej kwestii uzasadnia swobodna ocena całokształtu ujawnionych w toku rozprawy okoliczności, a także sam wniosek oskarżonego o skazanie i inne elementy porozumienia stron. /por. D. Wysocki „Instytucja porozumienia” ..., PiP 2000 nr 10 s. 89/. W sytuacji zatem, gdy z wnioskiem o skazanie w trybie konsensualnym występuje sam oskarżony, Sąd nie jest zwolniony od obowiązku badania, czy okoliczności przestępstwa nie budzą wątpliwości. Zatem w istocie konieczne jest w przedmiotowej sytuacji, nie tylko składanie wyjaśnień przez samego oskarżonego, ale także przyznanie się przez niego do winy /por. T. Grzegorczyk Komentarz do kpk. s. 987/. Chodzi tu nie o formalne przyznanie się oskarżonego do winy, ale sytuację, w której sprawca przyzna się w sposób nie nasuwający zastrzeżeń, do zarzucanego mu czynu. /por. uchwałę połączonej Izby Karnej i Wojskowej Sadu Najwyższego z dnia 29 stycznia 1971 roku sygn.. VI KZP 26/69 OSNKW 197, nr 3 poz. 33/ . Samo przyznanie się do winy nie może stanowić instrumentalnego oświadczenia o przyznaniu się do winy. O tym bowiem, że okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, nie może przesądzać fakt przyznania się oskarżonego do zarzucanego mu czynu, w sytuacji , gdy oskarżony nie złożył żadnych wyjaśnień co do okoliczności czy motywów ich popełnienia, albo tym bardziej, jeżeli mimo przyznania się do winy w składanych wyjaśnieniach na dowolnym etapie postępowania wyjaśnieniach zaprzecza popełnieniu przestępstwa. Wymóg, by okoliczności popełnienia przestępstwa nie budziły wątpliwości, stanowi bowiem gwarancję, że nie dojdzie do skazania osoby niewinnej, i by uznać, że przesłanka przedmiotowa została spełniona, niekiedy może być konieczne przeprowadzenie skrupulatnego śledztwa lub dochodzenia. Ocena, czy okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości należy do Sądu. Wyrażenie zgody bowiem przez oskarżonego na skazanie (wprawdzie dotyczy to instytucji z art. 335 k.p.k., jednakże tożsamej odnośnie przesłanki braku wątpliwości co do okoliczności popełnienia czynu przez daną osobę) nie zwalnia Sądu od obowiązku zbadania, czy oskarżony jest rzeczywiście winny popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. /zob. wyrok SN z 22 sierpnia 2001 roku sygn. III KKN 372/99, OSN Prok. i PR 2002 , nr 2 poz. 6/. Skrócenie postępowania dowodowego nie jest zatem możliwe, dopóki nie ustali się, że czyn zabroniony rzeczywiście został popełniony, jaki był jego przebieg oraz kto się go dopuścił, i że podmiot ten może ponieść odpowiedzialność karną, niezbędne jest także ustalenie rozmiarów ewentualnej szkody, jak i zebranie niezbędnych danych o podejrzanym, stosownie do wymogów art. 213 kpk, a nadto przyznanie się podejrzanego, niebudzące – w świetle tych ustaleń - wątpliwości.

Jeśli nie mamy więc niebudzącego wątpliwości przyznania się do winy, przy istnieniu innych niebudzących wątpliwości dowodów, nierealne jest przyjęcie, że okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości. Konieczne zatem jest w takiej sytuacji składanie przez oskarżonego wyjaśnień i to również na rozprawie /zob. T. Grzegorczyk „Komentarz…” s. 987/ Dopiero, gdy oskarżony złożył wyjaśnienia, w których w sposób nie budzący wątpliwości przedstawił okoliczności przestępstwa i tym samym faktycznie przyznał się do zarzucanego mu przestępstwa, można ocenić swobodnie, czy okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości i zastosować instytucję przewidzianą w art. 387 kpk. Należy bowiem pamiętać, że celem instytucji dobrowolnego poddania się karze jest przyspieszenie postępowania, ale nie za wszelką cenę, a zwłaszcza bez zwracania uwagi na to czy oskarżony przyznaje się do winy, czy też neguje swoją odpowiedzialność. Jeżeli oskarżony neguje swoje sprawstwo lub winę to co najmniej niezrozumiałe byłoby stosowanie art. 387 k.p.k. / por. M. Zbrojewska „Dobrowolne poddanie się karze”, Białystok 2002, s. 155-181/ Wskazać w tym miejscu należy, że wprawdzie Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 22 maja 2006 roku w sprawie II KK 355/05 zaprezentował pogląd, że formalne nieprzyznanie się oskarżonego do winy, nie zostało określone w art. 387 kpk jako przesłanka negatywna do nieuwzględnienia wniosku przewidzianego w tym przepisie, jednakże w treści uzasadnienia Sąd ten wskazał, że wprawdzie formalnie oskarżony się nie przyznał do winy, jednakże składając obszerne wyjaśnienia de facto, opisał okoliczności popełnienia przez niego czynu zabronionego, które korespondowały w całości z innymi dowodami w sprawie potwierdzającymi jego sprawstwo w zakresie stawianego mu zarzutu.

Podkreślić ponadto należy, że istota stosowania instytucji określonej w art. 387 kpk sprowadza się także do oceny przez Sąd, czy istnieją warunki do zrezygnowania z prowadzenia postępowania na zasadach ogólnych, zatem także na ocenę, czy postawa oskarżonego pozwala na domniemanie, że przyjęcie okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzi wątpliwości oraz zostaną osiągnięte cele postępowania, w tym trafnej represji karnej określone w art. 2§1 pkt 2 kpk . /zob. dr Z. Muras „Komentarz do kodeksu postępowania karnego”, komentarz do art. 387 k.p.k. CH Beck 2010 r./

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że Sąd a quo dopuścił się obrazy przepisów postępowania, która niewątpliwe miała wpływ na wynik postępowania, co skutkować musiało podjęciem przez Sąd odwoławczy decyzji o uchyleniu zaskarżonego wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania. Analiza materiału dowodowego wskazuje bowiem niezbicie, iż tryb procedowania przewidziany w art. 387 kpk w przedmiotowej sprawie był niedopuszczalny.

K. A. przyznał się do zarzuconego czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a §1 kk i wyraził wolę dobrowolnego poddania się karze. Akt oskarżenia w niniejszej sprawie wpłynął do Sądu I instancji wraz ze złożonym przez prokuratora w trybie art. 335 § 2 kpk wnioskiem o skazanie K. A. bez przeprowadzenia rozprawy. Uzgodniono z oskarżycielem karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat, grzywnę w wysokości 10 stawek dziennych po 100 zł., kwotę 5000 zł. świadczenia pieniężnego i zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat.

Z zapisu protokołu rozprawy z dnia 23 listopada 2020 roku wynika, że oskarżony przyznał się do zarzuconego czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a §1 kk , podtrzymał swoje wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego, udzielił odpowiedzi na pytania sądu ( które także wybiórczo dotyczyły kierowania pojazdem pomimo braku posiadania uprawnień oraz okoliczność spożycia alkoholu ) oraz wyraził wole dobrowolnego poddania się karze.

Oskarżony następnie pouczony o treści art. 387 § 1 a kpk wniósł o wymierzenie mu kary 8 miesięcy pozbawienia wolności, kwoty 10000 zł. świadczenia pieniężnego i zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.

Na tak sformułowany wniosek prokurator wyraził zgodę. W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy na podstawie art. 387 § 1 i 2 k.p.k. postanowił „ uwzględnić wniosek oskarżonego o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy w całości, zaś na podstawie art. 387 § 5 kk uznać za ujawnione dowody z akt sprawy, albowiem okoliczności zarzuconego przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą 15 lat pozbawienia wolności nie budzą wątpliwości, cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nie przeprowadzenia rozprawy w całości, a Prokurator wyraził zgodę”.

W dalszym ciągu omawianej rozprawy głównej, Sąd Rejonowy, po wspomnianym uznaniu za ujawnione dowodów, uprzedził strony procesowe ( na podstawie art. 399 § 1 k.p.k. ) o możliwości zastosowania kwalifikacji z art. 178 a § 4 k.k. i art. 180 a kk w zw. z art. 11 § 2 kk .

Zdaniem Sądu Okręgowego, pomimo tego, że w protokole rozprawy odnotowano, iż strony po powyżej opisanych decyzjach sądu orzekającego nie zgłosiły „wniosków ” Sąd rejonowy nie mógł w sposób prawidłowy od razu przejść do zamknięcia przewodu sądowego, odebrania końcowych głosów stron ( po podtrzymaniu przez oskarżonego wniosku i przyłączeniu się do tego wniosku prokuratora ) i wydania zaskarżonego wyroku. W istocie bowiem wyrok ów Sąd I instancji wydał bez złożonych wyjaśnień oskarżonego wobec sugestii o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu i przyznania się do winy ( odebrania od niego stanowiska czy podtrzymuje swój wniosek o dobrowolne poddanie się karze ) oraz analizie czy okoliczności popełnionego czynu i wina nie budzą wątpliwości, zwłaszcza w kontekście wyjaśnień oskarżonego o wykonaniu obowiązków fiskalnych wynikających z prawomocnego skazania w sprawie II K 281/13 Sądu Rejonowego w Radomsku i braku poczynienia jakichkolwiek ustaleń dotyczących losów tego postępowania, w tym przebiegu postępowania wykonawczego. Sąd Rejonowy nie poczynił starań w kierunku weryfikacji czy w/w skazanie uległo zatarciu w oparciu o akta sprawy karnej II K 281/13 Sądu Rejonowego w Radomsku wraz z aktami wykonawczymi. Przy czym Sąd orzekający mógł spróbować skorzystać z instytucji określonej w art. 388 kpk – czego, niestety, w realiach niniejszego procesu także zaniechał. Sąd I instancji przypisując oskarżonemu popełnienie przestępstwa dokonał odmiennych ustaleń w zakresie kwalifikacji prawnej czynu („recydywy”) w stosunku do aktu oskarżenia, co wskazuje niezbicie, iż okoliczności popełnienia przestępstwa w kształcie przyjętym w akcie oskarżenia budziły wątpliwości.

Ponadto zważyć należy, że oskarżony - działający bez obrońcy- od którego Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy nie odebrał stanowiska w sprawie, z zachowaniem gwarancji procesowych ( o czym była mowa powyżej ) zmodyfikował swój wniosek istotnie na swoją niekorzyść.

Wskazane wyżej naruszenia przepisów procesowych przez Sąd I instancji z pewnością mogły mieć znaczący wpływ na treść zaskarżonego wyroku – a nie są one możliwe do konwalidowanie przez Sąd odwoławczy w toku jego postępowania.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd II instancji uznał, że wydanie wyroku skazującego w trybie konsensualnym przewidzianym w dyspozycji art. 387 kpk w niniejszej sprawie było dokonane z obrazą cytowanego przepisu i skutkować musiało uchyleniem zaskarżonego wyroku w całości, gdyż nie zostały spełnione przesłanki umożliwiające zastosowanie przedmiotowej instytucji.

Konsekwencją powyższego stanowiska było na podstawie art. 437 § 2 kpk uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Radomsku.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Radomsku.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zaskarżony wyrok zapadł z obrazą przepisów prawa procesowego, która mogła mieć istotne znaczenie dla treści merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie. Opisane wyżej uchybienia jakie zaistniały przy rozpoznawaniu sprawy przez Sąd Rejonowy sprawiły, że nie jest możliwe merytoryczne ustosunkowanie się przez Sąd odwoławczy, co do trafności zaskarżonego wyroku. W konsekwencji zaskarżony wyrok należało uchylić i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w radomsku.

Zgodnie z treścią art. 437 § 2 kpk (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015r.) uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1 kpk, art. 454 k.p.k. lub jeżeli konieczne jest przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Wymieniona w art. 437 § 2 zdanie drugie k.p.k. podstawa uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania z powodu konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ma charakter ocenny. Użyte w tym przepisie słowo "przewód" należy potraktować jako skrót pojęciowy, gdyż domyślnie chodzi o "przewód sądowy" (rozdział 45 k.p.k.). W tym zakresie art. 437 § 2 zdanie drugie k.p.k. wprowadza ograniczenie odnoszące się do uchylenia wyroku wydanego na rozprawie głównej. Z kontekstu art. 437 § 2 zdanie drugie k.p.k. wynika, że chodzi o przewód sądowy na rozprawie głównej. Na przewodzie sądowym przeprowadzane są dowody (rozdział 45 k.p.k.). Przepis art. 437 § 2 in fine k.p.k. mówi jednak nie "o powtórzeniu dowodów", ale o powtórzeniu "przewodu". Dlatego też konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości nie odnosi się tylko do potrzeby powtórzenia dowodów. Może też dotyczyć samego przebiegu przewodu sądowego, gdy z uwagi na naruszenie przepisów procesowych należy go przeprowadzić na nowo. Konieczność powtórzenia przewodu sądowego w całości z przyczyn dowodowych wiąże się z podstawą dowodową wyroku. Na przewodzie sądowym przeprowadzane są z reguły dowody z osobowych źródeł dowodowych i dowody z dokumentów. Warunek w postaci konieczności ponowienia wszystkich tych dowodów będzie spełniony dopiero wówczas, gdy sąd pierwszej instancji w ogóle nie ujawnił żadnych dowodów, choć oparł na nich wyrok albo wszystkie te dowody zostały nieprawidłowo przeprowadzone (art. 410 k.p.k.). W zakresie konieczności przeprowadzenia na nowo dowodów na rozprawie głównej należy bowiem wziąć pod uwagę wszystkie dowody, w tym dowody z dokumentów. Konieczność powtórzenia przewodu sądowego w całości może też wystąpić z przyczyn procesowych odnoszących się do prawidłowego jego przebiegu, m.in. postawienie trafnego zarzutu niewyłączenia sędziego z przyczyn określonych w art. 41 § 1 k.p.k. albo niedochowanie gwarancji procesowych odnoszących się do udziału stron i ich przedstawicieli procesowych w rozprawie głównej. Artykuł 437 § 2 zdanie drugie in fine k.p.k. ma też zastosowanie, gdy zostały naruszone reguły trybu konsensualnego powodujące konieczność rozpoznania sprawy na zasadach ogólnych. Oznacza to konieczność rozpoznania sprawy na rozprawie, a więc przeprowadzenia przewodu sądowego (tak: Dariusz Świecki, Komentarz do art. 437 kpk).

W poddanej kontroli sprawie wystąpiła określona w art. 437 § 2 in fine kpk podstawa wydania przez sąd odwoławczy orzeczenia kasacyjnego albowiem wobec stwierdzenia naruszenia przez sąd I instancji procesowych zasad regulujących przebieg rozprawy oraz naruszenie reguł trybu konsensualnego zachodzi konieczność rozpoznania sprawy na zasad ogólnych i przeprowadzenia przewodu w całości.

Przytoczone zapatrywania prawne i wskazania Sąd Rejonowy powinien uwzględnić przy ponownym rozpoznaniu sprawy, a zwłaszcza ustrzec się uchybień, jakie doprowadziły do uchylenia zaskarżonego wyroku, przez respektowanie przepisów o rozprawie głównej oraz o wyrokowaniu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

przedstawiono w rubryce 3 .1

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji winien w szczególności przeprowadzić ponownie postępowanie dowodowe, szczegółowo przesłuchując oskarżonego, dopuszczając dowód z akt postępowania w sprawie II K 281/13 Sądu Rejonowego w Radomsku wraz z aktami wykonawczymi, a następnie na podstawie przeprowadzonej oceny poszczególnych dowodów, dokonać wiążących ustaleń faktycznych, co z kolei pozwoli na dokonanie właściwej oceny prawno – karnej zachowania oskarżonego.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 23 listopada 2020 roku w sprawie II K 808/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana