Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

V K 94/20

Je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niekt ó rych czyn ó w lub niekt ó rych oskar ż onych, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do cz ęś ci wyroku obj ę tych wnioskiem. Je ż eli wyrok zosta ł wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygni ę cie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do informacji zawartych w cz ęś ciach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

D. S. (1)

w dniu 25 listopada 2019r. w W. przy ul. (...) w Miejsko – Gminnym Ośrodku Pomocy (...) znieważył słowami wulgarnymi powszechnie uznanymi za obelżywe starszego specjalistę pracy socjalnej (...) w W. B. T. (1) oraz groził słownie pozbawieniem życia pokrzywdzonej, przy czym groźba wzbudziła w zagrożonej uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 25 listopada 2019r. D. S. (1) udał się do Miejsko – Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w W., w którym po opuszczeniu zakładu karnego chciał uzyskać pomoc finansową. Wszedł do pokoju zajmowanego przez pracownice socjalne - B. T. (1) i E. W. (1). B. T. (1) zapytała się D. S. (1) o aktualny adres pobytu i wręczyła mu wniosek do wypełnienia. D. S. (1) podał, że mieszka w W. u swego wujka. Po wypełnieniu wniosku zapytał, kiedy otrzyma pomoc. B. T. (1) poinformowała go, że najpierw musi przeprowadzić wywiad środowiskowy w miejscu jego zamieszkania. D. S. (1) zdenerwował się i wzburzony wyzwał wulgarnie B. T. (1) po czym opuścił pokój i idąc korytarzem rzucił: "przyjdź na wywiad, to ci łeb ukręcę". B. T. (1) nie słyszała tych słów, o treści gróźb poinformowali ją B. W. (1) i J. M. (1), którzy usłyszeli je na korytarzu.

zeznania B. T.

k. 503-503v

zeznania E. W.

k. 503v-504, 16

zeznania B. W.

k. 504, 19

zeznania J. M.

k. 504-504v, 21

1.1.2.

D. S. (1)

W dniu 16 kwietnia 2020r. w W. przy ul. (...) znieważył słowami wulgarnymi powszechnie uznawanymi za obelżywe funkcjonariuszy (...) O.- post. K. Z. (1) oraz post. A. W. podczas i w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 16 kwietnia 2020r. służbę w patrolu zmotoryzowanym pełnili: K. Z. (1) i A. W. (2) - funkcjonariusze (...) w O.. Ok. godz. 19 na ul. (...) w W. dostrzegli dwóch mężczyzn, którzy mimo zagrożenia epidemiologicznego nie posiadali maseczek i nie zachowywali właściwej odległości od siebie. Policjanci postanowili interweniować i podjechali do nich. Jeden z mężczyzn podał swoje dane ustnie. Po ich sprawdzeniu w systemie, został pouczony. Drugi z mężczyzn, mimo tego że trzymał dowód osobisty w ręku, nie chciał go okazać, nie chciał również podać swoich danych osobowych. Policjanci postanowili go zatrzymać. Podczas interwencji mężczyzna wyzywał słowami wulgarnymi funkcjonariuszy policji. Policjanci ustalili, że mężczyzną tym jest D. S. (1). W związku z tym, że znajdował się pod wpływem alkoholu i był agresywny, a nadto w radiowozie zaczął uderzać głową w szyby pojazdu, podjęto decyzję o umieszczeniu go (...), by nie stwarzał zagrożenia dla siebie i innych

zeznania K. Z.

k. 507-507v, 142

zeznania A. W.

protokół doprowadzenia w celu wytrzeźwienia

k. 507v, 138

k. 126

1.1.3.

D. S. (1)

w dniu 24 maja 2020r. w W. przy ul. (...) w K. pod wezwaniem św. P. i P., złośliwie przeszkadzał publicznemu wykonaniu aktu religijnego – obrządku rzymskokatolickiego w trakcie nabożeństwa majowego, poprzez wykrzykiwanie słów powszechnie uznawanych za wulgarne i obelżywe w kierunku uczestników nabożeństwa oraz przeszkadzał odprawiającemu nabożeństwo księdzu P. P. (3), podchodząc do ambony i jego osoby i wykrzykując słowa „ gdzie jest proboszcz, dawać mi proboszcza"

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 24 maja 2020r. D. S. (1) udał się wraz ze swoim znajomym R. K. (1) do kościoła pod wezwaniem św. P. i P. w W.. Wcześniej przebywali w barze oraz w P. H., gdzie spożywali alkohol. Przed kościołem spotkali księdza P. P. (3) i proboszcza K. L. (1). R. K. (1) powiedział proboszczowi, że chciałby się wyspowiadać. Proboszcz wyjaśnił mu, że nie jest to możliwe, gdyż jest pod wpływem alkoholu, zaś sakramenty należy przyjmować w pełnej świadomości. Po chwili rozmowy ksiądz P. P. (3) i proboszcz K. L. (1) weszli do kościoła. O godz. 17:30 ksiądz P. P. (3) zaczął odprawiać nabożeństwo. D. S. (1) wszedł wówczas do kościoła. Zachowywał się głośno, wykrzykiwał wulgaryzmy i obelgi wobec osób uczestniczących w nabożeństwie. Następnie przeszedł do pierwszej ławki, w której usiadł na chwilę. Po chwili wstał, podszedł do ambony i zaczął wykrzykiwać: "gdzie jest proboszcz, dawać mi proboszcza".

zeznania P. P.

k. 161-163

zeznania K. L.

k. 173-174k. 505,

zeznania M. J.

k. 504v, 167-168

zeznania M. F.

k. 505, 170-171, 176-177

1.1.4.

D. S. (1)

w dniu 24 maja 2020r. w W. przy ulicy (...) w K. pod wezwaniem św. P. i P., naruszył nietykalność cielesną M. J. podejmującego wobec niego interwencję na rzecz ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego w związku z popełnieniem przestępstwa publicznego poprzez złośliwe zakłócenie wykonania aktu religijnego podczas nabożeństwa, poprzez użycie siły fizycznej poprzez szarpanie i kopnięcie interweniującego w nogę, co skutkowało się jego przewróceniem

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Gdy D. S. (1) stał pod amboną podeszli do niego M. J. i M. F. (2), po czym chwycili go za ręce i wyprowadzili z kościoła. Na zewnątrz D. S. (1) rzucił się do bójki. Zaczął szarpać się z M. F. (2). M. J. chciał mu pomóc. Podczas szarpaniny M. J. został kopnięty przez D. S. (1) i się przewrócił.

zeznania P. P.

k. 161-163

zeznania M. J.

k. 504v, 167-168

zeznania M. F.

k. 505, 170-171, 176-177

1.1.5.

D. S. (1)

w dniu 27 maja 2020r. w W. przy ulicy (...), na stacji paliw (...) dokonał czynności, które mogły spowodować pożar, polegających na uruchomieniu dystrybutora paliwowego a następnie polewaniu benzyną 95-oktanową żarzącego się papierosa, którego trzymał w prawej dłoni, co mogło zainicjować zapłon materiałów palnych, czym działał na szkodę (...) S.A

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 27 maja 2020r. w porze nocnej D. S. (1) poszedł na stację paliw (...) w W.. Wszedł do sklepu i kupił piwo. Zaczął rozmawiać z pracownicami stacji K. Z. (3) i M. O. (1). Po chwili stał się agresywny słowne, więc sprzedawczynie kazały mu opuścić sklep. D. S. (1) wyszedł na zewnątrz i podszedł do dystrybutora z gazem. Próbował go uruchomić, co mu się jednak nie udało. Następnie podszedł do stanowiska z paliwem i polał paliwem zapalonego papierosa. Po chwili wrócił do sklepu, żeby kupić kolejne piwo. W trakcie rozmowy z pracownicami stacji stwierdził, że ma w głowie to, żeby polać się benzyną i podpalić. Z uwagi na niepokojące zachowanie D. S. (1), M. O. (1) wezwała policję. Przybyli na miejsce funkcjonariusze R. S. (1) i Ł. B. zastali go w sklepie i od razu wyprowadzili na zewnątrz.

zeznania K. Z.

k. 505-505v, 221-22

zeznania M. O.

k. 505v, 224-225

zeznania R. B.

k. 504v, 324-325

zeznania R. S.

k. 251-252

protokół oględzin miejsca

k. 205-212

protokół zatrzymania rzeczy (zapis monitoringu)

k. 245-247

protokół oględzin rzeczy

k. 249-250

protokół oględzin rzeczy (zapis monitoringu)

k. 253-255

W dacie czynu D. S. (1) miał w pełni zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia, i pokierowania swoim postępowaniem. U badanego nie stwierdzono objawów choroby psychicznej lub innego zakłócenia czynności psychicznych, które miałyby wpływ "tempore criminis" na poczytalność. Rozpoznano u niego zespół uzależnienia od alkoholu oraz cechy zaburzeń osobowości.

opinia sądowo - psychiatryczna

k. 330-333

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

częściowo wyjaśnienia D. S. (1),

zeznania B. T.

kiej, E. W., B. W., J. M.

zeznania K. Z., A, W., Ł. A., Ł. B., R. S.

zeznania M. J., M. F., K. L.

zeznania K. Z.. M. O.

protokół oględzin miejsca, protokoły zatrzymania rzeczy,

protokoły oględzin rzeczy

opinia sądowo – psychiatryczna, ustna i pisemna opinia z zakresu pożarnictwa

Wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za wiarygodne w takim zakresie, w jakim oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Odnośnie czynu z pkt I a/o D. S. (1) podał, że poszedł do (...) w W., żeby uzyskać pomoc. Przyznał, że wyzwał pracownicę socjalną słowami wulgarnymi i nie przebierał przy tym w słowach. Wskazał jednocześnie, że doszło do tego, ponieważ B. T. (1) wcześniej na niego nakrzyczała, stwierdziła że nie dostanie żadnej pomocy, szarpnęła za rękaw i kazała wyjść mu z pokoju. Nie przypominał sobie też czy jej groził, ponieważ był w szoku.

Z relacji pokrzywdzonej i świadków zdarzenia wynika jednak, że D. S. (1) zdenerwował się informacją, że przed przyznaniem pomocy zostanie przeprowadzony wywiad środowiskowy w jego miejscu zamieszkania a nie dlatego, że odmówiono mu pomocy. Do tego zresztą nawiązał grożąc B. T. (1) słowami "przyjdź na wywiad, to ci łeb ukręcę". Zeznania pokrzywdzonej B. T. (1) i świadków E. W. (1), B. W. (3) i J. M. (1) nie budzą w tym zakresie wątpliwości bowiem są jasne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają.

W zakresie czynu z pkt II a/o D. S. (1) również przyznał się do jego popełnienia. Podał, że istotnie znieważył funkcjonariuszy policji, jednak miało do tego dojść dlatego, że wcześniej policjanci szarpali go i wrzucili go do radiowozu. Stało się tak mimo tego, że przyjął mandat.

Wyjaśnienia te nie znajdują jednak potwierdzenia w zeznaniach policjantów K. Z. (1) i A. W. (2), którzy podejmowali interwencję, a których relacje legły u podstaw dokonanych ustaleń faktycznych. Funkcjonariusze (...) w O. są osobami obcymi dla oskarżonego, nie mieszkają w W., nie mieli zatem żadnych powodów by bezpodstawnie go obciążać. Zrelacjonowali jedynie przebieg czynności służbowych wykonywanych z udziałem oskarżonego. Podobnie ocenić należy zeznania pozostałych policjantów, którzy byli wzywani na interwencję z uwagi na naganne zachowanie D. S. (1) czyli Ł. A. (2), Ł. B. i R. S. (1).

Odnośnie wydarzenia, które miało miejsce w dniu 24 maja 2020r. w kościele pod wezwaniem P. i P. w W. oskarżony podał, że istotnie był na mszy, ponieważ chciał porozmawiać z proboszczem. Gdy nie zobaczył go podczas nabożeństwa, pod wpływem impulsu stanął pod amboną i zapytał księdza, gdzie jest proboszcz. Następnie zaczął wychodzić z kościoła, a za nim stali M. J. z kolegą. Gdy D. S. (1) był już na zewnątrz, odwrócił się i wówczas M. J. uderzył go trzema palcami w oko. To z tego powodu D. S. (1) kopnął go w udo.

Również w tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego nie znajdują pełnego potwierdzenia w spójnych i uzupełniających się zeznaniach bezpośrednich świadków zajścia, w tym księdza K. L. (1) i uczestników nabożeństwa M. F. (2) i M. J.. Wynika z nich bowiem, że D. S. (1) w kościele przeszkadzał w nabożeństwie majowym - był głośny, wulgarnie odnosił się do wiernych przebywających w tym czasie w kościele. Ostatecznie podszedł do ambony i do księdza, który się tam znajdował krzyknął "gdzie jest proboszcz, dawać mi proboszcza". Z relacji tych świadków wynika nadto, że D. S. (1) nie opuścił sam kościoła, ale został wyprowadzony przez uczestników nabożeństwa. Gdy był na zewnątrz nie uspokoił się, wręcz przeciwnie. Zaczął szarpać się z M. F. (2), a gdy M. J. chciał pomóc napadniętemu, został kopnięty w udo przez oskarżonego. Jednocześnie nie można dać wiary oskarżonemu, iż został wcześniej uderzony przez M. J., skoro żaden ze świadków tego nie potwierdził.

D. S. (1) przyznał się również do tego, że na stacji benzynowej podszedł do dystrybutora z paliwem i zalał nim żarzącego się papierosa. Nadmienił, że miał wtedy myśli samobójcze, chciał polać się benzyną i podpalić. Zaprzeczył jednak jakoby chciał wyrządzić szkody w mieniu. Oskarżony podał, że papierosa polał ropą, jednakże pozostaje to w sprzeczności z relacjami świadków zajścia - K. Z. (3) i M. O. (1), które podały że była to benzyna. Zeznania świadków w pełni korespondują z zapisem z monitoringu, na którym wyraźnie widać, że D. S. (2) zgasił papierosa benzyną.

Zebraną w sprawie dokumentację należało uznać za wiarygodną, bowiem koresponduje z ustalonym w sprawie stanem faktycznym, została sporządzona rzetelnie i nikt jej nie kwestionował.

Sąd podzielił w całości opinie biegłych z uwagi na to, że są jasne, logiczne, zawierają przekonywującą argumentację.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. S.

zeznania R. K.

zeznania R. B. i P. P.

Sąd nie dał wiary całości wyjaśnieniem oskarżonego w zakresie, o którym była mowa wyżej.

Świadek ten zeznał, że widział jedynie jak D. S. (1) został wyprowadzony z kościoła, nie zauważył jednak, by doszło do jakiejś szarpaniny, ani tego by ktoś kogoś uderzył.

Niewiele do sprawy wniosły zeznania tych świadków. R. B. (2) nie był bowiem bezpośrednim świadkiem zajścia, opisał jedynie to co zobaczył na nagraniu z monitoringu znajdującego się na stacji (...). Również P. P. nie widział zajścia mającego miejsca w kościele, ponieważ nie on celebrował nabożeństwo. Świadek opisał jedynie przebieg spotkania z oskarżonym i jego kolegą tuż przed nabożeństwem.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

D. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Treścią przestępstwa groźby karalnej określonego w art. 190§1 kk jest grożenie innej osobie popełnieniem przestępstwa (zbrodni lub występku) na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Dla jego bytu nie jest istotny rodzaj przestępstwa, którego popełnieniem sprawca grozi ani cel, w jakim to czyni, a nawet rzeczywisty zamiar spełnienia groźby. Warunkiem przestępności czynu jest, aby groźba wzbudzała uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Uzasadniona obawa, w konstrukcji przepisu art. 190§1 kk, jest tym elementem, który pozwala ująć i zweryfikować, czy subiektywna odczucie obawy pokrzywdzonego co do spełnienia groźby miało obiektywne (uzasadnione) podstawy. Nie wystarczy zatem to, że pokrzywdzony oświadczy, iż obawiał się spełnienia groźby; konieczne jest bowiem dokonanie oceny, czy jego przekonanie (odczucie) miało obiektywne podstawy w ustalonych okolicznościach. Obiektywizacja podstawy wymaga zaś oceny w oparciu zarówno o osobowość pokrzywdzonego, jak i w okoliczności, które pozwalają stwierdzić, że każdy przeciętny człowiek o podobnej osobowości, cechach psychiki, intelektu co pokrzywdzony, w ustalonych okolicznościach, uwzględniając także wcześniejsze ewentualne relacje pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym, towarzyszące wypowiedziom zachowania, uznałby groźbę za rzeczywistą i wzbudzającą obawę jej spełnienia (V KK 372/16 - wyrok SN - Izba Karna z dnia 06-04-2017). Do wypełnienia znamion art. 190§1 kk nie jest wymagane, aby sprawca osobiście groził pokrzywdzonemu. Możliwe jest też popełnienie tego przestępstwa przez posłużenie się osobą trzecią, która przekazuje treść groźby. Komentarz pod red. W. W. Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz do art. 117-211a (...), 2017. Niewątpliwie D. S. (1) groził pracownicy (...) w W. pozbawieniem życia, gdyż tak właśnie należy rozumieć jego słowa, "przyjdź na wywiad, to ci łeb ukręcę". Takie zachowanie niewątpliwe mogło też wzbudzić w pokrzywdzonej B. T. (1) uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona zwłaszcza, że znała oskarżonego jako osobę agresywną oraz wiedziała, że wiele lat spędził w zakładzie karnym O tym, że realnie obawiała się go świadczy również to, iż na wywiad środowiskowy do miejsca zamieszkania oskarżonego udała się w asyście policji (zeznania B. T. k. 503v). Choć B. T. (1) nie słyszała gróźb bezpośrednio, jednak o słowach oskarżonego poinformowali ją pracownicy, w obecności których D. S. (1) je wypowiedział (zeznania B. W. k. 504, J. M. k. 504-504v, 21”)

Art. 226§1 kk kryminalizuje zachowanie się sprawcy polegające na znieważeniu funkcjonariusza publicznego, albo osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Bezspornym jest, że zarówno pracownica (...) w W., jak i policjanci K. Z. (1) oraz A. W. (2) zostali znieważeni przez oskarżonego podczas i w związku z pełnieniem czynności służbowych. Używane przez oskarżonego pod ich adresem słowa są powszechnie uznane za obelżywe i poniżające. Za takie uznać należy słowa oskarżonego zacytowane przez B. T. (zeznania B. T. k. 503v, E. W. k. 504, B. W. k. 504) oraz funkcjonariuszy policji (zeznania K. Z. k 142, A. W. k. 138). Wypowiadane przez oskarżonego słowa skierowane były do pracownika socjalnego i policjantów. Zgodnie z art. 115§13 pkt 7 kk funkcjonariuszem publicznym jest funkcjonariusz powołany do ochrony bezpieczeństwa publicznego. Nie ma zatem wątpliwości, że policja należy do kręgu tych organów. Nadto zgodnie z treścią art. 121 ust. 2 Ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U.2020.1876 j.t.) pracownikowi socjalnemu przysługuje ochrona prawna przewidziana dla funkcjonariuszy publicznych. Oskarżony miał świadomość, że ma do czynienia z policjantami. Świadczy o tym bezsprzecznie fakt, iż funkcjonariusze podejmowali interwencję umundurowani .Wiedział również, że rozmawia z pracownikiem socjalnym, skoro udał się do siedziby (...) w W., aby tam uzyskać pomoc socjalną.

Przedmiotem ochrony art. 195§1 kk jest wolność religijna przejawiająca się w zagwarantowanej konstytucyjnie swobodzie publicznego wykonywania kultu religijnego, uzewnętrzniania indywidualnie lub wspólnie z innymi osobami, publicznie lub prywatnie swojego wyznania. Akt religijny, o którym mowa w tym przepisie, to wszelkiego rodzaju czynności o charakterze religijnym, których miejsce i sposób wykonywania sprecyzowane są jest ceremoniałem danego wyznania, jak np.: msza, nabożeństwo, chrzest, ślub, procesja, pielgrzymka. Przeszkadzanie to takie zachowanie się sprawcy, które chwilowo lub przez dłuższy czas uniemożliwia uczestnictwo w konkretnym akcie religijnym, zakłóca nastrój skupienia czy transu religijnego; to także utrudnianie lub uniemożliwianie wykonania aktu religijnego (np. uniemożliwienie odmówienia modlitwy, zablokowanie drogi w czasie procesji). Przeszkadzanie musi mieć charakter złośliwy, wyrażający się w chęci świadomego wyszydzania, obrażania, wyśmiewania, lekceważenia czy też poniżania osób czy uczuć osób wykonujących akty religijne. M. M. (red.), B.-K. M., K.-K. P., K. M. LEX/el., 2021. Zachowanie oskarżonego D. S. (1), który podczas mszy w kościele przeklinał, zwracał się obelżywie wobec jej uczestników i przeszkadzał odprawiającemu nabożeństwo księdzu niewątpliwie zakłócało wykonywanie aktu religijnego. D. S. (1) zakłócił nastrój skupienia, a jego postępowanie miało charakter złośliwy, gdyż wiedział gdzie się znajduje i świadomie obrażał uczestników mszy oraz zlekceważył uczucia osób biorących w niej udział.

Przedmiotem ochrony występku z art. 217a§1 kk jest nietykalność cielesna człowieka - analogicznie, jak w przypadku czynu z art. 217§1 kk. Jej naruszenie może nastąpić przez uderzanie człowieka lub dokonanie tego w inny sposób. Ustawodawca wprowadził otwarty katalog, jedynie przykładowo wyliczając uderzanie człowieka (jako przypadek w praktyce najczęstszy). Okolicznością kwalifikującą jest to, że uderzenie lub naruszenie nietykalności cielesnej pokrzywdzonego w inny sposób pozostaje w związku przyczynowym z podjętą przez niego interwencją na rzecz ochrony bezpieczeństwa ludzi albo ochrony bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Zgodnie ze słownikowym znaczeniem interwencja to „wywieranie na kogoś wpływu w celu uzyskania określonego efektu; też: zabiegi z tym związane". Zachowanie pokrzywdzonego musi być intencjonalne; musi on podjąć interwencję na rzecz ochrony, czyli zabezpieczenia wskazanych dóbr przed ich naruszeniem czy narażeniem na niebezpieczeństwo. Owa interwencja może przybrać postać np. obrony koniecznej lub stanu wyższej konieczności. Oczywiście interwencja nie musi przejawiać się jedynie w łagodnej postaci (np. zwracanie komuś uwagi na nieprawidłowość jego postępowania), ale może również przybierać postać oddziaływania fizycznego na inną osobę (np. zastosowanie przemocy wobec osoby nietrzeźwej usiłującej prowadzić pojazd mechaniczny). Niewątpliwie M. J. podejmował interwencję (wraz z M. F.) wobec D. S. (1) w związku z jego nagannym zachowaniem w kościele (zakłócanie wykonywania aktu religijnego). Oskarżony zdawał sobie sprawę, z jakiego powodu został wyprowadzony na zewnątrz. Mimo tego był agresywny wobec interweniującego mężczyzny, szarpał się z nim i kopnął go w udo, doprowadzając tym do upadku pokrzywdzonego.

Sąd zmienił opis i kwalifikację czynu z pkt V a/o uznając iż zachowanie oskarżonego nie wyczerpało znamion przestępstwa określonego w art. 164§1 kk, a jedynie wykroczenia z art. 82§1 pkt 1 kw. Art. 164 penalizuje sprowadzenie bezpośredniego niebezpieczeństwa wystąpienia zdarzenia powszechnie niebezpiecznego określonego w art. 163§1 k.k. Przedmiotem ochrony jest bezpieczeństwo powszechne. Bezpośrednie niebezpieczeństwo które zachodzi wówczas, kiedy sprawca wywołał taki stan rzeczy, że niebezpieczeństwo może samoczynnie przekształcić się w zdarzenie określone w art. 163 § 1 k.k. Z kolei przestępstwo określone w art. 163§1 polega na sprowadzeniu zagrożenia dla życia lub zdrowia wielu osób lub dla mienia w wielkich rozmiarach. Zagrożenie to może mieć postać m.in. pożaru. Pojęcie „ wielu osób" jest różnie rozumiane w doktrynie. Buchała jest zdania, że „wiele" oznacza co najmniej sześć osób (Buchała [w:] Zoll, 1999, s. 331; podobnie Bogdan [w:] Wróbel, Zoll II/1, s. 442, i Petasz [w:] Królikowski, Zawłocki, Szczególna I, s. 315); O. przyjmuje, że „wiele" to co najmniej 9–10 osób (Oczkowski [w:] Konarska-Wrzosek, s. 794). M. ( Komentarz, s. 400) jest zdania, że chodzi tu o pojęcie ocenne, oznaczające dużą liczbę osób. Stwierdza, że „wiele" osób to więcej niż „kilka". Pojęcie mienia w wielkich rozmiarach z kolei należy wykładać w odniesieniu do przestrzennych wymiarów mienia, a nie do jego wartości i w tym zakresie stanowiska prezentowane w doktrynie, jak i w orzecznictwie są zbieżne ( tak m.in. Marek, Komentarz, s. 400; Piórkowska-Flieger [w:] Bojarski, Komentarz, s. 377; Petasz [w:] Królikowski, Zawłocki, Szczególna I, s. 35–316; wyrok SN z 27.01.1972 r., IV KR 312/71, OSNPG 1972/4, poz. 65; wyrok SA w Krakowie z 14.10.1998 r., uchwała SN z 19.02.2003 r., I KZP 49/02, OSP 2003/11, poz. 146; Śliwowski, Prawo, s. 337; Górniok, Glosa, s. 612; Kulesza, Glosa do wyroku SA w Warszawie, s. 216 i n.). W orzecznictwie znany jest pogląd, że wartość zagrożonego mienia może mieć pewne znaczenie dla ustalenia, czy stanowi ono mienie w wielkich rozmiarach. Słusznie jednak podkreśla się, że jego wartość może stanowić tylko kryterium pomocnicze (tak SN w wyroku z 7.12.1976 r., VI KRN 369/76, OSNKW 1977/4–5, poz. 37.)

Z treści opinii biegłego z zakresu pożarnictwa wynika, że D. S. (1), polewając benzyną bezołowiową 95 siebie oraz zapalonego papierosa pod wiatą z dystrybutorami z pewnością spowodował zagrożenie pożarem lub wybuchem na terenie stacji paliw. Z uwagi na właściwości fizykochemiczne benzyny bezołowiowej 95 zagrożenie to było realne. W przypadku powstania zapłonu mogłoby dojść do wybuchu oparów paliwa znajdujących się wewnątrz urządzeń. Przy najbardziej niekorzystnych warunkach i sytuacji doszłoby do zapalenia się paliwa w obrębie dystrybutorów. Zdaniem biegłego przedmiotowe zdarzenie potencjalnie zagrażało życiu i zdrowiu wszystkich osób przebywających na stacji paliw ( w rejonie dystrybutorów) , jednakże jest mało prawdopodobne, by ogień mógł zagrażać osobom ewakuującym się z pawilonu stacji paliw, gdyż mało prawdopodobne było, by doszło do rozprzestrzenienia się ognia do jego wnętrza. Pozostałe urządzenia, jak przewody dostarczające paliwo, zbiorniki podziemne nie były zagrożone rozprzestrzenianiem się ognia z uwagi na to, że posiadają skuteczne zabezpieczenia na wypadek pożaru (opinia z zakresu pożarnictwa pisemna k. 262-263, 349, ustna k. 519-519v). W świetle powyższej opinii, choć zachowanie oskarżonego spowodowało zagrożenie pożarem lub wybuchem na terenie stacji paliw, jednakże nie zagrażało ono wielu osobom, bowiem w pobliżu dystrybutorów nikogo w chwil zajścia nie było, zaś prawdopodobieństwo dostania się ognia do pawilonu, gdzie przebywały pracownice stacji było niewielkie. Z tego samego powodu nie można mówić również o ewentualnym wyczerpaniu znamion czynu z art. 160§1 kk (narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu). Jednocześnie zachowanie oskarżonego nie sprowadziło zagrożenia mienia w wielkich rozmiarach, skoro ewentualny pożar mógł objąć swoim zasięgiem obszar o niewielkiej kubaturze i jednocześnie nie zagrażał budynkom sąsiednim z uwagi na ich usytuowania (zachowanie odległości) zgodnie z obowiązującymi przepisami. To, że zdarzenie nie zagrażało mieniu „w wielkich rozmiarach” doskonale widać w zgromadzonej dokumentacji, w tym fotograficznej znajdującej się w protokole oględzin miejsca oraz w protokole oględzin zapisu monitoringu (k. 207-212, 253-255). Do zdarzenia doszło jedynie w obrębie dystrybutorów pod wiatą stacji, zaś w miejscu w którym oskarżony polewał papierosa paliwem znajdowały się tylko dwa stanowiska. W ocenie Sądu powyższe prowadzi do wniosku, że nie zostało wyczerpane znamię zagrożenia mienia w wielkich rozmiarach, właśnie z uwagi na niewielką kubaturę zagrożonego mienia, a tym samym oskarżonemu nie można przypisać popełnienia czynu stypizowanego w art. 164§1 kk.

Zachowanie oskarżonego wyczerpało jednak znamiona wykroczenia stypizowanego w art. 82 kw§1 pkt 1 kw.

Przedmiotem ochrony art. 82 kw jest bezpieczeństwo życia i zdrowia ludzi oraz bezpieczeństwo mienia. Strona przedmiotowa wykroczenia określonego w art. 82§1 k.w. polega na dokonywaniu czynności, które mogą spowodować pożar, jego rozprzestrzenianie się, utrudnienie prowadzenia działania ratowniczego lub ewakuacji. W art. 82§1 k.w. wyszczególniono różnorodne czynności, których dokonywanie może spowodować pożar, jego rozprzestrzenianie się, utrudnienie prowadzenia działania ratowniczego lub ewakuacji. Jako pierwszą czynność wymieniono niedozwolone używanie otwartego ognia, palenie tytoniu i stosowanie innych czynników mogących zainicjować zapłon materiałów palnych. D. S. (1) uruchomiając dystrybutor paliwowy, a następnie polewając benzyną 95-oktanową żarzący się papieros, którego trzymał w dłoni, mógł zainicjować zapłon materiałów palnych i tym samym doprowadzić do powstania pożaru.

D. S. (1) czynów zarzucanych mu w pkt I, II i IV aktu oskarżenia dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art. 64§1 kk. Jednym z warunków, od spełnienia którego uzależniona jest możliwość przyjęcia, iż sprawca danego czynu dopuszcza się go w warunkach powrotu do przestępstwa unormowanych w art. 64§1 kk jest ustalenie, że został on uprzednio skazany za umyślne przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej 6 miesięcy i że odbył karę co najmniej w takiej wysokości. Nadto odnośnie podobieństwa przestępstw w orzecznictwie wskazuje się, że w wypadku ustalenia, że jedno z porównywalnych przestępstw zostało popełnione z użyciem przemocy, drugie zaś z groźbą jej użycia, to należy przyjąć, iż te przestępstwa są podobne w rozumieniu art. 115§3 kk (tak m.in. postanowienie SN Izba Karna z dnia 11 maja 2006r. sygn. akt V KK 442/05). D. S. (1) został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kwidzynie z dnia 30 czerwca 2017r . sygn. akt IIK 217/17 za przestępstwo z art. 157§1 kk w zb. z art. 222§1 kk w z w. z art. 64§1 kk w zw. z art. 11§2 kk, a więc z użyciem przemocy, na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Karę tę oskarżony odbył w całości - koniec wykonywania kary przypadł na dzień 13 listopada 2019r. (odpis wyroku k. 352, wydruk z NOE-SAD, k. 517). W tym przypadku zachodzi zatem podobieństwo do przestępstw z pkt I i IV a/o. Nadto D. S. (1) został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w. G. V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w W. z dnia 9 października 2015r. sygn. akt V K 92/15 za szereg czynów, w tym za przestępstwo z art. 224§2 kk i art. 226§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzono nadto karę łączną, którą oskarżony odbył w całości - koniec wykonywania kary przypadł na dzień 17 stycznia 2019r. (odpis wyroku k. 305-306, wydruk z NOE-SAD, k. 518). W tym przypadku zachodzi zatem podobieństwo do przestępstw z art. 226§1 kk, których popełnienie zarzucono oskarżonemu w z pkt I i II a/o.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Przy wymiarze kary 8 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z pkt I a/o oraz kar po 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyny z pkt II, III i IV a/o Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności podmiotowo - przedmiotowe sprawy. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd wziął więc pod uwagę rodzaj i charakter naruszonych dóbr (w tym wolność człowieka rozumianą jako wolność od strachu, nietykalność cielesną, godność i powagę funkcjonariusza, wolność religijna) oraz sposób i okoliczności popełnienia tych czynów.

Jednocześnie Sąd miał na uwadze dotychczasową wielokrotną karalność oskarżonego (karta karna, k.437-446 ) Sąd uwzględnił okoliczność, że oskarżony dopuścił się szeregu przestępstw o znacznej społecznej szkodliwości bezpośrednio po opuszczeniu zakładu karnego, w którym przebywał kilka lat, wykonując kary pozbawienia wolności orzeczone w innych sprawach. Wskazuje to na to, że D. S. (1) z dotychczasowych skazań nie wyciągnął żadnych wniosków.

Jednocześnie Sąd na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk, stosując zasadę asperacji wymierzył oskarżonemu D. S. (1) karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. W doktrynie przyjęty jest pogląd, że sąd przy wymiarze kar jednostkowych powinien oceniać przede wszystkim stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów i stopień winy sprawcy, natomiast decydując o zasadach łączenia tych jednostkowych kar i wymiarze kary łącznej powinien brać pod uwagę głównie dyrektywy prewencyjne. Kara łączna stanowi bowiem syntetyczną, całościową ocenę zachowań sprawcy, będąc właściwą, celową z punktu widzenia prewencyjnego reakcją na popełnione czyny (Jacek Giezek komentarz do art.86 kk, Komentarz Lex 2012 ). Za zasadą aspiracji przemawiała z jednej strony bliska więź czasowa między przestępstwami (jedno w listopadzie 2019r., pozostałe w kwietniu i maju 2020r.), z drugiej- różnorodzajowość naruszonych dóbr (wskazana wyżej) oraz okoliczność, że D. S. (1) przestępstw dopuścił wobec różnych pokrzywdzonych. Sąd jednocześnie zastosował art. 4§1 kk uznając iż uregulowanie dotyczące kary łącznej w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 19 czerwca 2020r. jest względniejsze dla sprawcy.

Nadto za czyn z art. 82§1 pkt 1 kw Sąd wymierzył D. S. (1) karę 30 dni aresztu uznając, że jest to kara adekwatna do wagi popełnionego czynu, odzwierciedla stopień społecznej szkodliwości i stopień jego zawinienia

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. S. (1)

3

3

Na podstawie art. 63§1 kk na poczet kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okres zatrzymania oskarżonego w dniach od 16.04.2020r. godz. 19.17 do 17.04.2020r. godz. 10.55, od 24.05.2020r. godz. 18.10 do 26.05.2020r. godz. 11.10 oraz okres tymczasowego aresztowania od 27.05.2020r. godz. 00.50 do 3.09.2020r. godz. 14.45.

D. S. (1)

5

5

Na podstawie art. 30§1 kw orzeczono wobec oskarżonego przepadek dowodów rzeczowych w postaci pudełka zapałek i zapalniczki poprzez pozostawienie w aktach sprawy. Zgodnie z treścią tego przepisu przepadek przedmiotów obejmuje narzędzia lub inne przedmioty, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia wykroczenia. Niewątpliwie pudełko zapałek i zapalniczka posłużyły D. S. (1) do popełnienia wykroczenia z art. 82§1 pkt 1 kw.

D. S. (1)

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. W. tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu kwotę 723,24 zł. Podstawą rozstrzygnięcia były przepisy Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. (tj. z dnia 30 listopada 2018r., Dz.U. z 2019 r. poz. 18) w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Na tę kwotę składa się stawka minimalna za obronę w sprawach karnych, przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym (420 zł) powiększona o kwotę 168 zł (gdyż w sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, opłata ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20%) oraz o podatek VAT (135,24 zł).

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowa ł określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7

Sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych mając na uwadze jego złą sytuację majątkową oraz okoliczność, że w perspektywie ma do odbycia karę pozbawienia wolności (art. 624§1 kpk).

Podpis