Sygn. akt II Ca 1311/20
Dnia 11 maja 2021 r.
Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział II Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący: sędzia Ryszard Małecki
Protokolant: prot. sąd. Anna Szymanowicz
po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2021 r. w Poznaniu
na rozprawie
sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w P.
przeciwko Bankowi (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.
o zapłatę
na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego
od wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu
z dnia 23 września 2020 r.
sygn. akt V C 416/20
1. oddala apelację;
2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
Ryszard Małecki
Wyrokiem z dnia 23 września 2020 r. Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.356,93 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2.01.2020r. do dnia zapłaty oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.217 zł z tytułu kosztów procesu.
Apelację od tego wyroku wywiódł pozwany, zaskarżając wyrok w całości i domagając się jego zmiany i oddalenia powództwa w całości, ewentualnie uchylenia i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Apelacja została oparta na zarzutach naruszenia prawa procesowego (art. 233 § 1 kpc. w zw. z art. 232 kpc. i art. 6 kc.; art. 205 3 § 2 kpc., 210 § 2 kpc. i art. 205 15 § 2 kpc.) oraz materialnego (art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim i art. 5 kc.).
W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i obciążenie pozwanego kosztami postępowania apelacyjnego.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja pozwanego była bezzasadna.
Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne na podstawie art. 382 kpc. Sąd Okręgowy aprobuje także w całości rozważania tego Sądu poczynione na kanwie ustaleń.
W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy zauważa, że sytuacja procesowa w niniejszej sprawie odpowiada hipotezie art. 205 3 § 2 kpc., który abstrahuje od procedury zastrzeżonej dla instytucji posiedzenia przygotowawczego i stanowi samodzielną podstawę prekluzji. Pozwany już w sprzeciwie od nakazu zapłaty miał obowiązek odnieść się do każdego z istotnych twierdzeń powoda (art. 3 kpc. i art. 210 § 2 kpc.). Niezależnie od tego, Sąd Odwoławczy wskazuje, że pozwany nie zaprzeczył wyraźnie twierdzeniu powoda o wcześniejszej spłacie kredytu, a miał taki obowiązek, bo to był fakt znany pozwanemu – pozwany dysponował wiedzą o niej lub jej braku. W takiej sytuacji domaganie się jedynie wykazania tego faktu było niewystarczające, konieczne było zaprzeczenie mu w sposób wyraźny i to w terminie zakreślonym przez Sąd. Fakt dokonania wcześniejszej spłaty kredytu uznać zatem należało za niekwestionowany przez pozwanego.
Sąd II instancji podziela również wykładnię art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim dokonaną przez Sąd I instancji w oparciu o wyrok TSUE z dnia 11 września 2019 r. (C-383/18) i uchwałę
Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2019 r. (III CZP 45/19). Uwagi poczynione przez Sąd Rejonowy na kanwie tych orzeczeń nie wymagają uzupełnienia.
Na koniec Sąd Okręgowy wskazuje, że wierzytelność przysługująca konsumentowi jest zbywalna i może podlegać obrotowi prawnemu, nie tracąc przymiotu istnienia i wymagalności oraz swojego konsumenckiego charakteru. Cesja wierzytelności przysługującej konsumentowi na rzecz przedsiębiorcy pozostaje więc bez wpływu na jej istnienie. Nie sposób także uznać dochodzenia nabytej wierzytelności przez cesjonariusza za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.
W tym stanie rzeczy należało oddalić apelację na podstawie art. 385 kpc.
Koszty procesu w instancji odwoławczej obciążały pozwanego na podstawie art. 98 § 1 kpc. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika powoda została ustalona na podstawie § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.w sprawie opłat za czynności radców prawnych.
Ryszard Małecki