Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 lipca 2017r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 czerwca 2017 r. w K.

sprawy z powództwa B. B.

przeciwko U. (...) z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie z tytułu uszkodzenia ciała lub uszczerbku na zdrowiu

I.  zasądza od pozwanego U. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda B. B. kwotę 7.500,00 zł (siedem tysięcy pięćset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od 15.08.2015r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  znosi wzajemnie między stronami koszty procesu;

IV.  nakazuje pobrać od każdej ze stron na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kętrzynie kwoty po 37,99 zł (trzydzieści siedem złotych dziewięćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 721/15

UZASADNIENIE

Powód. B. B. wniósł o zasądzenie od pozwanego U. (...) w W. kwoty 15.000,00 zł, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 15 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu wg norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 02 stycznia 2015r. ok. godz. 21:00, na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) w K., nieznany sprawca kierujący samochodem typu bus o nieznanym numerze rejestracyjnym, naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym potrącając powoda prawidłowo przechodzącego po pasach, a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia. Po potrąceniu powód odczuwał ból ramienia prawej ręki, w którą uderzył samochód i na którą upadł. Ponieważ ból nie ustępował, powód w dniu 04 stycznia 2015 r. udał się do Szpitala (...) w K., gdzie rozpoznano u niego wieloodłamowe złamanie trzonu kości ramiennej prawej. Następnego dnia powód przeszedł zabieg zamkniętej repozycji złamania. Po unieruchomieniu ręki w gipsie został wypisany ze szpitala z zaleceniem oszczędzania operowanej kończyny oraz noszenia jej na temblaku. W związku z przebytym urazem powód pozostawał niezdolny do pracy do końca 2015 r. Pomimo zakończonego leczenia stan zdrowia powoda nie powrócił do tego sprzed wypadku. Powód musi się oszczędzać i uważać na prawą rękę. Jest to dla niego ogromnym utrudnieniem, gdyż utrzymuje się z wykonywania prac fizycznych. Powód zgłosił zaistniałą szkodę pozwanemu, ten jednak odmówił wypłaty świadczenia.

Pozwany U. (...) w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych. Pozwany przyznał, że zgodnie z obowiązującymi przepisami ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną w okolicznościach uzasadniających odpowiedzialność cywilną posiadacza pojazdu mechanicznego lub kierującego takim pojazdem, który nie został zidentyfikowany. Okoliczności w jakich doszło do wypadku nie mogą jednak budzić wątpliwości co do tego, że odpowiedzialność za zdarzenie ponosi kierowca pojazdu mechanicznego, który nie został zidentyfikowany. W ocenie pozwanego powód nie udowodnił, aby obrażeń ciała doznał na skutek ruchu pojazdu mechanicznego, którego kierowca nie został zidentyfikowany. W szczególności mechanizm urazu nie wskazuje, aby do powstania obrażenia w postaci wieloodłamowego złamania kości ramienia prawego mogło dojść w deklarowanych okolicznościach tj. wskutek uderzenia przez lusterko samochodu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 02 stycznia 201 5r., ok. godz. 21:00, w rejonie skrzyżowania ul. (...) z ul. (...) w K., powód B. B. przechodząc prawidłowo przez przejście dla pieszych na ul. (...), został potrącony przez biały samochód dostawczy. Sprawca zdarzenia odjechał z miejsca wypadku.

( dowód: zeznania D. Z. – k. 79; zeznania M. P. – k. 79-79v.; zeznania B. B. – k. 200-201 )

Po potrąceniu powód odczuwał ból prawej ręki, w którą uderzyło go lusterko samochodu. Ponieważ ból nie ustępował, powód za namową córki i zięcia zgłosił się w dniu 04 stycznia 2015 r., do Szpitala (...) w K., gdzie rozpoznano u niego wieloodłamowe złamanie trzonu kości ramiennej prawej. W szpitalu dokonano repozycji złamania i unieruchomiono je w opatrunku gipsowym, po czym w dniu 05 stycznia 2015 r. wypisano powoda z zaleceniami co do dalszego postępowania. Dalsze leczenie było kontynuowane w (...) w K.. Opatrunek gipsowy został usunięty w dniu 28 marca 2015 r. W związku z przebytym urazem powód pozostawał niezdolny do pracy do końca 2015 r. Uraz prawej ręki uniemożliwiał powodowi wykonywanie dorywczych prac budowlanych, które stanowią jego główne źródło utrzymania.

(dowód:; dokumentacja medyczna k. 16-20, k. 30 i k. 76; zeznania. K. G. – k. 158v.; zeznania B. B. – k. 200-20; akta dochodzenia sygn. (...))

Zdarzenie z dnia 02 stycznia 2015 r., spowodowało u powoda złamanie trzonu kości ramiennej prawej. Złamanie po leczeniu zachowawczym zrosło się. Rekonwalescencja trwała do 31 grudnia 2015 r. Obecny stan zdrowia powoda jest dobry, pozwala mu na wykonywanie ciężkiej pracy fizycznej. Przebyty uraz skutkuje 3 % trwałym uszczerbkiem na zdrowiu. Rokowania co do stanu zdrowia powoda na przyszłość są dobre. Złamanie jest wygojone, a funkcja kończyny dobra.

(dowód: opinia biegłego z zakresu (...). J. S. – k. 88-90)

Do wieloodłamowego złamania kości ramiennej prawej mogło dojść w okolicznościach wskazanych przez powoda, tj. w wyniku kontaktu z lusterkiem samochodowym. Jest to zarazem najbardziej prawdopodobna przyczyna powstania wspomnianego urazu.

(dowód: opinia biegłego z zakresu medycyny wypadkowej T. W. – k. 109-115)

Powód zgłosił zaistniałe zdarzenie w Komendzie Powiatowej Policji w K. w dniu 23 lutego 2015 r. Podjęte dochodzenie zostało umorzone w dniu 27 marca 2015 r., z powodu niewykrycia sprawcy przestępstwa.

(dowód: akta dochodzenia sygn. (...))

Powód zgłosił zaistniałą szkodę pozwanemu, ten jednak odmówił wypłaty świadczenia.

( dowód: korespondencja – k. 21-24v.; akta szkody – k. 70; bezsporne )

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotowe powództwo zasługiwało jedynie na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z art. 98 ust. 1 pkt 1 oraz art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r., o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124 poz. 1152 ze zm.) do zadań Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego należy zaspokajanie roszczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, w granicach określonych na podstawie przepisów rozdziału 2, w sytuacji gdy szkoda na osobie powstała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na osobie, została wyrządzona w okolicznościach uzasadniających odpowiedzialność cywilną posiadacza pojazdu mechanicznego lub kierującego pojazdem mechanicznym, a nie ustalono ich tożsamości. Z kolei stosownie do art. 19 ust. 2 ustawy, poszkodowany może dochodzić roszczeń bezpośrednio od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w przypadkach, o których mowa w art. 98 ust. 1, 1a i 2. Z powyższego wynika, że zakres odpowiedzialności Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w przypadku nieustalonych sprawców wypadków odpowiada zakresowi odpowiedzialności ubezpieczyciela ubezpieczonego posiadacza pojazdu. Odpowiedzialność strony pozwanej uzupełnia zatem obowiązujący system ubezpieczeń obowiązkowych i jej granice określają przepisy art. 23 - 43a wymienionej ustawy. Spośród nich, przepis art. 34 ust. 1 przewiduje uprawnienie osoby trzeciej do żądania odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za szkodę wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu.

Pozwany U. (...) w W. nie kwestionował, że zgodnie z w/w przepisami ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną w okolicznościach uzasadniających odpowiedzialność cywilną posiadacza pojazdu mechanicznego lub kierującego takim pojazdem, który nie został zidentyfikowany. Według pozwanego jednak, powód nie udowodnił, aby obrażeń ciała doznał na skutek ruchu pojazdu mechanicznego, którego kierowca nie został zidentyfikowany. W szczególności podnosił, że mechanizm urazu nie wskazuje, aby do powstania obrażenia w postaci wieloodłamowego złamania kości ramienia prawego mogło dojść w deklarowanych okolicznościach tj. wskutek uderzenia przez lusterko samochodu.

Zdaniem Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadków D. Z. i M. P. (2) oraz powoda B. B., wskazuje jednoznacznie, że do powstania urazu u powoda doszło w okolicznościach wskazanych przez niego w pozwie, tj. na skutek potrącenia przez samochód prowadzony przez niezidentyfikowanego kierowcę. Sąd dał w tym zakresie wiarę w/w zeznaniom albowiem są one spójne, logiczne i przekonywujące, a co najistotniejsze znalazły one potwierdzenie w niekwestionowanej przez strony opinii biegłego z zakresu medycyny wypadkowej T. W. (2). Według biegłego, kontakt z lusterkiem samochodu był najbardziej prawdopodobną przyczyną powstania zaistniałego u powoda urazu. Za tym, że uraz powoda powstał we wskazanych przez niego okolicznościach, przemawia również opinia sporządzona przez biegłego z zakresu ortopedii A. M., sporządzona w toku dochodzenia prowadzonego przez Komendę Powiatową Policji w K.. O wiarygodności podanej przez powoda wersji wydarzeń może również świadczyć fakt, że ten sam opis zdarzeń przedstawił w toku wspomnianego dochodzenia, gdy składał zeznania pouczony uprzednio o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

W tych okolicznościach Sąd uznał, że do zdarzenia doszło w okolicznościach uzasadniających odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego. Konieczne zatem było ustalenie rozmiaru powstałego u powoda uszczerbku na zdrowiu oraz odpowiedniego zadośćuczynienia. W tym celu Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu (...). S.. Opinia została sporządzona w sposób rzetelny z należytym wykorzystaniem fachowej wiedzy, a wypływające z niej wnioski są spójne i logiczne. Co istotne, opinia nie była kwestionowana przez strony. Dlatego, zdaniem Sądu, opinia może stanowić podstawę wiążących ustaleń faktycznych w sprawie.

Z opinii biegłego z zakresu (...). S. wynika, że wskutek zdarzenia powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 3%.

Miarkując zadośćuczynienie Sąd kierował się przyjętymi w orzecznictwie kryteriami takimi jak rozmiar doznanej krzywdy, zwłaszcza okres trwania cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie, liczbę i czasokres pobytów w szpitalach, liczbę i stopień inwazyjności ewentualnych zabiegów medycznych, nasilenie i czas trwania ewentualnych dolegliwości bólowych, a nadto trwałość skutków czynu niedozwolonego, wpływ na dotychczasowe życie poszkodowanego, ogólną sprawność fizyczną i psychiczną poszkodowanego oraz prognozy poszkodowanego na przyszłość. Sąd wziął również pod uwagę, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim kompensacyjny charakter, stąd nie może być ono symboliczne, lecz powinno przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalną wartość (zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2013 r., I CSK 667/12, LEX nr 1391106).

Mając na uwadze wszystkie wskazane powyżej okoliczności, w szczególności rozmiar doznanego przez powoda trwałego uszczerbku na zdrowiu skutkujący czasowym obniżeniem sprawności fizycznej, co uniemożliwiło powodowi wykonywanie dorywczych prac fizycznych, stanowiących jego główne źródło utrzymania, Sąd uznał za właściwe zadośćuczynienie w łącznej kwocie 7.500,00 zł i taką też kwotę zasądził z tego tytułu na rzecz powoda.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo jako nieuzasadnione i zbyt wygórowane. Sąd w tej materii wziął przede wszystkim pod uwagę, że obecny stan zdrowia powoda jest dobry. Złamanie jest wygojone, a funkcja kończyny prawidłowa. Powód może wykonywać ciężkie prace fizyczne.

Sąd, zasądzając odsetki od kwoty 7.500,00 zł, przyznał je zgodnie z żądaniem strony powodowej od dnia 15 sierpnia 2015 r. Zgłoszone żądanie we wskazanym zakresie pozostaje bowiem w zgodzie z art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. znosząc je wzajemnie między stronami.

O kosztach sądowych nieuiszczonych przez strony Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust.1 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z uwzględnieniem wyniku sprawy.