Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 257/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej, II Wydział Karny, z dnia 22 grudnia 2020 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 765/19, dot. M. L. oskarżonego o czyn z art. 222 § 1 k.k. i art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

M. L.

Brak uszkodzenia mienia w postaci telefonu komórkowego I-phone 5S

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej z dnia 15 stycznia 2021 r.

k. 154

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

_____

____________

_____________________________________

________

________

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

__________

______________________

_____________________________________________

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1

Wyrok Sądu Rejonowego

Zniszczenie mienia nie było przedmiotem niniejszego postępowania zatem fakt uniewinnienia oskarżonego w innej sprawie nie odnosi automatycznie podobnych skutków. W zakresie bowiem obrażeń ciała doznanych przez pokrzywdzonych i faktu zachowania się oskarżonego materiał dowodowy nie budzi wątpliwości.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzucił obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj.:

1.  art. 410 k.p.k. polegającą na pominięciu istotnych okoliczności wynikających z wyjaśnień oskarżonego, zeznań R. L. (1) oraz zeznań K. T. (1), zgodnie z którymi podczas podejmowanych przez pokrzywdzonych czynności służbowych oskarżony nie miał świadomości, że dokonujący zatrzymania są funkcjonariuszami Policji, a o fakcie tym dowiedział się dopiero w momencie przybycia pod siłownię radiowozów policyjnych i umundurowanych Policjantów;

2.  art. 7 k.p.k. polegającą na braku wszechstronnej, zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oceny dowodów w postaci:

- zeznań P. G. oraz T. Ł., które są sprzeczne z zeznaniami złożonymi przez nich w postępowaniu przygotowawczym, w szczególności w zakresie w jakim mówią oni o wylegitymowaniu się i potwierdzeniu swojej tożsamości przed oskarżonym;

- wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań R. L. (1), z których wynikała faktyczna podstawa podjęcia przez funkcjonariuszy Policji czynności wobec R. L. (1), co z kolei wzbudziło u oskarżonego wątpliwości co do tożsamości osób dokonujących zatrzymania;

- zeznań T. Ł., z których wynikała faktyczna podstawa podjęcia przez funkcjonariuszy Policji czynności wobec R. L. (1), zupełna nieadekwatność podjętych wobec niego działań w stosunku do wagi zarzucanego mu czynu oraz brak jakichkolwiek podstaw do podejmowania tego typu czynności przez funkcjonariuszy wydziału kryminalnego;

- zeznań R. L. (1), K. T. (1), wyjaśnień oskarżonego oraz dokumentacji medycznej, z których to dowodów wprost wynika, iż użyte przez funkcjonariuszy Policji środki przymusu bezpośredniego były zupełnie nieadekwatne do zachowania jakiego dopuścił się oskarżony;

- dokumentacji medycznej, z której wynika iż obrażenia jakich doznał podczas czynności Policji oskarżony nie mogły powstać wyłącznie na skutek działań samego oskarżonego, a także, że ich doznanie nie może wynikać z wyłącznej winy oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie zasługuje na uwzględnienie.

Ad 1)

Na gruncie niniejszej sprawy nie może znaleźć uzasadnienia zarzut obrazy art. 410 k.p.k. Naruszenie tego przepisu następuje bowiem poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności. Sąd rozpoznający sprawę winien zatem opierać swoje ustalenia faktyczne na dowodach przeprowadzonych na rozprawie głównej. Naruszenia art. 410 k.p.k. nie stanowi zaś w żadnej mierze dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2002 r., sygn. akt V KKN 34/01, LEX nr 53912). Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą starannością. Skoro zatem Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów to nie można stawiać zarzutu naruszenia art. 410 k.p.k. Nie jest też tak, by Sąd Orzekający pominął istotne okoliczności wynikające z poszczególnych dowodów, wskazywanych przez skarżącego. Wprost przeciwnie organ ten odniósł się do każdego z dowodów i okoliczności z nich wynikających, niczego nie pomijając. To, że obrońca ma na ten temat inne zdanie jest oczywiście jego prawem, lecz nie może przesłaniać prawidłowego procedowania w tej materii przez Sąd Rejonowy. Kwestia, że oskarżony miał świadomość tego, iż pokrzywdzeni są funkcjonariuszami Policji była też szczegółowo przedstawiona w uzasadnieniu Sądu meriti.

Materiał dowodowy w sposób jasny i klarowny wskazuje na prawidłowość ustaleń organu orzekającego. Zważyć należy na zeznania świadków w tej materii. Pokrzywdzony T. Ł. wskazał, słuchany w postępowaniu przygotowawczym, że po wejściu do mieszkania zastał w nim oskarżonego, któremu funkcjonariusze okazali legitymacje służbowe, przedstawili się, podając stopień, imię i nazwisko Podał także, że na siłowni przedstawili się R. L. (1) i okazali legitymacje służbowe. (k. 10v.). Słuchany na rozprawie w dniu 19 listopada 2019 r. świadek sprecyzował i opisał ową okoliczność dokładniej. Wskazał, iż: „Poszliśmy do mieszkania, zapukaliśmy, otworzył nam oskarżony, wylegitymowaliśmy, nosimy legitymację powieszone na szyi. Staliśmy przed drzwiami 2-3 minuty bo pan oglądał nasze legitymacje, po czym nas wpuścił do mieszkania” (k. 86). Podał także pokrzywdzony, iż na siłowni wylegitymowali się w obecności R. L. (1). Co więcej, wedle świadka, na tym etapie R. L. nie miał wątpliwości, że są policją. Takich wątpliwości, zdaniem T. Ł., nie miał również oskarżony, bo wpuścił funkcjonariuszy do mieszkania. Z kolei drugi z pokrzywdzonych – P. G. – podał zaś, że po wejściu do mieszkania przedstawili się, podali stopień, imię i nazwisko. Także zbieżnie przedstawił okoliczności przedstawienia się R. L. (1) (k. 14). Na rozprawie świadek podał, iż okazał oskarżonemu legitymację, przedstawił się imieniem i nazwiskiem. Także w zakresie przedstawienia się świadkowi L. świadek zeznał tożsamo.

Fakt tego kim byli funkcjonariusze przedstawiają też świadkowie z siłowni na której doszło do zatrzymania R. L. (1). A. P. podał, że podeszło do niego dwóch policjantów nieumundurowanych, którzy przedstawili się z imienia i nazwiska oraz okazali legitymacje służbowe (k. 18v.). Na rozprawie podał zaś: „Panowie się przedstawili, pokazali odznaki, nie miałem wątpliwości, że to są policjanci” (k. 98v.). Świadek co prawda nie widział ani nie słyszał, czy funkcjonariusze przedstawili się R. L. (1), ale nie ma to znaczenia. Świadek bowiem wykonał ich polecenia, poszedł przebrać się do szatni, a przecież mógł stamtąd zadzwonić na Komisariat gdyby miał jakiekolwiek wątpliwości w tej kwestii. Ten natomiast zadzwonił do oskarżonego miast na policję. Także świadek K. T. (1) podała, że funkcjonariusze poszukiwali R. L. (1) i okazali jej „plakietki”. Nie pamiętała świadek czy wylegitymowali się przed nim, ale jednocześnie podała: „Wydaje mi się, że policjanci pokazali tym mężczyznom plakietki, ale nie jestem pewna” (k. 106v.). W tym zakresie z zeznaniami pokrzywdzonych stoją w sprzeczności zeznania R. L. (1), który stwierdził, iż policjanci nie wylegitymowali się i nie przedstawili, a tylko powiedzieli, że są z policji. Wskazać trzeba, iż świadek wykonywał początkowo polecenia funkcjonariuszy, poszedł przebrać się do szatni. Zamiast jednak, gdyby miał wątpliwości co do identyfikacji pokrzywdzonych, zadzwonić na właściwy Komisariat, wolał skontaktować się z kolegą. Nieprawdziwe są także twierdzenia oskarżonego. Ten bowiem w czasie pierwszych wyjaśnień stwierdził, między innymi: „Panowie w mieszkaniu przedstawili się z imienia i nazwiska i powiedzieli, że są z Policji, pokazali również legitymację, jednak byli nieumundurowani” (k. 30). Na rozprawie przedstawił zaś całą sytuację inaczej, choć przecież podtrzymał złożone uprzednio zeznania.

Trafne są zatem konstatacje Sądu Rejonowego. Sam oskarżony mówił bowiem o policjantach, którzy przyszli do mieszkania, przedstawiał ich tak również w relacji z klubu fitness. Mówił też tak o nich, co istotne, w rozmowie telefonicznej ze świadkiem R. L. (1). Sam fakt udzielenia przezeń informacji, gdzie przebywa świadek wskazuje, że oskarżony nie miał żadnych wątpliwości co do tożsamości pokrzywdzonych. Także zeznania świadków z klubu wskazują na to, że nie mieli oni wątpliwości co do tego, że pokrzywdzeni są funkcjonariuszami Policji.

Ad 2)

Sąd Rejonowy, wbrew twierdzeniom skarżącego, dokonał swobodnej oceny dowodów, zgodnej z art. 7 k.p.k. Wskazać trzeba, iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Taka ocena sprawia, iż w konsekwencji brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia Sądu. Sąd I instancji zgromadził wszystkie dostępne mu i istotne dla rozstrzygnięcia sprawy dowody. Poddał je należytej analizie i ocenie, czemu dał wyraz w uzasadnieniu skarżonego wyroku. Przedstawiony w nim tok rozumowania nie wskazuje, aby oceniając materiał dowodowy, Sąd Okręgowy wykroczył poza granice przyznanej mu swobody. Dokonana w tym zakresie analiza jawi się jako logiczna, spójna, konsekwentna i brak jest jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, by miała ona charakter dowolny.

Sąd I instancji sprawnie przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał trafnej analizy materiału dowodowego i wyprowadził prawidłowe ustalenia faktyczne. Sąd ocenił każdy dowód, wnikliwie go analizując. Podał także, którym dowodom i z jakich względów dał wiarę, a którym tego przymiotu odmówił. Taka ocena dokonana przez Sąd Orzekający nie może być uznana za dowolną. W istocie apelacja sprowadza się do kwestionowania niekorzystnej oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy poprzez nie danie wiary wyjaśnieniom oskarżonego czy zeznaniom świadka R. L. (1). Takie rozumienie nie jest słuszne bowiem Sąd meriti wskazał zarówno dowody na jakich oparł swe ustalenia, jak i przesłanki, którymi kierował się odmawiając wiary wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom R. L. (1). W żadnym razie nie można przyjąć, by zeznania pokrzywdzonych złożone w postepowaniu przygotowawczym i na rozprawie cechowały się rozbieżnościami. Świadkowie w sposób tożsamy przedstawili bowiem całość zdarzenia. Oczywistym jest, że pewne fragmenty rozszerzyli, bo o to byli pytani przed Sądem, lecz nie można zarzucać, że czyni to ich zeznania sprzecznymi. U. pewnych kwestii przez świadka T. Ł. nie stanowi sprzeczności, a bardziej klarowny opis sytuacji, w tym wypadku okoliczności przedstawienia się i okazania legitymacji. To natomiast, że w zeznaniach świadków pojawiają się drobne nieścisłości, w zakresie przebiegu zdarzenia na parkingu nie czyni ich relacji niewiarygodną, a wynika z dynamiki zdarzenia i procesów pamięciowych. Faktyczną podstawę zatrzymania oskarżonego stanowiła jego agresja i opór przed czynnościami funkcjonariuszy. To, że w ocenie skarżącego sytuacja z powodu której policja przybyła po świadka była błaha stanowi jedynie jego subiektywne odczucie. To nie do obrońcy ani stron postępowania należy bowiem kategoryzacja spraw i wskazywanie gdzie funkcjonariusze winni interweniować a gdzie nie. Pokrzywdzeni przedstawili też zgodnie powód dla którego poszukiwali R. L. (1), którym było uszkodzenie pojazdu. Wątpliwości świadka L. i oskarżonego w tym zakresie stanowią jedynie ich subiektywne odczucia wynikające z niepotrzebnych obaw i przeczuć, którymi się kierowali a nie z obiektywnego stanu sprawy. Środki przymusu bezpośredniego zastosowane przez funkcjonariuszy były adekwatne do zaistniałej sytuacji. Oskarżony próbował bowiem utrudnić im wykonywanie czynności służbowych, wyzywał od bandytów, kopał i szarpał. Świadek P. nie widział całości zdarzenia, gdy wyszedł na parking obaj mężczyźni byli już skuci, K. T. podała zaś, że widziała jak policjanci trzymali obu mężczyzn. Nie zeznają świadkowie o nieadekwatnych środkach przymusu, czy też bezzasadnej agresji pokrzywdzonych. To, że oskarżony doznał obrażeń wynika natomiast z jego zachowania i winy jaką ponosi w całym zdarzeniu. Nie można przyjąć, by to funkcjonariusze Policji przekroczyli swoje uprawnienia, musieli bowiem użyć siły, by uspokoić oskarżonego, który awanturował się.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

___________________________________________________________________

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

________________________________________________________________________

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymanie w mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej z dnia 22 grudnia 2020 r., sygn. akt II K 765/19 dotyczącego M. L. oskarżonego o czyn z art. 222 § 1 k.k. i art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego należało utrzymać w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Ocena zeznań świadków oraz całokształtu materiału dowodowego oraz konfrontacja treści poszczególnych dowodów prowadzi do konstatacji o sprawstwie i winie oskarżonego M. L..

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1_____________________________________________________________________

Zwięźle o powodach zmiany

____________________________________________________________________________________

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

__________________________________________________________________________

4.1.

__________________________________________________

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

______________

____________________________________________________________________

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Biorąc pod uwagę charakter orzeczonej wobec oskarżonego kary oraz nałożone nań zobowiązania o charakterze pieniężnym Sąd Okręgowy zwolnił go w oparciu o przepis art. 624 § 1 k.p.k. i art. 634 k.p.k. z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

SSO Marcin Sosiński

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przypisanie oskarżonemu M. L. sprawstwa i winy

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana