Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

1 lipca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu 24 czerwca 2021 r. na rozprawie w N.

sprawy z powództwa M. K. (1)

przeciwko S. D., A. T. (1)

o ochronę naruszonego posiadania

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda M. K. (1) na rzecz pozwanej S. D. 320 zł (trzysta dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł (siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, wszystkie te koszty wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

Powód M. K. (1), działając przez pełnomocnika złożył w Sądzie Rejonowym w Nysie 10 września 2020 r. pozew przeciwko S. D. i A. T. (1) o ochronę naruszonego posiadania i nakazanie pozwanym, aby zaniechali naruszenia posiadania nieruchomości składającej się z działek nr (...) o łącznym obszarze 8,22 ha zapisanych w księdze wieczystej nr (...) oraz wydali je powodowi. Nadto powód domagał się zasądzenia od pozwanych na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Jednocześnie złożył wniosek o zabezpieczenie powództwa poprzez zakazanie pozwanym dokonywania jakichkolwiek działań rolniczych na przedmiotowych działkach po zakończeniu przez nich zbiorów.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż przedmiotowe gospodarstwo rolne położone w J. stanowiło pierwotnie własność Z. i W. Ś., a następnie w wyniku dziedziczenia przeszło na rzecz M. Ś. i T. Ś.. Następnie M. Ś. razem z żoną S. zaczynają prowadzić gospodarstwo rolne jego rodziców, a jego siostra wyjeżdża i wychodzi za mąż przyjmując nazwisko męża – F.. W latach dziewięćdziesiątych umiera M. Ś., a gospodarstwo dalej prowadzi jego żona, która także w późniejszym czasie wychodzi ponownie za mąż i przyjmuje nazwisko D.. Pozwana już 1 stycznia 2007 r. zawiera z powodem umowę dzierżawy działek nr (...) o łącznym obszarze 8,22 ha na okres 10 lat. Powód rozliczał się wyłącznie z pozwaną S. D.. Kiedy powód wraz z żoną chcieli zakupić własne gospodarstwo rolne i potrzebowali na ten cel uzyskać kredyt, bank zażądał od nich zabezpieczenia, iż po upływie 10 lat na które została zawarta umowa dzierżawy z pozwaną, dzierżawa ta będzie kontynuowana. Wówczas 15 września 2014 r. strony zawarły aneks do umowy i posiadanie działek przedłużyło się do 2030 r. Urzędowa umowa dzierżawy została zawarta 19 października 2009 r. w Urzędzie Miejskim w O.. Niczego to jednak nie zmieniło w posiadaniu dzierżawionych przez powoda gruntów. Tymczasem w sierpniu 2019 r. powód zauważył działania osób trzecich na dzierżawionych przez siebie działkach. Już 2 września 2019 r. powód wystosował do pozwanej oraz pozwanego, który wjechał na dzierżawione pole pismo wzywające do zaniechania naruszeń. A jednocześnie powód dostał zawiadomienie z Prokuratury Rejonowej w Nysie, że zostało złożone zawiadomienie o popełnieniu przez powoda przestępstwa fałszerstwa dokumentów tj. sfałszowania podpisu pozwanej S. D. na umowie dzierżawy z 2007 r. i aneksu do niej z 2014 r. Przedmiotowe postępowanie zostało umorzone 15 listopada 2019 r.

Postanowieniem z 17 listopada 2020 r. (k. 32) Sąd Rejonowy w Nysie udzielił zabezpieczenia powództwa poprzez zakazanie pozwanym A. T. (1) i S. D. dokonywania jakichkolwiek działań rolniczych na działkach nr (...) objętych księgami wieczystymi prowadzonymi przez Sąd Rejonowy w Nysie Kw nr (...) i Kw nr (...) do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W odpowiedzi na pozew z 15 grudnia 2020 r. (k. 61-63) pozwany A. T. (1) wnosił o oddalenie powództwa w całości i orzeczenie o kosztach postępowania według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, iż zaprzecza ażeby kiedykolwiek samoistnie naruszył posiadanie powoda M. K. (1), ale wskazał, że w istocie przebywał w sierpniu 2019 r. na wskazanych działkach w celu wykonania usługi talerzowania - na zlecenie i za zgodą pozwanej S. D. – po opuszczeniu przez powoda przedmiotowych gruntów. Pozwana przekazała A. T. (1) informację, że sporne działki pozostawały w dzierżawie powoda, jednak umowa z uwagi na upływ czasu na jaki została zawarta uległa rozwiązaniu. O wykonaniu usługi powód wiedział i nie sprzeciwiał się jej, chociaż wiadomym było, że wyrażał chęć zakupu od pozwanej przedmiotowych działek. Pozwany podniósł nadto, iż zgodnie z treścią art. 334 § 2 k.c. roszczenie o zaniechanie naruszenia lub o przywrócenie stanu poprzedniego wygasa jeśli nie będzie dochodzone w ciągu roku od chwili naruszenia, natomiast jak wynika z twierdzeń powoda do naruszenia doszło przed wrześniem 2019 r., natomiast pozew został złożony 10 września 2019 r. Jednocześnie pozwany zaznaczył, że na mocy umowy zawartej w formie aktu notarialnego z 18 grudnia 219 r. stał się właścicielem działki nr (...), a wobec tego z uwagi na zasady współżycia społecznego dochodzone pozwem roszczenie jest bezzasadne.

W odpowiedzi na pozew z 15 grudnia 2020 r. (k. 77-81) pozwana S. D. wnosiła o oddalenie powództwa w całości i orzeczenie o kosztach postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwana podniosła, że nigdy nie zawierała z powodem umowy dzierżawy z 1 lipca 2007 r., ani też aneksu z 15 września 2014 r. Wskazała dodatkowo, że mimo iż prowadzone postępowanie karne wykazało, że podpisy tam złożone należą do niej, to nigdy świadomie spornych umów nie podpisała. Nawet jednak, gdyby przyjąć za wiarygodne twierdzenia powoda to ostatecznie umowa dzierżawy z 1 stycznia 2007 r. wiązałaby strony jedynie na 10 lat. Pozwana podniosła również, że 12 września 2006 r. zawarła z T. F. (1) umowę dzierżawy spornego gospodarstwa i od tego czasu nie dysponowała sporną nieruchomością. Własność została uregulowana dopiero na mocy postanowienia Sadu Rejonowego w Nysie z 7 sierpnia 2019 r. w sprawie o dział spadku, sygn. akt I Ns 1515/16. Dalej S. D. wskazała, że już w 2018 r. informowała powoda i jego rodzinę, że nie zamierza podpisywać z powodem nowej umowy dzierżawy, a po upływie obowiązującej do 2019 r. umowy ma opuścić grunty. Powód dobrowolnie opuścił wówczas nieruchomość, a pozwana weszła w jej samoistne posiadanie jako właścicielka. M. K. (1) wyrażał także chęć nabycia spornej nieruchomości, ale jego oferta z uwagi na zbyt niską cenę była parokrotnie odrzucana przez pozwaną. Pozwana podniosła nadto, że przedmiotowe żądanie nawet gdyby uznać je za zasadne uległo przedawnieniu, bowiem w dacie wniesienia pozwu, upłynął już roczny termin przewidziany w art. 334 § 2 k.c. S. D. podkreśliła nadto, że działkę nr (...) sprzedała pozwanemu A. T. (1), zaś działki o nr (...) darowała na rzecz swoich dzieci. W ocenie pozwanej o fakcie niezawierania przez nią z powodem wskazywanych przez niego umów świadczy fakt, że w październiku 2019 r. KRUS poinformował ją o wstrzymaniu wypłaty emerytury w związku z wygaśnięciem umowy dzierżawy, zaś z zaświadczenia uzyskanego w Wydziale Geodezji przed sprzedażą pozwanemu działki wynika, że nieruchomość nie jest obciążona żadną umową.

Pismem z 14 stycznia 2021 r. (k. 133-134) powód, działając przez pełnomocnika ograniczył ilość działek dzierżawionych przez powoda od pozwanej S. D., co do których nastąpiło naruszenia posiadania, do działek: 237/1, 237/2 i 238/1.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

1 stycznia 2007 r. pomiędzy S. D. (wydzierżawiający), a M. K. (1) (dzierżawca) została zawarta umowa dzierżawy użytków rolnych znajdujących się w obrębie ewidencyjnym J., to jest: działki nr (...) o pow. 0,42 ha, działki nr (...) o pow. 1,62 ha, działki nr (...) o pow. 3,01 ha, działki nr (...) o pow. 0,34 ha, działki nr (...) o pow. 1,31 ha oraz działki nr (...) o pow. 1,52 ha. Okres dzierżawy ustalono na 10 lat.

Dowód: umowa dzierżawy z 01.01.2007 r. k. 11.

15 września 2014 r. został zawarty aneks do umowy dzierżawy z 1 stycznia 2007 r. na mocy którego strony ustaliły, że po jej wygaśnięciu zostanie ona wznowiona na 13 lat tj. do 2030 r. Ponownie wskazano, że celem dzierżawy jest wydzierżawienie działek rolnych o nr 237/1, 237/2, 238/1, 140/6, 234 i 445 o łącznym areale 8,22 ha.

Dowód: aneks do umowy z 15.09.2014 r. k. 12.

12 września 2006 r. w Urzędzie Miejskim w O. pomiędzy S. D. (wydzierżawiająca), będącą właścicielką w 12/16 częściach gospodarstwa rolnego położonego w J. składającego się z działek (...), a T. F. (2) (dzierżawca), będącą współwłaścicielką przedmiotowego gospodarstwa w 4/16 częściach doszło do zawarcia umowy dzierżawy gospodarstwa rolnego. Wydzierżawiająca wydzierżawiła T. F. (2) na okres 10 lat przedmiotowe gospodarstwo rolne pozostawiając działkę nr (...) stanowiącą teren zabudowany wydzierżawiającej do korzystania. W § 2 umowy strony ustaliły, że za dzierżawę gruntu dzierżawca zobowiązany był do płacenia czynszu w wysokości 5 kwintali pszenicy od 1 ha fizycznego w terminie do 15 września każdego następnego roku. Nadto ustalono, że dzierżawca z dniem 19 października 2009 r. przystępuje do użytkowania gruntu (§ 4 ust. 1). W myśl § 6 umowy wydzierżawiająca zawierając niniejszą umowę w celu nabycia prawa do emerytury – renty inwalidzkiej z ubezpieczenia społecznego rolników indywidualnych zobowiązała się niezwłocznie zawiadomić KRUS w każdym przypadku o ustaniu dzierżawy z jakichkolwiek powodów przed zakończeniem okresu na który została zawarta umowa, a także o każdym przypadku zmiany osoby dzierżawcy – pod rygorem konsekwencji prawnych i finansowych przewidzianych w razie pobrania należności świadczeń z ubezpieczeni społecznego.

19 października 2009 r. w Urzędzie Miejskim w O. pomiędzy S. D. i T. F. (2) (wydzierżawiające), a M. K. (1) (dzierżawca) doszło do zawarcia umowy dzierżawy gospodarstwa rolnego. Wydzierżawiające wydzierżawiły powodowi na okres 10 lat gospodarstwo rolne składające się z działek nr (...) wraz z zabudowaniami. W § 2 umowy strony ustaliły, że za dzierżawę gruntu dzierżawca zobowiązany był do płacenia czynszu w wysokości 6 kwintali pszenicy od 1 ha fizycznego w terminie do 15 września każdego następnego roku. Nadto ustalono, że dzierżawca z dniem 19 października 2009 r. przystępuje do użytkowania gruntu (§ 4 ust. 1). W myśl § 6 umowy wydzierżawiające zawierając niniejszą umowę w celu nabycia prawa do emerytury – renty inwalidzkiej z ubezpieczenia społecznego rolników indywidualnych zobowiązały się niezwłocznie zawiadomić KRUS w każdym przypadku o ustaniu dzierżawy z jakichkolwiek powodów przed zakończeniem okresu na który została zawarta umowa, a także o każdym przypadku zmiany osoby dzierżawcy – pod rygorem konsekwencji prawnych i finansowych przewidzianych w razie pobrania należności świadczeń z ubezpieczeni społecznego.

Dowód: umowa dzierżawy gospodarstwa rolnego z 19.10.2009 r. k. 13-14, umowa dzierżawy gospodarstwa rolnego z 12.09.2006 r. k. 82-83.

Pismem z 2 września 2019 r. powód M. K. (1) wezwał pozwaną S. D. do zaniechania naruszania posiadania użytkowanych przez niego działek wymienionych w umowie dzierżawy z 1 stycznia 2007 r., której obowiązywanie zostało aneksem z 15 września 2014 r. przedłużone do 31 grudnia 2030 r. w terminie do 10 września 2019 r. Jednocześnie powód wskazał, że niezastosowanie się do wezwania skutkować będzie koniecznością wystąpienia na drogę postępowania sądowego.

Pismo tożsamej treści powód skierował do pozwanego A. T. (1) 7 października 2019 r. Pozwany odmówił przyjęcia korespondencji.

Dowód: wezwanie z 02.09.2019 r. k. 15; wezwanie z 07.10.2019 r. k. 17-18.

Pismem z 1 października 2019 r. pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wezwała M. K. (1) do zapłaty zaległego czynszu dzierżawy za ostatni okres rozliczeniowy tj. 49,68 q pszenicy oraz kwoty 400 zł tytułem zniszczenia płodów rolnych w postaci dwóch rzędów ziemniaków - w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Jednocześnie pełnomocnik pozwanej wskazał, że M. K. (1) nie posiada tytułu prawnego do posiadania i korzystania z działek S. D. po 19 października 2019 r. Podkreślono także, że podpis pozwanej na aneksie z 15 września 2014 r. należy uznać za nieważny, bo został podrobiony.

Dowód: pismo przewodnie z wezwaniem do zapłaty z 01.10.2019 r. k. 16.

Pismem z 28 lipca 2020 r. powód, działając przez pełnomocnika skierował do A. T. (1) list upominawczy, w którym zobowiązał pozwanego do zaprzestania naruszania posiadania nieruchomości składającej się z działek nr (...). Wskazano, iż wszelkie działania na wskazanych działkach stanowią naruszenie posiadania i zakazano pozwanemu wkraczania na nieruchomość oraz prowadzenia na niej jakichkolwiek prac polowych. Jednocześnie wskazano, że odpis pisma został skierowany do S. D..

Dowód: list upominawczy z 28.07.2020 r. wraz z potwierdzeniami nadania k. 19-22.

W odpowiedzi na powyższe pozwana wezwała M. K. (1) do zaprzestania roszczenia sobie jakichkolwiek praw do jej nieruchomości, albowiem nie posiada do nich żadnego tytułu prawnego. Pozwana wskazała, że nie zawierała z powodem ani umowy z 1 stycznia 2007 r., ani też aneksu do tej umowy. Jedyną podpisaną i funkcjonującą w obrocie prawnym umową jest ta z 19 października 2009 r. zawarta i zarejestrowana w Urzędzie Gminy w O..

Dowód: pismo pozwanej z 03.08.2020 r. k 23-24.

Na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego w kancelarii notariusza J. K. przed zastępcą notarialnym M. K. (2) 18 grudnia 2019 r., rep. A 12268/2019 pozwana S. D. sprzedała A. T. (1) działkę nr (...) stanowiącą grunty orne o pow. 3,01 ha dla której w Sądzie Rejonowym w Nysie prowadzona jest księga wieczysta nr (...) za cenę 144 000 zł. Jednocześnie strony w § 5 aktu umowy wskazały, że wydanie kupującemu w posiadanie przedmiotowej działki już nastąpiło i poczynił on na gruncie zasiewy.

Następnie 19 sierpnia 2020 r. przed notariuszem M. K. (2) została zawarta umowa darowizny rep. A 3907/2020 , na mocy której S. D. darowała na rzecz swojej córki K. D. położoną w J. działkę nr (...), stanowiącą grunty orne o obszarze 1,6200 ha, a na rzecz swojego syna M. D. darowała położone w J. działki nr (...) stanowiące nieużytki, sady, grunty rolne zabudowane, grunty orne i łąki trwałe o łącznym obszarze 3,1800 ha.

Dowód: akt notarialny z 18.12.2019 r. rep. A 12268/2019 k. 65-70; akt notarialny z 19.08.2020 r. rep. A nr 3907/2020 k. 71-75.

Strony uzgodniły między sobą, że umownie dzierżawa obejmowała 8 ha, natomiast w rzeczywistości powód uprawiał 5 ha pola, zaś pozwana pozostałe 3. Powód pomagał S. D. w pracach na jej kawałku pola i nie pobierał za to wynagrodzenia. Powód wiosną 2019 r. deklarował chęć zakupu od pozwanej pola, nie podejmował jednak żadnych działań, bowiem był przekonany, że aneks do umowy z 15 września 2014 r. jest wiążący.

W 2019 r. pozwany na przedmiotowych działkach wydzierżawionych od pozwanej miał zasianą pszenicę, która została zebrana w lipcu. Zaraz po żniwach, ok. 29 sierpnia 2019 r. żona pozwanego zauważyła, że na polu prace zaczął wykonywać A. T. (2). Najpierw wybronował on pole, a następnie ok. 2 tygodnie później dokonano zasiewu rzepaku.

Powód chciał porozumieć się z pozwaną, udał się do niej wraz z żoną w celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji. Pozwana nie chciała jednak podjąć z nimi rozmowy. Następnie pojawił się u nich syn pozwanej M. D., który oświadczył, że jego mama nie podpisywała żadnych dokumentów. Następnie toczyło się w Prokuraturze Rejonowej w Nysie postępowanie w przedmiocie sfałszowania przez powoda umów dzierżawy i aneksu.

Dowód: zeznania świadka L. J. z 14.01.2021 r. k. 137-138; zeznania świadka C. K. z 14.01.2021 r. k. 138; przesłuchanie powoda z 14.01.2021 r. k. 138 - 139.

Zlecenie usługi talerzowania i zaorania pola wydał pozwanemu A. T. (1) mąż S. D. końcem sierpnia 2019 r. Pozwanego poinformowano o zakończeniu dzierżawy z M. K. (1). Pozwany A. T. (1) był zainteresowany dzierżawą pola, natomiast pozwana koniecznie chciała je sprzedaż, bowiem potrzebowała środków na spłatę szwagierki (ok. 140 000 zł). Pozwana nie chciała sprzedać działek dotychczasowemu dzierżawcy, bowiem proponował zbyt niską cenę. Ostatecznie sprzedała areał o powierzchni 3,01 ha fizycznych pozwanemu, a resztę przekazała w drodze darowizny swoim dzieciom. Jeszcze przed podjęciem decyzji o zakupie pozwany poprosił Pana S., żeby zasiał i opryskał rzepak.

Już w 2018 r. pozwana deklarowała powodowi brak chęci przedłużania dzierżawy.

Dowód: przesłuchanie pozwanego A. T. (1) z 14.01.2021 r. k. 139; przesłuchanie pozwanej S. D. z 14.01.2021 r. k. 139-140; zeznania świadka M. D. z 11.03.2021 r. k. 156; zeznania świadka A. D. z 11.03.2021 r. k. 156-157; zeznania świadka K. D. z 24.06.2021 r. k. 178; zeznania świadka K. J. z 24.06.2021 r. k. 178-179; wydruki wiadomości SMS 118-125; pisma KRUS k. 126.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie i należało je oddalić.

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach i przedłożone przez obie strony postępowania, a nadto na podstawie zeznań świadków L. J., C. K., M. D., A. D., K. D., K. J. oraz przesłuchania stron postępowania. Sąd uwzględnił złożone zeznania w zakresie w jakim były one ze sobą zbieżne. Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanej, w zakresie w jakim wskazywała, że nie zawierała z powodem ani umowy z 1 stycznia 2007 r., ani też aneksu z 15 września 2014 r. Oświadczenia te pozostają w sprzeczności z ustaleniami postępowania prowadzonego przez Komisariat Policji w O., a nadto wydają się nielogiczne, bowiem pozwana nie zaprzeczyła, że M. K. (1) już od 2007 r. dzierżawi jej grunty, a mało prawdopodobnym jest, że zezwoliłaby na to, gdyby nie wiązała ich w tym zakresie żadna umowa.

W niniejszej sprawie M. K. (1), jako dotychczasowy dzierżawca domagał się ostatecznie nakazanie pozwanym, aby zaniechali naruszenia posiadania nieruchomości składającej się z działek nr działek: 237/1, 237/2 i 238/1 o łącznym obszarze 5,01 ha zapisanych w księdze wieczystej nr (...) oraz wydali je powodowi. M. K. (1) wskazywał, że uprawiał przedmiotową grunty. Jeszcze w lipcu 2019 r. zebrał zasiewy pszenicy, a następnie czekał na możliwość zaorania pola i zasiania go. Pozwani natomiast wskazywali, że do naruszenia posiadania nie doszło, a co więcej podnosili zarzut przedawnienia roszczenia.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 344 § 1 k.c., zgodnie z którym przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem. Natomiast art. 344 § 2 k.p.c. stanowi, iż roszczenie wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od chwili naruszenia.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu pozwanych dotyczącego wygaśnięcia roszczenia posesoryjnego przysługującego powodowi, albowiem zarzut ten był najdalej idący. W ocenie Sądu niewątpliwym było, że M. K. (1) był posiadaczem spornych działek, a także to, że do naruszenia posiadania doszło. Zarówno strony, jak i świadkowie wskazywali, iż w sierpniu 2019 r. zlecono A. T. (1) wytalerzowanie i zaoranie pola. Wówczas wszedł on na pole i wykonał niezbędne prace. Nikt nie był jednak w stanie wskazać żadnej konkretnej daty, a zatem zasadnym było przyjęcie, że do przedmiotowego wejścia na sporne działki doszło 31 sierpnia 2019 r., to jest ostatniego dnia miesiąca. Natomiast – co słusznie zauważyli pozwani – pozew w niniejszej sprawie został wniesiony 10 września 2020 r., a zatem już po upływie rocznego terminu przewidzianego w § 2 art. 344 k.c. Należy zatem wskazać, że roszczenie powoda wygasło i nie może być skutecznie dochodzone na drodze sądowej.

Jak wskazuje się w doktrynie termin na dochodzenie roszczenia posesoryjnego jest terminem prekluzyjnym (zawitym). Na bieg terminu dochodzenia roszczenia posesoryjnego oraz na jego zakończenie nie ma wpływu chwila powzięcia wiadomości przez posiadacza o samowolnym naruszeniu sprawowanego przez niego posiadania. Legitymacja czynna do wytoczenia powództwa posesoryjnego przysługuje tylko posiadaczowi rzeczy, zarówno samoistnemu, jak i zależnemu. Tytuł prawny do władania rzeczą jest okolicznością obojętną dla możliwości skorzystania z ochrony prawnej przewidzianej w art. 344 k.c. Posiadanie jest bowiem stanem faktycznym i w sprawach o jego naruszenie kognicja sądu jest ograniczona do badania jedynie ostatniego spokojnego stanu posiadania i faktu jego naruszenia. Sąd nie rozpoznaje przy tym samego prawa ani dobrej wiary pozwanego (art. 478 k.p.c.). Intencją ustawodawcy było bowiem wyposażenie posiadacza w instrumenty prawne służące ochronie posiadania jako pewnego stanu faktycznego, niezależnie od istnienia w tym zakresie po stronie posiadacza stosownego tytułu uprawniającego do posiadania.

Okoliczność, że powód oczekiwał na decyzję prokuratury co do toczącego się postępowania o sfałszowanie podpisów S. D. pod umowami z 1 stycznia 2007 r. i z 15 września 2014 r. nie ma żadnego wpływu na niniejszą sprawę. Także upatrywanie początku biegu rocznego terminu przewidzianego w art. 344 § 2 k.c. od daty wezwania pozwanych do zaprzestania naruszeń jest nieuzasadnione. Przepis wprost wskazuje, że roszczenia posesoryjnego można dochodzić w okresie roku od naruszenia posiadania. Po tym terminie roszczenie to wygasa i nie może być skutecznie dochodzone. Istotą tego postępowania jest bowiem szybkie rozwiązanie sporu i zlikwidowanie stanu będącego następstwem aktu samowoli naruszyciela.

Sąd wskazuje także, że twierdzenia powoda dotyczące sprzeczności uznania roszczenia za przedawnione z zasadami współżycia społecznego nie znajdują żadnego uzasadnienia. Zgodnie z utrwaloną już linią orzecznictwa Sądu Najwyższego, Sąd tylko wyjątkowo może nie uwzględniać zarzutu upływu terminu przedawnienia roszczenia, jeżeli jego podniesienie przez pozwanego jest nadużyciem prawa. Nie wystąpiły natomiast w niniejszej sprawie żadne przesłanki umożliwiające stwierdzenie, że doszło do nadużycia prawa. A co więcej powód dysponował innymi roszczeniami przysługującymi dzierżawcy.

O kosztach procesu Sąd ten orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Stroną przegrywającą okazał się powód M. K. (1).

Na niezbędne koszty procesu po stronie pozwanej S. D. złożyło się: 320 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika zgodnie z § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2005 w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Łączna wysokość kosztów poniesionych przez S. D. to 337 zł. Zatem taką kwotę winien powód zwrócić pozwanej S. D., jako poniesione koszty niezbędne dla dochodzenia swych praw przed sądem. Jednocześnie koszty procesu Sąd zasądził wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.