Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Anna Michalik

Sędziowie: Sędzia SA Dorota Szarek

Sędzia Marcin Graczyk (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2021 r. w Warszawie

sprawy J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o przeliczenie emerytury

na skutek apelacji J. K.

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 29 grudnia 2020 r. sygn. akt VII U 1317/20

oddala apelację.

Dorota Szarek Anna Michalik Marcin Graczyk

Sygn. akt III AUa 307/21

UZASADNIENIE

J. K. w dniu 14 września 2020 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 2 września 2020 r., znak: (...) odmawiającej jej prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania i stwierdził, że ustawa z dnia 9 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jak i wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. w sprawie o sygn. akt P 20/16 dotyczy jednoznacznie kobiet urodzonych w 1953 r., podczas gdy Odwołująca się urodziła się w (...) r.

Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2020 r. (sygn. akt VII U 1317/20) Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie J. K..

Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę ustalił, że J. K., urodzona w dniu (...), złożyła w dniu 1 sierpnia 2005 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o emeryturę. Organ rentowy decyzją z dnia 19 sierpnia 2005 r., znak: (...) przyznał ubezpieczonej prawo do wcześniejszej emerytury od 1 sierpnia 2005 r. Po rozpoznaniu wniosku z dnia 21 listopada 2017 r., ZUS kolejną decyzją z dnia 18 grudnia 2017 r. przyznał ubezpieczonej prawo do powszechnej emerytury od dnia 1 listopada 2017 r. Odwołująca w dniu 12 sierpnia 2020 r. złożyła wniosek do organu rentowego o ponowne przeliczenie emerytury i wyrównanie jej za okres, w którym pobierała zaniżone świadczenie według zasad określonych w ustawie z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. w sprawie o sygn. akt P 20/16. Organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję z dnia 2 września 2020 r., znak: (...), w której odmówił przyznania odwołującej prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury. W jego ocenie ustawa z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych umożliwia ubezpieczonym urodzonym w 1953 r. ponowne ustalenie wysokości emerytury powszechnej przyznanej po ukończeniu powszechnego wieku emerytalnego, której podstawa obliczenia została pomniejszona o kwoty pobranej emerytury wcześniejszej przyznanej na wniosek złożony sprzed 1 stycznia 2013 r. ZUS stwierdził, że wysokość emerytury należnej ubezpieczonej została wyliczona prawidłowo i zgodnie z obowiązującymi przepisami, ponieważ przytoczona ustawa dotyczy osób urodzonych w 1953 r.

Sąd Okręgowy ustalił stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, w tym aktach organu rentowego. Dokumenty zawarte w aktach należało uznać za wiarygodne, gdyż nie stanowiły przedmiotu sporu pomiędzy stronami postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, że odwołanie J. K. jako niezasadnie, podlegało oddaleniu. Ubezpieczona wnosząc odwołanie, powołała się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019r. w sprawie o sygn. P 20/16, w którym orzekł o niezgodności z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2) zwanej dalej „ustawą", w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r. w zakresie, w jakim dotyczy kobiet urodzonych w 1953 r., które przed dniem 1 stycznia 2013r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 ustawy. W uzasadnieniu wskazanego wyroku Trybunał Konstytucyjny wskazał, że wprowadzony ustawą nowy system świadczeń emerytalnych przewiduje jedynie przejściowe utrzymanie preferencyjnych rozwiązań, dotyczących możliwości nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Zasadniczo regulacja ta dotyczy tylko tych ubezpieczonych, którzy w dniu wejścia w życie tej ustawy (1 stycznia 1999 r.) osiągnęli, bez względu na płeć, wiek co najmniej 50 lat, a więc urodzili się nie później niż w dniu 31 grudnia 1948 r. Odstępstwo od tej zasady dotyczy osób, które urodziły się latach 1949-1968. Jest ono obwarowane kolejnymi warunkami, w tym w szczególności uzależnione jest od spełnienia przesłanki nabycia prawa do emerytury do dnia 31 grudnia 2008 r. Możliwość nabycia prawa do emerytury na podstawie art. 46 w związku z art. 29 ustawy przez kobiety także nie dotyczy wszystkich kobiet urodzonych w latach 1949-1968, lecz tylko tych, które urodziły się nie później niż do dnia 31 grudnia 1953 r. ze względu na wymóg nabycia prawa do emerytury do dnia 31 grudnia 2008 r. Zakwestionowane regulacje prawne dotyczą zatem jednolitej grupy kobiet, które zachowały prawo do uzyskania emerytury powszechnej po uprzednim pobieraniu emerytury wcześniejszej przysługującej po ukończeniu 55 lat. Do grupy tej należą kobiety urodzone w latach 1949-1953. Jednak po wejściu w życie z dniem I maja 2013 r. dodanego art. 25 ust. 1b tylko część z nich, a mianowicie kobiety urodzone w 1953 r., zostały pozbawione możliwości zrealizowania prawa do powszechnej emerytury na dotychczasowych zasadach, bez pomniejszania podstawy obliczenia emerytury o kwoty pobranych emerytur wcześniejszych. W konsekwencji z jednolitej kategorii podmiotów podobnych wyodrębniona została grupa kobiet z rocznika 1953, która podobnie jak pozostałe kobiety należące do tej kategorii nabyła co prawda prawo zarówno do emerytury wcześniejszej, jak i powszechnej, lecz przy obliczaniu tego ostatniego świadczenia znajdą zastosowanie wobec nich odmienne, mniej korzystne zasady od tych, które obowiązywały przy obliczaniu emerytury powszechnej kobietom urodzonym w latach 1949-1952. Tymczasem świadczenia te mają cechę wspólną, relewantną ze względu na treść zaskarżonej regulacji, a mianowicie miały on umożliwić osobom w wieku starszym, ze stosunkowo długim stażem ubezpieczenia, zachowanie przywileju przejścia na wcześniejszą emeryturę i możliwość uzyskania kolejnej emerytury po osiągnięciu powszechnie obowiązującego wieku emerytalnego. Ich celem było więc łagodzenie skutków likwidacji uprawnień emerytalnych obniżających wiek emerytalny, co było jednym z głównych założeń reformy emerytalnej. Z tego też względu rozwiązania te miały charakter przejściowy i były adresowane do określonej kategorii podmiotów. W związku z powyższym, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że zastosowanie art. 25 ust. 1b ustawy wobec kobiet urodzonych w 1953 r., pobierających emeryturę na podstawie przepisów art. 46 ustawy emerytalnej, które nie mogły nabyć prawa do emerytury przysługującej z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego przed 1 stycznia 2013 r., kiedy wprowadzono nowe, mniej korzystne zasady w zakresie obliczania jej wysokości nieobowiązujące pozostałe roczniki kobiet należące do kategorii ubezpieczonych uprawnionych do ustalenia emerytury po emeryturze, narusza zasady równości w prawie do zabezpieczenia społecznego i jest przez to niezgodny z art. 67 ust. 1 w związku z przepisem art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Powyższe orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego weszło w życie z dniem 21 marca 2019 r.

Sąd Okręgowy podkreślił, że jak wynika z treści ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zmiany odnoszą się jedynie do osób urodzonych w roku 1953. Wskazać należy, że kobiety urodzone wcześniej, w latach 1949-1952 mogły, w przeciwieństwie do kobiet z rocznika 1953, nabyć prawo do emerytury przysługującej z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego przed 1 stycznia 2013 r., a więc zanim wprowadzono nowe mniej korzystne zasady w zakresie obliczania jej wysokości. Również ubezpieczona urodzona w dniu (...) mogła z takiej możliwości skorzystać w roku 2010, a więc przed wejściem w życie niekorzystnych regulacji.

Ubezpieczona błędnie uznała, że rozstrzygnięcie organu rentowego narusza przepis art 32 Konstytucji statuujący zasadę równego traktowania w zakresie przyznawania prawa do ubezpieczeń społecznych. Dodany przez ustawodawcę art. 25 ust. 1b ustawy pozbawił kobiety urodzone w 1953 r. możliwości zrealizowania prawa do powszechnej emerytury na dotychczasowych zasadach, bez pomniejszania podstawy obliczenia emerytury o kwoty pobranych emerytur wcześniejszych. Istotnie należy podkreślić, że ustawodawca błędnie wyłączył z tej możliwości jedynie kobiety z rocznika 1953. Niewątpliwie poza przedmiotem sporu pozostawało, że odwołująca urodziła się w (...) r. Sąd Okręgowy zważył zatem, że zmiana ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dokonana ustawą z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie mogła skutkować przeliczeniem wysokości emerytury należnej odwołującej.

Odwołująca się zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego w całości, zarzucając mu błędne oddalenie odwołania. Apelująca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i uznanie jej odwołania od decyzji ZUS za słuszne z uwzględnieniem w całości jej żądań, tj. ponowne przeliczenie jej emerytury bez pomniejszenia podstawy jej obliczenia o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur wcześniejszych i jej wyrównanie za okres, w którym pobierała zwykłą, lecz zaniżoną emeryturę, według takich samych zasad jakie obowiązują osoby z rocznika 1953, zawartych w ustawie z dnia 19.06.2020r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz.u. z 2020r. poz. 1222) i w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6.03.2019r. sygn. akt P 20/16, w którym zakwestionował mechanizm przeliczania świadczeń a nie wysokość emerytury konkretnego rocznika.

Apelująca podkreśliła, że po osiągnięciu wieku emerytalnego i nabyciu uprawnień do powszechnej emerytury otrzymała dwukrotnie informację w Oddziale ZUS Inspektorat w W., iż jej emerytura jest wysoka i po przeliczeniu według nowych zasad będzie na pewno niższa, zatem bezzasadne jest składanie wniosku o jej przeliczenie. Po zasięgnięciu porady prawnej złożyła wniosku o przeliczenie dopiero 21.11.2017r.

Zdaniem odwołującej się wyrok Trybunału Konstytucyjnego uchylił przepis art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, co doprowadziło do reaktywacji przyznania prawa do emerytury w takiej wysokości, w jakiej powinna ją otrzymywać w sytuacji gdyby nigdy nie istniał art. 25 ust. lb ustawy emerytalnej i jednocześnie z sentencji wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie wynika, aby przedmiotowe orzeczenie miało działać jedynie na przyszłość.

Jednocześnie apelująca podkreśliła, że sentencja powyższego wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie dotyczy innych roczników niż 1953, jedynie dlatego, że pytanie Trybunałowi zadał sąd rozpatrujący skargę na decyzję ZUS dotyczącą emeryta z 1953r., niemniej rozstrzygany problem pomniejszania emerytur dotyczy także innych roczników. Ponadto, konstytucyjna zasada równości nakazuje by popełniony błąd naprawić także w odniesieniu do innych roczników emerytów pokrzywdzonych niekonstytucyjnym przepisem.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu.

Ustalenia Sądu pierwszej instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych (art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c.) oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie niniejszej (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 października 1998 r., II CKN 923/97 - OSNC 1999, z. 3, poz. 60; z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 21/98 - OSNAP 2000, nr 4, poz. 143; z dnia 20 stycznia 2000 r., I CKN 356/98; z dnia 7 kwietnia 2004 r., IV CK 227/03; z dnia 20 maja 2004 r., II CK 353/03; z dnia 17 lipca 2009 r., IV CSK 110/09; z dnia 27 kwietnia 2010 r., II PK 312/09).

Odwołująca się w apelacji nie sformułowała konkretnych zarzutów naruszenia przepisów prawa procesowego czy materialnego. Ograniczyła się jedynie do wskazania, że Sąd Okręgowy błędnie oddalił jej odwołanie. Podkreśliła, że w jej przekonaniu powinno dojść do ponownego przeliczenia jej świadczenia według takich samym zasad jakie dotyczą osób urodzonych w 1953r. Zdaniem odwołującej się Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 6 marca 2019 r. sygn. akt P 20/16 zakwestionował sam mechanizm przeliczania świadczeń. Wyeliminowanie z obrotu prawnego przepisu art. 25 ust. 1b ustawy o emeryturach i rentach w zakresie dotyczącym kobiet które nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 ustawy przed 1 stycznia 2013 r. doprowadziło do reaktywacji przyznania prawa do emerytury w takiej wysokości, w jakiej przysługiwałaby jej gdyby przepis art. 25 ust 1 b ustawy nie istniał.

Sąd Apelacyjny nie podziela argumentacji Apelującej. Podkreślić należy, że wnioskodawczyni urodziła się (...) Od dnia 1 sierpnia 2005 r. nabyła prawo do wcześniejszej emerytury. Od 1 stycznia 2013 r. obowiązywała nowa regulacja art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej. Odwołująca się mogła ubiegać się o emeryturę powszechną po osiągnięciu 60 roku życia, to jest w 2010 r. Taki wniosek złożyła dopiero w dniu 21 listopada 2017 r. Na wniosku znajduje się dopisek, że organ rentowy przyjął go na wyraźne żądanie ubezpieczonej. Nie ulega wątpliwości, że wysokość świadczenia jest obliczana na dzień przyznania prawa do świadczenia. Odwołująca się składając wniosek o przyznanie emerytury w listopadzie 2017 r. miała świadomość, że jej świadczenie zostanie obliczone przy uwzględnieniu regulacji art. 25 ust. 1 b ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Odwołująca się mogła więc podjąć decyzję, czy pobierać dalej wcześniejszą emeryturę, czy ubiegać się o nowe świadczenie. Tym różniła się od grupy kobiet urodzonych w 1953 r. Grupa ta, na skutek wprowadzenia regulacji powołanego przepisu, została pozbawiona możliwości wyboru i w z tym zakresie naruszano została zasada zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, wyrażona w art. 2 Konstytucji RP.

Wbrew twierdzeniu J. K., Trybunał nie zakwestionował całego mechanizmu obniżania świadczeń osób, które pobrały wcześniejszą emeryturę, a następnie wystąpiły o przyznanie prawa do emerytury po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie jest uprawniona wykładnia zakładająca, że gdy ubezpieczona ukończyła powszechny wiek emerytalny przed wejściem w życie art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej (1 stycznia 2013 r.), to pozwany Zakład obowiązany jest obliczyć emeryturę z pominięciem tego przepisu, czyli nie dokonując pomniejszenia podstawy emerytury o wypłacone już świadczenia z tytuły emerytury wcześniejszej. O wysokości powszechnej emerytury decydować ma stan prawny z chwili nabycia do niej prawa (ukończenia przez ubezpieczoną 60 lat 14 marca 2010 r.), a nie z chwili wystąpienia o wypłatę tej emerytury (21 listopada 2017 r. lutego 2016 r.).

Podkreślić należy, że czym innym jest ochrona prawa do emerytury, a czym innym jest utrzymanie określonej wysokości tego świadczenia. Wysokość świadczenia może ulec zmianie na podstawie regulacji ustawowej zgodnej z ustawą zasadniczą. Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019 r., P 20/16, który orzekł, że art. 25 ust. 1b ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 oraz z 2019 r., poz. 39), w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r., w zakresie, w jakim dotyczy urodzonych w 1953 r. kobiet, które przed 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W wyroku tym ochrona została udzielona kobietom urodzonym w 1953 r. w oparciu o zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa. Stwierdzono, że nie jest możliwe wprowadzenie pomniejszenia emerytury powszechnej o kwoty pobranych uprzednio wcześniejszych emerytur, jeżeli rozpoczęcie realizacji prawa do wcześniejszej emerytury nastąpiło przed wprowadzeniem takiej zmiany. Ustawodawca, zmieniając unormowania, naraził kobiety z rocznika 1953 r. na niekorzystne skutki, których nie mogły przewidzieć w momencie podejmowania decyzji o przejściu na wcześniejszą emeryturę. Trybunał nie zakwestionował samej regulacji, pozwalającej na pomniejszenie podstawy emerytury powszechnej o kwoty pobranych wcześniej emerytur.

Zasada ustawowej gwarancji oznacza, że parametry i sposób ustalania wysokości świadczenia uregulowane są ustawą (mogą zatem podlegać zmianom), a organ rentowy jest związany przepisami ustawy i nie może z ich pominięciem ustalić wysokości świadczenia. Oznacza to, że ochronie konstytucyjnej podlega nabyte, niezrealizowane prawo do emerytury (obejmujące warunki nabycia tego prawa: wiek, staż itp.) od momentu jego nabycia z mocy prawa, natomiast prawo do emerytury w określonej wysokości powstaje dopiero w momencie ustalenia tej wysokości w związku ze złożeniem przez osobę uprawnioną stosownego wniosku (prawo nabyte realizowane). Nabycie prawa do emerytury nie wyłącza zmiany zasad obliczania jej wysokości (wyroki Trybunału Konstytucyjnego z 19 grudnia 2012 r., K 9/12, z 24 października 2005 r., P 13/04).

Sąd Najwyższy w składzie powiększonym w Uchwale z dnia 28 listopada 2019 r., III UZP 5/19 podkreślił, że przed wprowadzeniem do ustawy emerytalnej art. 25 ust. 1b obowiązywał mechanizm podobny do swoistego perpetuum mobile: im dłużej ubezpieczony konsumował składki, pobierając emeryturę przed osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego, tym większy był wymiar świadczenia z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego. W sytuacji przechodzenia na kolejne rodzaje emerytury emeryt, który nie podejmował zatrudnienia, był beneficjentem przyrostu świadczenia bez wkładu w postaci składek. Z kolei przy korzystaniu z innego rodzaju emerytury odłożenie w czasie momentu złożenia wniosku o emeryturę powszechną nie stanowi żadnego wyrzeczenia. W konkluzji uzasadnienia uchwały składu powiększonego stwierdzono, że podobnie jak kobiety z rocznika 1953, rok starsze ubezpieczone, przechodząc na emeryturę wcześniejszą, nie miały świadomości co do skutków prawnych, jakie może wywołać w sferze ich przyszłych uprawnień z tytułu emerytury powszechnej pobieranie świadczeń emerytalnych. W chwili nabycia przez nie prawa do emerytury w powszechnym wieku art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej nie obowiązywał, a zatem nie wywoływał jeszcze skutku prawnego. Kobiety urodzone w 1952 r. (choćby nawet urodziły się 31 grudnia 1952 r.) - przy sześciomiesięcznej vacatio legis - miały, po pierwsze, czas na podjęcie decyzji zapobiegającej niekorzystnym skutkom nowelizacji oraz po drugie, możliwość zrealizowania prawa na starych zasadach (bez potrąceń). Z tego powodu nie można twierdzić, że przyrzeczenia złożone tym osobom przed zmianą przepisów pozostały bez pokrycia albo że wycofanie się państwa z dotychczasowych uregulowań miało nagły charakter. Podsumowując uznano, że ustawodawca, umożliwiając kobietom z roczników 1949-52 realizację świadczenia na dotychczasowych zasadach, uczynił zadość zasadzie lojalności, a wobec nieuzasadnionego aksjologicznie dynamicznego przyrostu emerytury powszechnej mógł ex nunc dokonać dezaktywacji owego emerytalnego "perpetuum mobile". Niekonstytucyjność rozstrzygnięć względem rocznika 1953 w wyroku P 20/16 skonkludowano stwierdzeniem, że kobiety te nie miały możliwości, by zmienić konsekwencje decyzji podjętych w 2008 r. Fundamentalna różnica między nimi a osobami urodzonymi do końca 1952 r. polegała zatem na tym, że członkinie tej drugiej grupy miały możliwość zmiany konsekwencji podjętych decyzji. Respektując zatem stanowisko zawarte w wyroku P 20/16, stwierdzono, że kobiety z rocznika 1952 nie znalazły się "w pułapce" decyzji podjętych przed wejściem w życie art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej. Miały bowiem możliwość skorzystania z uprawień w kształcie, jaki istniał przed nowelizacją, co w rozpoznawanym w sprawie przypadku miało miejsce między wrześniem a grudniem 2012 r.

Powyżej zaprezentowana argumentacja znalazła swój wyraz w Wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2020 r. I UK 191/18. Argumentację tą podziela skład orzekający Sądu Apelacyjnego w Warszawie w niniejszej prawie.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał, że odwołanie J. K. nie mogło zostać uwzględnione. Wysokość przyznanego jej w 2017 r. świadczenia została określona w prawidłowy sposób przy uwzględnieniu regulacji art. 25 ust. 1 b ustawy o emeryturach i rentach. Pobierając wcześniejszą emeryturę przez wiele lat, ubezpieczona skonsumowała opłacane przez siebie składki na ubezpieczenia społeczne. Natomiast uzyskując prawo do emerytury powszechnej, otrzymała świadczenie obliczane na dzień składania wniosku przy uwzględnieniu obowiązujących przepisów. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie prawidłowo więc oddalił odwołanie J. K..

Zważywszy na powyższe, Sąd Apelacyjny w Warszawie doszedł do przekonania, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a zarzuty i argumentacja podniesione w apelacji są bezzasadne.

Z powyższych względów na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny oddalił apelację.

Dorota Szarek Anna Michalik Marcin Graczyk