Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

K., dnia 22 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: S.S.O. Wojciech Vogt

Sędziowie: S.S.O. Barbara Mokras

S.S.O. Janusz Roszewski – spr.

po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2014 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy ze skargi dłużnika (...) Sp. z o.o. w O.

w sprawie egzekucyjnej z wniosku wierzyciela (...) S.A. w O.

na czynność Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ostrowie Wielkopolskim Ł. K.w sprawie sygn. akt (...) (...)w postaci postanowienia z dnia 27 grudnia 2013 r. o ustaleniu kosztów postępowania egzekucyjnego

w przedmiocie zażalenia dłużnika (...) Sp. z o.o. w O.

na postanowienie Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim

z dnia 18 lutego 2014 r., sygn. akt I Co 69/14

postanawia:

oddalić zażalenie

Sygn. akt II Cz 178/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 18 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim oddalił skargę dłużnika (...) Sp. z o.o.w O.na czynność Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ostrowie Wielkopolskim Ł. K.w sprawie sygn. akt (...)w postaci postanowienia z dnia 27 grudnia 2013 r. o ustaleniu kosztów postępowania egzekucyjnego wraz z wnioskiem o obniżenie opłaty.

W uzasadnieniu wskazano, że stosownie do brzmienia art. 770 k.p.c. dłużnik powinien zwrócić wierzycielowi koszty niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji a w myśl art. 49 ust. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2011, Nr 231, poz. 1376 z późn. zm.) komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 15 % wyegzekwowanego świadczenia. Sąd I instancji wskazał przy tym, że miarkowanie opłaty w postępowaniu egzekucyjnym jest wyjątkiem od wspomnianej zasady rozliczenia kosztów postępowania. W konsekwencji nie ma zastosowania w każdej sprawie. Oceniając zarzuty dłużnika dotyczące nakładu pracy komornika Sąd Rejonowy wskazał, iż egzekucja skierowana była do różnych składników, stąd komornik dokonał szeregu czynności wymagających nakładu czasu. Za istotną okoliczność Sąd Rejonowy uznał również fakt, że komornik sądowy obniżył już należną opłatę, uwzględniając sytuację majątkową dłużnika.

Zażalenie na powyższe orzeczenie wniósł dłużnik domagając się jego zmiany poprzez obniżenie opłaty egzekucyjnej do wysokości 1 % wyegzekwowanego świadczenia oraz nakazania komornikowi zwrotu pozostałej części pobranej opłaty a także przyznania kosztów postępowania zażaleniowego. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie art. 49 ust. 7 i 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2011, Nr 231, poz. 1376 z późn. zm.) podnosząc, że nakład pracy komornika sądowego pozostaje w rażącej dysproporcji do naliczonej opłaty egzekucyjnej a także naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. przez zaniechanie dokonania ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy przez nie dokonanie oceny sytuacji materialnej dłużnika.

Sąd Okręgowy, zważył co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego zgodzić należy się ze stanowiskiem Sądu I instancji, iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, że w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki do obniżenia opłaty komorniczej. Co do zasady, w myśl treści art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2011, Nr 231, poz. 1376 z późn. zm.), w sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych opłata stosunkowa stanowi 15 % wartości wyegzekwowanego świadczenia, jednak nie mniej niż 1/10 i nie więcej niż trzydziestokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, które wg danych GUS w 2013 r. wynosiło 3.650 zł (por. dane na stronie internetowej www.wynagrodzenia.pl/gus_roczne.php).

Analizując zarzuty zażalenia w kategoriach dowolnej polemiki z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego należało ocenić zarzut naruszenie art. 49 ust. 7 i 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji. Wskazać bowiem należy, iż z załączonych akt komorniczych sygn. akt (...) jasno wynika, że komornik w toku postępowania dokonał szeregu czynności, począwszy od zabezpieczenia roszczenia w kwocie 492.563,63 zł na ruchomościach dłużnika a w dalszej kolejności, w toku właściwego postępowania egzekucyjnego, dokonał zajęcia rachunków bankowych, licytacji ruchomości należących do dłużnika i dokonał szeregu innych czynności egzekucyjnych, prowadzących do całkowitego wyegzekwowania należnego wierzycielowi świadczenia w łącznej kwocie 525.577,13 zł.

Wskazania wymaga, że subiektywne przekonanie skarżącego o niewielkim nakładzie pracy komornika sądowego nie może stanowić przesłanki odstąpienia od generalnych zasad rozliczenia kosztów postępowania egzekucyjnego. W tym miejscu podkreślić trzeba, że wbrew twierdzeniom skarżącego przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu I instancji nie było rozważenie interesu komornika sądowego i wierzyciela a ocena czy w niniejszej sprawie są podstawy, uzasadnione zaistniałym stanem faktycznym, do odstąpienia od wspomnianych zasad ponoszenia kosztów postępowania egzekucyjnego. Nie ulega wątpliwości, że dłużnik nie uiścił dobrowolnie dochodzonego roszczenia, przez co dał podstawy do wszczęcia i prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Przy czym czynności podjęte przez komornika sądowego były na tyle skuteczne, że doprowadziły do wyegzekwowania całej dochodzonej przez wierzyciela należności.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego trudnej sytuacji majątkowej dłużnika, wskazać należy, że okoliczność ta uwzględniona została przez komornika sądowego, który obniżył należną mu opłatę stosunkową ze wskazanych w przepisach 15 % wyegzekwowanego świadczenia do 10 % tej należności. Sąd Okręgowy podziela przy tym stanowisko Sądu Rejonowego, iż nie ma żadnych podstaw do obniżenia wysokości opłaty do, jak domaga się tego dłużnik, 1 % wyegzekwowanego świadczenia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 i art. 13 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji postanowienia.