Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 stycznia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR del. Michał Jank

Protokolant: staż. Natalia Szczesik

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2018 roku w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) SA w W.

przeciwko J. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego J. G. na rzecz powoda Banku (...) SA w W. kwotę 76.123,39 (siedemdziesiąt sześć tysięcy sto dwadzieścia trzy 39/100) złote wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w skali roku, lecz nie więcej niż odsetki maksymalne za opóźnienie, liczonymi od kwoty 70.810,01 zł od dnia 24 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.824 zł (trzy tysiące osiemset dwadzieścia cztery złote) tytułem zwrot kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód Bank (...) S.A. w W. wniósł pozew przeciwko J. G. domagając się zasądzenia następujących kwot:

- 70.810,01 zł należności głównej,

- 4.528,65 zł tytułem odsetek umownych naliczonych od 20.11.2016 r. do 7.08.2017 r. od należności głównej,

- 784,73 zł tytułem odsetek od zadłużenia przeterminowanego od 21.12.2016 r. do 23.08.2017 r. od należności głównej,

- dalszych odsetek umownych za opóźnienie od kwoty 70.810,01 zł od dnia 24.08.2017 r. do dnia zapłaty w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP, których wysokość nie może przekroczyć dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie.

Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, iż posiada wobec pozwanego wymagalną wierzytelność wynikającą z umowy pożyczki konsolidacyjnej zawartej w dniu 29.10.2014 r. w kwocie 108.386,31 zł. Wobec niewywiązywania się przez pozwanego z umowy powód pismem z dnia 12.06.2017 wypowiedział umowę. Pozwany nie spłacił swojego zadłużenia.

W dniu 7 września 2018 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym nakazując pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda kwotę 76.123,79 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, lecz nie więcej niż maksymalne odsetki za opóźnienie liczonymi od kwoty 70.810,01 zł od dnia 14.08.2017 r. do dnia zapłaty wraz z kwotą 968,54 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Od wydanego nakazu zapłaty pozwany wniósł sprzeciw domagając się oddalenia powództwa oraz zasądzenia na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, iż powód nie zaoferował żadnych dowodów, że umowa została zawarta a powód wydał pozwanemu określoną kwotę środków pieniężnych. Wypowiedzenie umowy i wezwania do zapłaty stanowią jedynie dokumenty prywatne potwierdzające złożenie przez powoda oświadczeń o określonej treści. Wyciąg z ksiąg bankowych nie jest dokumentem mającym moc prawną dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym. Przedstawione przez powoda wyciągi stanowią jedynie zestawienie transakcji dokonywanych na określonym rachunku bankowym.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29.10.2014 r. pomiędzy Bankiem (...) S.A. w W. a J. G. została zawarta umowa pożyczki konsolidacyjnej nr (...). Całkowita kwota pożyczki do wypłaty wyniosła 108.386,31 zł. Okres spłaty pożyczki ustalono na 60 miesięcy. Spłata miała następować w równych ratach, których miesięczna wysokość wynosiła 2.373,91 zł. Odsetki od kwoty do wypłaty na podstawie umowy miały być naliczane za każdy dzień od salda zadłużenia i płatne razem z miesięcznymi spłatami raty kapitałowej w terminie określonym w umowie. Całkowity koszt pożyczki w przypadku terminowej spłaty wyniósł 35.827,87 zł. W umowie wskazano, iż odsetki od zadłużenia przeterminowanego naliczane są według rocznej stopy procentowej określonej w cenniku usług, która jest równa czterokrotności stopy procentowej ustalanej przez Radę Polityki Pieniężnej. Numer rachunku bankowego powoda został określony jako (...).

dow ód: umowa po życzki konsolidacyjnej nr (...) k. 20-21

W dniu 30.10.2014 r. na rachunek bankowy pozwanego została przez powoda przelana kwota udzielonego mu kredytu w wysokości 108.386,31 zł.

dow ód: wyciąg z rachunku bankowego pozwanego za październik 2014 na płycie cd k. 51

Pozwany początkowo wykonywał swoje zobowiązanie wobec powoda z tytułu umowy z dnia 29.10.2014 r. spłacając miesięczne raty w wysokości 2.373,91 zł, na którą to kwotę było ustawione na jego rachunku bankowym zlecenie stałe.

dow ód: wyci ągi z rachunku bankowego pozwanego na płycie cd k. 51

Pismem z dnia 12.06.2017 r. powód ze względu na nieterminową spłatę zobowiązania wypowiedział pozwanemu umowę pożyczki konsolidacyjnej nr (...) z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. W wypowiedzeniu wskazano, iż zadłużenie z tytułu umowy wynosi 74.726,73 zł, w tym zadłużenie przeterminowane 14.479,21 zł.

dow ód: wypowiedzenie z dnia 12.06.2017 r. k. 24,

W dniu 24.08.2017 r. został wystawiony wyciąg z ksiąg bankowych nr (...), w którym stwierdzono, iż zobowiązanie J. G. z tytułu umowy z dnia 29.10.2014 r. wynosi 76.123,39 zł i obejmuje:

- należność główną 70.810,01 zł,

- odsetki umowne naliczone od należności głównej od 20.11.2016 r. do 7.08.2017 r. w wysokości 4.528,65 zł, naliczone według stopy procentowej w wysokości 10% w skali roku,

- odsetki przeterminowane naliczone za okres od 21.12.2016 r. do 23.08.2017 r. w wysokości 784,73 zł. W wyciągu z ksiąg bankowych wskazano, iż bankowi od dnia 24.08.2017 r. przysługują dalsze odsetki za opóźnienie od należności głównej w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP, których wysokość nie może przekroczyć dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie.

dow ód: wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 24.08.2017 r. k. 23

Wezwaniem do zapłaty z dnia 24.08.2017 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 76.123,39 zł, w tym należności głównej w wysokości 70.810,01 zł.

dow ód: wezwania do zapłaty z dnia 24.08.2017 r. k. 22

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów oraz wyciągi z rachunku bankowego pozwanego.

Sąd uznał za wiarygodne zgromadzone w sprawie dokumenty nie znajdując podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Brak także podstaw, aby poddawać w wątpliwość autentyczność lub prawdziwość przedłożonych wyciągów z rachunku bankowego powoda.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie pozwanego w charakterze strony, który to dowód byłby zbędny w sytuacji, w której stan faktyczny wynika z dokumentów, a argumenty stron dotyczą dowodów na piśmie.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W ocenie Sądu powód wykazał istnienie i wysokość przysługującego mu roszczenia.

Powód złożył wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 24.08.2017 r., który choć obecnie na potrzeby postępowania cywilnego stanowi jedynie dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., to jednak ta jego kwalifikacja w niczym nie odbiera ma waloru wiarygodności i mocy dowodowej. Jak przyjmuje się w judykaturze dokument prywatny stanowi środek dowodowy na równi z innymi dowodami przewidzianymi przez przepisy procedury cywilnej. Tak jak i wszystkie inne dowody podlega on swobodnej ocenie sądu orzekającego (art. 233 § 1 k.p.c.). W wyroku z dnia 30.06.2004 r. (IV CK 474/03 OSNC 2005/6/113) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, a więc korzysta z domniemania autentyczności oraz z domniemania, iż zawarte w nim oświadczenie złożyła osoba, która go podpisała. Dokument prywatny nie korzysta natomiast z domniemania zgodności z prawdą oświadczeń w nim zawartych. Nie oznacza to, że nie może on stanowić dowodu na to, iż podane w nim okoliczności są zgodne z rzeczywistością. Dokument prywatny jest jednym z dowodów wymienionych w kodeksie postępowania cywilnego i podlega ocenie tak, jak wszystkie inne dowody. Może stanowić podstawę ustaleń faktycznych i wyrokowania (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNCP 1986, nr 5, poz. 84 i z dnia 3 października 2000 r., I CKN 804/98, nie publ.). O materialnej mocy dowodowej dokumentu prywatnego, zależącej od jego treści, rozstrzyga sąd według ogólnych zasad oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.). Podobnie jak w wypadku innych dowodów, sąd ocenia, czy dowód ten ze względu na jego indywidualne cechy i okoliczności obiektywne zasługuje na wiarę, czy nie. Wynikiem tej oceny jest przyznanie lub odmówienie dowodowi z dokumentu waloru wiarygodności, ze stosownymi konsekwencjami w zakresie jego znaczenia dla ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia.

Pozwany nie kwestionował wysokości swojego zadłużenia wskazanego w pozwie. Z treści wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 24.08.2017 r. (k.23), uznanego przez Sąd za wiarygodny ze względu na sporządzenie go zgodnie z przepisami prawa i podpisanie przez osoby upoważnione, wynika wysokość zadłużenia pozwanego z tytułu należności głównej w postaci niespłaconego kapitału kredytu oraz w postaci odsetek umownych i odsetek za opóźnienie. Treść wyciągu bankowego koresponduje z postanowieniami umowy zawartej przez strony oraz z regulaminem kredytów i pożyczek.

Pozwany podniósł, iż powód nie wykazał, iż kwota pożyczki została mu wypłacona. Zarzut ten jest bezzasadny, ponieważ z przedłożonych przez powoda wyciągów z rachunku bankowego powoda na płycie cd (k. 51) jednoznacznie wynika, iż kwota wynikająca z umowy kredytu z dnia 29.10.2014 r., tj. 108.386,31 zł została pozwanemu wypłacona w dniu 30.10.2014 r. Pozwany początkowo spłacał zobowiązanie wynikające z pożyczki konsolidacyjnej z dnia 29.10.2014 r., a na jego rachunku bankowym było ustanowione zlecenie stałe mające na celu spłatę pożyczki z dnia 29.10.2014 r. ratami ustalonymi w umowie, tj. w kwocie 2.373,91 zł. Pozwany zatem dobrze wiedział, iż jest zobowiązany do spłaty wobec powoda zaciągniętego zobowiązana i początkowo się z niego wywiązywał.

Oceniając dowód w postaci wyciągów z rachunku bankowego pozwanego Sąd miał na uwadze, że art. 7 ust. 1 i 2 ustawy Prawo bankowe przewiduje, że oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w postaci elektronicznej. Dokumenty związane z czynnościami bankowymi mogą być sporządzane na informatycznych nośnikach danych, jeżeli dokumenty te będą w sposób należyty utworzone, utrwalone, przekazane, przechowywane i zabezpieczone. Nie było racjonalnych podstaw do podważania wiarygodności tych dokumentów, zwłaszcza w kontekście innych dokumentów potwierdzających fakt zawarcia umowy pożyczki oraz wysokość zobowiązania. Podkreślić też należy, że pozwany po otrzymaniu wezwania do zapłaty nie zakwestionował istnienia zobowiązania, co byłoby naturalną reakcją w sytuacji, w której powód domagałby się zwrotu kwoty, której nie przekazał.

Mając na względzie powyższe ustalenia, Sąd uwzględnił powództwo w całości, orzekając na podstawie art. 720§1 k.c., oraz art. 481 k.c. i art. 482 k.c.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 108 § 1 k.p.c., art. 98 § 1 i 2 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3807 zł uiszczoną przez powoda tytułem opłaty od pozwu oraz kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.