Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2021 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Patrycja Bogacińska-Piątek (spr.)
Sędziowie:	Grzegorz Tyrka Magdalena Kimel ( del.)

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 czerwca 2021r. w G.

sprawy z odwołania I. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 6 listopada 2020 r. sygn. akt VI U 233/19

oddala apelację.

Grzegorz Tyrka Patrycja Bogacińska-Piątek Magdalena Kimel

(-) sędzia (-)sędzia (-) sędzia

sygn. akt VIII Ua 9/21

UZASADNIENIE

Odwołująca I. B. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. z dnia 7 marca 2019 roku, na mocy której odmówiono odwołującej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Pozwany organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podał, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy, a zatem brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Nadto pozwany wskazał, iż ocena zdolności do pracy odwołującej została dokonana po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i analizy dokumentacji medycznej. Pozwany podał również, że odwołująca wyczerpała okres zasiłkowy w dniu 11 stycznia 2019 roku.

Wyrokiem z dnia 6 listopada 2020 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 13 stycznia 2019 roku na okres jednego roku.

Sąd pierwszej instancji ustalił następujący stan faktyczny:

Orzeczeniem z dnia 6 lutego 2019 roku lekarz orzecznik ZUS ustalił, iż odwołująca nie jest niezdolna do pracy. Orzeczeniem z dnia 7 marca 2019 komisja lekarska poczyniła tożsame ustalenia.

Zaskarżoną decyzją z dnia 7 marca 2019 Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił odwołującej prawa świadczenia rehabilitacyjnego.

Opinię z dnia 5 sierpnia 2019 roku wydał biegły sądowy z zakresu (...). Po przeprowadzeniu badania lekarskiego i zapoznaniu się z dokumentacja medyczną biegły rozpoznał u odwołującej przewlekły zespół bólowy spowodowany zmianą zwyrodnieniowo-dyskopatyczną z ograniczeniem ruchomości. Biegły stwierdził, że z punktu widzenia specjalisty z zakresu ortopedii zasadne byłoby przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego po dniu 12 stycznia 2019 roku na okres jednego roku, bowiem w jego ocenie odwołująca nadal pozostaje niezdolna do pracy. Zdaniem biegłego przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego przyczyniłoby się do poprawy stanu zdrowia odwołującej.

Opinię z dnia 16 czerwca 2020 roku wydała biegła sądowa z zakresu neurologii A. S.. Po przeprowadzeniu badania lekarskiego i zapoznaniu się z dokumentacja medyczną biegła rozpoznała u odwołującej przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo- krzyżowego na tle wielopoziomowych zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych, przewlekłe zapalenie wątroby, jak i otyłość I stopnia. Biegła stwierdziła, że z przyczyn neurologicznych odwołująca po dniu 12 stycznia 2019 roku nie była osobą niezdolną do pracy. Biegła poza niewielkim ograniczeniem skłonu ku przodowi nie stwierdziła cech jakiejkolwiek patologii w obrębie zarówno obwodowego, jak i ośrodkowego układu nerwowego, mogących stanowić podstawę uznanie jej za osobą niezdolną do pracy. W ocenie biegłej odwołująca wymaga okresowej kontroli oraz rehabilitacji, ruchowej jednakże przede wszystkim konieczna jest redukcja wagi ciała, co przyczyni się do zmniejszenia nasilenia dolegliwości bólowych kręgosłupa i zahamuje postęp choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa.

Strony nie kwestionowały powyższej opinii.

Sąd Rejonowy uznał, że zarówno opinia biegłej A. S., w której to biegła stwierdziła, że odwołująca z przyczyn neurologicznych po dniu 12 stycznia 2019 roku nie była osobą niezdolną do pracy, jak i opinie biegłego (główna i uzupełniająca) A. K., w których to orzekł, iż odwołująca z przyczyn ortopedycznych po dniu 12 stycznia 2019 roku przez okres jednego roku była niezdolna do pracy, zostały sporządzony w sposób jasny, rzetelny i wyczerpujący, zgodnie z tezą dowodową, na podstawie akt sprawy i badania odwołującej, stąd też brak jest okoliczności uzasadniających ich kwestionowanie. Zdaniem sądu opinie te, nie stoją ze sobą w sprzeczności. Należy mieć bowiem na uwadze, iż to, że po dniu 12 stycznia 2019 roku odwołująca nie była niezdolna do pracy z przyczyn neurologicznych nie wyklucza tego, iż odwołująca mogła być niezdolna do pracy z innych przyczyn, co miało miejsce w niniejszej sprawie, bowiem jak stwierdził biegły z zakresu ortopedii, odwołująca nadal z powodują występujących u niej problemów zdrowotnych pozostawała niezdolna do pracy. Wymaga również podkreślenia, iż biegły A. K. w opinii uzupełniającej w pełnym zakresie odpowiedział na zarzuty pozwanej podniesione w stosunku do jego opinii. W szczególności w czytelny, jasny i rzeczowy sposób wyjaśnił jakie okoliczności przemawiają za uznaniem odwołującej za niezdolną do pracy w wskazanym okresie. Sąd zatem nie znalazł przyczyn, które nie pozwalałaby na nieprzyznanie im mocy dowodowej w niniejszej sprawie.

Sąd stwierdził, że odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. 2020 poz. 870, zwanej dalej ustawą zasiłkową) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, przy czym świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. O okolicznościach, o których mowa wyżej, orzeka lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Orzeczenie lekarza orzecznika stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego.

Świadczenie rehabilitacyjne jest "świadczeniem na dokończenie leczenia" skoro jego przyznanie ma służyć nie tyle wyleczeniu konkretnej choroby, co odzyskaniu zdolności do pracy w sytuacji, w której dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie tej zdolności w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy.

Sporne w niniejszej sprawie pozostawało, czy odwołująca po wyczerpaniu okresu zasiłkowego nadal była osobą niezdolną do pracy, co uzasadniałoby przyznanie jej świadczenia rehabilitacyjnego. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że odwołująca I. B. po wyczerpaniu okresu zasiłkowego, nadal pozostawała niezdolna do pracy. W świetle opinii głównej i opinii uzupełniającej biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii należy uznać, z uwagi na występujący u odwołującej przewlekły zespół bólowy kręgosłupa spowodowany zmianami zwyrodnieniowo-dyskopatycznymi zasadnym byłoby przyznanie odwołującej świadczenia rehabilitacyjnego na okres jednego roku. Ponadto, idąc za wnioskami wyrażonymi w wyżej wskazanych opiniach, w przypadku odwołującej dalsza rehabilitacja przyczyniłaby się do poprawy stany zdrowia, a co za tym idzie, do możliwości odzyskania przez nią zdolności do pracy.

Jednocześnie wymaga podkreślenia, iż na mocy wyżej powołanych przepisów, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje po wyczerpaniu okresu zasiłkowego. Zgodnie zaś z art. 8 ustawy zasiłkowej zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy, nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni. Okres zasiłkowy więc w przypadku odwołującej wynosił 182 dni. Biorąc pod uwagę okresy, w których to odwołująca pobierała zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy wynikające z zestawienia zaświadczeń odwołującej, przedłożonego wraz z aktami orzeczniczymi ZUS, wyczerpanie okresu zasiłkowego, nastąpiło w przypadku odwołującej z dniem 12 stycznia 2019 roku, nie zaś jak wskazywał pozwany w treści odpowiedzi na odwołanie z dniem 11 stycznia 2019 roku. Stąd świadczenie rehabilitacyjne będzie przysługiwać odwołującej od dnia następnego po wyczerpaniu okresu zasiłkowego, tj. od dnia 13 stycznia 2019 roku.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją organ rentowy. Rozstrzygnięciu zarzucił naruszenie prawa materialnego polegające na niewłaściwym zastosowaniu art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku przez niewłaściwe przyjęcie, że prawo do świadczenia rehabilitacyjnego winno przysługiwać od dnia 13 stycznia 2019 roku na okres jednego roku podczas gdy ubezpieczona okres zasiłkowy wyczerpała w dniu 11 stycznia 2019 roku, zatem świadczenie musiałoby zaczynać się bezpośrednio po wyczerpaniu zasiłku tj. od 12 stycznia 2019 roku. Wskazując na powyższe ZUS wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie, że prawo do świadczenia rehabilitacyjnego winno ubezpieczonej przysługiwać od 12 stycznia 2019 roku względnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że z medycznego punktu widzenia zgadza się z rozstrzygnięciem sądu. Nie sposób jednak zgodzić się z datą przyznania świadczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Sąd pierwszej instancji przeprowadził postępowanie dowodowe i na jego podstawie ustalił stan faktyczny. Sąd drugiej instancji podziela w całości ustalenia Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne. Nie doszło również do naruszenia prawa materialnego.

Z akt organu rentowego wynika, że ubezpieczona była niezdolna do pracy:

1.  od 26 lutego 2018 roku do 5 marca 2018 roku – nr statystyczny choroby G54,

2.  od 16 kwietnia 2018 roku do 20 kwietnia 2018 roku - nr statystyczny choroby J00,

3.  od 4 czerwca 2018 roku do 11 czerwca 2018 roku - nr statystyczny choroby G54,

4.  od 12 czerwca 2018 roku do 19 czerwca 2018 roku - nr statystyczny choroby G54,

5.  od 30 lipca 2018 roku do 12 sierpnia 2018 roku - nr statystyczny choroby G54,

6.  od 14 sierpnia 2018 roku do 6 września 2018 roku - nr statystyczny choroby G54,

7.  od 7 września 2018 roku do 21 września 2018 roku - nr statystyczny choroby G54,

8.  od 22 września 2018 roku do 5 października 2018 roku - nr statystyczny choroby G54,

9.  od 6 października 2018 roku do 19 października 2018 roku - nr statystyczny choroby G54,

10.  od 20 października 2018 roku do 9 listopada 2018 roku - nr statystyczny choroby G54,

11.  od 10 listopada 2018 roku do 23 listopada 2018 roku - nr statystyczny choroby G54,

12.  od 23 listopada 2018 roku do 10 grudnia 2018 roku - nr statystyczny choroby G54,

13.  od 11 grudnia 2018 roku do 28 grudnia 2018 roku - nr statystyczny choroby G54,

14.  od 29 grudnia 2018 roku do 11 stycznia 2019 roku - nr statystyczny choroby G54,

15.  od 12 stycznia 2019 roku do 18 stycznia 2019 roku - nr statystyczny choroby G54,

16.  od 19 stycznia 2019 roku do 27 stycznia 2019 roku - nr statystyczny choroby G54.

Zatem okres zasiłkowy rozpoczął się 4 czerwca 2018 roku. Poprzednia niezdolność do pracy była spowodowana inną chorobą – art. 9 ust 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2017r., poz. 1368 ze zm.). Ubezpieczona była niezdolna do pracy od 4 czerwca 2018 roku do 27 stycznia 2019 roku. Przy czym niezdolność do pracy była spowodowana ta samą chorobą – nr statystyczny G54. W powyższym okresie wystąpiły przerwy w niezdolności do pracy, a to od 20 czerwca 2018 roku do 29 lipca 2018 roku i 13 sierpnia 2018 roku. Zatem 182 dzień okresu zasiłkowego przypadał na 12 stycznia 2019 roku. Zatem zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy zasiłkowej świadczenie rehabilitacyjne przysługiwało ubezpieczonej od 13 stycznia 2019 roku.

Mając powyższe na uwadze apelację oddalono na podstawie art. 385 k.p.c.