Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 9 grudnia 2015 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący-Sędzia: SA Mariusz Żak

Protokolant: Bożena Waniek

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Bednarek

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko D. L. (L.)

oskarżonemu o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
w zw. z art. 64 § 2 k.k.

zażalenia obrońcy oskarżonego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 9 listopada 2015 roku, XXI K 199/15

w przedmiocie określenia czasu trwania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n a w i a

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 9 listopada 2015 roku, XXI K 199/15, Sąd Okręgowy
w Katowicach przedłużył stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, zastosowanego wobec oskarżonego D. L. na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Dąbrowie Górniczej z dnia 31 sierpnia 2015 roku, sygn. akt
II Kp 189/15 i określił dalszy czas jego trwania do dnia 26 lutego 2016 roku do godz. 21:45.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł obrońca oskarżonego zarzucając Sądowi I instancji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że w stosunku do oskarżonego nie jest wystarczające stosowanie innego środka zapobiegawczego niż tymczasowe aresztowanie i tym samym niezastosowanieart. 257 § 1 k.p.k., stanowiące naruszenie zasady minimalizacji w zakresie stosowania środków zapobiegawczych, a także bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony przebywając na wolności będzie utrudniał postępowanie, tylko ze względu na zagrożenie ustawowe surową karą.

Wskazując na powyższe podstawy skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia, ewentualnie zastosowanie wobec oskarżonego środków zapobiegawczych
o charakterze wolnościowym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd I instancji prawidłowo wskazał, że w dalszym ciągu koniecznym jest stosowanie wobec oskarżonego D. L. najsurowszego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, jak również spełnione zostały przesłanki, od których możliwość ta jest uzależniona. Spełniona bowiem została zarówno ogólna przesłanka stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania (art. 249 § 1 k.p.k.), jak również przesłanki szczególne w postaci zagrożenia surową karą (art. 258 § 2 k.p.k.) oraz uzasadnionej obawy ucieczki i ukrywania się oskarżonego (art. 258 § 1 pkt 1 k.p.k).

Odnosząc się do pierwszej z ww. przesłanek wyjaśnienia wymaga, że wprawdzie kategoryczne ustalenia faktów oraz ostateczne określenie kwalifikacji prawnej będą miały miejsce na etapie wyrokowania, jednakże na obecnym etapie Sąd Okręgowy słusznie wskazał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci: wyjaśnień oskarżonego (w których przyznaje się do popełnienia zarzuconego czynu), zeznań pokrzywdzonego (J. T.), protokołu okazania, opinii sądowo – lekarskiej, protokołu przeszukania oskarżonego, stanowi podstawę do stwierdzenia dużego prawdopodobieństwa popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu z art. 280 § 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art.
11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

Odnosząc się z kolei do spełnienia przesłanek szczególnych stosowania tymczasowego aresztowania należy wyjaśnić, że biorąc pod uwagę przekraczające 8 lat pozbawienia wolności zagrożenie ustawowe zarzucanego oskarżonemu czynu grozi mu wymierzenie surowej kary. Jeśli zaś weźmie się pod uwagę prawdopodobne okoliczności jego popełnienia, uprzednią karalność oskarżonego oraz negatywny wywiad środowiskowy, wówczas groźba ta ma charakter realny. Jak zaś wprost wynika z art. 258 § 2 k.p.k. groźba wymierzenia surowej kary może wskazywać na istnienie obaw utrudniania prawidłowego toku postępowania,
o których mowa w art. 258 § 1 k.p.k.

Wbrew zatem twierdzeniom skarżącego, stwierdziwszy zagrożenie surową karą Sąd może stosować ww. środek zapobiegawczy nawet wówczas gdy z materiału dowodowego nie wynika, by oskarżony podejmował jakiekolwiek próby destabilizowania toku postępowania, czy to poprzez próby matactwa czy ukrywania się lub ucieczki. Źródłem obaw w tym zakresie jest bowiem wyłącznie groźba wymierzenia surowej kary.

W przedmiotowej sprawie spełniona została również przesłanka z art. 258 § 1 pkt. 1 k.p.k. Sąd I instancji prawidłowo stwierdził, że realna obawa ucieczki lub ukrywania się uzasadniona jest w świetle braku stałego miejsca pobytu oskarżonego, który po zakończeniu odbywania kary pozbawienia wolności mieszkał krótkotrwale w wielu miejscach.

W świetle powyższego, biorąc pod uwagę charakter przyczyn uzasadniających stosowanie tymczasowego aresztowania, środki zapobiegawcze o charakterze nieizolacyjnym – ze swej istoty znaczniej mniej efektywne – nie są w stanie ich skutecznie wyeliminować. Wbrew zatem twierdzeniom skarżącego, w sprawie nie doszło do naruszenia wymogu z art. 257 § 1 k.p.k., a stosowany środek zapobiegawczy nie jest nadmierny i nie przestał spełniać swe funkcje zabezpieczające proces, przeradzając się w antycypację przyszłej kary.

Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się również okoliczności z art. 259 k.p.k., które mogłyby wskazywać na potrzebę odstąpienia od stosowania tymczasowego aresztowania.

Zażalenie nie zawiera zatem jakichkolwiek argumentów, które mogłyby powodować zmianę lub uchylenie zaskarżonego postanowienia, a w konsekwencji Sąd Apelacyjny postanowił jak w części dyspozytywnej.

Z.

- odpis postanowienia doręczyć oskarżonemu i jego obrońcy,

- zwrócić akta sprawy.

Katowice, dnia 9 grudnia 2015 roku.