Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2021 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie – Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący sędzia Przemysław Jagosz

po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2021 r., w O., na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 15 zzs ² ustawy z dnia 2.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych,

sprawy z powództwa D. B.

przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w B.

o zapłatę

I.  postanawia zamknąć rozprawę,

II.  oddala powództwo,

III.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu w kwocie 240 zł.

Sygn. akt I C 649/19

UZASADNIENIE

Powód żądał od pozwanego Skarbu Państwa – reprezentowanego przez Dyrektora Zakładu Karnego w B. – kwoty 1 200 000 zł tytułem zadośćuczynienia za szkody i krzywdy, jakich miał doznać w wyniku:

1)  niezastosowania się przez funkcjonariuszy więziennych do zasad i sposobu umundurowania przez brak identyfikatorów w trakcie czynności w dniu 12.06.2018 r. – co wywołało u powoda brak poczucia bezpieczeństwa,

2)  stwierdzenia przez lekarza ambulatorium, że powód symuluje chorobę psychiczną i jednoczesne podawanie leków neuroleptycznych, czym narażono powoda na utratę życia i zdrowia,

3)  osadzenia powoda w okresie od 27.02.2017 r. do 5.04.2019 r. w areszcie śledczym z recydywistami, mimo że powód nie był skazany, a wcześniej odbył tylko krótkoterminową karę pozbawienia wolności od czerwca/lipca 2016 r. do 15.01.2017 r.,

4)  niewykonywania zalecenia lekarza ortopedy z dnia 21.01.2019 r. dotyczącego dodatkowych spacerów przez okres 2 miesięcy, co może się skończyć koniecznością wymiany stawu kolanowego,

5)  niewykonywania zaleceń lekarskich z dni 7.12.2018 r. k. 187 i 10.06.2019 r. dotyczących osadzenia w celach małoosobowych oraz z dnia 10.09.2019 r. dotyczącego zapewnienia dolnego łóżka,

6)  dwutygodniowej zwłoki w doprowadzeniu powoda do magazynu po transporcie z aresztu w B. w kwietniu 2019 r. i wydaniu rzeczy, poza niezbędnymi na noc, co skutkowało chorobą i przyjmowaniem antybiotyków,

7)  bardzo częstych zmian miejsc osadzenia (10 razy w 2019 r.),

8)  zagubienia paska do spodni,

9)  braku przez wiele miesięcy zgody na prenumeratę prasy i udzielenia jej tylko na miesiąc,

10)  żądania od powoda zwrócenia się o zgodę na prenumeratę, jak również o dostarczenie rzeczy przez rodzinę, do organu dysponującego (Sądu Okręgowego w Olsztynie), mimo braku takiej konieczności,

11)  uniemożliwienia powodowi głosowania w wyborach samorządowych na kandydatów z jego okręgu (O.),

12)  zaprzestania od stycznia 2019 r. podawania jadłospisu w radiowęźle, na kanale TV i tablicy informacyjnej oraz podawania listy/daty przyjęć przez lekarza na tej tablicy,

13)  oszustw dokonywanych przez więźniów wydających posiłki,

14)  restrykcji przy kontaktach z obrońcą przewidzianych niezgodnymi z prawem wpisami w porządku wewnętrznym.

Pismami datowanymi na 30.09.2020 r. i 15.10.2020 r. powód rozszerzył podstawy faktyczne swoich żądań, wskazując na:

a)  stosowanie przez pozwanego „miękkich nacisków” w celu „zastraszenia”, „obniżenia nastroju i zdolności intelektualnych” przez:

- przetransportowanie z AŚ O. do ZK B. w dniu 16.09.2020 r.,

- orzeczenia wydawane w jego sprawach w innych sądach,

- brak żywienia zaleconą przez lekarza dietą (...) w okresie od 16.09.2020 r. do 29.09.2020 r.,

- brak wydawania leków przeciwbólowych w okresie od 28.02.2020 r.,

- doprowadzenie po ciepłą odzież do depozytu dopiero w dniu 29.09.2020 r.,

- brak czajnika w celi,

- osadzenie w celi z dwiema osobami palącymi,

- brak wypoczynku w nocy z uwagi na wmurowane radio grające przez całą dobę,

b)  zniszczenie depozytu w postaci 2 opakowań (...).

(pozew i pisma k. 266 i 269)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zwrot kosztów procesu, podnosząc, że zarzuty powoda są bezzasadne lub nie zostały udowodnione.

(odpowiedź na pozew k. 100-104, pismo k. 299 i nast.)

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W pierwszym rzędzie należy wskazać, że swoje żądanie powód wywodził z bezprawnych zachowań lub zaniechań organów wykonujących władzę publiczną, jakich miano się względem niego dopuścić podczas odbywania kary pozbawienia wolności w B. w latach 2017-2020 r. Ich skutkiem miało być natomiast wyrządzenie mu krzywdy i szkody (wskutek naruszenia jego godności i zdrowia, czyli dóbr osobistych), wymagających żądanego pozwem zadośćuczynienia.

Nie ulega wątpliwości, że czynności w związku z wykonywaniem kary pozbawienia wolności i jej organizacją podejmowane przez funkcjonariuszy (...)czy też przez innych pracowników w zakładach karnych prowadzonych przez Skarb Państwa, stanowią wykonywanie władzy publicznej.

Zgodnie z art. 417 Kodeksu cywilnego (k.c.) za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu takiej władzy odpowiedzialność ponosi Skarb Państwa. Dotyczy to również odpowiedzialności za krzywdę wyrządzoną wskutek zawinionego naruszenia dóbr osobistych i za krzywdę spowodowaną rozstrojem zdrowia lub uszkodzeniem ciała, do jakich ewentualnie doszłoby przy bezprawnym wykonywaniu władzy publicznej.

W realiach niniejszej sprawy podstawę prawną odpowiedzialności pozwanego za zdarzenia opisane w pozwie mogłyby zatem stanowić:

a)  art. 448 Kodeksu cywilnego (k.c.) w związku z art. 24 k.c. i art. 417 k.c. – w zakresie krzywdy wywołanej naruszeniem jego dóbr osobistych,

a)  art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 § 1 k.c. i art. 417 k.c. – w zakresie krzywdy wywołanej przez uszkodzenie ciała lub rozstroju zdrowia.

Oznacza to, że zgodnie z rozkładem ciężaru dowodów (wynikającym z art. 6 k.c.), powód powinien wykazać (udowodnić), że:

a)  w czasie gdy obywał karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w B. doszło do opisanych w pozwie zachowań lub zaniechań funkcjonariuszy lub pracowników tego zakładu,

a)  opisane zachowania lub zaniechania naruszyły chronione prawem dobra osobiste i spowodowały uszczerbek na zdrowiu, a nadto wywołały krzywdę,

która to krzywda wymagałaby zadośćuczynienia w żądanej kwocie 1 200 000 zł.

W ocenie Sądu, na gruncie przedstawionych przez strony dowodów nie sposób jednak uznać, aby powodowi udało się wykazać, że w objętym pozwem okresie pobytu w zakładzie karnym w B. rzeczywiście doszło do takich zachowań lub zaniechań ze strony wykonujących władzę publiczną funkcjonariuszy lub pracowników tej jednostki, które skutkowałyby naruszeniem dóbr osobistych powoda lub których skutkiem byłby uszczerbek na zdrowiu, wywołujące jednocześnie krzywdę wymagającą jakiegokolwiek zadośćuczynienia.

Powód powołał się w zasadzie wyłącznie na swoje wystąpienia do administracji penitencjarnej, względnie do innych organów (np. (...)) i udzielane mu odpowiedzi oraz część dokumentacji pobytu, przy czym uwzględniono wszystkie jego wnioski dowodowe, które nie były obarczone brakami lub których braki uzupełniono. Na podstawie art. 235 ^{( 2)} § 1 pkt 5 Kodeksu postępowania cywilnego (k.p.c.) pominięto jedynie wnioski zawarte w piśmie z dnia 9.12.2020 r. (k. 372 i nast.), uznając, że są powoływane jedynie dla zwłoki, zwłaszcza, że powód nie przedstawiał np. danych osób, których miało dotyczyć przesłuchanie, które to dane na podstawie nieokreślonych kryteriów miałby wskazywać pozwany, a nadto wezwanie pozwanego do przedstawienia dokumentów (o ile takie dokumenty rzeczywiście istniałyby), względnie żądał pozyskania dokumentów, które powinny znajdować się w jego posiadaniu lub zostały już dołączone (stanowiących np. korespondencję z (...)).

Pozwany przedstawił zaś wyjaśnienia swoich pracowników i dokumenty stanowiące odpowiedzi lub wyjaśnienia na wystąpienia powoda, a nadto część dokumentacji pobytu powoda. Na jego wniosek przesłuchano również świadków, których dane wskazał – pracowników zakładu karnego.

Mając na uwadze sprzeczność interesów stron i traktując ich twierdzenia oraz przedstawiane dowody ze szczególną ostrożnością, w ocenie Sądu za udowodnione i ustalone można było uznać wyłącznie takie fakty, które były przytaczane zgodnie lub zbieżnie przez strony, niekwestionowane przez nie, względnie znajdowały potwierdzenie w innych dowodach.

Przy takim podejściu za bezsporne lub dostatecznie wykazane można było przyjąć okresy pobytu powoda w zakładzie karnym w B., daty poszczególnych transportów oraz niekwestionowane fakty, które znajdowały odzwierciedlenie w dokumentacji pobytu w zakresie ujętym w sporządzanych tam zapisach (treść dokumentów). Nie było natomiast podstaw do uznania za wykazane, że brak zapisów odnoście do pewnych faktów przywoływanych przez powoda świadczy o zaistnieniu takich faktów lub fałszowaniu dokumentów, gdyż takiego wniosku – bez dodatkowych dowodów potwierdzających wystąpienie faktów – nie sposób logicznie wywieść.

Przy uwzględnieniu powyższych uwag w ocenie Sądu żaden z przedstawionych dowodów nie wspiera twierdzeń powoda w stopniu wystarczającym do uznania jego roszczeń za zasadne.

Nie ulega wątpliwości, że w okresie objętym pozwem powód odbywał karę pozbawienia wolności i miały miejsce niektóre ze zdarzeń objętych powództwem. Nie ma jednak żadnych przesłanek do stwierdzenia, że w tym czasie stosowano wobec niego niedozwolone metody nacisku lub szykanowania, traktowano go niehumanitarnie lub narażano na niedogodności przekraczające zwykłą miarę związaną z odbywaniem kary, względnie dopuszczano się działań lub zaniechań, które w sposób świadomy lub celowy zmierzałyby do ograniczenia lub pozbawienia powoda jego uprawnień, albo też prowadziłyby do naruszenia jego dóbr osobistych lub skutkowałyby wywołaniem uszczerbku na zdrowiu.

Odnosząc się do poszczególnych zarzutów powoda należy wskazać, co następuje:

1)  niezastosowanie się przez funkcjonariuszy więziennych do zasad i sposobu umundurowania przez brak identyfikatorów w trakcie czynności w dniu 12.06.2018 r. – fakt ten został potwierdzony w korespondencji z (...) ( (...) por. k. 175), niemniej w ocenie Sądu nie sposób uznać, aby naruszało to jakiekolwiek dobra osobiste powoda, względnie skutkować uszczerbkiem na zdrowiu, wywołując krzywdę wymagającą jakiegokolwiek zadośćuczynienia; brak identyfikatorów nie wkracza bowiem w żadną sferę dóbr osobistych człowieka i samo z siebie nie prowadzi do uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia;

2)  stwierdzenie przez lekarza ambulatorium, że powód symuluje chorobę psychiczną i jednoczesne podawanie leków neuroleptycznych, czym narażono powoda na utratę życia i zdrowia – nie ulega wątpliwości w świetle dokumentacji medycznej i prywatnych opinii sporządzonych na zlecenie powoda, że był leczony z przyczyny zaburzeń psychicznych, jednak nie zostało obiektywnie udowodnione, aby jakikolwiek konkretny lekarz zarzucał mu symulację lub przepisywał leki, których podawania skutkowałoby uszczerbkiem na zdrowiu;

3)  osadzenie powoda w okresie od 27.02.2017 r. do 5.04.2019 r. w areszcie śledczym z recydywistami, mimo że powód nie był skazany, a wcześniej odbył tylko krótkoterminową karę pozbawienia wolności od czerwca/lipca 2016 r. do 15.01.2017 r. – w żaden obiektywny sposób nie wykazano, aby osadzenie takie nastąpiło niezgodnie z prawem, względnie wywoływało jakiekolwiek negatywne konsekwencje w sferze dóbr osobistych lub samoistnie skutkowało uszczerbkiem na zdrowiu powoda, który – jak sam wskazywał – odbywał już wcześniej karę pozbawienia wolności; przypomnieć przy tym trzeba, że istotą takiej kary jest doznawanie pewnych ograniczeń i niedogodności związanych z przebywaniem z innymi skazanymi;

4)  niewykonywanie zalecenia lekarza ortopedy z dnia 21.01.2019 r. dotyczącego dodatkowych spacerów przez okres 2 miesięcy, co może się skończyć koniecznością wymiany stawu kolanowego – nie ulega wątpliwości, że powód miał zalecenie dodatkowego spaceru (wyjaśnienie k. 116-117, książka zdrowia k. 189); znikąd jednak nie wynika, aby zalecenie to nie było realizowane z przyczyn leżących po stronie pozwanego – wręcz przeciwnie, z zeznań świadków wynika, że takich przeszkód nie stawiano, zaś w dostępnej sądowi dokumentacji brak jest obiektywnych dowodów, by powód zgłaszał chęć tych spacerów, czego by mu odmawiano (por. także wyjaśnienie k. 119);

5)  niewykonywanie zaleceń lekarskich z dni 7.12.2018 r. i 10.06.2019 r. dotyczących osadzenia w celach małoosobowych oraz z dnia 10.09.2019 r. dotyczącego zapewnienia dolnego łóżka – w świetle dokumentacji medycznej powód miał zalecenie małej celi i dolnego łóżka (por. np. k. 187-188 i k. 117), jednak z dokumentacji obrazującej przydział cel wynika, że w wskazywanych datach przebywał w celach małoosobowych (od 2 do 6 osadzonych – por. wyjaśnienie k. 108 i historia rozmieszczenia k. 109-114 oraz karta zdrowia k. 187-188); nie wykazano nadto obiektywnym dowodem, aby wbrew zaleceniom nie otrzymał przydziału dolnego łóżka – wręcz przeciwnie z wyjaśnień przedstawionych przez pozwanego wynika, że przydział ten jest realizowany (k. 308);

6)  dwutygodniowa zwłoka w doprowadzeniu powoda do magazynu po transporcie z aresztu w B. w kwietniu 2019 r. i wydaniu rzeczy, poza niezbędnymi na noc, co skutkowało chorobą i przyjmowaniem antybiotyków – daty tych zdarzeń są zasadniczo bezsporne i wynikają z wyjaśnień pozwaneg i jego personelu, jak również dokumentacji; wynika z nich również, że powód pobrał niezbędne rzeczy bezpośrednio po transporcie, nie zgłaszając zastrzeżeń. Nie ma podstaw do kwestionowania, że termin oczekiwania na wydanie reszty rzeczy wynikał z dużej liczby transportów, przy czym nie wykazano, aby powód domagał się ich wcześniejszego wydania, względnie by oczekiwanie w tym terminie rzeczywiście było samoistną przyczyną jakiejkolwiek choroby (por. także notatki i spisy k. 114-115); trudno zatem uznać, aby w tym zakresie wykazane zostało, że doszło do naruszenia dóbr osobistych lub zdrowia powoda;

7)  bardzo częste zmiany miejsc osadzenia (10 razy w 2019 r.) – z dokumentów obrazujących okresy osadzenia powoda w zakładzie karnym w B. i w innych jednostkach penitencjarnych nie ulega wątpliwości, że powód wielokrotnie był transportowany między nimi; z pozostałych dokumentów wynika jednak, że przyczyną tego było pozostawanie powoda do dyspozycji różnych organów wymiaru sprawiedliwości, które nakazywały jego przetransportowanie w celu wykonywania czynności z jego udziałem; nie wykazano nadto, aby za te transporty i zmiany miejsc pobytu były spowodowane działaniami personelu zakładu karnego w B.;

8)  zagubienie paska do spodni – w świetle twierdzeń stron oraz przedstawionych dokumentów można uznać za wykazane jedynie to, że udając się na czynności procesowe powód rzeczywiście miał pasek, zaś po powrocie z tych czynności już go nie miał (por. wyjaśnienia i pisma k. 176-177); nie ma jednak żadnych dowodów, które pozwalałby na ustalenie, że za ten stan rzeczy odpowiada personel pozwanego, a jak wskazywano wcześniej ciężar dowodu takich okolicznościach spoczywał na powodzie;

9)  brak przez wiele miesięcy zgody na prenumeratę prasy i udzielenie jej tylko na miesiąc

i

10)  żądanie od powoda zwrócenia się o zgodę na prenumeratę, jak również o dostarczenie rzeczy przez rodzinę, do organu dysponującego ((...)), mimo braku takiej konieczności – jak wynika z korespondencji w tej sprawie, ograniczenie w zakresie prenumeraty i dostarczenia niektórych rzeczy przez rodzinę wynikało z różnych przyczyn, zaś tylko w pewnej mierze od decyzji personelu zakładu karnego w B., który po zwróceniu uwagi przez (...) na te kwestie, dokonał stosownej korekty swoich przepisów; decyzje dotyczące dostarczania rzeczy przez rodzinę wynikały natomiast z rozstrzygnięć sądu, do którego dyspozycji pozostawał powód jako osoba tymczasowo aresztowana, zatem nie sposób uznać ich za skutkujące odpowiedzialnością personelu zakładu karnego (por. korespondencja z (...) k.184); ostatecznie nie ulega wątpliwości, że powód uzyskał zgodę na prenumeratę prasy (k. 125-126, 128); przejściowe ograniczenia w tym zakresie nie są natomiast na tyle dotkliwe, by uznać, że naruszyły prawnie chronione dobra powoda lub spowodowały uszczerbek na zdrowiu;

11)  uniemożliwienie powodowi głosowania w wyborach samorządowych na kandydatów z jego okręgu (O.) – nie ulega wątpliwości, że w świetle przepisów obowiązującego Kodeksu wyborczego powód w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności może doznawać ograniczeń w zakresie głosowania w wyborach samorządowych w przypadku osadzenia w jednostce położonej poza obszarem okręgu wyborczego, w którym jest ujęty w spisie wyborców, co potwierdzają zresztą wyjaśnienia udzielane powodowi przez (...) i (...) (por. pisma k. 179-182). Ograniczenie to nie jest jednak skutkiem działań lub zaniechań personelu zakładu karnego w B., lecz – co wyjaśniono w przywołanych wyżej pismach – wynika z rozwiązań prawnych uchwalonych przez władze ustawodawcze w Kodeksie wyborczym. Niezależnie od tego, trzeba wskazać, że powód nie wskazał, jakie konkretnie dobro osobiste miałoby być naruszone wskutek takiego ograniczenia, względnie, jakie negatywne skutki dla jego zdrowia miało to wywołać.

12)  zaprzestanie od stycznia 2019 r. podawania jadłospisu w radiowęźle, na kanale TV i tablicy informacyjnej oraz podawania listy/daty przyjęć przez lekarza na tej tablicy – żadnym obiektywnym dowodem nie wykazano, aby tego typu działania lub zaniechania miały miejsce; przy założeniu, że takie sytuacje rzeczywiście się zdarzały, w ocenie Sądu nie można jednak przyjąć, aby tego typu przejściowe niedogodności naruszały jakiekolwiek dobra chronione powoda lub przekraczały miarę dopuszczalnych dolegliwości immanentnie wszakże związanych z odbywaniem kary pozbawienia wolności,

13)  oszustwa dokonywane przez więźniów wydających posiłki – w żaden obiektywny sposób nie wykazano, aby takie czyny osadzonych względem innych osadzonych były skutkiem jakichkolwiek działań lub zaniechań ze strony pozwanego, wobec czego trudno przypisać mu za to odpowiedzialność;

14)  restrykcje przy kontaktach z obrońcą przewidziane niezgodnymi z prawem wpisami w porządku wewnętrznym – w żaden sposób nie wykazano, o jakie wpisu chodzi i aby w tym zakresie były stosowane wobec powoda jakiekolwiek restrykcje; nie wynikają one również z przedstawionych przez powoda pism jego obrońcy;

15)  stosowanie przez pozwanego „miękkich nacisków” w celu „zastraszenia”, „obniżenia nastroju i zdolności intelektualnych” przez:

- przetransportowanie z AŚ O. do ZK B. w dniu 16.09.2020 r.,

- orzeczenia wydawane w jego sprawach w innych sądach,

- brak żywienia zaleconą przez lekarza dietą (...) w okresie od 16.09.2020 r. do 29.09.2020 r.,

- brak wydawania leków przeciwbólowych w okresie od 28.02.2020 r.,

- doprowadzenie po ciepłą odzież do depozytu dopiero w dniu 29.09.2020 r.,

- brak czajnika w celi,

- osadzenie w celi z dwiema osobami palącymi,

- brak wypoczynku w nocy z uwagi na wmurowane radio grające przez całą dobę,

z żadnych przedstawionych przez powoda i dających się realnie oraz bez zwłoki przeprowadzić dowodów nie wynika, aby opisane wyżej zdarzenia były spowodowane celowymi lub świadomymi działaniami lub zaniechaniami personelu zakładu karnego; w szczególności dotyczy to przetransportowania do innej jednostki na zlecenie sądu, do którego dyspozycji pozostaje powód oraz orzeczeń innych sądów. Pozwany wyjaśnił również okoliczności dotyczące zapewnienia diety lekkostrawnej poparte przykładowymi jadłospisami ze zbliżonych dat, z czym koresponduje brak skarg powoda do właściwego działu zakładu karnego (k. 312v-320). Wyjaśniono również, w jakich datach dostarczono czajnik i wydano mu ciepłą odzież, w sytuacji, w której powód nie wykazał, aby o te rzeczy ubiegał się wcześniej i aby w związku z ich brakiem doznał jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu (por. wyjaśnienia k. 304 i dalej); powód nie wykazał nadto żadnym obiektywnym dowodem, aby został umieszczony z osobami palącymi przez działanie lub zaniechanie pozwanego, który z kolei wyjaśnił, że osoby osadzone z powodem zadeklarowały przy swoim przyjęciu do jednostki, że są osobami niepalącymi (wyjaśnienia jw.); nie wykazano również, aby zamontowane na stałe radio było włączone przez całą noc wskutek zachowań personelu pozwanego, zwłaszcza w sytuacji, w której istnieje możliwość regulacji i wyłączenia odbiornika (wyjaśnienia k. 301 i jw.). Podobnie nieudowodnione pozostało twierdzenie o niewydawaniu przepisanych leków przeciwbólowych (o ile zostały przepisane, czego powód również nie wykazał), co zresztą trudno uznać za prawdopodobne, gdy dostrzec, że inne leki powodowi wydawano bez specjalnych przeszkód;

16)  zniszczenie depozytu w postaci 2 opakowań (...) nie ulega wątpliwości, że powodowi zostało wydane opakowanie takiego preparatu, zaś dwa uznano za przeterminowane i przekazane do zniszczenia zgodnie z wewnętrzną instrukcją obowiązującą w zakładzie karnym, zaś przy ich wydawaniu powód nie zgłaszał odnotowanych zastrzeżeń (por. dokumenty i wyjaśnienia k. 301v i dalej); powód nie przedstawił natomiast żadnych obiektywnych dowodów, aby preparaty poddane utylizacji nie były przeterminowane, zaś obecnie nie ma już możliwości weryfikacji tych twierdzeń.

Reasumując powyższe, w ocenie Sądu powód nie udowodnił przesłanek odpowiedzialności pozwanego, które pozwalałyby na uwzględnienie jego roszczenia w jakiejkolwiek części.

Nie sposób nie zauważyć przy tym, że powód wykazuje dużą aktywność, zgłaszając administracji penitencjarnej, jak również innym organom znaczną liczbę skarg, w których opisuje nieprawidłowości, jakie jego zdaniem występują w jednostkach penitencjarnych. Wykazuje przy tym dużą sprawność i umiejętność formułowania swoich skarg i zastrzeżeń, które niekiedy są uznawane lub w ich wyniku podejmowane są pewne korekty w funkcjonowaniu tych jednostek (np. w odniesieniu do zmiany przepisów wewnętrznych dotyczących prenumeraty). Niemniej, nie sposób oprzeć się wrażeniu, że w ogromnej większości powód w istocie opisuje swoje subiektywne odczucia z pobytu w zakładzie karnym w B., uznając, że utrudnienia, jakich doznawał w tym czasie, są równoznaczne z torturami. Nie przecząc, że utrudnienia i ograniczenia dotyczące tego pobytu mogły być uciążliwe, nie sposób pominąć, że z istoty kary pozbawienia wolności wynika, że osoba na nią skazana doznaje takich właśnie utrudnień i ograniczeń, a ich wprowadzenie nie narusza prawa, o ile nie przekracza obowiązujących przepisów i dopuszczalnej miary. Tymczasem twierdzenia powoda w tym zakresie albo nie są wsparte obiektywnymi dowodami i pozostają gołosłowne, albo opisują sytuacje, które nie przekraczają granic prawa i dopuszczalnej miary niedogodności związanych z karą pozbawienia wolności.

Z przytoczonych względów i na podstawie powołanych przepisów, powództwo należało oddalić jako pozbawione podstaw faktycznych i prawnych, o czym orzeczono w pkt. I sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 98 k.p.c. strona przegrywająca proces jest zobowiązana do ich zwrotu na rzecz strony wygrywającej. Ponieważ powództwo zostało oddalone, na podstawie powołanego przepisu na rzecz pozwanego należało zasądzić od powoda zwrot kosztów procesu w kwocie 240 zł, obejmującej opłatę za czynności pełnomocnika pozwanego w stawce wynikającej z § 8.1.26 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (pkt II sentencji wyroku).