Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2020 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2020 r. w Rybniku

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko S. B.

o zapłatę

1) zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 300,82 złotych (trzy tysiące trzysta złotych 82/100 grosze) z odsetkami:

a) umownymi w wysokości dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, naliczanymi od kwoty 2 854,20 złotych (dwa tysiące osiemset pięćdziesiąt cztery złote 20/100 groszy) od dnia 28 czerwca 2019 roku,

b). ustawowymi za opóźnienie, naliczanymi od kwoty 446,62 złotych (czterysta czterdzieści sześć złotych 62/100 groszy) od dnia 28 czerwca 2019 roku;

2)zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.017,00 zł (jedne tysiąc siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia Ewa Buczek – Fidyka

Sygn. akt I C 158/20

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł przeciwko S. B. pozew o zapłatę kwoty 3.300,82 zł wraz z:

- odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 28 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty liczonymi od kwoty 1900 zł;

- odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 28 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty liczonymi od kwoty 954,20 zł;

- odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty liczonymi od kwoty 446,62 zł.

Powód wniósł również o przyznanie na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że strony łączyła umowa pożyczki z dnia 27 grudnia 2017 roku o numerze (...). Zgodnie z harmonogramem spłat pozwany zobowiązał się do spłat pożyczki wraz z kosztami jej udzielenia w 12 ratach. Jednocześnie strony zastrzegły, że w razie opóźnienia w spłacie pożyczki pożyczkobiorca będzie zobowiązany do zapłaty odsetek maksymalnych za opóźnienie. Pozwany pomimo wystosowanych do niego wezwań o zapłatę, nie wywiązał się z zaciągniętego zobowiązania.

Nakazem zapłaty z dnia 31 grudnia 2019 roku Referendarz Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Rybniku uwzględnił powództwo w całości.

W sprzeciwie od w/w nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu. Zarzucił, że powód nie udowodnił swojej legitymacji czynnej oraz istnienia wierzytelności. Pozwany również podał, że powód przedstawia tylko niektóre dokumenty uwierzytelnione, a dokumenty niepodpisane nie są nawet dokumentami prywatnymi. Pozwany zakwestionował zawarcie umowy oraz otrzymanie od powoda jakikolwiek środków pieniężnych. Pozwany przeczy, że podpisy złożone w stopkach należą do niego. Nadto, wskazał, że z dołączonego polecenia przelewu nie wynika, że suma pieniężna została przelana na rachunek bankowy pozwanego.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 26 września 2017 roku (...) Polska Sp. z siedzibą w W. (pożyczkodawca) zawarł z S. B. (pożyczkobiorcą) umowę o kredyt konsumencki (...) plus” o numerze (...) za pomocą elektronicznych środków porozumienia na odległość. Zgodnie z umową pożyczkodawca zobowiązał się udzielić pożyczkobiorcy pożyczki w kwocie 1900 zł a jej spłata miała nastąpić w 12 ratach w kwocie po 246,55 zł w terminach ustalonych w umowie. Całkowity koszt pożyczki wynosił 1058,67 zł, a całkowita suma odsetek 104,47 zł. Dodatkowo pożyczkobiorca miał zapłacić opłatę za zatwierdzenie pożyczki w kwocie 190,84 zł oraz opłatę administracyjną w kwocie 763,36 zł. Całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkodawcę wynosiła 2.958,67 zł.

Pozwany otrzymał do w/w umowy Ogólne warunki udzielania pożyczek konsumenckich oraz formularz informacyjny. Zgodnie z ogólnymi warunkami udzielania pożyczek, aby doszło do zawarcia umowy pożyczkobiorca był weryfikowany pod kątem tożsamości oraz zdolności kredytowej. We wniosku należało wskazać wszystkie niezbędne dane osobowe. Przy ubieganiu się o pożyczkę, pożyczkobiorca był zobowiązany wypełnić ponadto rubrykę produktu, wielkości i okresu kredytowania oraz potwierdzić swoją zgodę przyjęciu OW i Regulaminu, zgodę przetwarzania, wykorzystywania i przechowywania danych osobowych przez (...) oraz zgodę na zawarcie umowy przez pełnomocnika. Pożyczkobiorca mil następnie przesłać pożyczkobiorcy wniosek i wcisnąć przycisk „chcę pożyczkę”. Pożyczkobiorca miał dokonać przelewu weryfikacyjnego przy wykorzystaniu systemu K. na podstawie instrukcji internetowej celem umożliwienia weryfikacji danych.

Dowód: umowa o kredyt konsumencki k. 14-16, ogólne warunki udzielania pożyczek konsumenckich k. 17-27;

Pozwany otrzymał pożyczkę przelewem bankowym w dniu 27 grudnia 2017 roku. Pozwany nie spłacał rat pożyczki w umówionych terminach.

Dowód: potwierdzenie przelewu k. 33;

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 kwietnia 2019 roku C. Polska Sp. z o.o z siedzibą w W. sprzedała (...) S.A. z siedzibą w W. wierzytelność z tytułu pożyczki udzielonej S. B..

Dowód: umowa cesji wraz z elektronicznym załącznikiem k. 34-39;

RK. (...) S.A. z siedzibą w W. poinformowała pozwanego o cesji wierzytelności z dnia 23.04.19 r.

Dowód: zawiadomienie k. 52;

R. R. wzywała pozwanego do zapłaty należności z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki.

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 53;

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane powyżej dokumenty. Wiarygodność tych dowodów nie budziła wątpliwości Sądu. Dowody te miały status dokumentów prywatnych lub wydruków komputerowych, jednak brak było dowodów przeciwnych, które poddawałyby w wątpliwość okoliczności z nich wynikające. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów wpłat poddających w wątpliwość wysokość należności dochodzonej pozwem nie przedstawił również żadnych argumentów na okoliczność, iż zobowiązanie nie istnieje lub nie może być dochodzone przez powoda ograniczając się jedynie do gołosłownego i lakonicznego kwestionowania żądania pozwu co do zasady i co do wysokości. Sąd zatem uznał za udowodnione fakty wskazywane przez powoda albowiem korelowały z całym przedłożonym przez niego materiałem dowodowym.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel (cedent) może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (cesjonariusza), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast zgodnie z 509 § 2 k.c. wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Ze zgromadzonych w sprawie dokumentów wynikało, że 26 grudnia 2017 roku poprzednik prawny powód zawarł z pozwanym umowę o kredyt konsumencki, która stanowiła w istocie umowę pożyczki, na mocy której udzielił mu pożyczki w wysokości 1900 złotych. Pozwany nie spłacał rat pożyczki w umówionych terminach.

Stosownie do treści art. 6 k.c. powód zobowiązany był do przedstawienia dowodów na poparcie swoich twierdzeń. W ocenie Sądu powód sprostał temu obowiązkowi.

Argumentacja pozwanego przedstawiona w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie mogła zostać uznana za skuteczną. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów, które wskazywałyby na okoliczność, iż zobowiązanie wobec powoda nie istnieje, albo, że istnieje w mniejszym rozmiarze niż wskazany przez powoda. Tymczasem ten kto odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (wyr. SN z 20 grudnia 2006 roku, sygn. akt: IV CKS 299/06). Wskazać przy tym należy, że strona nie może poprzestać na gołosłownym kwestionowaniu roszczenia co do zasady, jak i wysokości. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów, które wskazywałyby na okoliczność, iż zobowiązanie wobec powoda nie istnieje lub istnieje w mniejszym zakresie. Tymczasem powód przedstawił dowód wypłaty kwoty pożyczki na rachunek pozwanego. Pozwany nie wykazał przy pomocy wydruków z własnego rachunku bankowego, że kwota ta na jego rachunek nie wpłynęła lub, że została zwrócona. Rację należało przyznać stronie powodowej, że jeżeli pozwany kwestionował otrzymanie pożyczki na swój indywidualny rachunek bankowy, to powinien był przedłożyć chociażby wyciąg ze swojego rachunku bankowego.

Legitymacja czynna powoda nie budziła zastrzeżeń Sądu. Pozwana niezasadnie podniosła zarzut niewykazania przejścia wierzytelności dochodzonej pozwem na stronę powodową i w konsekwencji brak legitymacji procesowej czynnej strony powodowej. Powód skutecznie nabył wierzytelność względem strony pozwanej wynikającą z przedmiotem pożyczki na podstawie umowy cesji z dnia 23 kwietnia 2019 roku. Określono w załączniku imię i nazwisko dłużnika, jego pesel, numer pożyczki i datę zawarcia umowy. Wierzytelność była więc skonkretyzowana.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził na rzecz powoda całą dochodzoną pozwem należność wraz z odsetkami.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. Wysokość odsetek umownych była określona w umowie łączącej strony.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Na koszty powódki złożyły się: opłata od pozwu 100 zł, 17 zł opłaty od pełnomocnictwa, wynagrodzenie pełnomocnika powoda w kwocie 900 zł ustalone w oparciu o § 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015r., w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia pozwu. Sąd zatem w pkt 2 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda 1.1017 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z:

1.  (...)

2.  (...)

3.  K.. (...).

4.  28.10.2020r.