Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2020 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia (del.) Bartosz Grajek

Protokolant: Ewelina Kostka

po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2020 roku w Warszawie

sprawy z powództwa A. Z.

przeciwko Gminie (...)

o zapłatę

I.  zasądza od Gminy (...) na rzecz A. Z. kwotę 225561,08 zł (dwieście dwadzieścia pięć tysięcy pięćset sześćdziesiąt jeden złotych osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 27 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od Gminy (...) na rzecz A. Z. kwotę 22096 zł (dwadzieścia dwa tysiące dziewięćdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 10800 zł (dziesięć tysięcy osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt III C 1704/18

UZASADNIENIE

A. Z. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) A. Z. wniosła przeciwko Gminie (...) pozew o zapłatę kwoty 225561,08 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powódka dochodzi roszczenia uzupełniającego ponad kwotę 1000 zł zasądzoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie t.j. pozostałej kwoty wynikającej z faktury VAT nr (...) z dnia 27 marca 2014 roku należną tytułem wynagrodzenia za realizację umowy o roboty budowlane z dnia 14 sierpnia 2013 roku nr (...), za które to wynagrodzenie pozwana odpowiada solidarnie ze spółką (...) S.A. w upadłości likwidacyjnej.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 26 kwietnia 2018 roku, powyższe powództwo uwzględniono w całości.

Pozwany wspomniany nakaz zaskarżył w całości domagając się oddalenia powództwa. Początkowo kwestionował powództwo zarówno co do zasady jak i co do wysokości, podnosząc m.in. zarzuty dotyczące braku zgłoszenia powódki przez wykonawcę t.j. (...) S.A. jako podwykonawcy w trybie i ze skutkami przewidzianymi przez art. 647 ¹ k.c. Ostatecznie jednak pozwany ograniczył się do zarzutu wykonania robót niezgodnie z projektem budowlanym.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 14 sierpnia 2013 roku (...) S.A. zawarł z A. Z. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) A. Z. jako podwykonawcą umowę o roboty budowlane (...). Przedmiotem inwestycji była kontynuacja budowy Centrum (...) we wsi C., a inwestorem Gmina (...) (umowa k. 17).

Po zawarciu umowy (...) S.A. zgłosił Gminie (...) A. Z. jako podwykonawcę (zgłoszenie k. 30).

Z tytułu wykonanych robót A. Z. wystawiła (...). S.A. fakturę VAT nr (...) w dniu 30 sierpnia 2013 roku oraz fakturę VAT (...) w dniu 30 września 2013 roku, które to faktury zostały przez (...) S.A. opłacone (faktura k. 32).

W związku z problemami finansowymi, z którymi borykała się firma (...) S.A. w dniu 26 lutego 2014 roku Gmina (...) zawarła z nią porozumienie w sprawie przekazu płatności na rzecz podwykonawców z tytułu realizacji łączącej te podmioty umowy (porozumienie k. 31).

W dniu 6 marca 2014 roku spisano protokół odbioru robót, którym potwierdzono wykonanie prac przez przedsiębiorstwo (...), zgodnie z dokumentacją i ustaleniami nadzoru autorskiego i inspektora nadzoru (k. 40).

Z kolei w dniu 27 marca 2014 roku A. Z. wystawiła fakturę (...) na kwotę 226561,08 zł brutto z terminem płatności wyznaczonym na 27 kwietnia 2014 roku. Ze względu na trudności finansowe (...) S.A. nie opłacił tej faktury, wobec czego A. Z. pismem z dnia 31 marca 2014 roku powiadomiła Gminę (...) o wystawieniu tej faktury (faktura k. 31, powiadomienie k. 34).

A. Z. pismem z dnia 12 maja 2014 roku wezwała Gminę (...) do uiszczenia należności z przedmiotowej faktury, czemu gmina odmówiła, kwestionując status A. Z. jako podwykonawcy (...) S.A. w procesie inwestycyjnym (wezwanie do zapłaty k. 38, pismo k. 41).

Ponowne wezwanie do zapłaty A. Z. wystosowała w dniu 10 czerwca 2014 roku (wezwanie k. 42).

W sprawie I C 1724/14 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Legionowie, w dniu 27 października 2015 roku zapadł wyrok zasądzający od Gminy (...) na rzecz A. Z., kwotę 1000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 27 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty. W procesie tym A. Z. dochodziła zapłaty części roszczenia w kwocie 1000 zł z tej samej faktury t.j. faktury nr (...). Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2017 roku oddalił apelację od tego wyroku (wyrok Sądu I instancji wraz z uzasadnieniem k. 46, wyrok Sądu II instancji wraz z uzasadnieniem k. 65).

Gmina (...) ani (...) S.A. do chwili obecnej nie opłacili w/w faktury.

Powyższy stan faktyczny był bezsporny, a Sąd przy jego ustalaniu posiłkował się powołanymi dokumentami, których treść i autentyczność nie budziła wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony.

W toku procesu Sąd oddalił zaś zgłoszone przez strony wnioski dowodowe o przesłuchanie świadków oraz wniosek pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy z zakresu budownictwa na okoliczność zgodności prac wykonanych przez powódkę z dokumentacją projektową Centrum (...) w C.. W przekonaniu Sądu przeprowadzenie tych dowodów było zbędne wobec faktu, że pozwany nie zgłosił skutecznie żadnego zarzutu procesowego, który mógłby skutkować oddaleniem powództwa w całości albo w części, a pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy był wystarczający dla rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie, w części istotnej dla rozstrzygnięcia był bezsporny. Przede wszystkim ostatecznie powód nie kwestionował faktu zgłoszenia powódki jako podwykonawcy przez (...) S.A., zresztą w tym zakresie sąd był związany ustaleniami prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 27 października 2015 roku, którym co do zasady uznano roszczenia powódki wynikające z umowy zawartej przez nią z (...) S.A. i wystawionej w związku z jej wykonaniem faktury. Bezspornym było również, że podstawę prawną powództwa stanowi przepis art. 647 ¹ § 3 k.c. zgodnie, z którym inwestor ponosi odpowiedzialność za zapłatę podwykonawcy wynagrodzenia w wysokości ustalonej w umowie między podwykonawcą a wykonawcą, chyba że ta wysokość przekracza wysokość wynagrodzenia należnego wykonawcy za roboty budowlane, których szczegółowy przedmiot wynika odpowiednio ze zgłoszenia albo z umowy, o których mowa w § 1 albo 2. W takim przypadku odpowiedzialność inwestora za zapłatę podwykonawcy wynagrodzenia jest ograniczona do wysokości wynagrodzenia należnego wykonawcy za roboty budowlane, których szczegółowy przedmiot wynika odpowiednio ze zgłoszenia albo z umowy, o których mowa w § 1 albo 2. W przekonaniu Sądu wobec faktu, iż strony nie były w sporze w kwestii przysługiwania powódce co do zasady roszczenia o wynagrodzenie z tytułu wykonanych prac, jak i jego podstawy prawnej, zbędne było czynienie tutaj jakichkolwiek dalszych rozważań w tej kwestii.

Ostatecznie spór sprowadzał się wyłącznie do tego czy powódka wykonała prace zgodnie z umową, a w związku z tym czy należy jej się za to wynagrodzenie, a jeśli tak to w jakiej wysokości. W przekonaniu Sądu zarzut pozwanego wykonania przedmiotu umowy niezgodnie z jej postanowieniami, w okolicznościach niniejszej sprawy byłby skuteczny jedynie gdyby pozwana zgłosiła roszczenia o obniżenie wynagrodzenia z powodu nienależytego wykonania umowy lub wad wykonanego dachu. Bezspornym było, że strona powodowa wykonała umowę, a przedmiot umowy został przez pozwanego odebrany. Tym samym strona powodowa mogła wystawić fakturę, a pozwany był zobowiązany do jej zapłaty.

W takim przypadku pozwana mogła skorzystać z uprawnień przewidzianych w przepisach regulujących rękojmię za wady obiektu (art. 636-638 k.c. w zw. z art. 656 § 1 k.c.), w tym domagać się obniżenia należnego wynagrodzenia (art. 637 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 25 grudnia 2014 r.) lub powierzyć poprawienie lub dalsze wykonanie prac innej osobie na koszt i niebezpieczeństwo przyjmującego zamówienie (art. 636 § 1 k.c. w zw. z art. 656 § 1 k.c.). W tych wszystkich wypadkach konieczne było dochowanie aktu staranności - wezwanie powoda od usunięcia konkretnych wad w określonym terminie (art. 636 § 1, 637 § 1 k.c.). W niniejszej sprawie pozwana nawet nie twierdziła aby takie wezwania wystosowała. Co więcej, pozwana - reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika - w toku procesu nie sformułowała żądania obniżenia wynagrodzenia, ani nie przedstawiła do potrącenia kwoty wydatkowanych na doprowadzenie dzieła do stanu zgodnego z umową czy też należnego jej odszkodowania z tytułu szkody jaką poniosła na skutek niemożności doprowadzenia jej do takiego stanu. (podobne orzeczenie Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2018 r. VII AGa 1264/18). Nie została tutaj nawet wskazana kwota o jaką wartość faktury powinna zostać obniżona. W niczym nie pomógłby tu wnioskowany dowód z opinii biegłego, bowiem samo ustalenie czy roboty zostały wykonane zgodnie z umową w żaden sposób nie pozwoli ustalić kwoty o jaką wynagrodzenie powinno zostać obniżone czy też wysokości szkody jaką poniósł pozwany.

W konsekwencji powództwo należało uwzględnić w całości, także w zakresie roszczenia o zasądzenie odsetek od daty płatności faktury, na podstawie wyżej powołanego przepisu oraz na podstawie art. 481 k.c. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto na przepisie art. 98 k.p.c. mając na uwadze fakt, że powódka wygrała proces w całości. Na zasądzoną tytułem kosztów procesu kwotę składa się opłata od pozwu w kwocie 11279 zł, opłata skarbowa 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 10800 zł.