Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 138/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 3 lutego 2021r., sygn. akt V K 54/20.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty:

1-2

1.  Zarzut apelacji prokuratora:

błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, iż oskarżony A. Z. swoim działaniem nie popełnił zarzucanego mu czynu z uwagi na brak ciągu przyczynowo-skutkowego pomiędzy zaniechaniem, a wypadkiem oraz brak dowodów wskazujących na to, że kierownik budowy, czyli oskarżony wydał polecenie pokrzywdzonemu przejścia od wykonywanej pracy do pracy na wysokości, co w konsekwencji doprowadziło do jego uniewinnienia, podczas gdy uwzględnienie wszystkich zebranych dowodów, ocenionych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, iż oskarżony popełnił zarzucany mu czyn, bowiem pokrzywdzony konsekwentnie wskazywał oskarżonego jako osobę, która wydała mu polecenie pracy na wysokości, a pokrzywdzony i przesłuchani świadkowie obywatele U. konsekwentnie zeznają, że na budowie oprócz dwóch sztuk szelek, z których korzystało dwóch pracowników nie było innych szelek.

2.  Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które

mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, polegający na:

a.  nieprawidłowej ocenie zeznań świadków

A. A., V. A., M. I. i wyjaśnień oskarżonego A. Z., z których wynika, że pokrzywdzony został skierowany przez oskarżonego do wykonywania prac na wysokości, przy czym konkretne zadania zlecał mu już inny pracownik pełniący funkcję faktycznego brygadzisty, natomiast miejsce w którym pracował pokrzywdzony nie było w sposób prawidłowy zabezpieczone (brak balustrad z poręczy ochronnych), nie było osoby sprawującej bezpośredni nadzór nad pracownikami wykonującymi prace na wysokości, zaś sam pokrzywdzony nie został wyposażony w szelki ochronne, których liczba na budowie była ograniczona – ocena tych dowodów jest wybiórcza, niekompleksowa i wynika z niechęci Sądu do zrozumienia zeznań pokrzywdzonego i innych pracowników oraz nie uwzględnia faktu, że osoby te są obcokrajowcami i występowała w sprawie swoista bariera komunikacyjna, przez co osoby te nie zawsze były w stanie w sposób precyzyjny i poprawny językowo przekazać dane informacje;

b.  nieprawidłowej i wybiórczej ocenie dowodu z

opinii biegłego z zakresu (...) wraz z opinią uzupełniającą, z których wynika, że pokrzywdzony w momencie wypadku wykonywał prace na wysokości w miejscu, które było nieprawidłowo zabezpieczone (brak balustrad z poręczy ochronnych), nie było osoby sprawującej bezpośredni nadzór nad pracownikami wykonującymi prace na wysokości, zaś sam pokrzywdzony nie był wyposażony w szelki ochronne, których liczba na budowie była ograniczona – Sąd przyjmuje, że z opinii nie wynika aby to oskarżony polecił pokrzywdzonemu wykonywanie prac na wysokości, przy czym akurat ta okoliczność nie była objęta zakresem opinii biegłego, którą Sąd w zasadniczej części zupełnie pomija, a zwłaszcza to, że oprócz szelek ochronnych, to miejsce w którym doszło do wypadku powinno być zabezpieczone także przez barierki ochronne, zaś prace na wysokości powinny być nadzorowane przez kierownika – tak na stronach 193-19 opinii w aktach prokuratorskich;

2.  w konsekwencji ww. uchybień zarzucił

dokonanie błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść, a mianowicie ustalenie, że pokrzywdzony samowolnie wykonywał prace na wysokości i samowolnie nie wyposażył się w środki ochrony osobistej (szelki ochronne), mimo, że prawidłowa ocena materiału dowodowego zebranego w sprawie, a zwłaszcza opinii biegłego, prowadzi do przekonania, że istnieje ciąg przyczynowo - skutkowy pomiędzy zaniechaniem oskarżonego, a wypadkiem do jakiego doszło z udziałem pokrzywdzonego (brakiem odpowiedniego nadzoru i zabezpieczeń miejsca, w którym do wypadku doszło).

☒zasadne

☐ częściowo zasadny

☐niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na charakter podniesionych przez prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego wyżej wymienionych zarzutów, Sąd Apelacyjny uznał za właściwe łączne ich rozpoznanie.

Zarzut prokuratora sformułowany jako błąd w ustaleniach faktycznych, oraz taki pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego – wywiedziony ze wskazanych uchybień w ocenie dowodów, okazały się słuszne.

Trafnie wskazano na uchybienia normie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 410 k.p.k.

Dokonując oceny podniesionych zarzutów Sąd Apelacyjny stwierdził, że zasadne są także w odniesieniu do naruszeń przepisu art. 424 § 1 k.p.k.

Zgodzić należy się z twierdzeniami odnoszącymi się do sposobu weryfikacji zeznań świadków A. A., V. A., I. M. i wyjaśnień oskarżonego A. Z., a także opinii biegłego S. G., w oparciu o wybrane obszary materiału dowodowego, co powoduje, że ocena ta – niepełna, a miejscami wybiórcza, nie mogła być podzielona przez Sąd odwoławczy.

Przeprowadzony sposób analizy tych dowodów doprowadził do nieprawidłowego odtworzenia przebiegu wydarzeń z dnia wypadku.

Twierdzenia oskarżonego A. Z., że nie on zlecił pokrzywdzonemu A. A. wykonywanie pracy, podczas której doszło do wypadku, a na terenie budowy znajdowało się wymagane do zabezpieczenia robót wyposażenie, nawet wsparte częściowo zeznaniami J. B. i A. D., nie prezentują się przekonująco, zwłaszcza, że wywodowi Sądu skutkującemu uznaniem wiarygodności oskarżonego nie towarzyszy prawidłowa analiza zeznań pokrzywdzonego A. A., świadków V. A. i I. M., a także opinii biegłego z zakresu (...).

Podzielić należy argumentację skarżących, odnoszącą się do błędnego zakwestionowania przez Sąd depozycji tych świadków i biegłego w odniesieniu do polecenia skierowania pokrzywdzonego A. A. od wykonywanej pracy do pracy na wysokości i prawidłowego wyposażenia w środki ochrony indywidualnej i zbiorowej.

Dowolne jest ustalenie Sądu Okręgowego odnośnie zmiennych relacji pokrzywdzonego A. A. wskazującego różne osoby, która skierowały go do wykonywania pracy na wysokości, podczas gdy pokrzywdzony konsekwentnie wskazywał na osobę oskarżonego, który wydał mu polecenie pracy na wysokości. Z zeznań tego świadka, zarówno z postępowania przygotowawczego jak i z rozprawy głównej wynika, że pokrzywdzony (oraz grupa zbrojarzy w której pracował ) otrzymała od kierownika budowy – oskarżonego A. Z. polecenie udania się do pracy z brygadą J. J., a ta pracowała na wysokości. Wykonywanie konkretnych prac wskazywał J. J., który faktycznie wykonywał czynności brygadzisty, choć formalnie nie był na tym stanowisku zatrudniony. W tym zakresie nie sposób podzielić oceny Sądu, że w tej kwestii zeznania pokrzywdzonego są niespójne i wykluczają się nawzajem. W postępowaniu przygotowawczym pokrzywdzony w spontanicznej relacji wskazał A. Z. jako osobę, która poleciła mu pracować na wysokości, a J. J. jako osobę z którą ma pracować. Na początku zeznań na rozprawie głównej wskazał oskarżonego A. Z., jako tego, który kazał iść wszystkim zbrojarzom na górę.

Sąd nie dokonał ustaleń jak przebiegały prace na budowie, gdzie były trzy grupy pracowników, złożone z samych obcokrajowców. Pokrzywdzony A. A. pracował jako zbrojarz i dla niego faktycznym brygadzistą był pan R. i w dniu wypadku od rana pracował w tej grupie na parterze. Zeznań pokrzywdzonego z rozprawy „ Na początku o tym co mam robić mówił R. ” Sąd błędnie nie odniósł do tej sytuacji. Ojciec pokrzywdzonego V. A. przewodził grupą cieśli, którzy pracowali na wysokości ale wewnątrz budynku (nie potrzebowali zabezpieczeń w postaci szelek). Trzecią grupą, która pracowała na wysokości i której w ciągu dnia udzieliła wsparcia grupa zbrojarzy, w tym pokrzywdzony, przewodził J. J.. Dowolna jest ocena Sądu, że zeznania świadka A. A. zawierają niespójne czy wykluczające się twierdzenia w tej kwestii. Dodatkowo zeznania te znajdują oparcie w depozycjach V. A. – ojca pokrzywdzonego. Wprawdzie depozycje tego świadka ewoluowały, ale wyjaśnił on przekonująco motywy takiej postawy, wskazując, że w czasie hospitalizacji syna, był przez oskarżonego utrzymywany w przekonaniu, że nieskrępowana opieka medyczna w Polsce jest uzależniona od braku uchybień ze strony pracodawcy, że trzeba mówić, że był to wypadek niezawiniony. Gdy dowiedział się, że pozostaje to bez związku, zaczął zeznawać prawdę o okolicznościach zdarzenia.

Nadmienić przy tym należy, że sam fakt, że z relacji ojca pokrzywdzonego wynikało, że nie interweniował do kierownika budowy o wsparcie dla jego grupy, nie oznacza, że takiej interwencji w ogóle nie było, a w konsekwencji polecenia kierownika budowy.

Ustalenia Sądu, który odwołuje się do „zeznań większości świadków”, a także na „opinii biegłego”, że oskarżony dochował ciążących na nim obowiązków zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy są dowolne, nie pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k. Nie sposób podzielić ustaleń Sądu odnośnie wyposażenia pokrzywdzonego w środki ochrony indywidualnej i zbiorowej przy pracy na wysokości.

Sąd upatruje rozbieżności w twierdzeniach A. A. na temat dostępności szelek dla pracowników, wyrywając jego wypowiedzi z kontekstu. Pokrzywdzony zeznał, że został skierowany do wykonywania takich prac, ale nie otrzymał szelek, których nie wystarczało dla wszystkich pracowników tej budowy. Poza rozważaniami Sądu Okręgowego pozostało zeznanie pokrzywdzonego w części odnoszącej się do zapytań kierowanych przez niego i innych pracowników do kierownika odnośnie szelek i jego odpowiedzi, a także wyjaśnienia oskarżonego odnoszące się do tej kwestii. Z akt sprawy wynika, że A. A. został przeszkolony przed rozpoczęciem pracy (na co wskazują jego zeznania oraz dokumentacja). Ze szkolenia i doświadczenia z poprzedniej pracy miał wiedzę o obowiązku używania środków ochrony indywidualnej i zbiorowej, na co wskazują jego zeznania. Sąd pomija, że z zeznań pokrzywdzonego wynika także, że upominał się o szelki jak i o rozstawienie rusztowania, które pozwoliłoby na wykonywanie prac w sposób bezpieczny. W przypadku szelek od kierownika budowy otrzymał informację, że otrzyma je za kilka dni jak przyjdą ”… Pytaliśmy się A. o te szelki, bo nam pan z BHP powiedział, że powyżej wysokości półtora metra musimy mieć szelki. A. nam odpowiedział, że jutro albo pojutrze szelki przyjdą i wtedy nam da. Wtedy na budowie pracowało około 15 chłopaków i oprócz tych dwóch chłopaków wszyscy byli bez szelek” (k. 140). Natomiast w sprawie rusztowania otrzymał informację od faktycznie wykonującego pracę brygadzisty (nie był na tym stanowisku zatrudniony), że nie ma wystarczającej ilości rusztowania, a poza tym prace przebiegają tak szybko, że nie ma czasu na rozstawianie „ Mówiłem do brygadzisty, że jeżeli nie dostałem szelek to może rozstawiłbym rusztowanie. On powiedział, że nie ma rusztowania aż tyle żeby postawić je na całym budynku, a poza tym to zajęłoby dużo czasu, a nie ma na to czasu bo za dwa-trzy dni musiał być wylany beton więc pracowaliśmy bez szelek. To rusztowanie powodowałoby, że ja nie musiałbym bezpośrednio stawać na kantówkę tylko z rusztowania mógłbym robić tę pracę…” (k.140). Sąd w sposób nieuprawniony wskazuje na rozbieżności twierdzeń pokrzywdzonego oraz świadków V. A. i M. I. odnośnie tego, że na terenie budowy nie było środków niezbędnych do zabezpieczenia pracy na wysokości, w sytuacji gdy zeznają oni spójnie, że były dwie sztuki szelek stale używane przez grupę J. J. i jedna niesprawna w magazynie - z pozostałym materiałem dowodowym. Jednocześnie przyjmuje za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, że na terenie budowy znajdowało się wymagane do zabezpieczenia robót wyposażenie i J. B. z których wynika, że dwie osoby miały szelki i one wykonywały prace tożsame w stosunku do tej, którą wykonywał pokrzywdzony.

Sąd całkowicie pomija wnioski opinii biegłego dotyczące tezy postanowienia, skupiając się na okolicznościach, które pozostają poza kompetencjami biegłego. Rolą Sądu, a nie biegłego jest ustalenie czy na podstawie akt sprawy da się jednoznacznie stwierdzić, kto dokładnie nakazał poszkodowanemu wykonanie tej konkretnej czynności, czy to oskarżony kazał pracować bez szelek. Poza obszarem rozważań Sądu pozostaje opinia biegłego zawierającą twierdzące odpowiedzi na pytania w zakresie zaniedbań bezpieczeństwa i higieny pracy, które doprowadziły do wypadku w dniu 12 lutego 2019r., w wyniku którego obrażeń ciała doznał A. A. oraz jakie zasady bezpieczeństwa (przepisy) zostały naruszone i na kim ciążył obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa w w/w zakresie (k. 191 i nast. opinii), a także, że biegły na rozprawie w dniu 28.01.2021r. podtrzymał opinię pisemną i wnioski w niej zawarte (k. 319). Sąd pominął wyniki tej opinii w której biegły wskazał szereg zaniedbań w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy. Sąd nie odniósł się do opinii z której wynika, że oskarżony A. Z. jako kierownik budowy był odpowiedzialny za stan BHP na terenie budowy i powinien nie dopuścić do pracy pracowników w miejscu gdzie pracowali na wysokości bez odpowiedniego zabezpieczenia, zarówno barierek ochronnych jak i szelek zabezpieczających. Pomimo, że pracodawca (A. S. firma – (...) i Budownictwo Spółka z o.o.) zgodnie z Kodeksem pracy ma obowiązek wyposażenia pracownika w środki ochrony indywidualnej, to nadzór nad pracami pełni Kierownik budowy (nie było osoby zatrudnionej na stanowisku brygadzisty). Oskarżony, zezwalając pracownikom na pracę na wysokości ok. 6 metrów bez zabezpieczenia, przyczynił się do zaistniałego zdarzenia, a co za tym idzie naraził ich na bezpośrednie zagrożenie życia i zdrowia. Tymczasem Sąd pominął te zasadnicze treści opinii, nie ustosunkowując się do nich, a w konsekwencji ustalenia Sądu Okręgowego o braku związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy zaniechaniem oskarżonego, a wypadkiem (brakiem odpowiedniego nadzoru i zabezpieczeń miejsca, w którym do wypadku doszło) są dowolne. Tym samym uzasadnienie Sądu Okręgowego nie czyni zadość wymogom wynikającym z treści art. 424 § 1 k.p.k. Wywodowi Sądu, który odwołuje się do „zeznań większości świadków”, a także na „opinii biegłego”, że oskarżony dochował ciążących na nim obowiązków zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy nie towarzyszy prawidłowa i kompleksowa ich ocena, pozostająca pod ochroną art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k.

Nadmienić należy, że kwestionując wiarygodność zasadniczej części zeznań A. A. Sąd wysnuł dowolne wnioski z depozycji pokrzywdzonego odnośnie jego doświadczenia z pracy na budowie. Sąd nie dostrzegł, czego nikt nie kwestionował i zeznawał o tym A. A., że w dniu wypadku pracował pierwszy dzień na tej budowie (m.in. k. 139v in fine), natomiast z tych samych zeznań świadka A. A. wynika też, że „”..wiedziałem jak wykonywać pracę, którą robiłem na tej budowie, bo posiadałem wiedzę praktyczną, dlatego, że wcześniej półtora roku wykonywałem taką pracę..” (k. 140v).

Odnosząc się do twierdzenia Sądu, że kłamliwa relacja pokrzywdzonego na temat okoliczności zdarzenia jest obliczona na uzyskanie odszkodowania w sytuacji przypisania pracodawcy odpowiedzialności za wypadek, wskazać należy, że pokrzywdzony pozostawał legalnie zatrudniony, a jego pracodawcą nie był oskarżony.

Wnioski obu apelacji:

o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy sadowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☒zasadne

☐ częściowo zasadny

☐niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia uchybień podniesionych w obu apelacjach wniesionych na niekorzyść oskarżonego oraz treści art. 454 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 2 k.p.k. wydaniu orzeczenia reformatoryjnego stała na przeszkodzie reguła ne peius.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Powody uchylenia wyroku są tożsame z tymi dla których zarzuty apelacyjne zostały uznane za zasadne w części 3 uzasadnienia.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy przeprowadzi postępowanie na zasadach ogólnych. Sąd oceni zakres dowodów, które wymagają bezpośredniego przeprowadzenia, oraz tych, które mogą zostać ujawnione (art. 442 § 2 k.p.k.).

Weryfikacji twierdzeń powyższych dwóch źródeł dowodowych należy dokonać w sposób kompleksowy i ocenić w zgodzie z normą art. 7 k.p.k.

Sąd rozważy prawidłowość kwalifikacji prawnej przyjętej w skardze oskarżyciela, mając na uwadze § 2 czynu z art. 156 k.k.

W razie potrzeby należy sporządzić uzasadnienie orzeczenia zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

Rafał Kaniok Marzanna A. Piekarska-Drążek Anna Nowakowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok uniewinniający

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok uniewinniający

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒w całości

☐w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana