Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Iwona Szybka

Sędziowie: SA Jolanta Wolska (spr.)

SA Anna Rodak

Protokolant: sekretarz sądowy Aleksandra Białecka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 czerwca 2021 r. w Ł.

sprawy K. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

o składki

na skutek apelacji K. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 15 września 2020 r. sygn. akt VI U 1125/19

1.  oddala apelację.

2.  zasądza od K. K. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. kwotę 240 zł. (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

Sygn. ak:t III AUa 1962/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 czerwca 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. Inspektorat w G. stwierdził, że K. K. jest dłużnikiem z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Solidarnościowy Fundusz (...) oraz FGŚP na kwotę 920,55 zł, w tym: na ubezpieczenia społeczne w ramach zakresów numerów deklaracji 01-39 za okres od marca 2019 r. do kwietnia 2019 r. w kwocie 715,08 zł, na ubezpieczenie zdrowotne w ramach zakresów numerów deklaracji 01-39 za okres od marca 2019 r. do kwietnia 2019 r. w kwocie 175,52 zł wraz z należnymi odsetkami w kwocie 8,00 zł, na Fundusz Pracy i Solidarnościowy Fundusz (...) w ramach zakresów numerów deklaracji 01-39 za okres od marca 2019 r. do kwietnia 2019 r. w kwocie 29,95 zł. Należności składkowe objęte zaskarżoną decyzją dotyczą składek od zatrudnionych pracowników.

K. K. złożyła odwołanie od powyższej decyzji, zarzucając:

- oparcie na błędnym założeniu, że w spornym okresie podlegała ustawodawstwu polskiemu, a w konsekwencji uznanie, że z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej podlega ona ubezpieczeniom społecznym na terenie Polski,

- naruszenie art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. US. L. 2004.166.1 ze zm.), poprzez jego niezastosowanie, co w przypadku uprawomocnienia się zaskarżonej decyzji skutkować będzie złamaniem zasady wykluczającej odprowadzanie składek i objęcie zabezpieczeniem społecznym w kilku państwach jednocześnie,

- naruszenie art. 13 ust. 3 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie tym samym, że w rozpoznawanej sprawie są podstawy do objęcia odwołującej ustawodawstwem polskim w spornym okresie,

- naruszenie art. 58 § 1 i 2 kodeksu cywilnego, poprzez wykreowanie stanu faktycznego niezgodnego z ustawą, tj. objęcie wnioskodawczyni zabezpieczeniem społecznym w dwóch różnych Państwach Członkowskim w tym samym okresie,

- naruszenie pkt 4 Decyzji nr (...) z dnia 12 czerwca 2009 r. w sprawie ustanowienia procedury dialogu i koncyliacji w zakresie ważności dokumentów, określenia ustawodawstwa właściwego oraz udzielenia świadczeń na mocy rozporządzenia nr 883/2004, poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji brak zawieszenia postępowania z uwagi na brak prawomocnego wyłączenia wnioskodawczyni z ubezpieczeń na terenie Niemiec,

- naruszenie art. 6 ust. 1b Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, poprzez jego nieuzasadnione zastosowanie w niniejszej sprawie.

W związku z powyższym, odwołująca się wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji, poprzez stwierdzenie, że w okresie od marca 2019 r. do kwietnia 2019 r. nie podlegała ustawodawstwu polskiemu, ewentualnie podlegała ustawodawstwu niemieckiemu.

W uzasadnieniu wskazała, że pismem z dnia 21 czerwca 2019 r. (...) oddział organu rentowego poinformował o ustaleniu dla niej w okresie od 1 kwietnia 2018 r. do 31 marca 2020 r. ustawodawstwa niemieckiego. Dlatego nie podlega ustawodawstwu polskiemu, a wydana decyzja jest bezpodstawna.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, że istotne znaczenie w sprawie ma fakt, że od 1 października 2018 r. składane przez odwołującą się dokumenty rozliczeniowe obejmują wyłącznie należne składki za zatrudnionych pracowników, w stosunku do których płatnikiem składek jest skarżąca. Podkreślił, że od stycznia 2018 r. zmianie uległ sposób dokonywania wpłat i ich rozliczania. Na koncie odwołującej się, z uwagi na nieopłacone należności za okres od lutego 2013 r. do grudnia 2015 r., wpłaty dokonywane od listopada 2018 r. na indywidualny numer rachunku składkowego, zostały rozliczone na najstarsze zaległości, tj. za okres od lutego 2013 r. Stąd na koncie powstały zaległości również za okres od października 2018 r. (w tym za okres sporny za marzec i kwiecień 2019 r.), w stosunku do których organ rentowy wszczął postępowania przedegzekucyjne i egzekucyjne.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 września 2020 r. Sąd Okręgowy w Płocku oddalił odwołanie (pkt 1) oraz zasądził od K. K. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P. kwotę 270 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Rozstrzygnięcie Sądu I instancji zapadło w następującym stanie faktycznym:

K. K., jako płatnik składek, zgłosiła prowadzenie działalności gospodarczej - Sklepu (...) w okresach od 1 stycznia 1999 r. do 31 grudnia 2001 r., od 1 grudnia 2009 r. do 31 grudnia 2011 r. oraz od 1 listopada 2012 r. do 31 grudnia 2015 r., następnie od 1 października 2018 r.

Odwołująca się podlegała obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu w okresach od 1 grudnia 2009 r. do 31 grudnia 2011 r. oraz od 1 lutego 2013 r. do 31 grudnia 2015 r.

W okresach od stycznia 1999 r. do grudnia 2001 r., od listopada 2012r. do stycznia 2013 r. oraz od października 2018 r. do maja 2019 r. K. K. wykazywała również w dokumentach rozliczeniowych należne składki za zatrudnionych pracowników.

W dniu 23 kwietnia 2015 r. organ rentowy wydał decyzję, znak sprawy: (...)- (...), (...) - (...)241, w której ustalił okres podlegania odwołującej się obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym od 1 lutego 2013 r. do 31 grudnia 2015 r. Organ podkreślił w decyzji, że w stosunku do ubezpieczonej od dnia 1 lutego 2013 r. ma zastosowanie polskie ustawodawstwo w zakresie ubezpieczeń społecznych.

Od powyższej decyzji K. K. wniosła odwołanie do Sądu Okręgowego w Płocku, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. W dniu 16 maja 2016 r. Sąd wydał wyrok w sprawie sygn. akt VI U 646/15, oddalający odwołanie od wydanej przez organ rentowy decyzji.

Na podstawie ww. wyroku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. z urzędu sporządził dokumenty rozliczeniowe za okres od lutego 2013 r. do grudnia 2015 r., w efekcie czego wydał decyzję wymiarową z dnia 31 sierpnia 2016 r., od której odwołanie wniosła ubezpieczona. W dniu 6 lutego 2017 r. Sąd Okręgowy w Płocku wydał wyrok w sprawie sygn. akt VI U 1053/16, oddalający odwołanie od wydanej przez organ rentowy decyzji.

W okresie od 1 kwietnia 2018 r. do 31 marca 2019 r. oraz w okresie od 1 kwietnia 2019 r. do 31 marca 2020 r. K. K. tymczasowo podlegała ustawodawstwu niemieckiemu.

K. K. od listopada 2018 r. do dnia 5 czerwca 2019 r. dokonała wpłat w wysokości: 19.11.2018 r. - 207,41 zł; 19.12.2018 r. - 207,41 zł; 16.01.2019 r. - 1 101,35 zł; 19.02.2019 r. - 1.181,09 zł; 04.03.2019 r.- 1.181,09 zł; 20.03.2019 r.-1.181,09 zł, 25.04.2019 r. - 474,18 zł; 22.05.2019 r. - 446,43 zł; 05.06.2019 r.- 446,43 zł.

Razem K. K. wpłaciła we wskazanym okresie 6.426,48 zł.

Zawiadomieniem z dnia 24 maja 2019 r. organ rentowy poinformował odwołującą się o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie określenia wysokości należności z tytułu nieopłacenia składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne ora Fundusz Pracy, Solidarnościowy Fundusz (...) i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od marca 2019 r. do kwietnia 2019 r.:

z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne w ramach zakresów numerów deklaracji 01-39 za okres od marca 2013 r. do kwietnia 2019 r. w kwocie: 715,08 zł,

z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne w ramach zakresów numerów deklaracji 01-39 za okres od marca 2013 r. do kwietnia 2019 r. w kwocie: 175,52 zł,

z tytułu składek na Fundusz Pracy i Solidarnościowy Fundusz (...), FGSP w ramach zakresów numerów deklaracji 01-39 w okresie od marca 2013 r. do kwietnia 2019 r. w kwocie: 29,95 zł.

Jednocześnie na podstawie art. 50 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego wezwał płatnika w charakterze strony do złożenia w terminie 7 dni pisemnych wyjaśnień w sprawie przyczyn nieopłacenia składek, pod rygorem wydania decyzji w sprawie określenia wysokości należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy na podstawie dotychczas zgromadzonych dowodów.

W dniu 14 czerwca 2019 r. organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję w sprawie, znak: 280100/71/2019-RKS.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach rentowych, aktach załączonych spraw sygn. akt VI U 646/15 i VI U 1053/16 oraz aktach niniejszej sprawy, jak również w oparciu o opinię biegłej z zakresu rachunkowości i księgowości, którą Sąd uznał, za rzetelną i sporządzoną prawidłowo pod względem rachunkowym.

Biegła z zakresu rachunkowości i księgowości zwróciła uwagę, że począwszy od 1 stycznia 2018 r., zmianie uległ sposób dokonywania przez płatników składek należnych wpłat i ich rozliczania, wszystkie składki są opłacane jednym przelewem. Powyższe zmiany zostały wprowadzone rozporządzeniem z dnia 21 września 2017 r., w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania w sprawach rozliczania składek, do których poboru jest zobowiązany Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Mają one związek z nowelizacją ustawy systemowej, na mocy której od 1 stycznia 2018 r. płatnicy są zobowiązani opłacać składki jedną wpłatą na indywidualne konta składkowe przydzielone przez ZUS. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że przed wejściem w życie rozporządzenia z dnia 21 września 2017 r. płatnik, nawet jeżeli miał zadłużenie z tytułu nieopłacenia w terminie należnych składek na jeden z czterech rachunków ZUS (ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, FP i FGŚP, (...)), dokonane przez niego wpłaty mogły zostać zaliczone na poczet bieżących składek, a nie na zaległe należności. W tym celu płatnik używał kodu literowego S, a organ rentowy nie mógł z takiej wpłaty pokryć przeterminowanych należności składkowych, co znajdowało potwierdzenie w orzecznictwie sądowym. Natomiast od 1 stycznia 2018 r. płatnik składek nie ma już wpływu na okres należności składkowych, który pokrywa dokonana przez niego wpłata. W sytuacji, gdy na koncie płatnika figuruje zaległość, wpłata z tytułu składek jest z urzędu zaliczona najpierw na pokrycie najstarszych należności (§ 12 rozporządzenia z dnia 21 września 2017 r.). Wpłaty bieżące, co do zasady, są regulowane dopiero po spłacie całego zadłużenia. Wpłaty w części przypadającej na poszczególne fundusze podlegają zaliczeniu na należności z tego tytułu, począwszy od należności o najwcześniejszym terminie płatności (tj. w pierwszej kolejności jest pokrywane najstarsze zadłużenie danego funduszu). Ewentualne nadpłaty składek na dany fundusz są zaliczane na poczet należności na pozostałe fundusze (§ 14 rozporządzenia z dnia 2 września 2017 r.). W odniesieniu do powyższego, na mocy rozporządzenia z dnia 21 września 2017 r., organ rentowy rozliczył wpłaty dokonywane przez K. K. od listopada 2018 r. na indywidualny numer rachunku składkowego na najstarsze zaległości, tj. za okres od lutego 2013 r. Skutkiem czego na koncie płatnika składki za okres od października 2018 r., w tym również za okres sporny marzec 2019 r. – kwiecień 2019 r., pozostały nadal nieopłacone.

Biegła wskazała, że zgodnie z indywidualnym raportem rozliczenia należności dla Sklepu (...), sporządzonego przez organ rentowy, składki za okres od października 2018 r. do lutego 2019 r. zostały wyegzekwowane, nadal nieopłacone pozostały składki dotyczące pracowników za okres od marca 2019 r. do kwietnia 2019 r. zgodnie z decyzją organu rentowego wydaną w dniu 14 czerwca 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. Inspektorat w G. prawidło wyliczył wysokość zadłużenia pozwanej w kwocie 920,55 zł na dzień wydania decyzji, tj. na dzień 14 czerwca 2019 r.

W konsekwencji powyższych ustaleń i wniosków Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie jest nieuzasadnione.

Sąd przytoczył treść art. 46 ust. 1, art. 47 ust. 4, 4a i 4b, art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych z 13 października 1998 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 300 z późn. zm.) i wskazał, że w sprawie poza sporem pozostawał fakt prowadzenia przez ubezpieczoną działalności gospodarczej w okresie od marca 2019 r. do kwietnia 2019 r.

Zdaniem Sądu, w świetle obowiązujących przepisów i przeprowadzonego postępowania dowodowego, nie ulega wątpliwości, że organ rentowy właściwie ustalił, iż K. K. jest dłużnikiem z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Solidarnościowy Fundusz (...) i FGŚP na kwotę 920,55 zł, w tym: na ubezpieczenia społeczne w ramach zakresów numerów deklaracji 01-39 za okres od marca 2019 r. do kwietnia 2019 r. w kwocie 715,08 zł, na ubezpieczenie zdrowotne w ramach zakresów numerów deklaracji 01-39 za okres od marca 2019 r. do kwietnia 2019 r. w kwocie 175,52 zł wraz z należnymi odsetkami w kwocie 8,00 zł, na Fundusz Pracy i Solidarnościowy Fundusz (...) w ramach zakresów numerów deklaracji 01-39 za okres od marca 2019 r. do kwietnia 2019 r. w kwocie 29,95 zł.

Jak wskazane zostało przez biegłą z zakresu rachunkowości i księgowości, z indywidualnego raportu rozliczenia należności dla Sklepu (...), sporządzonego przez organ rentowy wynika, że składki za okres od października 2018 r. do lutego 2019 r. zostały wyegzekwowane, jednak nadal nieopłacone pozostały składki dotyczące pracowników za okres od marca 2019 r. do kwietnia 2019 r.

Aktualnie obowiązujące (od 1 stycznia 2018 r.) rozporządzenie Rady Ministrów z 21 września 2017 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania w sprawach rozliczania składek, do których poboru jest zobowiązany Zakład Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1831) - wydane na podstawie art. 49 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - przewiduje zaliczenie dokonywanych wpłat na ubezpieczenia społeczne i na ubezpieczenie zdrowotne na poczet należności o najwcześniejszym terminie płatności. I tak, w § 12 ust. 2 powyższego rozporządzenia wskazano, że kwota wpłaty w części przypadającej na ubezpieczenia społeczne podlega zaliczeniu na fundusz emerytalny i otwarte fundusze emerytalne, fundusz rentowy, fundusz chorobowy oraz fundusz wypadkowy, począwszy od należności o najwcześniejszym terminie płatności. Analogicznie w § 12 ust. 4 powyższego rozporządzenia przewidziano, że kwota wpłaty w części przypadającej na ubezpieczenie zdrowotne podlega zaliczeniu na należności z tego tytułu, począwszy od należności o najwcześniejszym terminie płatności.

Odnosząc się do podniesionej w odwołaniu problematyki koordynacji z zakresu zabezpieczenia społecznego, Sąd Okręgowy wskazał, że nie neguje tego, że odwołująca się w spornym okresie podlegała tymczasowo ustawodawstwu niemieckiemu, co potwierdził organ rentowy, lecz nie ma to wpływu na opłacanie składek dotyczących zatrudnionych pracowników. W stosunku do pracowników odwołującej się nie wydano zaświadczeń o podleganiu ustawodawstwu kraju Unii Europejskiej innego niż Polska w trybie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady WE Nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Zaskarżona decyzja została zatem wydana prawidłowo i nie ma podstaw do uwzględnienia odwołania ubezpieczonej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie. Na podstawie art. 98 k.p.c. Sąd zasądził od odwołującej na rzecz organu rentowego kwotę 270 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Koszty zastępstwa procesowego zostały ustalone zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 z późn. zm.).

W apelacji K. K. zaskarżyła ten wyrok w całości, zarzucając:

- naruszenie art. 11 ust. 1 rozporządzenia PE i Rady WE nr (...) z 29 kwietnia 2004 r. poprzez jego niezastosowanie;

- naruszenie art. 58 § 1 i 2 k.c., poprzez wykreowanie stanu faktycznego niezgodnego z ustawą, tj. objęcie wnioskodawczyni zabezpieczeniem społecznym w dwóch różnych państwach członkowskich w tym samym okresie;

- brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego;

- pominięcie okoliczności, że wnioskodawczyni według stanu na chwilę obecną w spornym okresie, za który ZUS przeksięgował składki wstecz, podlega ubezpieczeniom społecznym na terenie Słowacji, co wynika z braku prawomocnego wyłączenia jej z ubezpieczenia społecznego na terenie Słowacji.

Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania oraz zasadzenie kosztów postępowania za I i II instancję, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie może odnieść skutku.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie, przedstawiając logiczną argumentację prawną. Ustalenia Sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w niniejszej sprawie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 r. II UKN 61/97 opubl. OSNAPiUS 1998/3/104; wyrok Sądu Najwyższego z 8 października 1998 r. II CKN 923/97 opubl. OSNC 1999/3/60; wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 1999 r.).

Apelująca w swym środku odwoławczym zasadniczo powieliła te argumenty, które podnosiła już w odwołaniu i do których Sąd Okręgowy odniósł się w pisemnych motywach wyroku.

Wbrew twierdzeniom prezentowanym przez skarżącą w toku niniejszego procesu, obowiązujące od 1 stycznia 2018 r. rozporządzenie Rady Ministrów z 21 września 2017 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania w sprawach rozliczania składek, do których poboru jest zobowiązany Zakład Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1831) - wydane na podstawie art. 49 ust. 1 pkt 1a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych - przewiduje zaliczenie dokonywanych wpłat na ubezpieczenia społeczne i na ubezpieczenie zdrowotne na poczet należności o najwcześniejszym terminie płatności. W § 12 ust. 2 powyższego rozporządzenia wskazano, że kwota wpłaty w części przypadającej na ubezpieczenia społeczne podlega zaliczeniu na fundusz emerytalny i otwarte fundusze emerytalne, fundusz rentowy, fundusz chorobowy oraz fundusz wypadkowy, począwszy od należności o najwcześniejszym terminie płatności. Natomiast w § 12 ust. 4 powyższego rozporządzenia przewidziano, że kwota wpłaty w części przypadającej na ubezpieczenie zdrowotne podlega zaliczeniu na należności z tego tytułu, począwszy od należności o najwcześniejszym terminie płatności.

Powyższe oznacza, że w przypadku istnienia na koncie płatnika zaległości, wpłata z tytułu składek jest z urzędu zaliczona najpierw na pokrycie najstarszych należności (§ 12 rozporządzenia z dnia 21 września 2017 r.). Wpłaty w części przypadającej na poszczególne fundusze podlegają zaliczeniu na należności z tego tytułu, począwszy od należności o najwcześniejszym terminie płatności (tj. w pierwszej kolejności jest pokrywane najstarsze zadłużenie danego funduszu). Ewentualne nadpłaty składek na dany fundusz są zaliczane na poczet należności na pozostałe fundusze (§ 14 rozporządzenia z dnia 2 września 2017 r.). Wpłaty bieżące, co do zasady, są regulowane dopiero po spłacie całego zadłużenia, zaś płatnik składek nie ma już wpływu na okres należności składkowych, który pokrywa dokonana przez niego wpłata.

W niniejszej sprawie bezspornym było, że K. K. ma zaległości z tytułu nieopłaconych składek za okres od lutego 2013 r. do grudnia 2015 r. Zgodnie zatem z ww. regulacjami rozporządzenia Rady Ministrów z 21 września 2017 r., organ rentowy miał podstawy do zaliczenia wpłat dokonywanych przez płatnika składek tytułem składek za okres od grudnia 2017 r. do października 2018 r. na poczet wcześniejszych należności z tytułu składek. Skutkiem zaś zaliczenia dokonanych wpłat na poczet wcześniejszych należności, było powstanie zadłużenia w opłacie składek za sporny okres od marca do kwietnia 2019 r.

Słusznie również Sąd pierwszej instancji przyjął, że fakt, iż odwołująca się w spornym okresie podlegała tymczasowo ustawodawstwu niemieckiemu, nie ma wpływu na opłacanie składek dotyczących zatrudnionych pracowników. W stosunku do pracowników odwołującej się nie wydano zaświadczeń o podleganiu ustawodawstwu kraju Unii Europejskiej innego niż Polska w trybie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady WE Nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Z tych samych względów również fakt, że w okresie od marca 2019 r. do kwietnia 2019 r. – jak podnosi apelująca – podlegała ona ubezpieczeniom społecznym na Słowacji nie ma znaczenia w niniejszej sprawie.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o jej oddaleniu. O kosztach zastępstwa procesowego w II instancji Sąd orzekł na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2 i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. poz. 1804 z późn. zm.).