Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2021 roku

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Katarzyna Sałaj – Alechno

Protokolant: Sara Ferenc

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2021 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółka akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko A. S.

o zapłatę

I.  uchyla nakaz zapłaty wydany przez Sąd Okręgowy Warszawa- Praga w Warszawie w postępowaniu nakazowym w dniu 12 lipca 2018r. w sprawie sygn. II Nc 192/18;

II.  zasądza od pozwanego A. S. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę

485 208,33 zł (czterysta osiemdziesiąt pięć tysięcy dwieście osiem złotych trzydzieści trzy grosze) z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, od kwoty 231 558,77 zł od dnia 6 stycznia 2018r. do dnia zapłaty ;

III.  zasądza od pozwanego A. S. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 16 882 ( szesnaście tysięcy osiemset osiemdziesiąt dwa ) złote tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. II C 1315/19

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 2 lutego 2018 roku (data nadania w urzędzie pocztowym) (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. złożyła przeciwko A. S. pozew o zapłatę kwoty 485 208,33 zł, w tym kapitału w kwocie 231 558,77 zł, odsetek umownych liczonych od dnia 14 lipca 2013 roku do 5 stycznia 2018 roku w kwocie 253 604,56 zł oraz opłaty bankowej 45,00 zł. Powód wskazał, że w dniu 26 czerwca 2008 roku zawarł z pozwanym umowę kredytu, lecz pozwany, mimo zawieranych kolejnych ugód, nie regulował poszczególnych rat. Powód załączył wyciąg z ksiąg bankowych, wnosząc jednocześnie o wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym.

W dniu 12 lipca 2018 roku (k. 27) został wydany przez Sąd nakaz zapłaty w postpowaniu nakazowym.

Pismem z dnia 22 sierpnia 2018 roku (k. 45-48) pozwany złożył zarzuty od nakazu zapłaty, podnosząc bezzasadność roszczenia co do zasady oraz co do wysokości. A. S. podniósł także zarzut przedawnienia roszczenia.

W piśmie z dnia 12 października 2019 roku (k. 164) powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz wniósł o zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W piśmie z dnia 20 stycznia 2020 roku (k. 241) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany wskazał na brak udowodnienia roszczenia oraz na jego bezpodstawność zarówno co do zasady oraz co do wysokości. Z ostrożności procesowej poniósł również zarzut przedawnienia roszczenia. Pozwany powołał się na zarzut naruszenia prawa podmiotowego wskazując, że odmowa restrukturyzacji zadłużenia w sytuacji ciężkiej choroby pozwanego jest sprzecza z zasadami współżycia społecznego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 czerwca 2008 roku A. S. zawarł z (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę kredytu gotówkowego (...) nr (...) na kwotę 400 000,00 zł na cele konsumpcyjne na okres do dnia 1 lipca 2014 roku ( dowód: umowa kredytu – k. 177-178). Wypłata kwoty kredytu nastąpiła jednorazowo w dniu zawarcia umowy przelewem na rachunek bankowy kredytobiorcy o numerze (...). Kredyt został oprocentowany w stosunku rocznym według zmiennej stopy procentowej, której wysokość jest równa sumie stawki referencyjnej i stałej marży banku (...) S.A. wynoszącej 2,80 %. Zgodnie z § 9 ust. 1 umowy kredytu spłata kredytu następowała poprzez potrącenie wymagalnych należności (...) S.A z wierzytelnościami pozwanego z tytułu środków pieniężnych na rachunku kredytobiorcy o numerze (...). Pozwany zobowiązał się do zapewnienia środków na wskazanym rachunku. We wskazanej umowie w § 16 strony ustaliły, że bank może wypowiedzieć umowę między innymi w przypadku wystąpienia zaległości w spłacie dwóch pełnych rat kredytu, za co najmniej dwa okresy płatności, zaś wypowiedzenie winno być poprzedzone wezwaniem do zapłaty zaległej należności w terminie 7 dni ( dowód: umowa k. 177). Termin wypowiedzenia umowy strony ustaliły na 30 dni.

W związku z zaległościami w płatnościach pismem z dnia 8 lipca 2009 roku powód wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia w wysokości 20 117,26 zł, tj. kwoty 14 519,12 zł z tytułu zaległych rat kredytu, kwoty 5 310, 33 zł z tytułu zaległych odsetek i opłat bankowych oraz kwoty 287,81 zł z tytułu odsetek za nieterminową spłatę, w terminie 7 dni od otrzymania zawiadomienia pod rygorem uznania, że brak wpłaty skutkować będzie wypowiedzeniem warunków spłaty umowy kredytu. Jednocześnie w wezwaniu tym zawarte zostało oświadczenie o wypowiedzeniu warunków spłaty kredytu z uwagi na zaległość w płatności (dowód: pismo z dnia 8 lipca 2009 roku k. 187). Pismo to pozwany odebrał w dniu 13 lipca 2009 roku ( dowód: potwierdzenie odbioru k. 188). Zaległości nie uregulował. Termin wypowiedzenia umowy upłynął w dniu 13 sierpnia 2009r.

W dniu 19 sierpnia 2009 roku strony zawarły umowę ugody, w której pozwany zobowiązał się do spłaty zadłużenia wynikającego z umowy kredytu gotówkowego do czerwca 2012 roku w ratach na zasadach wskazanych w § 4 ( dowód : umowa ugody k. 179). Wskazana ugoda nie stanowiła odnowienia w rozumieniu art. 506 § 1 kc ( dowód: §10 ugody). Jednocześnie w § 3 A. S. uznał w całości zadłużenie z tytułu umowy kredytu gotówkowego z dnia 26 czerwca 2008 roku, tj. w zakresie należności głównej w wysokości 360 541,24 zł, odsetek naliczonych do dnia 9 sierpnia 2009 roku w wysokości 8 358,39 zł i dalszych należności odsetkowych ( dowód : § 2 ust. 3 umowy ugody k. 179). W związku z zawarciem niniejszej ugody od dnia jej zawarcia obowiązywało oprocentowanie według stałej stopy procentowej wynoszącej 7% w stosunku rocznym. Strony ustaliły, że bank może odstąpić od ugody z przyczyn wskazanych w ugodzie ze skutkiem natychmiastowym co powoduje postawienie całości zadłużenia w stan natychmiastowej wykonalności. Kwoty niespłaconych w całości lub w części rat w terminach określonych w ugodzie stawały się następnego dnia po upływie tych terminów zobowiązaniem przeterminowanym, od którego za każdy dzień opóźnienia w spłacie od umownego terminu do dnia poprzedzającego spłatę (...) naliczało odsetki według stopy procentowej określanej w § 2 ust. 3 ugody.

Pismem z dnia 1 lutego 2010 roku (dowód: wezwanie do zapłat k. 189) powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty zadłużenia w wysokości 21 408,98 zł w terminie 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia warunków spłaty umowy kredytu i postawienie całego zobowiązania w stan natychmiastowej wykonalności. Jednocześnie w wezwaniu zawarto oświadczenie o wypowiedzeniu umowy w nr (...) w zakresie warunków spłaty z 30 -dniowym terminem wypowiedzenia.

Następnie w dniu 16 marca 2010 roku strony zawarły aneks do umowy ugody na mocy którego uległ zmianie sposób płatności poszczególnych rat (dowód : aneks do umowy nr (...) k. 180).

W dniu 11 czerwca 2010 roku strony zawarły kolejny aneks do umowy, w którym A. S. uznał w całości zadłużenie wynikające z umowy kredytowej z dnia 26 czerwca 2008 roku, które na dzień 10 czerwca 2010 roku wynosiło 339 581,24 zł z tytułu należności głównej , 44 ,59 zł z tytułu kosztów, 29 712,47 zł z tytułu odsetek naliczonych do dnia 9 czerwca 2010 roku oraz dalsze odsetki liczone od dnia 10 czerwca 2010 roku do dnia zapłaty obliczone od aktualnej kwoty należności głównej według stałej stopy procentowej wynoszącej 7 % w stosunku rocznym ( dowód: aneks do umowy nr (...) k. 180 verte). We wskazanym aneksie po raz kolejny zmieniono warunki spłaty poszczególnych rat kredytu.

W dniu 19 lipca 2013 roku strony zawarły umowę ugody nr (...), której przedmiotem było określenie nowych warunków spłaty zadłużenia z tytułu umowy kredytu. Strony określiły wysokość zadłużenia, które na dzień zawarcia umowy ugody wynosiło 258 558,83 zł tytułem kapitału oraz 166 399,43 zł tytułem odsetek. Jednocześnie pozwany oświadczył, że uznaje w całości powyższe zadłużenie wobec banku i zobowiązuje się spłacić je na warunkach określonych w niniejszej ugodzie ( dowód: § 1 pkt 5 umowy ugody – k. 181 -182). Strony postanowiły także, iż ugoda nie stanowi odnowienia długu w rozumieniu art. 506 k.c. ( dowód:§ 13 ugody – k. 182). Strony ustaliły, że bank może wypowiedzieć ugodę w przypadku niedotrzymania przez pozwanego warunków ugody, a w szczególności braku spłaty zadłużenia zgodnie z harmonogramem ( dowód:§ 8 ugody – k. 181 ). Termin wypowiedzenia ugody strony ustaliły na 30 dni. Po upływie terminu wypowiedzenia całość niespłaconego zadłużenia stawała się wymagalna. ( dowód:§ 8 ugody – k. 182 ).

Dnia 17 lutego 2015 roku pozwany zwrócił się do banku z wnioskiem o zawarcie umowy restrukturyzacyjnej ( dowód : pismo pozwanego z k. 191-192). W piśmie z dnia 2 kwietnia 2015 roku ( dowód :wezwanie k.193) bank wezwał powoda do zapłaty zaległości pod rygorem wypowiedzenia umowy ugody. Bank załączył do tego pisma dokument potwierdzający stan zadłużenia pozwanego ( dowód: potwierdzenie zadłużenia k. 194). Pismem z tego samego dnia powód udzielił pozwanemu informacji o negatywnym rozpatrzeniu wniosku o restrukturyzację zadłużenia ( dowód: odpowiedź banku k. 195). Bank wskazał, że kilkakrotnie zawierał z pozwanym umowy ugody zmieniające warunki spłaty kredytu na korzystniejsze dla pozwanego. Pismem z dnia 7 kwietnia 2015 roku pozwany złożył kolejny wniosek o zmianę zasad spłaty kredytu oraz o niezwłoczne zawieszenie wszelkich spłat dotyczących kredytu, pozwany powołał się na zły stan zdrowia ( dowód: wniosek pozwanego k. 196-197). Pismem z dnia 15 kwietnia 2015 roku (dowód: odpowiedź banku k. 198) bank poinformował pozwanego o podtrzymaniu swojego stanowiska co do odmowy restrukturyzacji zadłużeni oraz o konieczności dokonywania wpłat zgodnie z harmonogramem.

Pismem z dnia 27 kwietnia 2015 roku bank wypowiedział umowę ugody z 2013 roku z powodu niewywiązywania się z jej warunków w zakresie terminowości spłaty; termin wypowiedzenia wynosił 30 dni ( dowód: wypowiedzenie k. 200 i 201). Wypowiedzenia to zastało doręczone pozwanemu w dniu 4 maja 2015 roku ( dowód: potwierdzenie odbioru k. 202 verte).

Pismem z dnia 18 czerwca 2015 roku (dowód: pismo k. 203) powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 426 081,55 zł. Pismem z dnia 11 grudnia 2017 roku (dowód: pismo k. 205) powód wezwał po raz kolejny pozwanego do zapłaty kwoty 483 432,01 zł. Wezwanie to zostało doręczone pozwanemu dnia 27 grudnia 2017 roku (dowód: potwierdzenie odbioru k. 206).

Sąd, zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało uwzględnienie.

Na wstępie zauważyć należy, że zgodnie z art. 69 ust. 1 prawa bankowego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Pozwany w zarzutów od nakazu zapłaty poniósł zakwestionował roszczenia zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, nie precyzując przy tym konkretnie zarzutów. Bezsporne pozostaje w niniejszej sprawie zawarcie między stronami umowy kredytu gotówkowego (...) z dnia 26 czerwca 2008 roku oraz umów ugód z dnia 19 sierpnia 2009 roku wraz z dwoma aneksami i z dnia 19 lipca 2013 roku – określających nowe warunki spłaty zadłużenia. Dołączone do akt sprawy umowy ( podpisane przez pozwanego) oraz zestawienie operacji za okres 2009-2015 stanowią dostateczny dowód istnienia zobowiązania, warunków umowy, udostępnienie pozwanemu kwoty kredytu, sposobu zarachowania spłat dokonywanych przez pozwanego, naliczania oprocentowania oraz wysokości zobowiązania. Wyciąg z ksiąg bankowych nie jest aktualnie dokumentem urzędowym, lecz dokumentem prywatnym. Nie przesądza to jednak o braku jego mocy dowodowej. Jest on oceniany przez pryzmat zasady swobodnej oceny dowodów i podlega tym samym regułom prawidłowego rozumowania co inne dowody. Kluczowe znaczenie miały jednak umowa kredytu gotówkowego (...) oraz kolejne umowy ugody, w których pozwany uznawał swoje roszczenie i z których wynikał aktualny stan zadłużenia oraz harmonogram spłat. Tym samym powód wypełnił spoczywający na nim ciężar dowodu, a zatem to na pozwanym ciążył obowiązek udowodnienia faktów uzasadniających oddalenie powództwa, tzn. że pozwany spłacił należność z tytułu umowy kredytu w całości lub w części. A. S. – mimo kwestionowania wysokości zobowiązania – nie wskazał, iż uiścił więcej rat niż twierdził bank i by saldo zadłużenia było niższe. Nie przedstawił potwierdzenia dokonania przelewów, które dowodziłyby takiej okoliczności. Stosownie do art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu wywodzi skutki prawne. Opierając się na tej regule, doktryna i judykatura przyjmują zgodnie, że powód powinien udowodnić fakty, z których wywodzi dochodzone roszczenie, a pozwany - fakty uzasadniające jego zarzuty przeciwko roszczeniu powoda. Fakty tamujące lub niweczące roszczenie powinien udowodnić przeciwnik tej strony, która wystąpiła z roszczeniem, a więc w zasadzie pozwany. Przez fakty, o których mowa w art. 6 kc, należy rozumieć okoliczności faktyczne istotne z punktu widzenia danego przepisu prawa materialnego, z którego strona wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. W rozpoznawanej sprawie powodowy bank domagał się realizacji roszczeń z umowy kredytu bankowego zawartej z pozwanym, a więc rodzaj obowiązków i świadczeń stron tej umowy determinowała rozkład ciężaru dowodu w procesu o jej wykonanie. Tym samym strona dochodząca zwrotu udzielonego kredytu wraz z odsetkami ma obowiązek udowodnienia, że doszło do zawarcia umowy kredytu i że zostało wykonane zobowiązanie oddania do dyspozycji kredytobiorcy umówionej kwoty środków pieniężnych – co zostało uczynione. To na pozwanym, jako stronie zaprzeczającej istnieniu i wysokości zobowiązania z tytułu kredytu spoczywał ciężar udowodnienia, że wywiązał się ze swoich obowiązków umownych i terminowo regulował raty kredytu. To pozwany wywodzi bowiem skutki prawne z częściowego lub całościowego zwrotu kredytu w postaci wygaśnięcia zobowiązania w odpowiednim zakresie, a więc to pozwanego obciąża ciężar wykazania tego faktu. Dowodem na tą okoliczność nie mógł być wnioskowany dowód z przesłuchania pozwanego, gdyż saldo wzajemnych rozliczeń stron umowy kredytu bankowego i treść tej umowy wykazane winno być przy pomocy dowodów z dokumentów, zapisów dokumentacji księgowej czy opinii biegłego do spraw rachunkowości. Wymaga też podkreślenia, że strona powodowa wyjaśniła sposób wyliczenia kwoty zadłużenia, żądanej w pozwie, przedstawiając historię rachunku bankowego pozwanego obrazujące w szczególny sposób poszczególne operacje księgowe i sposób wyliczenia zadłużenia, a tym samym sposobu liczenia odsetek oraz wyciąg z ksiąg bankowych stwierdzający istnienie i wysokość zadłużenia. Są to dowody wystarczające do stwierdzenia istnienia, wysokości i wymagalności zadłużenia, zobowiązujące pozwanego do inicjatywy dowodowej i ewentualnego podważenia prawidłowości i rzetelności wyliczeń dokonanych przez powoda w zakresie kwoty objętej żądaniem pozwu. W rozpoznawanej sprawie pozwany nie zgłosił do treści przedstawionych przez powoda dokumentów konkretnych i umotywowanych zastrzeżeń co do merytorycznej lub formalnej poprawności jej zapisów, nie wskazał konkretnych operacji mających być niezgodnymi z rzeczywistym stanem rzeczy. Taka postawa pozwanego nie mogła skutkować podważeniem wiarygodności przedstawionych przez powoda dokumentów (wyciąg z ksiąg bankowych, dokumentacja bankowa).

Termin przedawnienia roszczeń banku wynikających z kredytu bankowego cechuje krótki 3- letni termin przedawnienia wynikły z faktu, że roszczenie to ma związek z prowadzoną przez bank działalnością gospodarczą (art. 118 kc). W myśl art. 120 § 1 kc bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, czyli gdy minął termin jego płatności. Zatem poszczególne raty kredytu przedawniają się po upływie trzech lat licząc od dnia, w którym rata powinna zostać spłacona zgodnie z zawartą umową kredytową, w związku z czym okres przedawnienia biegnie tu oddzielnie w stosunku do każdej z rat. Niemniej jednak w sytuacji niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo, gdy kredyt nie jest spłacany, bank może wypowiedzieć zawartą umowę kredytową. W takim przypadku całość niespłaconego kredytu staje się wymagalna, a pozostałe do spłaty raty, stają się natychmiast wymagalne.

Strony zawarły umowę kredytu gotówkowego w dniu 26 czerwca 2008 roku, w której pozwany zobowiązał się do spłaty zobowiązania w 72 ratach miesięcznych, liczonych według formy annuitetowej do dnia 1 lipca 2014 roku ( dowód: umowa k. 177). Każda z tych rat stała się wymagalna po upływie terminu płatności wynikającego z umowy, zaś termin przedawnienia dla każdej z tych należności wynosił 3 lata i biegł oddzielnie dla każdej z nich. Z uwagi na wypowiedzenie umowy kredytu pismem z dnia 8 lipca 2009 roku, doręczonym pozwanemu w dniu 13 lipca 2009 roku po upływie terminu 30 dni – czyli w dniu 13 sierpnia 2009 roku – całość niespłaconego kredytu stała się wymagalna. Zawierając w dniu 19 sierpnia 2009 roku umowę ugody A. S. uznał w całości zadłużenie z tytułu kredytu gotówkowego udzielonego na podstawie umowy z dnia 26 czerwca 2008 roku tj. w zakresie należności głównej w wysokości 360 541,24 zł, odsetek naliczonych do dnia 9 sierpnia 2009 roku w wysokości 8 358,39 zł i dalszych należności odsetkowych liczonych od dnia 10 sierpnia 2009 roku do dnia zapłaty od aktualnej kwoty należności głównej według zmiennej stopy procentowej ( dowód: umowa ugody k. 179). Powyższe uznanie roszczenia na podstawie art.123 § 1 pkt.2 kc spowodowało przerwanie biegu przedawnienia. Przypomnieć należy, że sens instytucji uznania roszczenia polega na tym, że dłużnik zapewnia wierzyciela o wykonaniu zobowiązania, w związku z czym wierzyciel nie musi obawiać się upływu przedawnienia roszczenia, gdyż uznanie roszczenia powoduje przerwanie przedawnienia, na skutek którego przedawnienie zaczyna biec na nowo ( art.124 § 1 kc). Zatem od dnia 20 sierpnia 2009 roku na nowo rozpoczął się bieg 3 - letni termin przedawnienia dla każdej z rat wynikającej z umowy ugody. W dniu 16 marca 2010 roku strony zawarły aneks do umowy ugody na mocy którego uległ zmianie sposób płatności poszczególnych rat (dowód : aneks do umowy nr (...) k. 180), co również stanowiło uznanie długu i przerwało bieg przedawnienia z dniem 17 marca 2010 roku. Podkreślić należy, że skutek uznania w postaci przerwania biegu przedawnienia nie jest uzależniony od uznania długu w określonej wysokości. Uznanie roszczenia definiuje się jako każdy przypadek wyraźnego oświadczenia woli lub też innego jednoznacznego zachowania się dłużnika wobec wierzyciela, z którego wynika, że dłużnik uważa roszczenie za istniejące. Przejawem uznania niewłaściwego jest wniosek powoda o zmianę harmonogramu spłat poszczególnych rat a następnie podpisanie w tym celu aneksu do umowy. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku w sprawie o sygn. akt II CKN 1312/00 (Lex 75264) wskazał, że zwrócenie się przez dłużnika do wierzyciela o rozłożenie należności głównej na raty i zwolnienie z obowiązku zapłaty odsetek za opóźnienie może stanowić uznanie roszczenia. W dniu 11 czerwca 2010 roku strony zawarły kolejny aneks do umowy ugody, w którym A. S. uznał w całości zadłużenie wynikające z umowy kredytowej z dnia 26 czerwca 2008 roku, które na dzień 10 czerwca 2010 roku wynosiło 339 581,24 zł z tytułu należności głównej , 44 ,59 zł z tytułu kosztów, 29 712,47 zł z tytułu odsetek naliczonych do dnia 9 czerwca 2010 roku oraz dalsze odsetki liczone od dnia 10 czerwca 2010 roku do dnia zapłaty obliczone od aktualnej kwoty należności głównej według stałej stopy procentowej wynoszącej 7 % w stosunku rocznym. Powyższe spowodowało, że termin przedawnienia zaczął biec na nowo począwszy od dnia 12 czerwca 2010 roku skoro termin przedawnienia został przerwany w dniu 11 czerwca 2010 roku. W okresie od 12 czerwca 2010 roku do 16 lipca 2013 roku pozwany dokonywał spłat rat kredytu poprzez wpłaty na rachunek (...) zgodnie z treścią zwartej ugody choć nie w pełnej wysokości ( 01.07.2010 - 3 002,00 zł, 03.09.2010 – 3 100 zł, 29.10.2010 - 6 200 zł , 02.11.2010 - 3 000 zł, 3.12.2010 -3.000 zł, 04.03.2011 - 3 000 zł, 18.03.2011 - 6 150 zł, 30.06.2011- 3050 zł, 16.07.2013 – 1 500 zł). Uznanie roszczenia jak wiadomo stanowi czynność, w której dłużnik potwierdza swe zobowiązanie. Przyjmuje się przy tym, że do uznania roszczenia może dojść poprzez każde zachowanie dłużnika przyznające obowiązek świadczenia. Takie uznanie długu, nazywane niewłaściwym, jest oświadczeniem wiedzy. Nie musi towarzyszyć mu zamiar ani nawet świadomość wywołania skutków prawnych, a wynika ono z każdego takiego zachowania zobowiązanego, które świadczy o jego świadomości bycia dłużnikiem i uzasadnia przekonanie wierzyciela kierującego się powszechnie przyjętymi regułami znaczeniowymi o woli dobrowolnego spełnienia przez dłużnika świadczenia. W doktrynie i w orzecznictwie, jako przykład takiego uznania niewłaściwego podaje się między innymi dokonywanie wpłat na poczet zadłużenia. Uznanie niewłaściwe długu jest bowiem aktem wiedzy dłużnika - deklaratywnym stwierdzeniem, że taki obowiązek istnieje, że dłużnik nie zamierza uchylić się od jego wypełnienia. Czynności polegające dokonaniu wpłaty na poczet zadłużenia zgodnie z umową ugody, były uznaniem roszczenia a ostatnia zaksięgowana wpłata na poczet zadłużenia miała miejsce w dniu 16 lipca 2013r. Oznacza to, że nastąpiło ponowne przerwanie biegu przedawnienia z tą datą . Zawarcie przez strony w dniu 19 lipca 2013 roku umowy ugody nr (...), której przedmiotem było określenie nowych warunków spłaty zadłużenia z tytułu umowy kredytu, po raz kolejny przerwało bieg przedawnienia. Jednocześnie pozwany w tej ugodzie oświadczył, że uznaje w całości powyższe zadłużenie wobec banku i zobowiązuje się spłacić je na warunkach określonych w niniejszej ugodzie (dowód: § 1 pkt 5 umowy ugody – k. 181 -182). Termin wypowiedzenia umowy kredytowej wynosił 30 dni, a pismo zawierające wypowiedzenie zostało doręczone pozwanemu w dniu 4 maja 2015 roku (202 verte). Zadłużenie stało się więc wymagalne w dniu 4 czerwca 2015 roku i od tego momentu rozpoczął się bieg 3 letni termin przedawnienia. Pozew został złożony 2 lutego 2018 roku (data na kopercie – k. 14), a więc przed upływem terminu przedawnienia. Pismami z dnia 17 lutego 2015 dnia i 7 kwietnia 2015 roku pozwany złożył wnioski o restrukturyzację zadłużenia. Jest to czynność o tyle doniosła, że stwarza po stronie wierzyciela uzasadnione przekonanie o próbie dobrowolnej realizacji zobowiązania przez dłużników. Z uwagi na powszechne uznawanie tej czynności jako przerwę biegu przedawnienia, wierzyciel nie podejmuje działań windykacyjnych aby dać dłużnikowi możliwość dobrowolnego spełnienia świadczenia i pozwolić mu na wybrnięcie z kłopotów finansowych. Powyższe, zatem zgodnie z dotychczasowymi rozważaniami oraz treścią art. 123 § 1 pkt 2 kc spowodowało przerwanie biegu przedawnienia i każdorazowo rozpoczęcie jego biegu na nowo. Ponadto, co trzeba również zauważyć - to przychylny stosunek banku wobec kredytobiorcy.O powyższym świadczą m.in. kilkukrotne zgody na modyfikację jego zadłużenia, nawet w przypadku niewywiązywania się przez niego z treści ugód. Natomiast pozwany mimo kilkukrotnego zapewnienia kredytodawcy o wykonaniu zmodyfikowanej treści zobowiązania, każdorazowo się z tego nie wywiązywał, co należy odczytać, jako brak lojalności względem postawy kredytodawcy. Ponadto kolejną czynnością, z tym, że tym razem po stronie powoda, która przerwała bieg przedawnienia roszczenia było wniesienie do Sądu pozwu, który rozpocznie się na nowo najwcześniej z chwilą uprawomocnienia się wyroku w sprawie.

Ustawodawca w art. 5 kc sformułował zakaz wykonywania praw podmiotowych w sposób sprzeczny z zawartymi w nim klauzulami generalnymi, tj. społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa lub zasadami współżycia społecznego. Zastosowanie normy prawnej ujętej w tym przepisie nie może prowadzić do modyfikacji innej normy prawnej ani do nabycia prawa lub jego zniweczenia. Uwzględnienie zarzutu nadużycia prawa podmiotowego oznacza jedynie, że w konkretnych okolicznościach faktycznych, ocenianych in casu, przyznane normą prawną istniejące prawo podmiotowe zostaje zakwalifikowane, jako wykonywane bezprawnie i w konsekwencji nie podlega ochronie. Artykuł 5 kc, jako przepis o charakterze wyjątkowym, którego zastosowanie prowadzi do ograniczenia praw, musi być wykładany ściśle oraz stosowany ostrożnie i w wyjątkowych wypadkach .Pozwany świadomie podjął decyzję o zobowiązaniu kredytowym na tak znaczną kwotę, po czym kiedy popadł w problemy finansowe i umowa została mu wypowiedziana, zwracał się do banku do modyfikacje w zakresie spłaty, po czym nie wykonywał kolejnych ugód, wykazując się nielojalnością wobec kredytodawcy. Przy tak lekkomyślnym podejściu do zaciągniętego kredytu trudno, w ocenie Sądu, w ogóle mówić o naruszeniu przez bank przepisu art. 5 k.c.

Reasumując Sąd nie dopatrzył się w niniejszej sprawie podstaw do zastosowania art. 5 k.c. Pozwany podnosił zarzut nadużycia prawa podmiotowego powołując się na fakt, że dochodzenie przez bank roszczeń jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, z uwagi na jego chorobę nowotworową oraz odmowę zawarcia umowy o restrukturyzację. Nie negując tej okoliczności (pozwany przedstawił obszerną dokumentacje medyczną – k. 251-264), Sąd doszedł do przekonania, iż działania powoda nie są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, tym bardziej iż kredytodawca kilkukrotnie modyfikował zasady spłaty wymagalnego zobowiązania. Bank dochodzi bowiem swoich należności, które pozwany obowiązany był spłacać regularnie zgodnie z zawartą umowa kredytową, a następnie umowami ugody. Powód zawierał z pozwany dwukrotnie umowy ugody zmieniające warunki spłaty kredytu na korzystniejsze dla dłużnika, tak aby pomóc pozwanemu w problemach finansowych. Sprzeczność z zasadami współżycia społecznego uzasadniać mogą pewne szczególne okoliczności, jednak pozwany w ocenie Sądu okoliczności takich nie wykazał. Ciężka choroba nie może uzasadniać oddalenia powództwa o zapłatę kwoty należnej z tytułu ważnie zawartej umowy. Nie przesądza ona również, iż pozwany nie ma żadnych środków pieniężnych lub składników majątku, które pozwalają na zapłatę choćby części zadłużenia.

Na podstawie art. 11 ust. 2 pkt. 2 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U z 2019r. poz. 1469) Sąd uchylił nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym z dnia 12 lipca 2018r.

Jednocześnie na podstawie art. 69 ust. 1 prawa bankowego zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną kwotę z tytułu wykonania umowy kredytu gotówkowego (...) nr (...).

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Na kwotę 16 882 zł składa się opłata od pozwu 6065 zł, koszty zastępstwa procesowego 10.800 zł - § 2 pkt 7 rozporządzenia z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictw