Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Zofia Pawelczyk-Bik

Protokolant: protokolant sądowy Patrycja Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2019 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy W. M.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

z odwołania W. M.

od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia (...)roku, nr (...). (...).1. (...).2018

oddala odwołanie.

Sygn. akt VI U 36/19

UZASADNIENIE

Orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z dnia (...)., nr (...) Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia (...) nr (...), nie zaliczając W. M. do żadnego stopnia niepełnosprawności.

W uzasadnieniu orzeczenia WZON stwierdził, że udokumentowane schorzenia oraz ograniczenia w codziennym funkcjonowaniu wynikające z naruszonej sprawności organizmu nie dają podstaw do zaliczenia W. M. do żadnego stopnia niepełnosprawności.

(orzeczenie WZON z (...) – akta WZON)

Pismem z dnia 21 grudnia 2018r. (data nadania) W. M. odwołał się od orzeczenia WZON podnosząc, że jego zdaniem zespół orzekający dokonał błędnej analizy stanu faktycznego, nie uznając go za osobę niepełnosprawną. Jednocześnie zgłosił wniosek o powołanie w sprawie biegłego inspektora pracy.

(odwołanie – k. 1)

Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Uzasadniając swoje stanowisko zawarte w odpowiedzi na odwołanie WZON wyjaśnił, że nie znalazł podstaw do zmiany wydanego orzeczenia i uznał za zasadne przekazać sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

(odpowiedź na odwołanie – k. 16-16v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. M. ma wykształcenie technika ogrodnictwa i technologii żywności. Nie może utrzymać żadnej pracy, ponieważ po 2-3 dniach jest zwalniany z powodu problemów z jelitami i częstych wizyt w toalecie.

W 2003r. przebył operację hemikolektomii jelita grubego z powodu podejrzenia nowotworu. Był hospitalizowany od 19 kwietnia 2003r. do 28 kwietnia 2003r. na oddziale chirurgicznym. Rozpoznano u niego perforację guza okrężnicy z zapaleniem otrzewnej ropnym. Po operacji brzucha doszło u niego do nasilenia bólów kolan i wszystkich kości. Bolały go łokcie, kolana i nadgarstki. To uniemożliwiało mu pracę.

W dniu 18 lutego 2003r. u odwołującego przeprowadzono badania MR stawu kolanowego prawego. Z przeprowadzonych wówczas badań wynikało, że więzadła krzyżowe i poboczne są prawidłowe. Wystąpiły zmiany zwyrodnieniowe łąkotki przyśrodkowej, zaś łąkotka boczna była prawidłowa. Stwierdzono chondromalację II stopnia. Wystąpiła zwiększona ilość płynu w zachyłku nadrzepkowym. Niewielka torbiel w dole podkolanowym i drobne osteofity krawędzi powierzchni stawowej. Torbiele maziówki.

Od 2004r. odwołujący skarży się na nawracające dolegliwości bólowe stawów kolanowych. Mimo tego nie stwierdzono u niego jakiejkolwiek dysfunkcji narządu ruchu, tym bardziej w stopniu który powodowałby ograniczenie możliwości wykonywania pracy, zarobkowania. Ruchy kręgosłupa są wykonywane zupełnie swobodnie, w prawidłowym zakresie, bez jakichkolwiek obiektywnych objawów zespołu bólowego. W zakresie kończyn nie występuje jakakolwiek dysfunkcja, mimo zgłaszanych dolegliwości. Ruchy w stawach i siła mięśniowa są prawidłowe. Nie występują objawy stanu zapalnego stawów. Chwytność i wydolność chodu jest prawidłowa. Zmiany opisane w badaniu MRI w 2013r. mają niewielki stopień nasilenia.

Od 2004r. odwołujący uskarżał się także na dolegliwości jelitowe. Jednak w wykonywanych wówczas kontrolnych badaniach przewodu pokarmowego, radiogram uwidocznił prawidłowe przesuwanie się środka cieniującego przez przełyk, żołądek i dwunastnicę do pierwszych pętli jelita cienkiego. Przełyk, żołądek i opuszkę dwunastnicy oceniono jako prawidłowe, bez uchyłków w obrębie górnego odcinka przewodu pokarmowego. USG jamy brzusznej z lipca 2011r. wykazało 5 mm polip w obrębie pęcherzyka żółciowego, bez innych odchyleń w obrębie narządów jamy brzusznej.

(dowód: zaświadczenie lekarskie – k. 8-8v; ocena psychologiczna dla potrzeb orzekania o stopniu niepełnosprawności – k. 10-11; wyniki badań – k. 12-14; opinia biegłego ortopedy – k. 22-23; orzeczenie lekarskie lekarza medycyny pracy – k. 35; pismo z SZPZLO z 21 maja 2018r. – k. 46; opinia biegłego z zakresu chorób wewnętrznych – k. 55)

Pomimo uskarżania się od 2004r. na dolegliwości jelitowe i gastrologiczne, odwołujący nie podejmował żadnego leczenia farmakologicznego. Nie chodził do lekarzy. Od lat działania odwołującego polegają wyłącznie na prowadzeniu zdrowego trybu życia, zdrowym odżywianiu się. Odwołujący jest przekonany, że lekarze nie są w stanie mu pomóc, nie pomogli mu bowiem w 2004r. i 2007r. Nie jest w posiadaniu żadnej aktualnej dokumentacji medycznej, ani wyników badań diagnostycznych.

(okoliczność bezsporna, a nadto dowód: opinia biegłego ortopedy – k. 22-23; pismo z SZPZLO z 21 maja 2018r. – k. 46; opinia biegłego z zakresu chorób wewnętrznych – k. 55)

Z przyczyn ortopedycznych oraz internistycznych W. M. nie kwalifikuje się do żadnego stopnia niepełnosprawności. Istnieją dla niego wskazania do zatrudnienia na otwartym rynku pracy. Nie dotyczą go wskazania dotyczące szkolenia w tym specjalistycznego, zatrudnienia w zakładzie aktywizacji zawodowej, uczestniczenia w terapii zajęciowej. Nie ma konieczności korzystania przez niego z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji. Nie ma również konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Odwołujący nie spełnia przesłanek określonych w prawie o ruchu drogowym.

(dowód: opinia biegłego ortopedy – k. 22-23; opinia biegłego z zakresu chorób wewnętrznych – k. 55)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach rozpoznawanej sprawy, a w szczególności akt WZON. Zdaniem Sądu wyżej przytoczone dowody, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny.

Dodatkowo Sąd oparł ustalenia stanu faktycznego na opiniach biegłych sądowych z zakresu ortopedii oraz specjalisty chorób wewnętrznych. Sąd podziela wnioski biegłych. W ocenie Sądu opinie biegłych są wnikliwe, rzetelne, a dodatkowo zostały wydane po przeprowadzeniu badania odwołującego i po wszechstronnej analizie zgromadzonej dokumentacji.

Odwołujący zgłaszał zarzuty do opinii biegłego ortopedy, a także biegłego specjalisty chorób wewnętrznych, podając że jego zdaniem biegli nie posiadają kwalifikacji do formułowania twierdzeń odnośnie jego stanu zdrowia. Jego zdaniem w przedmiotowej sprawie opinii nie powinien sporządzać lekarz medycyny. W oparciu o powyższe zarzuty odwołujący sformułował wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego inspektora pracy.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego inspektora pracy, jako niecelowy. Nie jest to bowiem specjalista, którego opinia mogłaby być pomocna w ustaleniu czy odwołujący jest osobą niepełnosprawną. W sprawie ubezpieczeniowej opinia może zostać wydana wyłącznie przez lekarza medycy.

Nadto Sąd podkreśla, że zastosowana przez odwołującego argumentacja, zawarta w zarzutach do wydanych w sprawie opinii biegłych, a także przedstawiona na rozprawie w dniu 25 września 2019r. nie zasługuje na aprobatę, gdyż stanowi jedynie polemikę z ustaleniami biegłych, nie przedstawiając większej wartości merytorycznej. Wydane w sprawie opinie, ze względu na specjalizację biegłych udzielają w sposób jednoznaczny wyjaśnień w przedmiotowej sprawie.

Jednocześnie Sąd podnosi, że po wysłuchaniu wniosków odwołującego, Sąd poinformował W. M. o zamiarze dopuszczenia dowodu z opinii biegłego gastrologa. Jednakże nie spotkało się to z aprobatą odwołującego. Odwołujący podniósł, że dopuszczenie takiego dowodu będzie niecelowe, bowiem aby gastrolog mógł wypowiedzieć się o stanie jego zdrowia konieczne byłoby przeprowadzenia badania kolonoskopii, a na takie badanie odwołujący nie wyrazi zgody. Odwołujący jest bowiem przeciwny wszelkim badaniom inwazyjnym.

Sąd rozpoznający sprawę nie może bezkrytycznie przyjmować wszelkich podnoszonych przez odwołującego okoliczności niepopartych lub nieuprawdopodobnionych w żaden sposób. Nie jest możliwe wydanie wyroku w oparciu wyłącznie o twierdzenia odwołującego. Wobec stanowczego sprzeciwu odwołującego co do dopuszczania dowodu z opinii biegłego gastrologa, Sąd zamknął rozprawę i wydał wyrok dysponując określonym materiałem dowodowym, opierając swoje ustalenia wyłącznie o opinie wydane przez biegłego ortopedę oraz specjalistę chorób wewnętrznych, których fachowość i specjalistyczna wiedza medyczna nie budziły wątpliwości Sądu. Brak jest podstaw do kwestionowania dokonanej przez nich oceny. Opinie biegłych były w ocenie Sądu przekonujące, zostały sporządzone zgodnie z zasadami wiedzy fachowej i doświadczenia zawodowego, nie stwierdzono w nich niedokładności czy też innych wad w zakresie poprawności metodologicznej. Argumenty i wnioski sformułowane były w sposób profesjonalny, logiczny i zrozumiały.

Sąd pominął dowód z załączonych przez odwołującego następujących dokumentów: artykuły z gazet – k. 5-7, 9, 47, 63-64; wydruków z publikacji – k. 69-67, jako niecelowych.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest zasadność odwołania W. M. od orzeczenia o niepełnosprawności wydanego przez WZON w W. z dnia 18 października 2018r., na mocy którego WZON utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia (...), nr (...), nie zaliczając W. M. do żadnego stopnia niepełnosprawności.

W. M. odwołał się od orzeczenia WZON, wnosząc o ustalenie, że jest osobą niepełnosprawną.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. - Dz. U. z 2018r., poz. 511, ze zm.) ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą:

1) znaczny;

2) umiarkowany;

3) lekki.

Zgodnie z art. 4 ust 1 ww. ustawy do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Art. 4 ust. 2 stanowi natomiast, że do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. Zaś z art. 4 ust. 3 wynika, że do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

W toku niniejszej sprawy Sąd ustalił, że odwołujący nie spełnia przesłanek do zaliczenia do żadnego stopnia niepełnosprawności. Sąd oparł się w tej materii na opiniach biegłych z zakresu ortopedii i chorób wewnętrznych. Zgodnie z treścią art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych, Sąd po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii.

Biegli mają wiedzę specjalistyczną, pozwalającą im ocenić stan zdrowia odwołującego pod kątem ustawowych przesłanek zaliczenia do określonego stopnia niepełnosprawności. Przy ocenie opinii wydanych w rozpatrywanej sprawie Sąd miał na względzie, że opinia biegłego podlega, jak inne dowody ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Sąd nie jest związany opinią biegłego i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów.

Wobec powyższych ustaleń odwołanie podlegało oddaleniu, o czym orzeczono, jak w sentencji wyroku.