Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 08 września 2013 roku około godziny 22:50 w S., w rejonie rzeki B. pod wiaduktem funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w W. zauważyli zaparkowany tam samochód marki H. (...) o nr rej. (...), w którym siedziało 3 mężczyzn. Po wylegitymowaniu okazało się, że są nimi: A. D., M. K. i C. K.. W w/w pojeździe funkcjonariusze ujawnili 7 torebek foliowych z zamknięciem strunowym, w których znajdowała się m.in. amfetamina o łącznej wadze netto nie większej niż 5,462 grama należąca do A. D..

Oskarżony A. D. był wcześniej karany sądownie za przestępstwo z art.189 § 1 k.k., 191 § 1 k.k., art. 157 § 2 k.k.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujący materiał dowodowy: wyjaśnienia oskarżonego (k. 52-53, 65-66, 123-124); zeznania świadków: D. N. (k. 19-20), K. P. (k. 21), C. K. (k. 34-35), C. B. (k. 22-23) i H. I. (k.76-77), wyjaśnienia M. K. (k. 56-58, 81-83, 110-111), protokół przeszukania (k. 2-4, 25-27, 29-30, 32-33, 86-87), protokół przeszukania osoby (k. 5-6, 7-8, 9-10); protokół przebiegu badania stanu trzeźwości (k. 11, 12, 13); świadectwo wzorcowania (k. 14); protokół oględzin (k. 15-16, 36-37); materiał poglądowy (k. 17, 93), protokół użycia testera narkotykowego (k. 18, 38); nakaz przeszukania (k. 24, 28, 31, 85), protokół zatrzymania osoby (k.48, 49, 84); opinia biegłego (k. 97-99); tablica poglądowa (k. 104); pokwitowanie (k. 109); karta karna (k. 112-113, 145-147); protokół przekazania narkotyków (k. 128).

Oskarżony A. D. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym odmówił składania wyjaśnień, zaś na posiedzenie Sądu nie stawił się.

Sąd zważył co następuje:

Sąd dał wiarę przyznaniu się oskarżonego do winy. Zdaniem Sądu przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa nie budzi żadnych wątpliwości, jest szczere i zgodne z rzeczywistością oraz znajduje potwierdzenie w zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym. W szczególności poświadczają to dowody w postaci zeznań świadków i zabezpieczonych substancji, opinii biegłego, protokołów oględzin i przeszukań, materiałów poglądowych. W ocenie Sądu brak jest przesłanek, które wskazywałyby, że oskarżony przyznał się do czynu, którego nie popełnił. Sąd uznał przyznanie się do winy oskarżonego za wiarygodne.

Ważnym dowodem w sprawie były zeznania świadków.

Świadek D. N. zeznał, iż jest policjantem i w dniu 08.09.2013 r. pełnił służbę w patrolu zmotoryzowanym wraz z sierż. K. P.. Z zeznań świadka wynika, że o godz. 22.50 udali się do S. w stronę mostu na rzece B., gdzie zauważyli stojący samochód m-ki H., w którym siedziało 3 mężczyzn, zaś przystępując do legitymowania znajdujących się tam osób otworzyli drzwi pojazdu od strony pasażera, gdzie w kieszeni drzwi znajdowały się torebki foliowe z zamknięciem strunowym z zawartością białego proszku. Na pytanie, czyje są te przedmioty A. D. odpowiedział, że należą one do niego oraz że żaden z jego kolegów nie wiedział, że posiada on przy sobie narkotyki. Wg zeznań świadka pozostali mężczyźni byli zaskoczeni tą sytuacją. Świadek zeznał również, że w rozmowie z oskarżonym ten powiedział mu, że trzymał narkotyki w kieszeni, lecz na widok Policji wrzucił je do schowka w drzwiach samochodu i twierdził, że ma je na własny użytek.

Świadek K. P. przedstawił sytuację podobnie jak D. N.. Zeznał, że A. D., został zaprowadzony do radiowozu i przyznał, że narkotyki należą do niego, jednocześnie potwierdzając funkcjonariuszom, że jest to amfetamina.

Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków w całej rozciągłości i wziął je za podstawę ustalenia stanu faktycznego w sprawie. Zeznania te są spójne, szczegółowe, logiczne i konsekwentne. Znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym w tym w szczególności w zeznaniach innych osób będących uczestnikami zdarzenia. Świadkowie ci są osobami obiektywnymi, nie mającymi żadnych powodów, by zeznawać niezgodnie z prawdą.

Przy ustaleniu stanu faktycznego w sprawie, Sąd oparł się również na zeznaniach świadka C. K..

Świadek C. K. zeznał, że gdy mężczyźni zajechali pod most w S., to A. D. pokazywał, że ma amfetaminę, pokazywał torebki z proszkiem, mówiąc, że kupił je przez Internet. Podał także iż A. D. zażywał w ich obecności amfetaminę.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są spójne, logiczne i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

M. K. słuchany w charakterze podejrzanego wyjaśnił m.in, że był kierowcą pojazdu H., którego pasażerami byli A. D. i C. K. oraz, że będąc pod mostem w S., nie widział, aby oskarżony miał ze sobą jakieś torebki i nie pamiętał, czy w jego obecności zażywał amfetaminę, a także iż zobaczył je po raz pierwszy jak nadjechała Policja.

Sąd uznał te wyjaśnienia za wiarygodne jedynie częściowo, tj. w części, że A. D. był jednym z pasażerów samochodu m-ki H. i jeździł w/w pojazdem wraz z M. K. i ze świadkiem C. K.. Nie dał natomiast wiary tym zeznaniom w części obejmującej twierdzenia, iż nie widział on narkotyków u A. D.. W tym zakresie bowiem zeznania te pozostają w sprzeczności z rzeczowymi i szczegółowymi zeznaniami świadka C. K..

Zeznania świadka C. B. nie wniosły niczego istotnego do sprawy i dotyczyły innego uczestnika zdarzenia, tj. M. K.. Podobnie rzecz się ma z zeznaniami świadka H. I., który podał, że A. D. jest jego siostrzeńcem, że nie utrzymuje z nim kontaktów oraz że oskarżony nie mieszka w Ł. i bywa tam sporadycznie.

Jako wiarygodne należy ocenić również pozostałe dowody, takie jak zabezpieczone substancje i materiały poglądowe, a także dokumenty zgromadzone w sprawie, w szczególności: protokoły oględzin i przeszukań. Czynności te zostały przeprowadzone w przepisany prawem sposób, przez uprawnione organy, zaś treść protokołów nie pozostawia wątpliwości co do prawidłowości dokonanych czynności i prawdziwości zawartych w nich informacji.

W ocenie Sądu również wydana w sprawie opinia z przeprowadzonych badań fizykochemicznych jest rzeczowa, jasna, logiczna, spójna, sporządzona przez osoby kompetentne, posiadające specjalistyczną wiedzę na tematy, w których się wypowiadały, a nadto koresponduje ona z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Zdaniem Sądu w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, dokonanych na podstawie analizy materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy, nie ma wątpliwości co do tego, że oskarżony A. D. w dniu 08 września 2013 roku w S., posiadał substancje niedozwolone w postaci m.in. amfetaminy o łącznej wadze netto nie większej niż 5,462 grama, umieszczonej w 7 torebkach foliowych z zamknięciem strunowym.

Czynem swym wypełnił dyspozycję przepisu z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii ( t.j. Dz.U.2012.124 z późn. zm.) i naruszył dobro prawnie chronione, jakim jest zdrowie publiczne oraz zabezpieczenie społeczeństwa przed swobodnym, niekontrolowanym, nielegalnym posiadaniem środków odurzających, jak również zdrowie jednostki zagrożone w przypadku bezzasadnego używania środków odurzających lub substancji psychotropowych ( tj. zażywania ich w celach nieleczniczych ).

Sąd stosownie do art. 335 k.p.k. wymierzył A. D. uzgodnioną z oskarżonym karę, uwzględniając wniosek Prokuratora o wydanie wyroku skazującego wobec uznania, że okoliczności popełnienia przestępstwa w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Karę orzeczono zgodnie z wnioskiem.

Przestępstwo z art. art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat trzech. Czyn oskarżonego charakteryzuje się wysoką społeczną szkodliwością, bowiem posiadał on amfetaminę, która jest substancją wywołującą niekorzystne i groźne skutki dla zdrowia osób, które ją przyjmują. Tak więc w ocenie Sądu, w niniejszej sprawie brak było przesłanek do przyjęcia wypadku mniejszej wagi.

Sąd uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres próby wynoszący 3 ( trzy ) lata oraz wymierzył oskarżonemu, obok kary pozbawienia wolności, grzywnę w wysokości 120 stawek dziennych, przyjmując wysokość 1 stawki na kwotę 10 zł.

Wyrokując w zakresie kary oraz jej wysokości Sąd, wziął pod uwagę charakter i okoliczności popełnionego czynu, jego społeczną szkodliwość, która jest znaczna oraz stopień winy oskarżonego, jak również charakter naruszonego przez oskarżonego przypisanym mu czynem dobra prawem chronionego. Jako okoliczność obciążającą Sąd uznał fakt, że oskarżony był w przeszłości karany.

Zgodnie z treścią art. 69 § 1 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy przestępstwa celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, zaś § 2 tego przepisu stanowi, że zawieszając wykonanie kary Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

Podnieść należy, że oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu, posiada stałe zatrudnienie, stąd założenie, że nie powróci na drogę przestępstwa, a kara spełni swoje cele jest uzasadnione.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania spełni swoje cele, wpływając pouczająco, wychowawczo i zapobiegawczo na sprawcę. Dodatkową dolegliwość stanowi orzeczona grzywna. W/w kara winna spowodować, iż oskarżony nigdy więcej nie zdecyduje się na ponowne posiadanie niedozwolonych substancji.

Zdaniem Sądu, tak orzeczona kara jest adekwatna i proporcjonalna do stopnia zawinienia oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości czynu, a także zrealizuje swoje cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i umocni przekonanie, że sprawcy przestępstw ponoszą odpowiedzialność adekwatną do popełnionych czynów. Ponadto zdaniem Sądu wyrobi ona w oskarżonym krytyczny stosunek do popełnionego czynu i wykształci u niego pożądaną postawę na przyszłość. Orzeczona sankcja karna spełni zatem swoje cele w zakresie zarówno prewencji indywidualnej, jak i generalnej.

Zgodnie z treścią art. 70 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w razie skazania za przestępstwo określone w art. 62 oraz w razie umorzenia lub warunkowego umorzenia postępowania karnego orzeka się przepadek środka odurzającego lub substancji psychotropowej, nawet jeżeli nie był własnością sprawcy, zaś Sąd orzekając przepadek przedmiotów, może zarządzić ich zniszczenie.

1. W myśl cytowanego przepisu Sąd w pkt IV wyroku orzekł przepadek zabezpieczonego w sprawie środka odurzającego i zarządził jego zniszczenie. W wyniku omyłki Sąd orzekł przepadek substancji ujawnionych i opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Nr 01 pod pozycjami 1 i 2 na karcie 101 akt sprawy, podczas, gdy należało orzec przepadek wyłącznie dowodu ujawnionego pod poz. 1. Wynika to jednoznacznie z wniosku Prokuratora o orzeczenie przepadku środków psychotropowych o wadze netto 5,462 grama oraz z opinii biegłego.

O kosztach rozstrzygnięto w oparciu o zasadę, zgodnie z którą oskarżony winien ponieść ciężar finansowy postępowania w przypadku wyroku skazującego ( art. 626 § 1 k.p.k., 627 k.p.k.). Jednocześnie nie znaleziono podstaw do odstąpienia od tej reguły na rzecz zwolnienia od ponoszenia kosztów procesu przez oskarżonego, albowiem oskarżony nie ma nikogo na utrzymaniu i osiąga stały dochód, który umożliwia mu uiszczenie zasądzonych należności wobec Skarbu Państwa. O opłacie orzeczono na mocy art. 1 i art. 2 ust. 1 pkt. 3 oraz art. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku „o opłatach w sprawach karnych” (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).