s ygn. akt II Ka 109/21
dnia 15 września 2021 r.
Sąd Okręgowy w Sieradzu – II Wydział Karny, w składzie:
Przewodniczący |
- |
sędzia Jacek Klęk |
Sędziowie |
- |
Jacek Wojdyn |
- |
Aneta Świaniarska |
|
Protokolant |
- |
st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż |
przy udziale prokuratora Włodzimierza Klimaszewskiego, po rozpoznaniu w dniu 15 IX 2021 r. sprawy S. K. o wyrok łączny, na skutek apelacji obrońcy skazanego od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku z 09 lutego 2021 r. w sprawie II K 137/20,
1. Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w zaskarżonej części;
2. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Z. K. 177,12 (sto siedemdziesiąt siedem i 12/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;
3. Zasądza od S. K. na rzecz Skarbu Państwa 197,12 (sto dziewięćdziesiąt siedem i 12/100) złotych tytułem zwrotu wydatków postępowania odwoławczego.
UZASADNIENIE |
||||||||||||||||||||
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II Ka 109/21 |
||||||||||||||||||
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
0 |
|||||||||||||||||||
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
||||||||||||||||||||
1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
wyrok Sądu Rejonowego w Łasku z 09 lutego 2021 r. sygn. akt II K 137/20 |
||||||||||||||||||||
1.2. Podmiot wnoszący apelację |
||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel posiłkowy |
||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel prywatny |
||||||||||||||||||||
☒ obrońca |
||||||||||||||||||||
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||
☐ inny |
||||||||||||||||||||
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||||||||||||||||
1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||||||||||||||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☐ w całości |
|||||||||||||||||||
☒ w części |
☐ |
co do winy |
||||||||||||||||||
☒ |
co do kary |
|||||||||||||||||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||||||||||||||||
1.1.2. Podniesione zarzuty |
||||||||||||||||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu |
|||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia |
|||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka. |
|||||||||||||||||||
☐ |
||||||||||||||||||||
☐ |
brak zarzutów |
|||||||||||||||||||
1.4. Wnioski |
||||||||||||||||||||
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||||||||||||||||
2.
Ustalenie faktów w związku z dowodami |
||||||||||||||||||||
1.5. Ustalenie faktów |
||||||||||||||||||||
1.1.3. Fakty uznane za udowodnione |
||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||
2.1.1.1. |
||||||||||||||||||||
1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||
2.1.2.1. |
||||||||||||||||||||
1.6. Ocena dowodów |
||||||||||||||||||||
1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
||||||||||||||||||
1.1.6.
Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
||||||||||||||||||
3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||||||||||||||||||||
Lp. |
Zarzut |
|||||||||||||||||||
3.1. |
Rażąca niewspółmierność kary w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz winy, wynikającą z orzeczenia zbyt wysokiej kary, co powoduje, że kara ta nie spełnia swej funkcji w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej oraz nie zaspokaja społecznego poczucia sprawiedliwości przy jednoczesnym niedostatecznym rozważeniu możliwości zastosowania przy wymiarze kary zasady absorpcji. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||
Trudno uznać, aby okoliczności wskazywały na zasadność zastosowania absorpcji przy wymiarze kary łącznej. Należy wskazać, że pojęcie rażącej niewspółmierności kary wskazane w art. 438 pkt 4 k.p.k. w związku z jego nieprecyzyjnym charakterem i treścią było przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w wielu orzeczeniach. W wyroku z 11 kwietnia 1985r. (V KRN 178/85 , OSNKW z 1995r. Nr 7 – 8, poz. 60) Sąd Najwyższy podkreślił, że zarzut niewspółmierności kary, dotyczący błędnego osądu na temat przesłanek pozytywnych i negatywnych warunkujących wysokość wymierzonej kary i środków karnych, można zasadnie podnosić wówczas, jeżeli kara mieszcząc się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób oczywisty zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, czyli - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Jednocześnie w innym wyroku tego Sądu z dnia 2 lutego 1995r. (II KRN 198/94 – OSNPP z 1995r., z. 6, poz. 18) wskazano przy rozważaniach odnośnie rażącej niewspółmierności kary, że nie dotyczy to każdej ewentualnej różnicy co do jej wymiaru, lecz różnicy ocen tak istotnej, że w świetle wszystkich okoliczności popełnionego czynu oraz osoby sprawcy karę wymierzoną nazwać można byłoby nieakceptowalną. W niniejszej sprawie należy podzielić pogląd, że zasadą przy wymierzaniu kary łącznej winna być zasada asperacji, natomiast dwie pozostałe rodzaje (absorpcji i kumulacji) stanowią wyjątek, uzasadniany okolicznościami sprawy. Sąd I instancji mógł poruszać się w dość nieznacznym obrębie kar możliwych do wymierzenia, tj. od 2 lat pozbawienia wolności do 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Przyjęte przez Sąd rozwiązanie, tj. wymierzenie kary 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności w świetle okoliczności sprawy zasługuje na pełną aprobatę. Sąd musi bowiem uwzględniać zarówno charakter przestępstw, za które skazany ma odbywać karę, jak i jego zachowanie po prawomocnym skazaniu. Warto, że Sąd rozstrzygał o połączeniu: A. kary łącznej orzeczonej w miejsce 4 kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierzonych za dokonane w okresie od 06 do 19 stycznia 2015 r. w gminie (...) przestępstwa wyczerpujące dyspozycję: 1) art. 278a § 1 i 5 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. 2) art. 286 § 2 k.k. polenionego na szkodę pokrzywdzonej czynem z pkt. 1., 4) art. 286 § 2 k.k. popełnionego na szkodę pokrzywdzonego z czynem z pkt. 3. B. Kary wymierzonej za czyn z art. 226 § 1 k.k. dokonany 7 maja 2019 r. w (...). Powyższe oznacza , że czyny za które wymierzono kary podlegające łączeniu nie są ze sobą powiązane ani rodzajowo, ani przestrzenie, ani czasowo. Bark owej łączności uzasadniał wymierzenie katy łącznej bliskiej lub równej górnej granicy – sumie kar. Nie trudno przy tym zauważyć, że czyny będące przedmiotem skazania wyrokiem w sprawie VII K 122/05 Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków, z uwagi na korelację pomiędzy zachowaniem karalnym w ramach kradzieży i kradzieży z włamaniem, a żądaniami korzyści majątkowej w zamian za zwrot bezprawnie zabranych rzeczy wskazują na szczególną postać zamiaru przestępnego i uczynienia sobie przez skazanego z działań przestępnych sposobu na rzycie, co dowodzi jego wysokiej demoralizacji. Sąd przy tym nie pomija o postępowaniu skazanego w izolacji. Co prawda, skazany był pięciokrotnie nagradzany, ale był też jeden raz karany dyscyplinarnie bowiem został uznany za czynnego uczestnika posiadania karty pamięci w celi mieszkalnej został skierowany do odbywania kary w warunkach zakładu karnego typu zamkniętego. Jednocześnie do odbycia orzeczonej kary został doprowadzony do Aresztu Śledczego w Ł.. Co więcej, na skazanym ciąży obowiązek uiszczenia na szkodę pokrzywdzonej czynami z 2015 r. tytułem środka kompensacyjnego kwoty 200 zł, którego do tej pory nie wykonał – a przypomnieć trzeba, że wykonanie kary łącznej łączonej niniejszym wyrokiem łącznym pierwotnie warunkowo zawieszono i jest oczywistym, że skazany, gdyby tylko chciał wykonać ten środek z uwagi na jego kwotę mógł to uczynić. Obecnie skazany deklaruje co prawda przystąpienie do jego wypełnienia po opuszczeniu zakładu karnego, jednak z informacji z wywiadu środowiskowego wynika, ostatnia małżonka skazanego nie chce go przyjąć z powrotem i oczekuje wykonania jego eksmisję z mieszkania. Skazany przy tym podejmował na wolności (mimo wieku – obecnie 47 lat, dobrego stanu zdrowia i wyuczonego zawodu – stolarz - tapicer) nie podejmował zatrudnienia na umowy unikając tym samym możliwości prowadzenia egzekucji zobowiązań pieniężnych (przy czym jak wynika z opinii skazany nawet nie zna wysokości zadłużenia) ciążących na nim, przez co trudno traktować jego deklaracje w zakresie dobrowolnego wykonania środka kompencacyjnego za wiarygodne. Skazany nie realizuje także w sposób w pełni zaangażowany zadań wynikających z indywidualnego programu oddziaływania - oceniono stopień ich realizacji ledwie na umiarkowany. Świadczy to zatem o tym, że postawa skazanego nie jest w prawidłowa. Zachowanie skazanego nie jest na tyle dobre, aby uznać za sprawiedliwe zastosowanie wobec niego zasady absorpcji, ale też i nie jest na tyle złe, aby zasadna była zasada kumulacji. Potrzeba kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa wymaga, aby sprawcy tego typu przestępstw, odbywali karę w większym wymiarze. Zasada sprawiedliwej odpłaty za popełnione czyny zabronione wymaga, aby długość izolacji skazanego uwzględniała stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów, a także miała na względzie rozmiar wyrządzonej szkody czy sposób jego postępowania. Uwzględniając przy tym kwestie odległości czasowej pomiędzy czynami, czy też to, że przestępstwa były skierowane przeciwko dobrom innego rodzaju, z dużą dozą ostrożności podchodzić należy do kwestii aktualności przesłanek przemawiających za zastosowaniem zasady absorpcji. W ocenie Sądu Okręgowego wymierzenie kary w „połowie”, pozwala właściwie wyważyć okoliczności pozytywne i negatywne, a także zrealizować cele kary w sposób pełny. |
||||||||||||||||||||
Wniosek |
||||||||||||||||||||
Zmiana wyroku poprzez wymierzenie skazanemu kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||
Zarzut obrońcy (nie odwołujący się do podstawy prawnej orzeczenia w wyłącznie odnoszący się do wymiaru kary łącznej) nie może spowodować zmiany rozstrzygnięcia z uwagi na jego polemiczność w świetle prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu I instancji. |
||||||||||||||||||||
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
||||||||||||||||||||
4.1. |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
||||||||||||||||||||
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
||||||||||||||||||||
1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
5.1.1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|||||||||||||||||||
Wyrok Sądu Rejonowego w Łasku z 09 lutego 2021 r. sygn. akt II K 137/20 w zakresie kary. |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||
Wymierzona przez Sąd Rejonowy kara łączna jest w pełni adekwatna i oddaje sobą okoliczności związane ze skazaniami i społeczną szkodliwością czynów przypisanych osadzonemu. Wbrew twierdzeniom obrońcy, ze względu na powołane w uzasadnieniu okoliczności, skazany nie mógł otrzymać kary niższej. Jedynie zasada asperacji w pełni realizuje zasadę sprawiedliwej odpłaty za popełnione czyny zabronione. Wymierzeniu kary niższej sprzeciwia się w szczególności wzgląd na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, tak że tylko kara 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze związane z jej orzeczeniem i osobą skazanego. Dodać należy, iż Sąd nie stwierdził, aby przyjęty za podstawę rozstrzygnięcia porządek prawny, a także jego wykładania skutkowały obrazą prawa materialnego i czyniły orzeczenie oczywiście niesprawiedliwym wobec skazanego. |
||||||||||||||||||||
1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
5.2.1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach zmiany |
||||||||||||||||||||
1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
||||||||||||||||||||
5.3.1.1.1. |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
5.3.1.2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
|||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
5.3.1.3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
|||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
||||||||||||||||||||
5.3.1.4.1. |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
||||||||||||||||||||
1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||
6. Koszty Procesu |
||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||
2. |
Na podstawie par 17 ust. 5 w zw. z par 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r., poz. 18) . |
|||||||||||||||||||
3. |
Kwota wydatków zawiera w sobie koszty nieopłaconej pomocy prawnej przyznanej obrońcy z urzędu oraz zryczałtowane koszty doręczeń. Sąd jednocześnie postanowił obciążyć skazanego tymi wydatkami z uwagi na to, że skazany jest w stanie je pokryć, ubiegając się np. o płatna pracę w izolacji czy też po opuszczeniu zakładu karnego (co zresztą deklarował w zakresie pokrycia obowiązku z art. 46 par 1 kk nałożonego przez Sąd). Skazany jest w stanie pracę wykonywać mimo otrzymywania zasiłku chorobowego, bowiem wykonywał na wolności prace dorywcze, na terenie zakładu karnego wykonuje prace bibliotekarza. Stąd, Sąd nie stwierdził przeszkód do uiszczenia niewielkiej kwoty wydatków. |
|||||||||||||||||||
7. PODPISy |
||||||||||||||||||||