Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Mastalerz

Protokolant st. sekr. sądowy Ilona Królikiewicz

po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku S. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T..

o przeliczenie emerytury

na skutek odwołania S. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T..

z dnia 11 września 2013r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 1498/13

UZASADNIENIE

We wniosku z dnia 8 sierpnia 2013 roku S. S. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury - emerytury z rekompensatą.

Decyzją z dnia 11 września 2013 roku, znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 8 sierpnia 2013 roku, odmówił wnioskodawcy S. S. przeliczenia podstawy wymiaru emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wnioskodawcy wynosi 138,35% i ustalony został z wynagrodzenia osiągniętego przez S. S. w okresie 12 m-cy tj. od 1 grudnia 1987 roku do 30 listopada 1988 roku. Po przeliczeniu wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony z wynagrodzenia osiągniętego w okresie od 1 stycznia 2003 roku do 31 grudnia 2012 roku (tj. z 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie emerytury) wynosi 22,73%, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony z wynagrodzenia osiągniętego przez wnioskodawcę w okresie 1 stycznia 1968 roku do 31 grudnia 1988 roku (tj. z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury) wynosi 101,24% - zatem wskaźniki te są niższe od wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 138,35%, w oparciu o który wypłacana jest emerytura.

W odwołaniu z dnia 14 października 2013 roku pełnomocnik S. S. zarzucił przedmiotowej decyzji :

- błąd w ustaleniach faktycznych oraz niewłaściwą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że wnioskodawca nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych, podczas gdy twierdzenie takie stoi w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym,

- naruszenie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, poprzez nieprzyznanie prawa do emerytury z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach,

- naruszenie art. 133 ww. ustawy, poprzez niepodwyższenie skarżącemu świadczeń emerytalnych, mimo udokumentowania przez skarżącego okresu składkowego dłuższego niż wymagany do nabycia uprawnień emerytalnych,

- naruszenie prawa materialnego tj. § 2 ust. 2 oraz § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, poprzez niezastosowanie tego przepisu wobec wnioskodawcy, mimo, że wykonywał on pracę w warunkach szczególnych,

- naruszenie art. 22 ustawy o emeryturach pomostowych poprzez nieprzyznanie skarżącemu prawa do rekompensaty za utratę prawa do wcześniejszej emerytury.

Pełnomocnik wnioskodawcy wniósł także o wystąpienie przez Sąd z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego w celu ustalenia, czy art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych jest zgodny z Konstytucją RP w zakresie, w którym przyznaje prawo do rekompensaty za utratę prawa do emerytury pomostowej jedynie pracownikom urodzonym po 31 grudnia 1948 roku.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy wskazał, iż zarzuty podniesione w odwołaniu nie dotyczą zaskarżonej decyzji

Na rozprawie w dniu 12 marca 2014 roku pełnomocnik wnioskodawcy podniósł, iż nie kwestionuje samego sposobu przeliczenia wskaźnika podstawy wymiaru emerytury. Natomiast ustalenie, iż S. S. pracował w warunkach szczególnych ma znaczenie dla przyznania wnioskodawcy prawa do rekompensaty na podstawie ustawy o emeryturach pomostowych. Skoro odwołujący się nie skorzystał z prawa przejścia na wcześniejszą emeryturę przysługuje mu wspomniana rekompensata. Pełnomocnik wnioskodawcy ponowił wniosek o wystąpienie przez Sąd do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym.

Wnioskodawca dodatkowo podniósł, iż gdyby miał przyznaną emeryturę z uwagi na przepracowanie 15 lat w warunkach szczególnych to byłaby ona wyższa, niż obecna, przyznana w podstawowym wieku emerytalnym, bowiem miałby przyznany dodatek za warunki szczególne.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił, co następuje:

Wnioskodawca S. S., urodzony (...), uprawniony był do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3 akt emerytalnych plik II)

Wnioskodawca po osiągnięciu 60 roku życia nie złożył wniosku o przyznanie prawa do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

(okoliczność bezsporna)

Decyzją z dnia 2 sierpnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.. z urzędu przyznał S. S. emeryturę od (...) roku tj. od osiągnięcia wieku uprawniającego do emerytury tj. ukończenia 65 lat. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto podstawę wymiaru renty. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przyjęty do obliczenia renty wyniósł 138,35%. tj. 138,35%.

(dowód: decyzja z dnia 2 sierpnia 2013 roku k. 284 akt emerytalnych)

W dniu 8 sierpnia 2013 roku wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę – emeryturę z rekompensatą. Do wniosku załączył kserokopie kart wynagrodzeń oraz kserokopie z akt osobowych z okresu zatrudnienia w Spółdzielni (...) w T..

(dowód: wniosek k. 1-3 akt emerytalnych plik II, karty wynagrodzeń k. 6-17 akt emerytalnych plik II, kserokopie dokumentów osobowych k. 20-33)

W wyniku złożonego wniosku organ rentowy w dniu 14 sierpnia 2013 roku wydał decyzję odmawiającą przyznania prawa do emerytury. Wskazał, iż wniosek o emeryturę zgłoszony po miesiącu, w którym został osiągnięty wiek emerytalny dla osoby, której przyznano emeryturę z urzędu organ rentowy traktuje jako wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że zgodnie z art. 55 ustawy ubezpieczonemu spełniającemu warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27 ustawy , który kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008 r., może być obliczona emerytura na podstawie art. 26 tj. w oparciu o zgromadzone na koncie składki na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem ich waloryzacji, jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53 ustawy.

Zgodnie z art. 27 ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 01.01.1949r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki

1) osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 65 lat 2 miesiące lat dla mężczyzn,

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn.

Na podstawie art. 27a ustawy emeryturę przyznaje się z urzędu zamiast pobieranej renty z tytułu niezdolności do pracy osobie, która osiągnęła wymagany wiek emerytalny tj. 65 lat 2 miesiące lat dla mężczyzn urodzonych w okresie od dnia 1 kwietnia 1948 r. do dnia 30 czerwca 1948 r. oraz podlegała ubezpieczeniu społecznemu albo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.

Organ rentowy odmówił prawa do przyznania emerytury na postawie art. 27 ustawy oraz ustalenia jej wysokości na podstawie art. 55 ustawy ponieważ S. S. nabył prawo do emerytury ustalonej decyzją z dnia 31.07.2013 na postawie art. 27a ustawy tj. z urzędu, a ponadto nie kontynuował ubezpieczenia po osiągnięciu wymaganego wieku emerytalnego.

Organ rentowy podniósł, iż po dalszym rozpatrzeniu sprawy na podstawie przedłożonych do wniosku nowych dokumentów dotyczących okresów zatrudnienia oraz wysokości osiąganych wynagrodzeń zostanie wydana osobna decyzja odnośnie ewentualnego ponownego ustalenia wysokości przyznanej emerytury.

(dowód: informacja k. 41 akt emerytalnych plik II, decyzja z dnia 14 sierpnia 2013 r. k. 42 akt emerytalnych plik II )

Decyzją z dnia 11 września 2013 roku (zaskarżoną) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.. odmówił wnioskodawcy S. S. przeliczenia podstawy wymiaru emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wnioskodawcy wynosi 138,35% i ustalony został z wynagrodzenia osiągniętego przez S. S. w okresie 12 m-cy tj. od 1 grudnia 1987 roku do 30 listopada 1988 roku. Po przeliczeniu wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony z wynagrodzenia osiągniętego w okresie od 1 stycznia 2003 roku do 31 grudnia 2012 roku (tj. z 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie emerytury) wynosi 22,73%, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony z wynagrodzenia osiągniętego przez wnioskodawcę w okresie 1 stycznia 1968 roku do 31 grudnia 1988 roku (tj. z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury) wynosi 101,24% - zatem wskaźniki te są niższe od wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 138,35%, w oparciu o który wypłacana jest emerytura.

( dowód: decyzja z dnia 11 września 2013 roku k. 50 akt emerytalnych plik II)

Decyzją z dnia 21 października 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 8 sierpnia 2013 roku anulował decyzję z dnia 11 września 2013 roku i przeliczył należną mu emeryturę od 1 sierpnia 2013 roku tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek i do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczeniem społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia i aktualna kwotę bazowa ustalił na 3.080,84 złotych.

(dowód: decyzja z dnia 21 października 2013 roku k. 52 akt emerytalnych plik II)

Decyzją z dnia 24 października 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 8 sierpnia 2013 roku odmówił przyznania rekompensaty bowiem wnioskodawca urodzony jest przed 31 grudnia 1948 roku a zgodnie art. 1 ustawy o emeryturach pomostowych przysługuje ona dla osób urodzonych po 31 grudnia 1948 roku.

(dowód: decyzja z dnia 24 października 2013 roku k. 55 akt emerytalnych plik II)

Od powyższej decyzji wnioskodawca nie odwołał się.

(okoliczność bezsporna)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest uzasadnione.

Na wstępie wskazać należy, iż zakres rozpoznania i orzeczenia (przedmiot sporu)
w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyznaczony jest przedmiotem decyzji organu rentowego zaskarżonej do sądu ubezpieczeń społecznych a następnie przedmiotem postępowania sądowego determinowanego zakresem odwołania od tejże decyzji.

We wniosku złożonym w dniu 8 sierpnia 2013 roku nazwanym „wnioskiem o emeryturę”, S. S. żądał przyznania „emerytury-emerytury z rekompensatą”. Do wniosku załączył plik dokumentów, w tym m.in. karty wynagrodzeń oraz angaże mające świadczyć o wykonywaniu przez niego pracy w szczególnych warunkach. W toku postępowania sądowego wnioskodawca wyjaśnił, iż składając wniosek do organu rentowego oczekiwał na przyznanie dodatku z tytułu pracy w szczególnych warunkach, zaś pełnomocnik wnioskodawcy oświadczył, iż intencją wnioskodawcy było uzyskanie rekompensaty , o której mowa w art. 21 i nast. ustawy o emeryturach pomostowych. Ostatecznie pełnomocnik wnioskodawcy ograniczył odwołanie w zakresie odmowy przyznania wnioskodawcy prawa do rekompensaty.

Analiza akt emerytalnych wskazuje, iż w następstwie złożonego w dniu 8 sierpnia 2013 roku wniosku organ rentowy wydał 4 decyzje:

- z dnia 14 sierpnia 2013 roku odmawiającą przyznania emerytury, przyjmującą m.in., iż wniosek o emeryturę zgłoszony po miesiącu w którym został osiągnięty wiek emerytalny dla osoby, której przyznano emeryturę z urzędu, należy taktować nie jako wniosek o emeryturę lecz jako wniosek o przeliczenie emerytury,

- z dnia 11 września 2013 roku odmawiającą przeliczenia świadczenia (zaskarżoną),

- z dnia 21 października 2013 roku przeliczającą świadczenie od dnia 1 sierpnia 2013 roku (przy przyjęciu podstawy wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia przy uwzględnieniu nowej kwoty bazowej – 3.080,84 złotych),

- z dnia 24 października 2013 roku odmawiającej przyznania prawa do rekompensaty.

Odwołanie zostało złożone przez wnioskodawcę jedynie od decyzji z dnia 11 września 2013 roku i wniesione do organu rentowego w dniu 14 października 2013 roku. Jak wyżej wskazano, w decyzji z dnia 11 września 2013 roku ZUS nie odniósł się do zgłoszonego we wniosku z dnia 8 sierpnia 2013 roku żądania przyznania rekompensaty za utratę możliwości nabycia prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Wnioskodawca miał zatem podstawy, aby kwestionować w tym zakresie decyzję ZUS. Późniejsze wydanie decyzji z przedmiocie odmowy przyznania rekompensaty (decyzja z dnia 24 października 2013 roku) nie stoi, w ocenie sądu, na przeszkodzie rozpoznaniu odwołania, zwłaszcza w sytuacji gdy ubezpieczony od późniejszej decyzji nie odwołał się.

Odnosząc się zatem do sprecyzowanego przez pełnomocnika wnioskodawcy żądania (zakresu odwołania od decyzji z dnia 11 września 2013 roku) wskazać należy, iż żądanie rekompensaty na podstawie art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656 ) nie ma uzasadnionych podstaw. Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 powołanej ustawy rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. W myśl natomiast ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Wskazany przepis określa ogólne warunki nabycia prawa do rekompensaty, czyli - zgodnie z definicją legalną zamieszczoną w art. 2 pkt 5 powołanej ustawy - do odszkodowania za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub pracy o szczególnym charakterze przez osoby, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej (z powodu niespełnienia warunków ustawowych do nabycia tego prawa). Ustęp 1 komentowanego artykułu obejmuje katalog przesłanek pozytywnych warunkujących nabycie prawa do rekompensaty; natomiast ust. 2 wprowadza przesłankę negatywną wykluczającą możliwość nabycia rekompensaty przez ubezpieczonego. W przedmiotowej sprawie wnioskodawca nabył prawo do emerytury przyznanej na zasadach wynikających z ustawy o emeryturach i rentach z FUS, na podstawie art. 27a. Ten ostatni przepis stanowi że emeryturę przyznaje się z urzędu zamiast pobieranej renty z tytułu niezdolności do pracy osobie, która osiągnęła wiek emerytalny, o którym mowa w art. 27 ust. 2 i 3, oraz podlegała ubezpieczeniu społecznemu albo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. Tym samym w stosunku do wnioskodawcy nie jest możliwe przyznanie rekompensaty o której w art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych. Literalne brzmienie przepisu, wprost wyklucza taką możliwość.

Odnosząc się natomiast do żądania pełnomocnika wnioskodawcy o wystąpienie przez Sąd z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego w celu ustalenia, czy art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych jest zgodny z Konstytucją RP w zakresie, w którym przyznaje prawo do rekompensaty za utratę prawa do emerytury pomostowej jedynie pracownikom urodzonym po 31 grudnia 1948 roku, to również należy uznać je za niezasadne. Instytucja pytania prawnego przewidziana art. 193 Konstytucji RP nie daje wnioskodawczyni uprawnienia do skutecznego domagania się przedłożenia przez sąd pytania prawnego Trybunałowi Konstytucyjnemu. Warunkiem wystąpienia z pytaniem prawnym jest wątpliwość powstała w składzie orzekającym co do zgodności przepisu prawa z Konstytucją RP, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą. Zatem wyłącznie wątpliwości Sądu mogą uzasadniać przedstawienie Trybunałowi pytania prawnego dotyczącego konstytucyjności aktu normatywnego. Taką konstrukcję przedmiotowej instytucji podkreśla także treść art. 193 Konstytucji RP w myśl, którego sąd "może" przedstawić pytanie prawne, a więc jest to uprawnienie sądu, a nie jego obowiązek. Powyższe stanowisko jest powszechnie aprobowane zarówno w judykaturze jak i piśmiennictwie prawniczym (por. wyrok SN z dnia 29 lutego 2008 r. II CSK 463/07 nr LEX 463366; wyrok NSA z dnia 21 grudnia 2004 r. OSK 971/04 nr LEX 236849; M. N. glosa do wyroku sądu apelacyjnego z dnia 26 czerwca 2003 r. III AUa 232/02 publ. OSA 2004/12/67). W związku z powyższym, wskazać należy, że Sąd Okręgowy w składzie orzekającym w niniejszej sprawie nie podziela wątpliwości pełnomocnika wnioskodawcy dotyczących konstytucyjności ww. przepisu i nie znajduje podstaw do wystąpienia z pytaniem prawnym.

W tym miejscu wskazać należy, iż art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych stanowi, iż prawo do emerytury pomostowej (…) przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1)urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r.;

2)ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

3)osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;

4)ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;

5)przed dniem 1 stycznia 1999 r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

6)po dniu 31 grudnia 2008 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

7)nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy.

Powyższy przepis określa ogólne warunki nabycia prawa do emerytur pomostowych i wymaga by wszystkie wymienione w nim przesłanki były spełnione kumulatywnie. Brak którejkolwiek z nich skutkuje więc brakiem prawa do emerytury pomostowej. Zgodnie z art. 4 pkt 1 powołanej ustawy emerytura pomostowa jest świadczeniem przysługującym jedynie tej grupie ubezpieczonych, którzy urodzili się po dniu 31.12.1948 r. A contrario przedmiotowe świadczenie nie ma zastosowania do tych ubezpieczonych, którzy zostali w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych zakwalifikowani do tzw. starszej grupy ubezpieczonych (urodzonych przed 1.1.1949 r.). Jak wskazuje się w doktrynie ta przesłanka jest konsekwencją przyjętego przy reformie systemu ubezpieczeń społecznych założenia, zgodnie z którym starsza grupa wiekowa ubezpieczonych - urodzonych przed 1.1.1949 r. (a więc tych osób, które w dacie wejścia w życie reformy systemu ubezpieczeń społecznych ukończyły już 50 lat życia) podlega dotychczasowym (tzn. funkcjonującym przed 1.1.1999 r.) zasadom przechodzenia na emeryturę (zob. kom. do art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych w : Ustawa o emeryturach pomostowych. Komentarz. Red. Beata Gudowska, wyd. C. H. Beck. 2013, wydanie 1).

Dodatkowo już tylko wskazać należy, iż problem braku prawa do rekompensaty dla osób urodzonych po 31.12.1948 r., podejmujących pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze po 31.12.1998 r., które nie legitymują się okresem pracy w szczególnych warunkach lub pracy o szczególnym charakterze - w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS - wynoszącym 15 lat, był przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego. W wyr. z 25.11.2010 r. ( K 27/09, OTK-A 2010, Nr 9, poz. 109) Trybunał uznał, że art. 21 ust. 1 w zw. z art. 2 pkt 5 ustawy o emeryturach pomostowych w zakresie, w jakim nie przyznaje prawa do rekompensaty wyżej wskazanym osobom, jest zgodny z art. 2 Konstytucji RP i wynikającą z niego zasadą ochrony praw słusznie nabytych oraz zasadą zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, a także z art. 32 ust. 1 Konstytucji i wynikającą z niego zasadą równości. W uzasadnieniu TK stwierdził, że rekompensata jest odszkodowaniem za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które rozpoczęły pracę przed 1.1.1999 r. i nie nabędą prawa do emerytury pomostowej w zamian za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Jest zatem uzasadnione, że ustawa o emeryturach pomostowych obejmuje wyłącznie pracowników, którzy przed 1.1.1999 r. wykonywali pracę w szczególnych warunkach lub pracę o szczególnym charakterze, gdyż tylko tym pracownikom takie prawo do wcześniejszej emerytury mogło przysługiwać. Osoby, które nie legitymują się co najmniej 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, nie mogły w sposób uzasadniony oczekiwać, że nabędą prawo do rekompensaty. Takie oczekiwanie nie miało bowiem podstawy we wcześniej obowiązującym stanie prawnym.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.