Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 26 listopada 2020 r. (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w P. zaliczył małoletniego G. S. do osób niepełnosprawnych, z symbolem niepełnosprawności 12-C. Organ wskazał, iż niepełnosprawność małoletniego datuje się od wczesnego dzieciństwa, a orzeczenie zostaje wydane do 30 listopada 2022 r. Nadto organ ustalił, iż małoletni wymaga konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające funkcjonowanie małoletniego, wymaga konieczności korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, wymaga stałego współudziału na co dzień opiekuna w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji. Uzasadniając swoje stanowisko organ wskazał, iż małoletni ma naruszoną sprawność organizmu w następstwie stanów chorobowych określonych symbolem 12-C, których skutki wymagają konieczności zapewnienia pomocy opiekunów w sposób przewyższający wsparcie potrzebne dziecku w tym samym wieku. Nie wymaga on jednak konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Na skutek odwołania przedstawicielki ustawowej małoletniego Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. orzeczeniem z dnia 20 stycznia 2021 r., znak ON. (...).2.478.2020.EH, uchylił zaskarżone orzeczenie w części dotyczacej ustaleń zawartych w punkcie III wskazując, że niepełnosprawność datuje się urodzenia (nie zaś jak ustalił (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w P. – od wczesnego dzieciństwa). Zespół powołał się na dokonaną ocenę stanu zdrowia małoletniego. Organ wskazał, że G. S. ma naruszoną sprawność organizmu, jednak z uwagi na zakres i skutki rozpoznanych schorzeń nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. W uzasadnieniu orzeczenia organ wskazał, że małoletni wymaga zwiększonego wsparcia dydaktycznego w rozwoju społeczno-emocjonalnym, a także konieczny jest na co dzień współudział opiekuna przewyższający wsparcie jakie jest potrzebne każdemu dziecku w tym wieku. Dlatego zaliczono małoletniego do osób niepełnosprawnych. W. jednak ograniczenia nie powodują niezdolności do samodzielnej egzystencji i konieczności zapewnienia opieki w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych (pkt 7 wskazań). Jak podano w uzasadnieniu dziecko nabywa nowe umiejętności w zakresie samoobsługi, o czym świadczą zapisy z poradni.

W imieniu małoletniego G. S. odwołanie złożyła matka M. W., domagając się uznania, że małoletni wymaga konieczności stałej i długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że małoletni nie radzi sobie z wyciszeniem układu nerwowego, bywa pobudzony emocjonalnie i ruchowo, widoczna jest u niego labilność emocjonalna, nie potrafi sobie poradzić z napięciem emocjonalnym, nie zawsze rozumie kierowane do niego polecenia i aby uczestniczyć w większości zajęć w przedszkolu wymaga stałej pomocy i nakierowania ze strony nauczyciela. Podniosła, że największą trudnością syna jest brak świadomego kierowania i utrzymania uwagi na określonym zadaniu oraz podatność na wpływ bodźców zewnętrznych; wskazała, że chłopiec wymaga stałej opieki osoby dorosłej, ponieważ trudności w zakresie myślenia przyczynowo-skutkowego powodują podejmowanie aktywności często niebezpiecznej dla zdrowia i życia chłopca.

W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. wniósł o oddalenie odwołania w całości wobec stwierdzenia, że występujące u małoletniego ograniczenia nie powodują konieczności zapewnienia całkowitej opieki w zaspokajaniu - stosownie do wieku – podstawowych potrzeb życiowych, uznając jednocześnie, iż nie miał podstaw do wydania innego orzeczenia niż zaskarżone.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. S. urodził się w dniu (...), obecnie ma 6 lat.

Niesporne

Małoletni ma trombofilię i częste infekcje dróg oddechowych.

Przyjmuje na stałe H. na noc oraz R..

Chłopiec mówi o sobie w osobie trzeciej.

W domu małoletni je samodzielnie, ale bardzo brudzi. Codziennie rano ubiera go mama, bo gdy ma jeść sam - złości się. Codziennie kąpie go mama, bo gdy ma to robić sam, złości się. Nie umie umyć zębów. Chodzi samodzielnie, ale często się potyka. Ma fiksacje na punkcie kluczy i klamek. Boi się kontaktu z innymi dziećmi, sam nie podejmuje z nimi zabawy. Czasem mówi nieadekwatnie do sytuacji, ale jego mowa jest zrozumiała. Dotyka pieca kaflowego, który stoi w domu i który jest gorący, a mimo to nie reaguje na jego temperaturę, nie płacze. Boi się owadów, psów i kota, który jest w domu.

G. S. uczęszcza do przedszkola specjalnego. Ma odroczony obowiązek szkolny.

W przedszkolu małoletni ma problemy w nawiązywaniu relacji z dziećmi, nie umie się z nimi bawić; ma problemy w samodzielnym zorganizowaniu sobie zabawy. Jego zabawy w przedszkolu polegają na zabawie kluczami albo klamką. Podczas spacerów po parku często podejmuje rozmowy z osobami dorosłymi. Będąc na przedszkolnym placu zabaw potrafi wybiec poza ogrodzenie, nie uważa przechodząc przez ulicę. Ma niską motywację, chce wykonywać tylko te zadania, które potrafi wykonać. Chłopiec umie założyć buty, ale nie umie zawiązać sznurowadeł. Jeśli w przedszkolu jest posiłek, który lubi, je go samodzielnie, w przeciwnym razie trzeba go karmić. Samodzielnie korzysta z łazienki.

Dowód :

- przesłuchanie przedstawicielki ustawowej małoletniego M. W., k 84-85,

- zeznania wychowawczyni z przedszkola małoletniego T. M., k. 83-84,

- decyzja z dnia 16.06.2021 r., k. 72.

G. S. jest osobą niepełnosprawną – kod 12-C, a niepełnosprawność datuje się od urodzenia.

G. S. przejawia nadruchliwość, jednak w sposób nie zagrażający mu. Małoletni komunikuje się werbalnie, zgłasza potrzeby, w sprzyjających warunkach wykazuje samodzielność w zakresie samoobsługi. Niepełnosprawność małoletniego wynika ze znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem, a w konsekwencji pomocy innych osób w stopniu przewyższającym wsparcie osobie w tym samym wieku. Małoletni nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji; jego trudności wynikają przede wszystkim z nieadekwatnych do jego możliwości oddziaływań wychowawczych. Nie wymaga zapewnienia stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby, całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w tym samym wieku. Jest on stosownie do swojego wieku samodzielny.

Dowód : opinia biegłej sądowej z zakresu psychiatrii – k. 42-50

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tj. z dnia 23 lutego 2021 r. Dz.U. z 2021 r. poz. 573) osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.

Kryteria oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia określone zostały Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia (Dz. U.2002.17.162), wydanym na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 4a ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Zgodnie z § 1 rozporządzenia oceny niepełnosprawności u osoby w wieku do 16 roku życia dokonuje się na podstawie następujących kryteriów:

1) przewidywanego okresu trwania upośledzenia stanu zdrowia z powodu stanów chorobowych, o których mowa w § 2 rozporządzenia, przekraczającego 12 miesięcy,

2) niezdolności do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, powodującej konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku, albo

3) znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu, wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem.

Przy ocenie niepełnosprawności dziecka bierze się pod uwagę rodzaj i przebieg procesu chorobowego oraz jego wpływ na stan czynnościowy organizmu, sprawność fizyczną i psychiczną dziecka oraz stopień jego przystosowania do skutków choroby lub naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość poprawy stanu funkcjonowania pod wpływem leczenia i rehabilitacji. (§ 2 ust. 2 rozporządzenia).

W § 2 ust. 1 rozporządzenia wymienione zostały schorzenia uzasadniające konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku.

Zaliczenie do osób niepełnosprawnych w przypadku dziecka do 16 roku życia może mieć zatem miejsce w dwóch sytuacjach: gdy dziecko jest niezdolne do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych w postaci samoobsługi, poruszania się, komunikacji z otoczeniem, co rodzi konieczność zapewnienia mu stałej (długotrwałej) opieki lub pomocy w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, albo też gdy dziecko zachowuje zbliżoną do rówieśników zdolność do zaspokajania wskazanych potrzeb życiowych, w związku jednak ze znacznym zaburzeniem funkcjonowania organizmu wymaga stałego leczenia i rehabilitacji w domu i poza domem i w tym zakresie zwiększonej pomocy rodziców.

W rozpoznawanej sprawie sporne było to czy małoletni w związku z niepełnosprawnością wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji czy też jego niepełnosprawność wynika z tej drugiej z ww. opisanych przesłanek (znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem).

Zdolność do samodzielnej egzystencji oceniania musi być w porównaniu do zdrowych rówieśników chorego dziecka. Oczywistym jest bowiem, iż w różnym okresie życia dzieci wymagają w różnym stopniu wsparcia rodzica w zwykłych codziennych czynnościach – w przypadku niemowląt zachodzi całkowita niezdolność do wykonywania czynności samoobsługowych, potem wraz z wiekiem w przypadku dzieci zdrowych udział rodzica w takich czynnościach stopniowo ulega zmniejszeniu, zmienia się w nadzór, a z czasem całkowicie ustaje. Przykładowo już dzieci pięcio, sześcioletnie z powodzeniem mogą same spożywać posiłki, ubierać się, samodzielnie przemieszczać się, myć się (choć zazwyczaj pod kontrolą opiekunów), niewątpliwie natomiast rodzice muszą chociażby przygotowywać im posiłki czy towarzyszyć przy udawaniu się do miejsc oddalonych od miejsca zamieszkania w związku z koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa i niedostateczną jeszcze orientacją dziecka w terenie.

W przypadku dzieci chorych na przewlekłe choroby, niezależnie od ich wieku, opieka rodzica musi być nieco szersza niż u dzieci zdrowych, bo obejmuje przynajmniej podawanie leków czy dbanie o odpowiednią dietę, dokładniejsze monitorowanie stanu zdrowia – przykładowo regularne mierzenie ciśnienia krwi, itp., towarzyszenie dziecku w drodze do, z i podczas wizyt u lekarzy, rehabilitantów. Konieczność takiej zwiększonej opieki nie zawsze jednak skutkuje zaliczeniem dziecka do grona osób niepełnosprawnych, a tym bardziej uznaniem, iż jest ono niezdolne do samodzielnej egzystencji. Decydujące znaczenie ma tu bowiem nie występowanie danego schorzenia, a jego wpływ na funkcjonowanie małoletniego – stopień zaburzenia tego funkcjonowania.

Zakres opieki nad chorym dzieckiem - tym, u którego stopień zaburzenia organizmu nie jest na tyle duży, by skutkować niepełnosprawnością i tym, u którego zaburzenia te są istotne i łączą się z koniecznością stałego leczenia i rehabilitacji - jest szerszy w tym znaczeniu, że rodzic (opiekun) wykonywać musi inne dodatkowe czynności, których nie wykonują, albo wykonują okazjonalnie – w czasie zwykłych chorób, po urazach rodzice dzieci zdrowych. Nie zawsze jest natomiast szerszy w tym znaczeniu, że obejmuje wykonywanie przy dziecku czynności, z którymi jego zdrowi rówieśnicy radzą już sobie dobrze. A właśnie w tym ostatnim znaczeniu rozpatruje się go na potrzeby ustalenia niepełnosprawności przy ocenie, czy dziecko wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy w związku ze znacznie ograniczoną zdolnością do samodzielnej egzystencji. Taka opieka lub pomoc bez wątpienia występuje w przypadku dzieci z rozmaitymi niedowładami, upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim itp. Nie są one bowiem w stanie samodzielnie podejmować zwykłych codziennych czynności wykonywanych już przez rówieśników.

Nie oznacza to jednak, iż w przypadku braku upośledzenia sprawności ruchowej dziecka oraz niewystępowania u niego istotnych zaburzeń psychicznych odpada zawsze konieczność stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną zdolnością samodzielnej egzystencji. Wszystko bowiem zależy od indywidualnego przypadku. Trudno postawić wyraźną granicę między zwiększoną pomocą rodzica w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych (obejmujących też leczenie), a konieczną pomocą stałą (długotrwałą) w związku ze znacznym ograniczeniem zdolności do samodzielnej egzystencji. Często bowiem zdarza się, iż część czynności samoobsługowych dziecko wykonuje w stopniu zbliżonym do rówieśników, w innych natomiast, w przeciwieństwie do nich, wymaga z uwagi na ograniczenia chorobowe określonego wsparcia. Ocenie zatem zawsze musi podlegać sytuacja konkretnego dziecka, jego stan zdrowia i ograniczenia w zwykłym życiu.

Z uwagi na fakt, iż rozpoznanie niniejszej sprawy wymagało wiadomości specjalnych Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii dziecięcej. Powołana w sprawie biegła wskazała, że G. S. jest osobą niepełnosprawną z powodu schorzenia ze spektrum autyzmu – kod 12-C, a niepełnosprawność datuje się od urodzenia. Jak podała biegła w swojej opinii aktualnie małoletni uczęszcza do przedszkola specjalnego, gdzie wykazuje samodzielność w zakresie samoobsługi w większym zakresie niż w domu. Podstawowym problemem chłopca jest znacząca nadruchliwość istotnie wpływająca na jego codzienne funkcjonowanie zarówno w sferze edukacyjnej, jak i w relacjach rówieśniczych. Chłopiec przejawia ciągłą, nadmierną, zbędna aktywność i źle znosi ograniczenia jego ruchliwości. Jednocześnie ma potrzebę nawiązywania kontaktu z rożnymi osobami. Zaburzone reakcje wynikają z nadmiernej potrzeby ruchliwości i niemożności dłuższego skupienia się. Zdaniem biegłej problemem jest brak adekwatnych oddziaływań wychowawczych, co może wynikać z niedostatecznego wsparcia mamy w procesie wychowania chłopca i radzenia sobie z jego trudnościami. Biegła wskazała, że wyręczanie chłopca w działaniach, z którymi może sobie poradzić, jest działaniem niekorzystnym dla jego rozwoju. G. bowiem jest w stanie zarówno intelektualnie, jak i motorycznie opanować umiejętności, w których jest wyręczany, takie jak ubieranie się czy nalewanie wody. Biegła stwierdziła, że brak jest przesłanek, by uznać, że z przyczyn chorobowych małoletni jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Biegła wyjaśniła w opinii, że trudności małoletniego wynikają przede wszystkim z nieadekwatnych do jego możliwości oddziaływań wychowawczych. Małoletni komunikuje się werbalnie, zgłasza potrzeby, a w sprzyjających warunkach wykazuje samodzielność w zakresie samoobsługi. Biegła stwierdziła także, że G. S., choć przejawia nadruchliwość, jednak w sposób nie zagrażający mu.

W konsekwencji w ocenie biegłej brak jest przesłanek, by uznać, że u G. S. występuje niezdolność do zaspokajania (w porównaniu z rówieśnikami) podstawowych potrzeb życiowych takich jak samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie się z otoczeniem powodujące konieczność zapewnienia mu całkowitej opieki innych osób. Małoletni nie wymaga całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w tym samym wieku, jest on bowiem stosownie do swojego wieku samodzielny.

Do opinii biegłej zarzuty wniosła przedstawicielka ustawowa małoletniego, podnosząc, iż G. S. wymaga zapewnienia stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby, nadto podniosła, że w sprawie powinien wypowiedzieć się biegły psychiatra G. B., który prowadzi dziecko, a także wychowawczyni z przedszkola.

Odnosząc się zarzutów strony odwołującej się zawartych w piśmie z dnia 8 czerwca 2021 r., a także do złożonych na rozprawie w dniu 13 lipca 2021 r. przez T. M. (wychowawczynię małoletniego) zeznań oraz do treści przesłuchania przedstawicielki ustawowej małoletniego, tj. M. W., biegła podtrzymała swoją poprzednią opinię, wskazując, że chłopiec nie wykazuje znacznych zaburzeń interakcji społecznych, ani też znacznych zaburzeń komunikacji werbalnej. Biegła podkreśliła, że w sprzyjających warunkach chłopiec jest bardziej samodzielny niż w domu, gdzie jest wyręczany. Biegła podniosła, że występująca u małoletniego nadruchliwość, chaotyczność w działaniu, zaburzenia koncentracji oraz impulsywność nie powodują niezdolności do zaspokajania (w porównaniu z rówieśnikami) podstawowych potrzeb życiowych takich jak samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie się z otoczeniem powodujące konieczność zapewnienia cakowitej opieki innych osób.

Opinia biegłej K. B. (uzupełniona na skutek wniesionych zarzutów przez przedstawicielkę ustawową odwołującego się), wydana po badaniu małoletniego G. S. oraz analizie dostępnej dokumentacji medycznej dotyczącej stanu jego zdrowia, jest jasna, spójna i nie zawiera sprzeczności, a jej wnioski zostały w sposób logiczny i przekonujący umotywowane. Biegła odparła także zarzuty przedstawicielki ustawowej małoletniego. Mając na uwadze powyższe, należało uznać opinię bieglej sądowej za rzetelną i wiarygodną, a w konsekwencji podzielić zawarte w niej wnioski nie znajdując podstaw do ich kwestionowania.

Sąd uznał, że w sprawie nie zachodziła potrzeba przeprowadzania dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu psychologii dziecięcej, a także dowodu z zeznań świadka G. B. (lekarza psychiatrii leczącego małoletniego), albowiem powołana w sprawie biegła z zakresu psychiatrii udzieliła w sposób wystarczający odpowiedzi na przedstawione jej zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych. Kwestionowanie zaś przez przedstawicielkę ustawową opinii bieglej miało charakter subiektywnych zarzutów i sprowadzało się w istocie do podważenia opinii w zakresie uznania przez biegłą, że G. S. nie wymaga konieczności zapewnienia stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Wobec powyższego należało ww. dowody pominąć uznając, na podstawie art. 2352 § 1 pkt 5 k.p.c., że zmierzają one jedynie do przedłużenia postępowania.

Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia, do stanów chorobowych, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku, należą:

1) wady wrodzone i schorzenia o różnej etiologii prowadzące do niedowładów, porażenia kończyn lub zmian w narządzie ruchu, upośledzające w znacznym stopniu zdolność chwytną rąk lub utrudniające samodzielne poruszanie się,

2) wrodzone lub nabyte ciężkie choroby metaboliczne, układu krążenia, oddechowego, moczowego, pokarmowego, układu krzepnięcia i inne znacznie upośledzające sprawność organizmu, wymagające systematycznego leczenia w domu i okresowo leczenia szpitalnego,

3) upośledzenie umysłowe, począwszy od upośledzenia w stopniu umiarkowanym,

4) psychozy i zespoły psychotyczne,

5) całościowe zaburzenia rozwojowe powodujące znaczne zaburzenia interakcji społecznych lub komunikacji werbalnej oraz nasilone stereotypie zachowań, zainteresowań i aktywności,

6) padaczka z częstymi napadami lub wyraźnymi następstwami psychoneurologicznymi,

7) nowotwory złośliwe i choroby rozrostowe układu krwiotwórczego do 5 lat od zakończenia leczenia,

8) wrodzone lub nabyte wady narządu wzroku powodujące znaczne ograniczenie jego sprawności, prowadzące do obniżenia ostrości wzroku w oku lepszym do 5/25 lub 0,2 według S. po wyrównaniu wady wzroku szkłami korekcyjnymi, lub ograniczenie pola widzenia do przestrzeni zawartej w granicach 30 stopni,

9) głuchoniemota, głuchota lub obustronne upośledzenie słuchu niepoprawiające się w wystarczającym stopniu po zastosowaniu aparatu słuchowego lub implantu ślimakowego.

U małoletniego w niniejszej sprawie zdiagnozowano chorobę o symbolu 12-C (całościowe zaburzenia rozwojowe). Samo jednak zdiagnozowanie u dziecka ww. jednostki chorobowej nie prowadzi samo przez siebie do ustalenia, iż dziecko wymaga konieczności stałej opieki lub pomocy innej osoby. W przeciwnym razie dopuszczanie dowodu z opinii biegłego lekarza jakiejkolwiek specjalności nie byłoby konieczne do rozpoznania sprawy, wystarczyłoby zlokalizowanie określonej jednostki chorobowej w dokumentacji medycznej dziecka. W ocenie Sądu nieodzownym elementem do stwierdzenia przesłanki wymogu „stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji” jest uprzednie stwierdzenie czy u dziecka występuje niezdolność do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, o czym mowa w § 1 pkt 2 cytowanego rozporządzenia i co do tego elementu wypowiedział się w sprawie w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości biegły z zakresu diabetologii. Wskazane przez stronę odwołującą się okoliczności i ograniczenia w funkcjonowaniu małoletniego G. S. uzasadniają, że niepełnosprawność małoletniego wynika z konieczności pomocy dziecku w edukacji, terapii i częstych zabiegów rehabilitacyjnych w domu i poza domem i w konsekwencji pomocy innych osób w stopniu przewyższającym wsparcie osobie w tym samym wieku. Nie wymaga on jednak stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Małoletni jest 6-letnim chłopcem uczęszczającym do przedszkola specjalnego, z uwagi na zaburzenia rozwojowe ma odroczony obowiązek szkolny. Niemniej jednak G. S. samodzielnie się porusza, komunikuje się otoczeniem w sposób zrozumiały, potrafi sam zjeść posiłek, ale często jest w tym wyręczany, głównie w domu, ponieważ często złości się, gdy ma jeść samodzielnie; umie też się ubrać, choć wymaga pomocy przy wiązaniu butów. Jak wynika z opinii biegłej pomoc matki ma charakter wyręczeniowy, albowiem w przedszkolu, co potwierdzają zeznania wychowawczyni małoletniego, jest on bardziej samodzielny, potrafi np. zjeść sam posiłek, który lubi czy samodzielnie skorzystać z toalety. Wskazać zatem należy, że małoletni jest zasadniczo samodzielny, choć niekiedy wymaga – stosownie do swojego wieku – wsparcia, ale nie wyręczania, tylko dlatego, że się denerwuje i złości gdy ma zrobić sam coś czego nie lubi robić.

W oparciu o ww. opinię biegłej z zakresu psychiatrii ustalono, iż małoletni choć jest osobą niepełnosprawną, to nie wymaga on aktualnie konieczności objęcia stałą lub długotrwałą opieką innej osoby w rozumieniu § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia.

Sąd przyjął za miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie zeznania wychowawczyni z przedszkola małoletniego, tj. T. M. oraz treść przesłuchania przedstawicielki ustawowej małoletniego, tj. M. W., uznając je za w pełni wiarygodne i nie znajdując podstaw do ich zakwestionowania, a także dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, w szczególności w aktach organu rentowego, albowiem rzetelności ich sporządzenia żadna ze stron nie kwestionowała.

Na podstawie całości materiału dowodowego Sąd stwierdził, że orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia 20 stycznia 2021 r. znak ON. (...).2.478.2020.EH, w przedmiocie odmowy uznania, że małoletni wymaga stałej i długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku z ograniczeniem możliwości samodzielnej egzystencji, jest prawidłowe.

W tym stanie rzeczy, w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzeczono jak w sentencji.

sędzia Klaudyna Książek-Stasiak

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

sędzia Klaudyna Książek-Stasiak