Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VII K 460/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

R. M.

w dniu 04 września 2019 roku we W., gm. S., pow. (...), woj. (...), po przywłaszczeniu sobie powierzonej mu rzeczy ruchomej w postaci samochodu osobowego marki P. (...) o nr rej. (...) na szkodę (...) sp. z o.o. z/s w W., usiłował dokonać oraz dokonał oszustwa na osobie E. S. w ten sposób, że działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez zaoferowanie do sprzedaży za pośrednictwem portalu internetowego otomoto.pl, w/w samochodu za kwotę 109 000,00 zł, wprowadził pokrzywdzonego w błąd, iż jest użytkownikiem powyższego pojazdu, a do dnia 26.09.2019 roku ostatnia rata leasingowa zostanie spłacona na rzecz właściciela auta tj. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. i następnie będzie mógł sfinalizować transakcję sprzedaży samochodu, czym usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w w/w wysokości, po czym po ustaleniach telefonicznych z pokrzywdzonym udał się do jego miejsca zamieszkania i pobrał od niego pieniądze na poczet zakupu w/w samochodu w kwocie 60 000 zł, bowiem taką kwotą dysponował pokrzywdzony, podczas gdy w rzeczywistości nigdy nie był (...) z przedmiotu leasingu z umowy nr (...) z dnia 21.06.2017 roku i nie miał prawa do rozporządzania pojazdem, czym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem E. S. w kwocie 60 000 zł

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony R. M. był leasingobiorcą samochodu osobowego marki P. (...) o nr rej. (...), a który był własnością firmy leasingowej - (...) sp. z o.o. z/s w W.. Oskarżony wystawił w/w pojazd do sprzedaży na portalu ogłoszeniowym internetowym otomoto.pl za kwotę 109.000,00 zł. W ogłoszeniu podał, że jest użytkownikiem w/w pojazdu, a do dnia 26.09.2019 roku ostatnia rat leasingowa zostanie spłacona na rzecz właściciela auta tj. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. i następnie będzie mógł sfinalizować transakcję sprzedaży samochodu.

Na w/w ofertę sprzedaży zareagował pokrzywdzony E. S., który po ustaleniach telefonicznych z oskarżonym, spotkał się z nim w P. , a potem w miejscu zamieszkania

Pokrzywdzony umówił z pokrzywdzonym cenę po krótkiej przejażdżce i obejrzeniu pojazdu. Pokrzywdzony oglądał dowód rejestracyjny w/w pojazdu. Była informacja, że właścicielem jest bank.

Oskarżony zapewniał pokrzywdzonego, że samochód jest w leasingu na niego, on jest leasingobiorcą i ma do spłacenia ostatnią ratę leasingu, że będzie jeszcze kwota do wykupu i że to wszystko będzie załatwione w ciągu dwóch tygodni i przyjedzie do pokrzywdzonego po resztę pieniędzy. Oskarżony pobrał od pokrzywdzonego zaliczkę na poczet zakupu auta w kwocie 60.000, zł i pozostawił pokrzywdzonemu samochód. Cena została uzgodniona ostatecznie na kwotę 105 tys. zł.

Oskarżony nigdy nie był „korzystającym” z przedmiotu leasingu nr (...) z dnia 21.06.2017 roku i nie miał prawa do rozporządzania pojazdem marki P. (...) o nr rej. (...), gdyż leasingobiorcą był wyłącznie G. P., który wstawił w/w samochód do komisu prowadzonego przez R. M..

Oskarżony R. M. był już karany sądownie głownie za przestępstwa z art.180a kk, art.244 kk oraz z art.284 § 2 kk innych.

Oskarżony R. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, ale wyraził gotowość zwrotu pokrzywdzonemu pieniędzy w ratach.

Zeznania pokrzywdzonego E. S.

Zeznania świadków:

K. S.

K. K.

Protokoły zeznań świadków:

G. P.

M. F.

A. C.

Notatka urzędowa

Oświadczenie

Kserokopia dowodu rejestracyjnego i polisy

Protokół oględzin

Protokół zatrzymania rzeczy, spis i opis rzeczy

Protokół oddania rzeczy w przechowanie

Dokumentacja leasingowa

Protokół okazania

Zlecenie naprawy samochodu

Dane od operatora

Wykaz dowodów rzeczowych

Wydruk poczty elektronicznej

Zawiadomienie o przestępstwie

Pismo grupy (...) Sp. z o.o.

Kserokopia zeszytu zdarzeń, umowa z agencją ochrony

Dane o karalności

2-6, 360-360 verte

49-50,360 verte-361,

176-177, 361

61-64, 168-169, 238-239

79-80

209

74,221

47,67

11-13

14-15

16-17,20, 44-46

19-20

21-27, 82-90

42-43, 51-52

65-66

71-73, 219-230

91, 289-290

127-135, 178-179

170-172

198-202

210-211

162-164

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Jak wyżej

Zgromadzony materiał dowodowy osobowy i rzeczowy w pełni daje podstawy do oceny, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego E. S. oraz wszystkich świadków, gdyż były one spójne, konsekwentne, jednolite i wzajemnie się uzupełniały. Z zeznań tych wynika jednoznacznie, że oskarżony nie będąc użytkowaniem, leasingobiorcą przedmiotowego samochodu P., wbrew woli G. P. i dokumentom, świadomie wystawił ten pojazd do sprzedaży na portalu internetowym otomoto.pl, celowo wprowadzając pokrzywdzonego oraz inne osoby w błąd co do pochodzenia auta, następnie pobrał od pokrzywdzonego zaliczkę w kwocie 60.000 zł na zakup samochodu, nie mając zamiaru jej zwracać.

Zatem nie może być mowy o żadnej

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia skarżonego R. M.

Sąd odmówił waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego nie przyznającego się do winy, albowiem były one w całości sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym osobowym jak i rzeczowym, w postaci zeznań pokrzywdzonego, zeznań świadków oraz licznych dokumentów w tym (...).

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

R. M.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd podzielił w całości przyjętą przez oskarżyciela publicznego kwalifikację prawną czynu z art. art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Po pierwsze istota przestępstwa określonego w art. 286 § 1 kk , jako doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem, sprowadza się do trzech wymienionych w tym przepisie sposobów:

- wprowadzenie w błąd,

- wyzyskanie błędu,

- wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Jeżeli chodzi o dwa pierwsze sposoby działania, to zawsze przy ich stosowaniu warunkiem zrealizowania skutku jest błąd po stronie pokrzywdzonego. Może to być błąd co do osoby, błąd co do rzeczy, błąd co do zjawiska lub zdarzenia. W sytuacji wprowadzenia w błąd sprawca wywołuje w świadomości pokrzywdzonego fałszywe wyobrażenie /rozbieżność między rzeczywistością/, zaś w przypadku wyzyskania błędu ta rozbieżność już istnieje, a sprawca nie koryguje jej, lecz korzysta z tego błędu dla uzyskania przez siebie, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, niekorzystnej dla pokrzywdzonego decyzji majątkowej (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02 grudnia 2002 roku sygn. akt. IV KKN 135/00).

Przepis art. 286 § 1 k.k. nie wymaga, aby dla wprowadzenia w błąd sprawca podejmował szczególne czynności, polegające na działaniu podstępnym lub chytrym. Dla uznania, iż mamy do czynienia z wprowadzeniem w błąd, wystarczające jest każde, jakiekolwiek działanie, które może doprowadzić do powstania błędnego wyobrażenia o rzeczywistości u osoby rozporządzającej mieniem (vide: wyrok SN z 26 czerwca 2003 r., V KK 324/02, LEX nr 80291). Wprowadzenie w błąd dotyczyć musi natomiast istotnych okoliczności danej sprawy, które mogą mieć wpływ na podjęcie decyzji o rozporządzeniu mieniem. Innymi słowy, działanie mające na celu wywołanie błędu odnosić się musi do okoliczności powodującej, że rozporządzenie mieniem ma charakter niekorzystny (vide wyrok SN z 28 czerwca 2000 r., III KKN 86/98, OSP 2001, z. 1, poz. 10; wyrok SN z 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/00, OSP 2001, z. 3, poz. 51).

Występek opisany w art. 286 § 1 kk jest przestępstwem skutkowym. Skutkiem działania sprawcy jest rozporządzenie przez pokrzywdzonego mieniem. Jak podnosi się w literaturze przedmiotu, pojęcie "rozporządzenia mieniem" rozumieć należy na gruncie art. 286 § 1 kk autonomicznie. Przez rozporządzenie mieniem rozumieć należy wszelkie czynności prowadzące do zmiany stanu majątkowego, w szczególności zmiany we władaniu mieniem (por. W. Cieślak, Rozporządzenie mieniem jako znamię wymuszenia rozbójniczego, s. 53; T. Oczkowski, Oszustwo jako przestępstwo majątkowe i gospodarcze, s. 65). Rozporządzenie mieniem może nastąpić we wszelkich formach przewidzianych przez przepisy prawa, a więc zarówno takich, które przyjmują postać czynności rozporządzających w rozumieniu prawa cywilnego, jak i takich, które sprowadzają się do czynności zobowiązujących lub czynności zobowiązująco-rozporządzających. Odnosząc się do pojęcia rozporządzenia mieniem SN stwierdził, że "rozporządzenie mieniem w rozumieniu art. 264 k.k. z 1932 r. nie oznacza jedynie dyspozycji o skutkach rzeczowych; wystarczy nawet rozporządzenie o skutkach obligacyjnych " (Zbiór Orzeczeń Sądu Najwyższego Izby II Karnej 1932, nr 11, poz. 215).

Działanie sprawcy znamionuje nadto określony cel – osiągnięcie korzyści majątkowej. Dla realizacji znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, sprawca bynajmniej nie musi dążyć do przywłaszczenia mienia stanowiącego przedmiot oszukańczych zabiegów, wystarczy, że zamierza osiągnąć korzyść majątkową wynikającą z niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez osobę czy inny podmiot wprowadzony w błąd (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2002 roku sygn. akt III KK 230/02).

Po drugie przywłaszczenie polega na rozporządzaniu rzeczą, która już uprzednio znajdowała się w posiadaniu przywłaszczającego. Przywłaszczeniem w rozumieniu kodeksu karnego jest bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie rzeczą ruchomą znajdującą się w posiadaniu sprawcy przez włączenie jej do swego majątku i powiększenie w ten sposób swojego stanu posiadania lub stanu posiadania innej osoby albo wykonywanie w inny sposób w stosunku do rzeczy ruchomej uprawnień właścicielskich, bądź też przeznaczenie jej na cel inny niż przekazanie właścicielowi (por. wyrok SN z 6 stycznia 1978 r., V KR 197/77, OSNPG 1978, nr 6, poz. 64; wyrok SA w Lublinie z 3 grudnia 1998 r., II Aka 176/98, Apelacja Lubelska 1999, nr 2, poz. 11, wyrok SA w Krakowie z 21 listopada 1996 r., II Aka 273/96, KZS 1996, z. 11-12, poz. 28).

Ze względu na fakt władania (posiadania) rzeczą przez przywłaszczającego przed dokonaniem przywłaszczenia, samo przywłaszczenie musi zostać przez niego w odpowiedni sposób zamanifestowane na zewnątrz. Owo uzewnętrznienie przywłaszczenia przyjmować musi postać zachowania, uniemożliwiającego osobie, której przysługuje odpowiednie prawo do rzeczy, swobodne nią rozporządzanie. Sprawca dla dokonania tego przestępstwa musi podjąć jedną chociażby czynność w stosunku do rzeczy ruchomej, która wskazuje, iż traktuje on rzecz lub prawo majątkowego tak jakby był właścicielem (por. O. Górniok (w:) System prawa karnego..., s. 411; S. Śliwiński, Prawo karne materialne. Część szczególna, Warszawa 1948, s. 261). Przywłaszczenie wyrażać się może w rozmaitych formach, które dostatecznie wyraźnie symbolizują zerwanie przez sprawcę więzi łączącej cudzą rzecz z jej właścicielem i włączenie tej rzeczy do majątku sprawcy lub traktowanie tej rzeczy w inny sposób, jako swojej własności (por. W. Świda (w:) I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, Kodeks karny..., s. 615).

Element powierzenia rzeczy przez osobę uprawnioną sprawcy, pozwala na ocenę, iż w realiach tej sprawy mamy do czynienia z występkiem sprzeniewierzenia (art. 284 § 2 kk), typem kwalifikowanym przestępstwa przywłaszczenia.

Dla odpowiedzialności karnej na podstawie art. 284 § 2 k.k. nie jest konieczne powierzenie rzeczy poprzez zachowanie szczególnej formy prawnej, jak również nie jest wymagane, aby powierzający określił precyzyjnie zakres uprawnień i obowiązków osoby, której rzecz jest przekazywana. Istotne jest natomiast to, by z okoliczności towarzyszących powierzeniu wynikało, że rzecz jest przekazywana jedynie czasowo bez prawa dysponowania , w tym w szczególności prawa rozporządzania rzeczą jak własną.

Przenosząc powyższe rozważania natury teoretyczno prawnej na grunt przedmiotowej sprawy. Nie ulega wątpliwości, że umowę leasingu nr (...) z dnia 21.06.2017 roku dotycząca pojazdu P. (...) została zawarta między (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. a G. P.. Zatem oskarżony nie miał prawa zbywać, ani oferować do sprzedaży samochód w/w bez zgody chociażby leasingobiorcy. Oskarżony w ogłoszeniu o sprzedaży w/w pojazdu świadomie wprowadził w błąd potencjalnych kupców, w tym osobę pokrzywdzonego.

Wina oskarżonego co do występku oszustwa i przywłaszczenia została udowodniona. Oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim (w celu osiągnięcia korzyści majątkowej), podejmując działania opisane w zarzucie zamiar swój zrealizował.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. M.

1, 2,

1

Okoliczności obciążające:

- znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu,

- uprzednia kilkukrotna karalność oskarżonego,

- brak naprawienia szkody,

- skala zjawisk oszustw jakich na terenie całego kraju dopuścił się oskarżony wobec wielu innych osób, gdzie sprzedawał ten pojazd i pobrał od nich pieniądze,

- pełna premedytację oskarżonego w osiągnięciu celu – uzyskania korzyści majątkowej,

- nagminność tego typu przestępstw zarówno na terenie działalności tutejszego Sądu, jak i całego kraju.

Brak było w sprawie okoliczności łagodzących dla oskarżonego.

Sąd uznał, że tylko izolacyjna kara pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego będzie adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonej , okoliczności popełnienia i stopnia społecznej szkodliwości czynu. Kary w tej wysokościach spełniają zamierzone cele kary w zakresie jej ogólnospołecznego oddziaływania, a jednocześnie uzmysłowi oskarżonemu naganność jego postępowania oraz nieuchronność odpowiedzialności karnej za czyny przestępne.

Nadto orzeczono od oskarżonego naprawienie wyrządzonej szkody w całości w kwocie 60.000,00 złotych na rzecz pokrzywdzonego.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Wobec treści wyroku Sąd na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt.2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm. ) zasądził od oskarżonego koszty sądowe oraz wymierzył mu opłatę karną.

6.  1Podpis