Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 237/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 7 lutego 2020 roku,

sygn. akt XII K 164/18 w sprawie oskarżonego Z. P.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Pkt I – obraza przepisów prawa procesowego – art. 7 k.p.k., 5 § 2 k.p.k., 366 k.p.k. i 424 k.p.k.

Pkt II – w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych

☐zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że sąd pierwszej instancji rozstrzygał w oparciu o kompletny materiał dowodowy, który z poszanowaniem reguł procesu karnego ujawnił w toku rozprawy głównej. Zgromadzone dowody ocenił z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, a w następstwie w ten sposób dokonanej oceny prawidłowo ustalił stan faktyczny. W uzasadnieniu wyroku, sąd odniósł się do całokształtu materiału dowodowego sprawy wskazując, które dowody, ewentualnie w jakiej części, uznał za wiarygodne, a którym atrybutu takiego odmówił. Argumentacja w tym zakresie jest rzeczowa, logiczna i zasługuje na aprobatę, tym bardziej, że skarżący nie sformułował takich zarzutów, które mogłyby skutecznie zakwestionować zarówno ocenę materiału dowodowego, jak i poczynione na jego podstawie ustalenia faktyczne.

2.  Wniesiona w sprawie apelacja zarzucająca naruszenie szeregu przepisów prawa procesowego, w zasadniczej i przeważającej jej części opiera się na zakwestionowaniu przez skarżącego oceny materiału dowodowego, to jest naruszenia przez sąd art. 7 k.p.k.

3.  Co do wadliwości sporządzonego uzasadnienia, czyli naruszenia art. 424 k.p.k. sąd apelacyjny zauważa, że wywołana apelacją kontrola odwoławcza służy weryfikacji trafności orzeczenia, a nie jego uzasadnienia. O słuszności wydanego rozstrzygnięcia świadczy bowiem konfrontacja orzeczenia z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz zachowanie w prowadzonym postępowaniu wymogów określonych procedurą karną. Co oczywiste uzasadnienie, czyli pisemne motywy orzeczenia, sporządzone są już po wydaniu wyroku. Tym samym nie sposób dostrzec w jaki sposób czynność następcza może mieć wpływ na czynność ją poprzedzającą. Skarżący pomija to, że skuteczność zarzutu obrazy przepisu postępowania, czy też błędu w ustaleniach faktycznych warunkowane jest wykazaniem jego wpływu na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.). Tym samym wady uzasadnienia, jeżeli zachodzą, a tak nie jest w tej sprawie, nie mogą świadczyć o wadliwości wyrokowania.

4.  Od dawna jednolicie prezentowany jest pogląd, że przepisy art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. mają charakter rozłączny. W sytuacji, gdy sąd przeprowadzi postępowanie w sposób pełny, kompletny i podda zebrane dowody ocenie spełniającej rygory art. 7 k.p.k., to zastosowanie zasady z art. 5 § 2 k.p.k. może nastąpić, gdy tak przeprowadzona ocena dowodów potwierdzi istnienie wciąż niedających się - w oparciu o nią - usunąć wątpliwości (przykładowo: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2014 r., V KK 127/14). Równocześnie przepis art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy wątpliwości, jakie może powziąć sąd orzekający, a nie strona. Gdyby sąd je powziął, a nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego, zasadny byłby zarzut naruszenia tego przepisu. Apelujący nie wykazał, w jaki sposób miało dojść do naruszenia przepisu art. 5 § 2 k.p.k.

5.  Przechodząc do zasadniczej kwestii odnoszącej się do naruszenia przez sąd art. 7 k.p.k. podać należy, że postawienie zarzutu obrazy tego przepisu nie może ograniczać się jedynie do zakwestionowania oceny dowodu, gdyż tak przedstawiony ma charakter wyłącznie polemiczny. Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. może być uznany za zasadny i skuteczny tylko wówczas, gdy autor apelacji wykaże w sposób przekonujący, że dokonana przez sąd I instancji ocena konkretnego dowodu zawiera błędy natury logicznej lub faktycznej, nie respektuje zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. A tego nie wykazano w apelacji.

6.  Prawem sądu pierwszej instancji jest przyznanie bądź odmówienie waloru wiarygodności poszczególnym dowodom. Wszak to ten sąd przeprowadza te dowody bezpośrednio. Ocena tak przeprowadzonych dowodów może zawierać błędy natury faktycznej, poprzez brak zwrócenia uwagi na istotne okoliczności, bądź błędy natury logicznej poprzez niedostrzeżenia skutków, następstw i konsekwencji wynikających z treści dowodów. Jednakże by krytyka odwoławcza była skuteczna, skarżący musi wykazać owe popełnione błędy, czy też wady rozumowania zaskarżonego orzeczenia. Jeżeli natomiast środek odwoławczy ogranicza się w zasadzie do wskazania, że rozstrzygane zdarzenia miały inny przebieg, takie jak on prezentuje, musi liczyć się z tym, że jego krytyka nie zostanie uwzględniona. Oczekuje bowiem przyjęcia oceny dowolnej, tym samym poczynienia ustaleń gołosłownych w kontrze do opiniowania racjonalnego, opartego na dowodach.

7.  Faktem jest, że kluczowym dowodem przy czynieniu ustaleń faktycznych w zakresie czynu pierwszego przypisanego oskarżonemu są wyjaśnienia P. K. złożone w toku postępowania przygotowawczego. Wbrew sugestiom obrońcy, nie jest to jednak dowód jedyny. Dowód z pomówienia jest pełnoprawnym dowodem, podlegający ocenie w świetle zasad określonych w art. 7 k.p.k. Racje ma sąd pierwszej instancji, że wyjaśnienia P. K. złożone w toku postępowania przygotowawczego były logiczne, konsekwentne, nie były wyrazem osobistego zainteresowania pomawiającego, wyrażającym się w przerzucaniu winy na inną osobę, czy umniejszaniu swojego stopnia zawinienia.

8.  Obrońca w wywiedzionym środku zaskarżenia nie próbuje w sposób precyzyjny, na podstawie dowodów, uargumentować na czym opiera swoją tezę o niewiarygodności pomawiającego P. K.. Jako jeden z pierwszych argumentów podaje złożenie pierwszych wyjaśnień, w dniu 29 listopada 2017 roku, w „rozpaczliwych dla P. K. okolicznościach” (strona 1 uzasadnienia apelacji), to jest w czasie, gdy przebywał w areszcie w związku z zarzutami oszustw. Apelujący nie podaje dalszej argumentacji, z jakiego powodu uznaje, że miejsce pobytu świadka miało wpływ za złożenie wyjaśnień takiej treści i z jakiego powodu należałoby przyjąć, że nie odpowiadają prawdzie. Za taką argumentację nie można uznać stwierdzeń o „znacznej beztrosce i naiwności kolejnych wypowiedzi ale i wewnętrznych sprzeczności” (strona 2 uzasadnienia).

9.  Nie uszło uwadze sądu, że P. K. w dniu 29 listopada 2017 roku postawiono zarzut usiłowania wyłudzenia odszkodowania z tytułu pożaru hali magazynowej w dniu 11 lipca 2017 roku (zarzut w pełnej wersji k. 1960). Wówczas podejrzany przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił odnośnie znanych mu okoliczności tego zdarzenia. Podał, że Z. P., znany mu od 10 lat, zaproponował mu zostanie prezesem jednej z jego spółek, na co się zgodził będąc w trudnej sytuacji finansowej. Był z wykształcenia mechanikiem, a „wszystkim miał się zajmować P.” (k. 1963), on otrzymywał wynagrodzenie. Powodem zmiany prezesa było, jak wyjaśnił wówczas podejrzany K., to, że „będą tę spółkę topić” (k. 1963), co dla P. K. oznaczało, że będą się jej pozbywać, gdyż ma długi. Następnie wyjaśnił, że „Początkowo pomysł miał był taki, że znajdujemy firmę, wynajmujemy magazyn, tam V. Serwis składuje automaty i z tego są pieniądze, z tego wynajmu. Potem dopiero P. powiedział mi, że te automaty są ubezpieczone i dobrze by było by coś z nimi zrobić, najlepiej by było gdyby się spaliły. Ja powiedziałem, że z tym spaleniem nie chcę mieć nic wspólnego. Jak się zorientowałem, że oni tj. P. i jego koledzy chcą ten wynajęty magazyn spalić to ja sprzedałem kilka automatów nie mówiąc nic P.. (…) Pamiętam, że było takie zdarzenie, że przyjechał do magazynu jakiś mężczyzna z Ł. porobił zdjęcia magazynu i później umówiliśmy się na podpisanie z tym mężczyzną dokumentów. Chodziło o dokumenty dotyczące ubezpieczenia magazynu, bo mężczyzna ten był od ubezpieczeń. To był kolega P., bo zanim ten mężczyzna przyjechał to P. uprzedził mnie o tym telefonicznie i powiedział, że przyjedzie ten kolega. Po jakimś czasie pojechaliśmy ja i E. do Ł.. W firmie ubezpieczeniowej dokumenty miały być już przygotowane bo E. tylko weszła tam, podpisała i od razu wyszła. Wydaje mi się że nic wtedy nie płaciliśmy.” (k. 1963 – 1964).

10.  Potwierdzeniem wyjaśnień P. K. są zeznania agenta ubezpieczeniowego świadka D. Z. (1), który ubezpieczał magazyny. Jak wynika z jego zeznań (k. 1546 – 1551) został skontaktowany z E. S. przez przedstawicieli spółek (...), które znał wcześniej. Pierwszą rozmowę w tej sprawie prowadził z M. W., pracownikiem firmy (...), która po uzyskaniu informacji o możliwości ubezpieczenia stwierdziła, że zwrócą się do świadka „osoby zainteresowane”. Świadek D. Z. (1) uzgadniał warunki ubezpieczenia w drodze e-mail i telefonicznie z M. W. i Z. P. (adres (...), k. 1567, 1568, 1569, 1570, ). Wiadomości wysyłane przez M. W. i inne osoby były kierowane do wiadomości Z. P. (k. 1560, 1565). Najwięcej uzgodnienień co do tego ubezpieczenia prowadził Z. P.. To oskarżony przesłał w dniu 14 listopada 2011 roku fakturę z dnia 10 października 2011 roku dokumentująca sprzedaż materiałów na łączną kwotę 1.592.287,13 zł pomiędzy PW (...) a E. S., materiałów, które uległy późniejszemu spaleniu (k. 1571 – 1576). Również to oskarżony udzielał informacji, w jaki sposób będzie magazynowane mienie – na paletach, czy układane piętrowo czy poziomo (k. 1577 – 1578), przesłał umowę do cesji pomiędzy spółką (...) reprezentowaną przez Z. P. a E. S. (k. 1579 – 158), prowadził ustalenia szczegółowe na temat tejże cesji, jak również komu ma być wypłacone odszkodowanie i jaka będzie wysokość składki na ubezpieczenie (1583 – 1591). W jednym z e-maili oskarżony wprost stwierdził, że jest osobą decydującą o tymże ubezpieczeniu wskazując „D. ja muszę mieć cesję na Bank (...) po drodze jest i., v. i b. w razie nieszczęśliwego zdarzenia żeby odszkodowanie trafiło do banku i żeby nikt nie miał wątpliwości że własnością banku są automaty do puki nie będą spłacone w całości jak trzeba stworzyć jakiś dokument to nie ta pani podpowie ja to muszę mieć dziś zakończone (pisownia oryginalna e-mail z dnia 18 listopada 2011 roku k. 1584).

11.  Tym samym kwestionowane przez obrońcę wyjaśnienia P. K. znalazły potwierdzenie w zeznaniach D. Z. (1), a także w odpowiednim zakresie w wyjaśnieniach E. S..

12.  Obrońca oskarżonego podnosząc wcześniejszą karalność P. K., czy też doświadczenie w działalności gospodarczej, nie wykazuje, w jaki bezpośredni sposób przekłada się ta okoliczność na odpowiedzialność karną oskarżonego Z. P. w tej sprawie. Obrońca pomija, że P. K. w swoich wyjaśnieniach obciążał także siebie, w zakresie zarzutu usiłowania wyłudzenia odszkodowania za spalenie magazynu.

13.  Żaden dowód nie wskazuje, że na spisie z natury zostały złożone podpisy przez oskarżonego P., a tak zdaje się sugerować obrońca, zarzucając brak inicjatywy sądu z urzędu w postaci dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu pisma ręcznego. Sąd odwoławczy nie dostrzega, by coś stało na przeszkodzie, by obrońca dostrzegając, w jego ocenie, tak istotny dowód celem zweryfikowania wyjaśnień pomawiającego, o przeprowadzenie takiego dowodu wnioskował na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego. Abstrahując już od tego, P. K. wyjaśniał, że to Z. P. sporządził spis z natury, a nie go podpisał.

14.  Jak wynika z zeznań M. W., która pracowała w V. Serwis między innymi na stanowisku asystentki zarządu „Trudno jest mi powiedzieć ile razy widziałam P. K., jak również pana K., oni byli krótko w firmie. Obu wspominam negatywni, nie wyglądali jak przedstawiciele firmy, a na pewno nie wyglądali jak prezesi firmy. Ubierali się niechlujnie, ich wygląd nie był adekwatny do zajmowanego stanowiska.” (k. 1846). Odnośnie prowadzonej korespondencji e-mail dotyczącej ubezpieczenia magazynu świadek nie pamiętała szczegółów aczkolwiek podała „… mogły takie dokumenty przechodzić przeze mnie, jednak nikt mnie w to nie wtajemniczał, nie wiem kto je sporządził, w jakim celu, ja tylko je przesyłałam zgodnie otrzymanym poleceniem, które wydał mi prezes lub inny z pracowników firmy. W tym przypadku musiała być to osoba decyzyjna czyli prezes albo księgowa. Dyspozycji mi nie wydawał P. K. ponieważ on był w naszej firmie figurantem. Faktycznie w firmie polecenia wydawał P. albo inni prezesi.” (k. 1846v).

15.  Powyższy materiał dowodowy potwierdza wyjaśnienia P. K. i bezspornie wskazuje, kto faktycznie decydował o ubezpieczeniu magazynów i kto był bezpośrednio zainteresowany wypłata odszkodowania z tytułu ewentualnego przyszłego pożaru.

16.  Zeznania T. W., wbrew twierdzeniom obrońcy nie zostały ocenione w sposób sprzeczny z art. 7 k.p.k. a stwierdzenie sądu, że korespondują z zeznaniami P. K. odnośnie podpalenia hali nie są nadinterpretacją. Świadek ten zeznał, że rozmawiał z P. K., który powiedział mu że spalono magazyn, ale nie mówił kto to zrobił. Wyjaśnienia P. K. i świadka T. W. są zbieżne ze sobą, aczkolwiek zeznania T. W. w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu nic istotnego nie wnoszą.

17.  Nie jest również zasadna argumentacja obrońcy oskarżonego, że oskarżony nie działał w osiągnięciu korzyści majątkowej, a po rezygnacji z funkcji prezesa nie miał wpływu na działania spółki. Po pierwsze jest to sprzeczne z wyjaśnieniami P. K., który faktycznie wykonywał czynności zlecone przez P.. Wynika to z zeznań D. Z. (2), M. S. (1) – wolskiej, dokumentacji e-mail. To, że Z. P. nie pełnił oficjalnie funkcji w spółce, co było działaniem zamierzonym i celowym, nie świadczy, że faktycznie nie podejmował w niej żadnych czynności. Oskarżony nie odpowiada bowiem za działania na szkodę spółki, tylko za usiłowanie oszustwa i zlecenie podpalenie hali magazynowej.

18.  Co do drugiego zarzutu odnoszącego się do niezgłoszenia wniosku o upadłości spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) w W. pomimo powstania, od dnia 23 czerwca 2010 r. warunków do jej zgłoszenia, zaznaczyć należy, że Z. P. był prezesem zarządu spółki w okresie od 27 kwietnia 2010 roku do 27 października 2011 roku. To, że oskarżony przejął spółkę w trudnym okresie, po zmianach ustawy hazardowej, nie zwalnia go z odpowiedzialności. Co więcej świadczy o tym, że oskarżony posiadał wiedzę o jej faktycznej sytuacji finansowej.

19.  Niedysponowanie w momencie postawienia zarzutów dokumentacją spółki, podejmowanie czynności związanych z należnościami spółki, obsługa adwokacka, jak również kwestionowanie legalności przeprowadzonych zmian w tzw. ustawie hazardowej nie świadczy o tym, że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu w punkcie drugim. Świadczy o tym, że czynnie zarządzał spółką. Tym samym winien zgłosić jej upadłość, w momencie powstania warunków do jej zgłoszenia.

20.  Wbrew twierdzeniom obrońcy sąd zauważył i ocenił wyjaśniania oskarżonego Z. P. odnośnie tego czynu. Ocena jego wyjaśnień została przedstawiona w pkt 2.2 uzasadnienia, czyli części poświęconej „dowodom nieuwzględnionym przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)” Sąd słusznie uznał za niewiarygodną tę część, w których kwestionował podstawy do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki (...), a także to, że był osobą odpowiedzialną za złożenie takiego wniosku. Sąd uznał te wyjaśnienia za całkowicie sprzeczne z opinią biegłego z zakresu analizy ekonomicznej i zeznaniami świadka M. S. (2).

21.  Obrońca kwestionując uznanie przez sąd za nieistotne zeznań świadków P. N., S. W., A. S. i S. L. w żaden sposób nie wskazuje, w jaki jakim zakresie i z jakiego powodu zeznania tych świadków mogłyby mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a sąd odwoławczy zwolniony jest od prowadzenia domysłów.

22.  Tożsamo stwierdzić należy, w zakresie kwestionowania opinii biegłego w zakresu analizy ekonomicznej M. T.. Obrońca w żaden sposób nie dowodzi, z jakiego powodu błędnym było uznanie przez sąd opinii za pełną, jasną i niesprzeczną. Powołując się na subiektywne odczucia w związku z zadawaniem pytań na rozprawie nie dostrzega, że w przypadku opinii biegłego winien wykazać jej niepełność, niejasność, bądź sprzeczność. Samo niezgadzanie się strony z opinią nie jest podstawą do jej zanegowania i sięgania po środek dowody w postaci kolejnej opinii.

23.  Za sądem pierwszej instancji należy podać, że złożona przez obrońcę oskarżonego na rozprawie opinia biegłego z zakresu ekonomiki i finansów – dr M. S. (3), została sporządzona w innej sprawie i na podstawie niepełnych dokumentów. Powodem niewydania kategorycznej opinia przez tego biegłego był brak jakiejkolwiek dokumentacji ekonomiczno – finansowej, zaś w przedmiotowej sprawie biegły M. T. dysponował obszernym materiałem dowodowym pozwalającym na wydanie opinii i postawienie kategorycznych wniosków.

Lp.

Zarzut

2.

Punkt III – zarzut rażącej niewspółmierności kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Odwoławczy nie stwierdził, by kara wymierzona oskarżonemu nosiła cechy rażącej surowości. Wobec braku argumentacji w tym zakresie szersza ocena tego zarzutu nie jest możliwa. Rację ma sąd pierwszej instancji, że jedyną okolicznością łagodzącą przy wymiarze kary była dotychczasowa niekaralność oskarżonego. Do okoliczności obciążających sąd meriti prawidłowo zaliczył: wysoki stopień winy i wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa, działanie w sposób zaplanowany, z chęci zysku, usiłowanie wyłudzenia ponad 2 680 000 zł, doprowadzenie do wyrządzenia szkody kilku podmiotom i stworzenie zagrożenia dla mienia wielkich rozmiarów.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie, względnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

o zmianę wyroku i wymierzenie za czyn z art. 586 ksh kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność apelacji kwestionującej winę oskarżonego w zakresie obu przypisanych mu czynów. Skarżący, w świetle postawionych zarzutów, czy też treści art. 437 § 1 zdanie drugie k.p.k. nie uzasadnił w żaden sposób, z jakiego powodu sprawa oskarżonego winna być rozpoznana po raz kolejny przez sąd pierwszej instancji. Z uwagi na zasadność wyroku w całości brak jest podstaw prawnych do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności z uwagi na jej wymiar – łącznie 3 lata i 6 miesięcy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Brak

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji prawidłowe, zarzuty apelacji obrońcy niezasadne.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

brak

1.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd zasądził od oskarżonego Z. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2400 zł tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, nie widząc podstaw do ich zwolnienia.

6.  PODPIS

Katarzyna Capałowska

Ewa Gregajtys Anna Kalbarczyk

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego Z. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana