Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan- Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 listopada 2020 r. w Warszawie

sprawy G. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy

na skutek odwołania G. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 7 sierpnia 2019 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 7 sierpnia 2019 r. znak: (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się G. J. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od 18 lipca 2019 r. na trwałe.

Sygnatura akt VII U 4315/19

UZASADNIENIE

G. J. w dniu 10 września 2019 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 7 sierpnia 2019 r., znak: (...)zarzucając jej:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia o stanie jego zdrowia;

- niewłaściwą ocenę wiarygodności zebranych dowodów w sprawie w postaci opinii sporządzonych przez lekarzy specjalistów;

- nieprzyjęcie w rozważaniach zależności pomiędzy jego stanem zdrowia a pełnionymi obowiązkami zawodowymi wynikającymi z zajmowanego stanowiska istniejącego w dacie wydania rozstrzygnięcia;

- nieodniesienie się do wszystkich faktów oraz dostarczonych dowodów w postaci przedłożonej dokumentacji lekarskiej.

Mając na uwadze powyższe ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonej poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy oraz o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej oraz ortopedii w celu weryfikacji faktycznego stanu jego zdrowia.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że jest zatrudniony na stanowisku pracownika fizycznego, a do jego zakresu obowiązków należy załadunek i rozładunek towarów. Stwierdził, że w dniu 22 stycznia 2018 r. uległ wypadkowi podczas wykonywania służbowych obowiązków, w efekcie czego doznał urazu barku i trwałych uszkodzeń ścięgien. W jego ocenie do omdlenia i drętwienia ręki dochodzi nawet przy zwykłych powtarzających się czynnościach. Ubezpieczony uznał, że pomimo półtorarocznego leczenia stan jego zdrowia nie uległ poprawie w stopniu umożliwiającym wykonywanie prac fizycznych. Podniósł również, że pomiędzy orzeczeniem z dnia 26 kwietnia 2019 r., zgodnie z którym był niezdolny do pracy a orzeczeniem z dnia 27 czerwca 2019 r. upłynęło zaledwie dwa miesiące, w czasie którym nie doszło do żadnych zmian. Odwołujący stanął też na stanowisku, że możliwa poprawa sprawności ruchowej może nastąpić dopiero w wyniku przeprowadzonej operacji ( odwołanie z dnia 10 września 2019 r., k. 3-11 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 24 września 2019 r. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Organ rentowy wskazał, że w toku postępowania wyjaśniającego zarówno lekarz orzecznik, jak i komisja lekarska ZUS uznały odwołującego za zdolnego do pracy. W tych okolicznościach jego zdaniem nie było podstaw do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy ( odpowiedź na odwołanie z dnia 24 września 2019 r., k. 39 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. J., będąc zatrudnionym w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na stanowisku pracownika magazynowego, w dniu 22 stycznia 2018 r. o godzinie 9:15 uległ wypadkowi przy pracy. Tego dnia wyszedł przed budynek firmy, aby wyrzucić odpady do kontenera. W trakcie wykonywania tej czynności poślizgnął się i upadł ze względu na panujące na dworze warunki atmosferyczne w postaci opadów śniegu. W wyniku zdarzenia, wywołanego przyczyną zewnętrzną mającego związek z wykonywaną pracą, doszło do uszkodzenia barku prawego ubezpieczonego i lewego biodra. W następstwie powyższego odwołujący został przewieziony karetką pogotowia do szpitala w W. ( protokół powypadkowy z dnia 24 stycznia 2018 r., k. 14-17 a. s.).

Na skutek wypadku przy pracy u odwołującego rozpoznano prawie całkowite przewężenie przestrzeni podbarkowej z chondropatią górną powierzchni głowy kości ramiennej i sklerotyzacją oraz niewielką nadbudową wyrostka barkowego, całkowite uszkodzenie przyczepu ścięgna nadłopatkowego z retrakcją i umiarkowaną atrofią brzuśca, prawie całkowite uszkodzenie z zaawansowaną degeneracją przyczepu ścięgna podgrzebieniowego wraz z zaawansowaną atrofią brzuśca, bruzdę między guzkową znacznie spłaszczoną z cechami przyśrodkowego zwichnięcia ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego, zdegenerowane ścięgno głowy mięśnia podłopatkowego i ścienczałe z wyraźną atrofią górnej części brzuśca oraz zmiany zwyrodnieniowe w stawie barkowo-obojczykowym z drobnymi osteofitami o wymiarze 2-3 milimetrów ( dokumentacja medyczna – badanie MR z dnia 21 marca 2018 r., akta ZUS).

Odwołujący miał przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego w okresie od 23 lipca 2018 r. do 17 lipca 2019 r. Ubezpieczony przebywał w sanatorium w ramach rehabilitacji leczniczej ZUS w okresie od 7 października 2018 r. do 30 października 2018 r. ( akta ZUS).

Z uwagi na upływający termin przyznania świadczenia ubezpieczony w dniu 28 maja 2019 r. złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy ( wniosek z dnia 28 maja 2019 r., akta ZUS).

W toku postępowania wyjaśniającego zarówno lekarz orzecznik, jak i komisja lekarska ZUS uznały odwołującego za zdolnego do pracy. Na tej podstawie organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję z dnia 7 sierpnia 2019 r., znak: (...) ( orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 27 czerwca 2019 r., sprzeciw z dnia 15 lipca 2019 r., orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 1 sierpnia 2019 r. i decyzja z dnia 7 sierpnia 2019 r., akta ZUS).

Na dzień wydania zaskarżonej decyzji odwołujący posiadał miernie zwiększoną ilość płynu w jamie stawu prawego barku oraz w kaletce podbarkowo-podnaramiennej. Dodatkowo jego staw obojczykowo-barkowy jest obrzęknięty z widocznymi osteofitami. Nadto u ubezpieczonego rozpoznano przyśrodkowe zwichnięcie ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia z miernymi zmianami degeneracyjnymi w odcinku wewnątrzstawowym, prawie całkowite zerwanie ścięgna mięśnia podłopatkowego, kikut na poziomie panewki stawu ramiennego, całkowite uszkodzenie mięśnia nadgrzebieniowego oraz kikut w retrakcji na poziomie panewki stawu ramiennego ( dokumentacja medyczna – badanie MR z dnia 13 września 2019 r., akta ZUS).

Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty chirurga ortopedy celem ustalenia, czy odwołujący w dniu wydania decyzji był zdolny czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy zarobkowej, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa, to na jaki okres, czy pozostaje ona w związku z wypadkiem przy pracy oraz, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego, to na czym ona polegała ( postanowienie z dnia 29 października 2019 r., k. 42 a. s.).

W badaniu przedmiotowym zaobserwowano, że odwołujący porusza się samodzielne i ma zachowane ruchy kręgosłupa. Jego sprawność manualna również jest zachowana, co jest uwidocznione podczas ubierania i rozbierania. W wyniku wypadku przy pracy nastąpiło zmniejszenie masy mięśniowej prawej obręczy barkowej. W zakresie ortopedycznym u ubezpieczonego rozpoznano pourazowe zmiany zwyrodnieniowe prawego barku ze znacznym upośledzeniem sprawności ruchowej. Pourazowe zmiany w obrębie stożka rotatorów prawego barku powodują trwałą częściową niezdolność do pracy u odwołującego w związku z wypadkiem przy pracy od dnia 17 lipca 2019 r. Zdiagnozowane schorzenie uniemożliwia odwołującemu uniesienie prawego ramienia strony dominującej do linii barków, a co za tym idzie wykonywanie dotychczasowej pracy mechanika i magazyniera. Stan jego zdrowia nie rokuje poprawy mając na uwadze zaawansowanie i rozległość zmian, a także wiek ( opinia biegłego sądowego ortopedy, k. 70-73 a. s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych oraz na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii. Autentyczność dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, dlatego Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy. W ocenie Sądu wydana opinia jest wiarygodnym dowodem w sprawie, gdyż wydana została na podstawie dokumentacji medycznej i bezpośredniego badania wykonanego przez biegłego. Zdaniem Sądu opinia nie pozostawia żadnych wątpliwości co do dokładnego określenia stanu zdrowia ubezpieczonego.

Z tego względu nie było podstaw do kwestionowania opinii, a także do dopuszczenia dowodu z opinii kolejnego ortopedy. Sąd pominął przedmiotowy wniosek organu rentowego, ponieważ uwagi wystosowane przez Członka Komisji Lekarskiej ZUS, wyrażone w stosunku do opinii zawierały jedynie subiektywną ocenę czy też sugestię dotyczącą tego, czy ponowne przyznanie ubezpieczonemu świadczenia rentowego byłoby zasadne. Powyższe stwierdzenie nie ma związku z oceną medyczną stanu zdrowia odwołującego, który jest osobą trwale częściowo niezdolną do pracy. Członek Komisji Lekarskiej ZUS nie wskazał ponadto przekonujących argumentów medycznych, które uzasadniałyby dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego sądowego tej samej specjalności. Co więcej, w treści zarzutów wskazano, że wyraźne zmiany zwyrodnieniowe zawarte w badaniu MRI nie mogły raczej wystąpić bezpośrednio po urazie. Tego rodzaju konkluzja nie wpływa zasadniczo na rozpoznanie sprawy, ponieważ wypadek przy pracy nastąpił w dniu 22 stycznia 2018 r. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że ubezpieczony wnioskował o rentę dopiero w dniu 28 maja 2019 r. Zatem opisane zmiany zwyrodnieniowe z pewnością zdążyły wytworzyć się na dzień wydania zaskarżonej decyzji i stanowiły podstawę do przyznania odwołującemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W tej sytuacji wymaga podkreślenia, że jeżeli opinia biegłego jest jednoznaczna i tak przekonująca, że Sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1974 r., II CR 638/74) . Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Nie mają więc zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c., który stanowi, iż strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swych wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej, z zastrzeżeniem niekorzystnych skutków, jakie według przepisów k.p.c. mogą dla niej wyniknąć z działania na zwłokę lub niezastosowania się do zarządzeń przewodniczącego i postanowień sądu. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych, czy też z opinii instytutu w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 r., II CR 817/73). W świetle art. 286 k.p.c., Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, czy nie wyjaśnia istotnych okoliczności ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 listopada 1974 r., I CR 562/74). Odmienne stanowisko oznaczałoby przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, aby się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego samego zdania co strona.

Z uwagi na powyższe, brak było uzasadnienia do zobowiązania kolejnych biegłych z zakresu ortopedii do wydania opinii. Z tego też względu, Sąd postanowił pominąć wniosek pełnomocnika organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego w/w specjalności.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie G. J. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 7 sierpnia 2019 r., znak: (...), jako zasadne, zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd zważył, że organ rentowy wydając zaskarżoną decyzję odmawiającą ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy oparł się na przepisach ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ( Dz. U. z 2019 r., poz. 1205) zwanej dalej ,,ustawą’’. Przy czym w sprawie nie było sporne, że ubezpieczony uległ wypadkowi przy pracy w rozumieniu art. 3 ustawy. Oś sporu wyznaczało tylko i wyłącznie ustalenie , czy odwołujący na dzień wydania zaskarżonej decyzji pozostawał niezdolny do pracy.

Stosownie bowiem do art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy „renta z tytułu niezdolności do pracy” przysługuje - dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.

W myśl art. 17 ust. 1 ustawy przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty rodzinnej i dodatku do renty rodzinnej dla sieroty zupełnej z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.

Definicję niezdolności zawiera natomiast przepis art. 12 ust. 1-3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2020 r., poz. 53 z późn. zm.), który stanowi, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zgodnie z art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Dokonując zaś oceny przewidywanego okresu niezdolności do pracy zarobkowej bierze się pod uwagę przesłanki wynikające z treści § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy ( Dz. U. z 2004 r., Nr 273, poz. 2711), czyli charakter i stopień naruszenia sprawności organizmu oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy. Treść powołanych przepisów obliguje do tego, aby niezdolność do pracy rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do konkretnej osoby, przy uwzględnieniu jej stanów chorobowych, wieku, kwalifikacji.

Sąd dysponując tak zgromadzonym materiałem dowodowym, a przede wszystkim mając na uwadze dostępną dokumentację medyczną, dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii celem ustalenia stanu zdrowia odwołującego. Sąd zważył, że opiniujący w sprawie biegły uznał, iż odwołujący jest częściowo trwale niezdolny do pracy od dnia 17 lipca 2019 r., zaś powstała niezdolność jest związana z wypadkiem przy pracy. Jak wynika z dokumentacji lekarskiej, u odwołującego w dalszym ciągu występują objawy związane z pourazowymi zmianami zwyrodnieniowymi barku prawego. Powoduje to znaczne upośledzenie sprawności ruchowej, co jest bezpośrednio związane z pourazowymi zmianami w obrębie stożka rotatorów prawego barku. Sąd mając na uwadze doświadczenie życiowe niewątpliwie doszedł do przekonania, że ubezpieczony nie jest w stanie w sposób prawidłowy wykonywać czynności związanych z zajmowanym dotychczas stanowiskiem pracy. W ocenie Sądu każda próba przenoszenia cięższego towaru przez odwołującego może zakończyć się dla niego trwałym kalectwem. W związku z tym zdaniem Sądu orzeczenie częściowej niezdolności do pracy mającej trwały charakter odpowiada stanowi zdrowia odwołującego na datę wydania decyzji.

Odnosząc się natomiast do zarzutów organu rentowego zgłoszonych co do opinii biegłego, Sąd uznał, że były one nieuzasadnione. ZUS przedstawił subiektywne i lakoniczne zarzuty co do opinii biegłego. Organ rentowy nie wykazał, że w świetle zgromadzonego materiału dowodowego możliwa jest inna ocena stanu zdrowia ubezpieczonego niż wynikająca z opinii biegłego sądowego. Zgłaszane uwagi przez organ rentowy prowadziły de facto do przedłużenia postępowania. Sąd nie jest zobowiązany dopuścić dowód z kolejnych biegłych, czy też opinii instytutu w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek kontynuować postępowanie dowodowe, gdy zachodzi taka potrzeba, jeżeli opinia, którą dysponuje zawiera istotne luki, bo nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, czyli nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 27 czerwca 2013 r., sygn. akt III AUa 131/13). Subiektywna negatywna ocena ZUS dotycząca sporządzonej przez biegłego opinii nie stanowi wystarczającego powodu, aby dopuszczać kolejny dowód w sprawie. Skoro organ rentowy nie wykazał, aby w stanie zdrowia ubezpieczonego nastąpiła poprawa, Sąd nie znalazł podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego.

Odnośnie ustalenia terminu, od którego Sąd uznał za zasadne przyznanie odwołującemu prawa do renty, zastosowanie znajduje w tym zakresie art. 129 pkt 1 ustawy. Świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania do nich prawa na wniosek zainteresowanego, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. W toku postępowania Sąd ustalił, że odwołujący pobierał świadczenie rehabilitacyjne do dnia 17 lipca 2019 r. W związku z powyższym, wypłata renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy mogła nastąpić od dnia 18 lipca 2019 r.

Mając na uwadze powyższe Sąd zważył na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie: (...)

MK