Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 lutego 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie przepisów art, 24, 29, 46, 116, 129 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020r., poz. 53 ze zm). po rozpatrzeniu wniosku H. J. z dnia 11.01.2021 r. odmówił ww prawa do wypłaty rekompensaty wynikającej z zaniżonych wypłat emerytalnych od 1.10.2013r.

W uzasadnieniu decyzji podniesiono, iż stosownie do art. 116 ust. 1 w/w ustawy postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba, że ustawa stanowi inaczej. Zgodnie z art. 129 ww. ustawy świadczenie wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tego świadczenia, nie wcześniej jednak niż od miesiąca w którym zgłoszono wniosek. Ubezpieczona H. J. złożyła wniosek o przyznanie emerytury powszechnej 23.04.2019 r. W związku z tym wnioskiem przyznano wnioskodawczyni świadczenie na podstawie art. 24 (emerytura (...) obliczona w oparciu o art. 26) i podjęto jego wypłatę od 01.04.2019 r., tj. od miesiąca, w którym ubezpieczona zgłosiła wniosek jako świadczenie korzystniejsze od emerytury przyznanej od 21.07.2008 w oparciu o art. 29 i 46 (emerytura E obliczona w oparciu o art. 53) i wypłacanej po osiągnięciu przez ww. wieku 55 lat przy spełnieniu określonych w ustawie warunków. Decyzją z 4.09.2012 zmniejszono ubezpieczonej świadczenie o kwotę maksymalnego zmniejszenia z powodu osiągania przychodu powyżej 70 % przeciętnego wynagrodzenia na wniosek złożony 30 sierpnia 2012 r. Zgodnie z art. 1 pkt. 5b ustawy z dnia 11 maja 2012r o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U poz. 637) wiek emerytalny dla wszystkich kobiet urodzonych w III kwartale 1953r. wynosi 60 lat i 3 miesiąc. Wobec osiągnięcia wieku emerytalnego wydano decyzją z 3.10.2013 i podjęto wypłatę emerytury ustalonej na starych zasadach w pełnej wysokości. Wypłata nastąpiła więc z zachowaniem wskazanych terminów, zatem brak podstaw do wypłaty rekompensaty.

/ decyzja k. 31 plik III akt ZUS/

Odwołanie od w/w decyzji ZUS w dniu 9 marca 2021 r. wniosła H. J. domagając się jej zmiany. W uzasadnieniu swego stanowiska podniosła iż będąc uprawniona do emerytury w wieku 55 lat od sierpnia 2008 r. w październiku 2013 r. w wieku 60 lat i 3 miesięcy otrzymała decyzję o podjęciu wypłaty emerytury, w której jednocześnie poinformowano ją, że przysługuje jej tylko jedno świadczenie. W oparciu o powyższe przyjęła więc, iż ZUS zaczął wypłacać jej świadczenie bez występowania z wnioskiem w tym przedmiocie. W kwietniu 2019 r. dowiedziała się, że emerytura dla jej rocznika (1953) została naliczona z pomniejszeniem jej wysokości o lata trwania emerytury wcześniejszej. Zwróciła się więc z zapytaniem w tym przedmiocie do pracownika ZUS. Wówczas jak twierdzi dowiedziała się, że musi wystąpić o emeryturę w wieku powszechnym bo nadal jest na wcześniejszej co uczyniła - Decyzja o przyznaniu emerytury - 15 maja 2019 r.

Wnioskodawczyni podniosła, że w okresie od stycznia 2011 r. do dziś pracuje na umowie o pracę i co kwartał chodziła do ZUS w celu dodania kolejnego okresu składkowego i nie informowano jej o tym. W dniu 11 stycznia 2021 r. wystąpiła z wnioskiem do ZUS o wypłatę różnicy świadczenia za okres od uzyskania przeze nią 60 lat i 3 miesięcy (X 2013 r.) do momentu wystąpienia przez nią o emeryturę (III 2019- r.).W konsekwencji otrzymała zaskarżoną decyzję odmowną. Wnioskodawczyni wskazała że nawet jeśli naliczona w tym okresie (2013 r.) emerytura byłaby niższa od otrzymywanej przez nią wtedy emerytury wcześniejszej - bo emerytura powszechna była wówczas pomniejszona o czas trwania emerytury wcześniejszej – to z uwagi na fakt iż jest ona obecnie korygowana przy właściwej informacji ze strony organu ubezpieczeniowego mogłaby liczyć na uzyskanie wyższych świadczeń. Tym samym wydana decyzja jest dla niej krzywdząca.

/ odwołanie k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentacje podniesioną w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k.4/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni H. J. urodziła się w dniu (...).

/okoliczność bezsporna/

Decyzją z dnia 11.08.2008 r. w rozpoznaniu wniosku z dnia 30.07.2008 r. od 21.07.2008 tj od osiągniecia wieku emerytalnego przyznano wnioskodawczyni emeryturę wcześniejszą w oparciu o art. 29 i 46 (emerytura E obliczona w oparciu o art. 53) wypłacaną po osiągnięciu przez ww. wieku 55 lat przy spełnieniu określonych w ustawie warunków.

/ bezsporne wniosek k. 16 plik II akt ZUS decyzja k. 23 plik II akt ZUS nadto w kopercie k. 14/

Decyzją z 4.09.2012 zmniejszono ubezpieczonej świadczenie o kwotę maksymalnego zmniejszenia z powodu osiągania przychodu powyżej 70 % przeciętnego wynagrodzenia na wniosek złożony 30 sierpnia 2012 r.

/ wniosek k. 149-150 plik II akt ZUS decyzja k.151-152 plik II akt ZUS nadto w kopercie k. 14/

Wobec osiągnięcia przez wnioskodawczynię wieku emerytalnego 60 lat i 3 miesięcy decyzją z 3.10.2013 (emerytura o symbolu E) organ rentowy z urzędu wskazał, iż od 1.10.2013 tj miesiąca w którym ubezpieczona osiągnęła wiek emerytalny podejmuje wypłatę emerytury. W uzasadnieniu wskazano, iż osobie która ma ustalone prawo do emerytury i ukończyła 60 lat i 3 miesiące przysługuje jedno świadczenie w pełnej wysokości - emerytura lub renta- bez względu na wysokość osiąganego przychodu

/ decyzja k. 259-260 plik II akt ZUS nadto w kopercie k. 14/

Świadczenie było wypłacane na starych zasadach w pełnej wysokości.

/ bezsporne/

Emeryturę wnioskodawczyni wielokrotnie waloryzowano, nadto wielokrotnie przeliczano z uwagi na kontynuowanie przez nią zatrudnienia i uwzględnienie kolejnych okresów pracy w stażu ubezpieczeniowym.

/ bezsporne, decyzje i dokumentacja w aktach ZUS nadto decyzje koperta k. 14/

Wysokość należnego wnioskodawczyni świadczenia w kwietniu 2019 r. wynosiła 2538,27 zł.

/ bezsporne decyzja k. 481-183 plik II akt ZUS/

W dniu 23.04.2019 r. ubezpieczona H. J. złożyła wniosek o przyznanie emerytury powszechnej.

/ wniosek k. 1-9 plik III akt ZUS/

W rozpoznaniu wskazanego wniosku decyzją z dnia 15.05.2019 r. przyznano wnioskodawczyni świadczenie na podstawie art. 24 (emerytura (...) w wieku powszechnym obliczona w oparciu o art. 26) i podjęto jego wypłatę od 01.04.2019 r., tj. od miesiąca, w którym ubezpieczona zgłosiła wniosek jako świadczenie korzystniejsze od emerytury wcześniejszej przyznanej od 21.07.2008 r. Do obliczenia emerytury przyjęto kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego, z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę.

- kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 143786,96 złotych;

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wyniosła 585513,38 złotych;

- średnie dalsze trwanie życia wynosi 206,00 miesięcy;

- wyliczona kwota emerytury wyniosła 3540,29 złotych

/ decyzja k. 14-16 akt ZUS/

W dniu 11.01.2021 ubezpieczona wystąpiła do ZUS z wnioskiem o wypłatę rekompensaty za okres uzyskania przez nią wieku emerytalnego do kwietnia 2019 r. tj do chwili wypłaty emerytury w wieku powszechnym powołując się na art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS. We wniosku wskazała, iż brak wystąpienia z wnioskiem o emeryturę w wieku powszechnym był wynikiem jej przekonania wynikającego z decyzji (...).10.2013 o podjęciu wypłaty emerytury, wskutek czego nie wiedziała iż nadal jest na emeryturze wcześniejszej. Przyznała przy tym, iż pracownicy ZUS informowali ją że z uwagi na jej rocznik występowanie o nową emeryturę jest dla niej najprawdopodobniej mniej korzystne niż pobieranie emerytury na starych zasadach czego jednak nie utożsamiała z emeryturą wcześniejszą.

/ wniosek. K. 28 plik III akt ZUS/

W rozpoznaniu powyższego wniosku wydano zaskarżoną decyzję z dnia 8 lutego 2021 roku.

/ decyzja k. 31 plik III akt ZUS/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 194i ustawy z dnia l7.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 291 t.j.) do ustalenia podstawy obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ubezpieczonego urodzonego w (...) r., nie stosuje się przepisu art. 25 ust. 1 b, jeżeli wniosek o przyznanie tej emerytury zgłosi w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. poz. 1222), pod warunkiem , że prawo do emerytury przed osiągnięciem wieku emerytalnego ma ustalone na podstawie wniosku złożonego przed dniem 1 stycznia 2013 r.

W myśl art. 194j powołanej ustawy 1. kwotę emerytury przyznanej na podstawie alt. 24 ubezpieczonemu urodzonemu w (...)r., który wcześniej pobierał emeryturę wymienioną w art. 25 ust. 1 b na podstawie wniosku złożonego przed dniem l stycznia 2013 r., ustala się ponownie od podstawy ustalonej z zastosowaniem art. 194i.

2. Przeliczeniu podlega podstawa obliczenia emerytury przyjęta w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury.

3. Do ustalenia nowej kwoty emerytury przyjmuje się średnie dalsze trwanie życia przyjęte w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury, a następnie uwzględnia się kolejne zmiany wysokości świadczenia.

4. Emerytura w ponownie ustalonej wysokości przysługuje od dnia, od którego podjęto wypłatę emerytury przyznanej na podstawie art. 24, a w przypadku gdy prawo do tej emerytury było zawieszone - od dnia, od którego mogłaby być podjęta jej wypłata.

5. Jeżeli ponownie ustalona wysokość emerytury przyznanej na podstawie art. 24 jest wyższa od wypłacanej dotychczas, emerytowi wypłaca się wyrównanie. Kwotę wyrównania stanowi różnica między sumą kwot emerytur, jakie przysługiwałyby w okresie od dnia, o którym mowa w ust. 4, do dnia wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, z uwzględnieniem ich waloryzacji, a sumą kwot wypłaconych w tym okresie.

6. Przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do ponownego ustalenia wysokości renty rodzinnej.

Wskazana regulacja jest wynikiem wejścia w życie z dniem 10 lipca 2020 r. ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. poz. 1222). Dostosowała ona przepisy do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019 r. (sygn. akt P 20/16, OTK-A 2019/11), wprowadzając możliwość obliczenia wysokości emerytury powszechnej bez pomniejszania podstawy jej obliczenia. Ustawa zmieniająca w art. 1 dodała do ustawy emerytalnej art. 194i, na mocy którego osoby urodzone w (...) r., pobierające wcześniejszą emeryturę przyznaną przed 2013 r., mogą obecnie przejść na emeryturę powszechną bez pomniejszania podstawy jej obliczenia o kwoty wypłaconej dotychczas wcześniejszej emerytury. Natomiast osobom, które przeszły już z wcześniejszej emerytury na emeryturę powszechną świadczenie to zostanie przeliczone i zostanie im wypłacone stosowne wyrównanie (art. 194j ustawy emerytalnej).

Stosownie do treści art. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a i 50e i 184.

Zgodnie z treścią art.25 ust. 1 ustawy emerytalnej podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

W myśl art. 26 ustawy emerytalnej emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 cytowanej ustawy.

Wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach.

Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach.

Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" corocznie w terminie do dnia 31 marca tablice trwania życia, z uwzględnieniem ust. 3, dla wieku ubezpieczonych określonego w myśl ust. 2.

Tablice, o których mowa w ust. 4, są podstawą przyznawania emerytur na wnioski zgłoszone od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca następnego roku kalendarzowego.

Wskazać należy, że na gruncie niniejszego postępowania wnioskodawczyni domaga się rekompensaty wyrównania świadczeń w wysokości różnicy pomiędzy emeryturą powszechną która w jej ocenie winna jej przysługiwać już od osiągniecia powszechnego wieku emerytalnego od 1 października 2013 bez pomniejszenia jej podstawy o kwoty wypłaconej dotychczas wcześniejszej emerytury a wypłacaną jej faktycznie emeryturą w wieku wcześniejszym do dnia 1 kwietnia 2019 r. Niemniej jednak odwołująca całkowicie pomija iż nigdy przed 23 kwietnia 2019 r. o wypłatę emerytury w wieku powszechnym nie występowała a treść decyzji z dnia 3.10.2013 r. nie jest podstawą do uznania, iż świadczenie to zostało jej przyznane. Tym samym nie ma podstaw do wypłaty rekompensaty wynikającej z nieuprawnionego pomniejszenia jej świadczeń o kwoty wypłaconej dotychczas wcześniejszej emerytury w oparciu o powołane przepisy. Do wskazanego pomniejszenia nigdy nie doszło a przyznana wnioskodawczyni emerytura w wieku powszechnym od 1.04.2019 już takiego pomniejszenia nie uwzględniała.

W ocenie Sądu jak słusznie przyjęto w zakażonej decyzji brak też podstaw do uznania iż do wypłaty należnych wnioskodawczyni świadczeń doszło z naruszeniem obowiązujących terminów a zatem zachodzi konieczność wyrównania ich wysokości.

W myśl art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej.

W świetle treści art. 100 ust. 1 ustawy prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, z zastrzeżeniem ust. 2.

Zgodnie zaś z art. 129 ust. 1 w/w ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2.

Mając na względzie treść w/w przepisów należy wskazać, że bezpodstawne jest utożsamienie istnienia prawa do świadczeń, związanego ze spełnieniem ustawowych warunków nabycia tego prawa z przyznaniem (i wypłatą) świadczenia. Nieuprawnionym jest też pomijanie tego, iż ustalenie prawa do świadczenia przez stwierdzenie spełnienia jego warunków nie odpowiada przyznaniu świadczenia. Jeżeli zatem przesłanki uprawniające do świadczenia zostały spełnione przed datą złożenia wniosku o to świadczenie, to jego przyznanie nie może nastąpić wcześniej niż od miesiąca, w którym ten wniosek zgłoszono.

Wykładnia przepisu art. 129 ust. 1 jest utrwalona w judykaturze i orzecznictwie. Ustawodawca nie przewidział możliwości domagania się wypłaty świadczenia od daty jego nabycia do chwili złożenia wniosku. Świadczenia wypłaca się, poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Nie wypłaca się świadczeń z wyrównaniem za czas od nabycia do nich prawa in abstracto, bez względu na to, czy niezłożenie wniosku spowodowane było brakiem staranności w prowadzeniu własnych spraw czy też innymi okolicznościami w tym niezależnymi od wnioskodawcy np. brakiem stosownej wiedzy. W tym ostatnim kontekście podkreślić należy, że organ rentowy nie ma obowiązku ani możliwości indywidualnego informowania wszystkich zainteresowanych o przysługujących im uprawnieniach w zakresie zmian w wysokości świadczeń z ubezpieczenia społecznego, a zwłaszcza takich, które wymagają szczegółowej analizy dokumentów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 października 2017 r., III AUa 1642/16, Lex nr 2409339, por. także wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 21 kwietnia 2017 r., III AUa 1912/16, lex nr 2386992). W przepisach emerytalno-rentowych brak jest unormowań, które pozwalałyby na to, by wyrównanie emerytury mogło być wypłacone za okres wcześniejszy, tj. przed datą wystąpienia z wnioskiem o podjęcie wypłaty świadczenia /Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 lutego 2018 r. III AUa 1382/17/. Ponadto o ile ocena spełnienia warunków do nabycia prawa do świadczenia emerytalnego następuje według przesłanek warunkujących nabycie tego prawa, obowiązujących w dacie spełnienia ostatniej przesłanki, o tyle określenie wysokości świadczenia związane jest z datą złożenia wniosku o świadczenie. /III AUa 1077/16 - wyrok SA Białystok z dnia 30-05-2017/

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że do dnia wydania decyzji w sprawie emerytury należnej wnioskodawczyni w wieku wcześniejszym nie wydano żadnej decyzji która w istocie wskazywałaby iż ubezpieczonej dokonano wypłaty świadczenia na innej podstawie – w wieku powszechnym. Co prawda w decyzji z dnia z 3.10.2013 organ rentowy z urzędu wskazał, iż wobec osiągnięcia przez wnioskodawczynię wieku emerytalnego 60 lat i 3 miesięcy od 1.10.2013 tj miesiąca w którym ubezpieczona osiągnęła wiek emerytalny podejmuje wypłatę emerytury, jednakże powyższe samo w sobie nie mogło być wystarczającym asumptem do uznania, iż podstawa wypłaty świadczenia uległa zmianie. Podnieść należy, że w decyzji powoływano ten sam symbol świadczenia nadto w uzasadnieniu decyzji wskazano, iż osobie która ma ustalone prawo do emerytury i ukończyła 60 lat i 3 miesiące przysługuje jedno świadczenie w pełnej wysokości - emerytura lub renta- bez względu na wysokość osiąganego przychodu. Potem zaś dokonywano licznych waloryzacji i przeliczeń świadczenia na dotychczasowych zasadach. Tym samym niewątpliwie podjęto wypłatę emerytury ustalonej na starych zasadach a w oparciu o powyższe powódka nie miała podstaw do uznania, iż było inaczej. Ponadto nawet błędne przekonanie wnioskodawczyni w tym przedmiocie nie stanowi podstawy do zrekompensowania różnic w wypłaconych świadczeniach. Jak wyżej bowiem podniesiono kluczową i rozstrzygająca jest data złożenia wniosku. Wnioskodawczyni zaś przyznaje, iż wniosek w tym przedmiocie złożyła dopiero w kwietniu 2019 r. Sąd przy tym nie traci z pola widzenia, że przyczyn złożenia wskazanego wniosku dopiero w kwietniu 2019 wnioskodawczyni upatruje w postępowaniu organu rentowego: treści decyzji z dnia 3.10.2013 r. i zachowaniu pracowników organu, którzy nie wskazywali, iż wniosek ten jest potrzebny. Jednakże nie należy pomijać, że we wniosku o rekompensatę sama ubezpieczona przyznała, iż także w wyniku rozmów z pracownikami ZUS miała wiedzę że pobiera emeryturę na starych zasadach czego jednak nie utożsamiała z emeryturą wcześniejszą. W żadnym zatem razie nie można uznać iż wnioskodawczyni została wprowadzona w błąd przez organ rentowy. Jak zaś już podnoszono, nie wypłaca się świadczeń z wyrównaniem za czas od nabycia do nich prawa in abstracto, bez względu na to, czy niezłożenie wniosku spowodowane było brakiem staranności w prowadzeniu własnych spraw czy też innymi okolicznościami w tym brakiem wiedzy /III AUa 1642/16 - wyrok SA Łódź z dnia 26-10-2017/. Braki w tym przedmiocie - niewiedza obciążają zatem wnioskodawczynię.

Mając powyższe na uwadze zaskarżoną decyzję uznać należy za prawidłową. W okolicznościach sprawy wypłata świadczeń nastąpiła z zachowaniem ustawowo przewidzianych terminów, nie zachodziła więc żadna podstawa do wyrównania należnych świadczeń.

Mając powyższe na uwadze, wobec braku podstaw do uwzględnienia odwołani, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie: odpis uzasadnienia

doręczyć wnioskodawczyni informując, że termin

do wniesienia apelacji wynosi trzy tygodnie w związku z przedłużeniem terminu

do sporządzenia uzasadnienia.

J.L.