Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Wioletta Sychniak

Protokolant: staż. Aleksandra Sikora

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2021 roku w Łodzi na rozprawie

sprawy z powództwa T. W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda T. W.:

a.  kwotę 6500 (sześć tysięcy pięćset) złotych tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 21 listopada 2017 roku do dnia zapłaty,

b.  kwotę 570 (pięćset siedemdziesiąt) złotych tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 29 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty,

c.  kwotę 3202 (trzy tysiące dwieście dwa) złote tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 236,96 zł (dwieście trzydzieści sześć złotych i dziewięćdziesiąt sześć groszy) na pokrycie kosztów postępowania tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 777/19

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym 26 czerwca 2019 roku T. W. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, że (...) Spółka Akcyjna w W. ma zapłacić na jego rzecz:

- kwotę 1200 złotych tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 5 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty,

- kwotę 6500 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 21 listopada 2017 roku do dnia zapłaty,

oraz koszty sądowe i koszty zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych, a także 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i kwoty 6 złotych za nadanie klauzuli wykonalności oraz ewentualnych kosztów dojazdów świadków i biegłych sądowych.

Powód wyjaśnił, że 25 lutego 2017 roku doszło do zdarzenia wywołującego szkodę w pojeździe poszkodowanego marki M. (...) nr rej. (...). W wyniku tego zdarzenia szkody doznał również T. W.. Po przeprowadzonych badaniach, okazało się, że doznał skręcenia kręgosłupa szyjnego i stłuczenia kolana lewego oraz prawej ręki.

Powód zgłosił pozwanemu szkodę. (...) SA w W. wypłacił na rzecz Powoda 500 złotych tytułem zadośćuczynienia.

/pozew k. 4-7/

W odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa przez pełnomocnika według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych.

Pozwany zakwestionował wszelkie twierdzenia zawarte w pozwie, uzasadniając, iż energia zdarzenia oraz kierunek działania były zbyt małe, by doprowadzić do wewnętrznych uszkodzeń kolana. W toku postępowania likwidacyjnego przyjął odpowiedzialność za skutki wypadku, któremu uległ Powód w dniu 25 lutego 2017 roku, przyznając i wypłacając poszkodowanemu kwotę 500 zł tytułem zadośćuczynienia. Wypłacona kwota spełnia rolę kompensacyjną.

/odpowiedź na pozew k. 42-46/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 lutego 2017 roku w miejscowości W. doszło do zdarzenia drogowego, wskutek którego uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki M. (...) o nr rej. (...), należący do T. W.. Kierujący samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), jadący za samochodem Powoda, nie zachował odpowiedniego odstępu pomiędzy pojazdami i uderzył w tył samochodu Powoda, który gwałtownie zahamował przez wyrwą w jezdni.

W samochodzie S. uszkodzeniu uległy m.in. przedni prawy i lewy błotnik, reflektory i kierunkowskazy przednie, przedni zderzak, pokrywa silnika, tablice rejestracyjne, poduszka powietrzna kierowcy, chłodnica.

W samochodzie Powoda uszkodzeniu uległy: zderzak tylny i pokrywa bagażnika.

Z miejsca zdarzenia Powód odjechał swoim samochodem, ale pojazd nie pracował poprawnie. Samochód, którym kierował sprawca kolizji, nie nadawał się do dalszej jazdy.

/notatka policyjna i zgłoszenie szkody - płyta CD k. 50,

zeznania Powoda k. 155 i 157 [znacznik czasowy 00:03:53-00:20:14],

zeznania świadka M. W. k. 127v i 129 [znacznik czasowy 00:10:38-00:27:29]/

Samoistny posiadacz samochodu S., M. L. (1), posiadała ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej w (...) SA w W.. /bezsporne/

W momencie uderzenia w tył samochodu, Powód poczuł ból w szyi i lewym kolanie.

Na miejscu zdarzenia uczestnicy kolizji nie korzystali z pomocy medycznej. Powód zgłosił się do Wojewódzkiej (...) w Ł. w dniu 27 lutego 2017 roku. Po wykonaniu badań stwierdzono, że doznał skręcenia kręgosłupa szyjnego, lewego kolana oraz prawej ręki. Zalecono Powodowi, aby używał do chodzenia kołnierz ortopedyczny miękki przez okres 3 miesięcy oraz zażywał leki przeciwbólowe.

/karta informacyjna k. 19

zeznania Powoda k. 155 i 157 [znacznik czasowy 00:03:53-00:20:14]/

Powód kontynuował leczenie, korzystając zarówno z publicznej, jak i prywatnej służby zdrowia. Korzystanie z odpłatnej pomocy lekarskiej wynikało z długich okresów oczekiwania na kolejne wizyty lekarskie w ramach NFZ. Koszt konsultacji ortopedycznych wyniósł odpowiednio 120 złotych i 200 złotych.

Powód nosił kołnierz ortopedyczny i ortezę. Zakupił stabilizator stawu kolanowego i elastyczną opaskę stawu kolanowego łącznie za 250 złotych.

Podczas wizyty w dniu 15 marca 2017 roku wykonano u T. W. badanie radiologiczne, na podstawie którego stwierdzono niewielkie wzmożenia ilości płynu stawowego oraz częściowe uszkodzenia (...). Z uwagi na doznane urazy, poszkodowany przebywał na zwolnieniu lekarskim w okresie od 28 marca 2017 roku do dnia 18 kwietnia 2017 roku, a także w dniach 13 kwietnia 2017 roku do dnia 18 maja 2017 roku. W wyniku konsultacji ortopedycznej w dniu 16 marca 2017 roku zalecono Powodowi stosownie kortezy w czasie jazdy na nartach.

/faktury k. 16, 17, 20, dokumentacja medyczna- k.18,19, 21-27,

zeznania Powoda k. 155 i 157 [znacznik czasowy 00:03:53-00:20:14],

zeznania świadka M. W. k. 127v i 129 [znacznik czasowy 00:10:38-00:27:29]/

Wskutek zdarzenia z 25.02.2017 r. T. W. doznał urazu kręgosłupa szyjnego, stłuczenia lewego kolana i prawej ręki. Doznane urazy nie spowodowały uszczerbku na zdrowiu Powoda o charakterze neurologicznym. Uraz kręgosłupa szyjnego mógł spowodować natężenie istotnych cierpień fizycznych w okresie pierwszego miesiąca po wypadku, które w późniejszym okresie malały. Z powodu tego urazu Powód mógł potrzebować pomocy innych osób przy wykonywaniu ciężkiej pracy fizycznej, prac wymagających dźwigania, unoszenia do góry rąk i wykonywania prac w długotrwałej pozycji wymuszonej głowy i szyi przez okres do 6 tygodni od zdarzenia. Powód nie utracił samodzielności i możliwości wykonywania czynności samoobsługowych. Leczenie Powoda polegało na przyjmowaniu leków, z zastosowaniem odciążenia i stabilizacji w kołnierzu ortopedycznym, doraźnym przyjmowaniu niesterydowych leków przeciwzapalnych i rehabilitacji. Zostało zakończone w kwietniu 2017 roku. Doznane urazy wskutek zdarzenia z 25.02.2017 r. nie spowodowały trawnych, ani długotrwałych następstw dla zdrowia Powoda.

/opinia biegłego neurologa - k. 63-66,

/opinia biegłego ortopedy - k. 82-83,

zeznania świadka M. W. k. 127v i 129 [znacznik czasowy 00:10:38-00:27:29]/

Przed zdarzeniem z 25.02.2017 r. Powód czas wolny spędzał aktywnie, m.in. jeżdżąc na nartach. Wcześniej nie miał dolegliwości kręgosłupa szyjnego, ani kolana lewego.

T. W. z zawodu jest kierowcą. Prowadzi własną działalność gospodarczą polegającą na przewozie osób; pracuje razem z żoną. Działalność tę prowadził przed zdarzeniem z 25.02.20217 roku i prowadzi ją obecnie. Bezpośrednio po zdarzeniu korzystał ze zwolnienia lekarskiego; nie mógł dźwigać i z tego powodu czasami potrzebował pomocy. Nie mógł również prowadzić samochodu, bo miał ograniczoną ruchomość kręgosłupa. Okresowo ograniczył swoją aktywność w uprawianiu sportu.

Aktualnie Powód skarży się na niemożliwość kucania, mocnego zginana kolana. Doraźnie stosuje maści przeciwbólowe, korzysta z kortezy i kołnierza oraz masaży.

/zeznania świadka M. W. k. 127v i 129 [znacznik czasowy 00:10:38-00:27:29],

zeznania Powoda k. 155 i 157 [znacznik czasowy 00:03:53-00:20:14],/

Powód zgłosił szkodę Pozwanemu, która została zarejestrowana pod nr (...). Pismem z dnia 8 września 2017 roku Pozwany poinformował Powoda o przyznaniu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 500 złotych.

/zgłoszenie szkody - płyta CD k. 50, pismo (...) SA - k. 8/

W piśmie z 14 listopada 2017 roku pełnomocnik Powoda wezwał (...) SA do zapłaty kwoty 570 złotych tytułem odszkodowania oraz kwoty 9500 złotych tytułem zadośćuczynienia w terminie 7 dni od daty odebrania wezwania.

/wezwanie z 14 listopada 2017 roku k. 14-15, dowód nadania k. 13/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody, zaoferowane przez strony, przede wszystkim dokumenty (w tym dokumentację medyczną dot. Powoda), zeznania świadka i samego Powoda oraz opinie biegłych.

Na podstawie art. 235 § 1 pkt. 2 i 3 k.p.c. Sąd pominął dowód z kolejnej opinii uzupełniającej biegłej neurolog M. L. (2). Ustalenie, czy Powód mógł korzystać z bezpłatnego leczenia w ramach NFZ nie wymagało opinii biegłego. W istocie jest to okoliczność niesporna, Powód w swoich zeznaniach przyznał, że miał prawo do nieodpłatnych świadczeń zdrowych finansowanych ze środków publicznych. Okolicznością, która skłaniała go do korzystania ze świadczeń zdrowotnych odpłatnych był długi okres oczekiwania na kolejne wizyty lekarskie. Nie wymaga oceny biegłego koszt leczenia w sytuacji korzystania z publicznej służby zdrowia. Jest oczywiste, że korzystając ze świadczeń zdrowych finansowanych ze środków publicznych, Powód nie płaciłby za wizyty i konsultacje u lekarzy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W rozpoznawanej sprawie nie było sporu pomiędzy stronami co do tego, że doszło do zdarzenia z 25 lutego 2017 roku o przebiegu opisywanym przez Powoda, a odpowiedzialna za powstanie szkody na osobie Powoda była osoba ubezpieczona w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Zakładzie (...).

Podstawa odpowiedzialności Pozwanego, art. 415 k.c. w zw. z art. 822 k.c., nie była kwestionowana. Spór stron koncentrował się wyłącznie wokół wysokości należnego Powodowi zadośćuczynienia i odszkodowana. Pozwany stanął bowiem na stanowisku, że świadczenie wypłacone przez niego dobrowolnie po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego w pełni wyrównały szkodę Powoda. Nadto kwestionował, aby uraz kolana był skutkiem zdarzenia z 25.02.2017 r.

Podstawą prawną roszczeń T. W. są art. 445 § 1 k.c. i art. 444 § 1 k.c.

Przepis art. 445 § 1 k.c. pozwala na przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych. Zgodnie z wypracowanymi przez orzecznictwo sądowe kryteriami, zmierzającymi do zobiektywizowania zasad przyznawania zadośćuczynień przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji stron, należy wziąć pod uwagę stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody. Nie jest warunkiem przyznania zadośćuczynienia stwierdzenie istnienia trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18.12.2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (t.j. Dz. U. z 2013 r., 954). Nie tylko trwałe, ale także chwilowe zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, polegające na znoszeniu cierpień psychicznych, usprawiedliwiają przyznanie zadośćuczynienia (tak wyrok SN z dn. 14.12.2010 r., sygn. I PK 95/10).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, dostrzec należy, że powstały skutki zdarzenia z 25.02.2017 r. dla zdrowia i kondycji Powoda. Miały one charakter przemijający, a ich nasilenie było umiarkowane i zmniejszało się do miernego. Według opinii biegłych ortopedy i neurologa, nie ma trwałych, ani długotrwałych następstw zdarzenia dla zdrowia Powoda. Jego leczenie zostało zakończone kilka tygodni po zdarzeniu, w kwietniu 2017 roku. Leczenie polegało głównie na farmakologii, rehabilitacji, stosowaniu kołnierza ortopedycznego, okresowo kortezy kolana. Nie wiązało się z koniecznością poddawania zabiegom, w tym zabiegom operacyjnym. Powyższe uprawnia do oceny, że skutki wypadku z 25.02.2017 r. dla zdrowia Powoda, jakkolwiek zaistniały, to jednak nie były duże. Doznane urazy nie spowodowały znacznych i długotrwałych utrudnień w życiu Powoda, nie zmusiły go do zmiany trybu życia. Ostatecznie nie ograniczyły, ani możliwości wykonywania jego pracy zawodowej, ani korzystania z ulubionych zajęć rekreacyjnych.

Nie oznacza to jednak, że roszczenie o zadośćuczynienie jest niezasadne. Niewątpliwie powstała szkoda na osobie Powoda, który musiał się poddać leczeniu i rehabilitacji, co nie miałoby miejsca, gdyby nie omawiana kolizja drogowa. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, u Powoda doszło do krótkotrwałego pogorszenia stanu zdrowia, polegającego m.in. na ograniczeniu ruchomości kręgosłupa szyjnego i kolana lewego, występowaniu dolegliwości bólowych. Jak wynika z zeznań świadka M. W., doszło u Powoda do przemijającego pogorszenia stanu psychicznego. Powód – kierowca zawodowy - nerwowo reagował na sytuacje drogowe, przejawiał zwiększoną uwagę na drodze prowadząc samochód.

W ocenie Sądu nie ma wątpliwości, że wskutek zdarzenia z 25.02.2017 r. doszło u Powoda do stłuczenia lewego kolana. Pozwany kwestionował, by ten uraz był skutkiem przedmiotowego zdarzenia. Jednak jego stanowisko pozostaje w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, przede wszystkim zgormadzoną dokumentacją medyczną oraz opiniami obu biegłych, którzy omawiany uraz wprost powiązali z kolizją drogową. Argumentem – w przekonaniu Pozwanego – przemawiającym przeciwko uznaniu stłuczenia lewego kolana Powoda za uraz doznany podczas zdarzenia z 25.02.2017 r. jest twierdzenie, że energia zdarzenia oraz kierunek jej działania były zbyt małe, by doprowadzić do wewnętrznych uszkodzeń kolana. Tyle tylko, że jest to twierdzenie nieudowodnione. Po pierwsze, uderzenie w samochód Powoda wcale nie było małe. Samochód, którym jechał sprawca zdarzenia, po uderzeniu w samochód Powoda, nie nadawał się do dalszej jazdy. Miał uszkodzony przód, chłodnicę i uruchomiona została poduszka powietrzna kierowcy. Po drugie, nie ma mowy o „wewnętrznych uszkodzeniach kolana”, lecz o jego stłuczeniu, który to uraz ma charakter przemijający.

Podsumowując: niewątpliwie kolizja drogowa z 25.02.2017 r. spowodowała urazy u Powoda, a w konsekwencji szkodę na jego osobie. Rozmiar tej szkody nie był duży, a urazy okazały się przemijające; wymagające standardowego leczenia, nie połączonego z koniecznością poddawania się zabiegom operacyjnym. Powyższe uzasadnia zasądzenie na rzecz Powoda zadośćuczynienia. Kwota wypłacona przez Pozwanego dobrowolnie, na etapie postępowania likwidacyjnego, jest symboliczna i nie zaspokaja roszczenia Powoda.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że adekwatne zadośćuczynienie, należne T. W. w związku ze szkodą odniesioną wskutek zdarzenia z 25 lutego 2017 roku, powinno wynosić 7000 złotych. Wobec wypłacenia toku likwidacji szkody z tego tytułu 500 złotych, powództwo w zakresie zadośćuczynienia podlegało uwzględnieniu co do kwoty 6500 złotych.

W rozpoznawanej sprawie Powód dochodził również odszkodowania obejmującego poniesione koszty leczenia i opiekę osób trzecich. Podstawę prawną roszczenia Powoda w tym zakresie stanowi przepis art. 444 § 1 k.c. zgodnie, z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Odszkodowanie obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, których ocena, na podstawie okoliczności sprawy, należy do sądu. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ogranicza się jednak rozmiary obowiązku pokrycia „wszelkich kosztów” wymaganiem, aby ich żądanie było konieczne i celowe (tak m. in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9.01.2008 r., II CSK 425/07, LEX nr 378025). Przepis art. 444 § 1 k.c. ujmuje szkodę w sposób możliwie szeroki, a więc poszkodowany może domagać się kompensaty wszelkich kosztów, w tym także: kosztów transportu, kosztów odwiedzin osób bliskich, kosztów szczególnego odżywiania i pielęgnacji w okresie rekonwalescencji, kosztów nabycia specjalistycznej aparatury rehabilitacyjnej, kosztów przyuczenia do wykonywania nowego zawodu (przez jednorazowe albo okresowe świadczenie), zwrotu utraconych zarobków. Należy zaznaczyć, że zgodnie ze stanowiskiem Sąd Najwyższego, zaprezentowanym w Uchwale Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izby Cywilnej z dnia 19 maja 2016 r., podjętej w sprawie o sygn. akt III CZP 63/15 (miejsce publikacji: Legalis) świadczenie ubezpieczyciela w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego niefinansowane ze środków publicznych (art. 444 § 1 KC).

W niniejszej sprawie Sąd uznał roszczenie Powoda o odszkodowanie za zasadne w części.

Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, Powód na leczenie wydatkował kwotę 570 złotych, która została udowodniona złożonymi fakturami. Jak wynika z uzupełniającej opinii biegłej neurolog, są to koszty leczenia pozostające w związku z urazami doznanymi wskutek kolizji z 25.02.2017 r. Dotyczy to również wydatku na stabilizator kolana. Udokumentowane koszty podlegały zatem uwzględnieniu przy ustaleniu należnego Powodowi odszkodowania.

Pozwany wprawdzie kwestionował zasadność tych wydatków, argumentując o możliwości korzystania przez Powoda z publicznej, bezpłatnej służby zdrowia.

Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności subsydiarnej za sprawcę szkody ma obowiązek pokryć także koszty leczenia poszkodowanego, przeprowadzone poza publiczną służba zdrowia, o ile są uzasadnione.

W tym miejscu warto przywołać tezę wyroku Sądu Najwyższego z 18 maja 2017 roku (I CSK 544/16, Lex nr 2329038): „Świadczenie ubezpieczyciela w ramach obowiązkowego ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego dofinasowane ze środków publicznych (art. 444 § 1 k.c.). Poszkodowany ma możliwość wyboru, w jakim systemie organizacyjno-prawnym może dojść do poddania się przez niego odpowiednim czynnościom leczniczym i rehabilitacyjnym. Poszkodowany powinien udowodnić poniesione przez niego koszty celowe leczenia lub rehabilitacji, pozostające w związku przyczynowym z doznaną krzywdą, przy czym "celowość kosztów" oznacza także potrzebę poddania się odpłatnemu leczeniu w placówkach prywatnych i konieczności wykazania także poszczególnych rodzajów tych kosztów (związanych m.in. z zakresem i częstotliwością zabiegów rehabilitacyjnych). Jeżeli ubezpieczyciel kwestionuje celowy charakter takich kosztów, to na nim spoczywa ciężar wykazania niecelowego charakteru takich kosztów (art. 6 k.c.)”. Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy, należy skonstatować, że poniesione i udokumentowane przez Powoda koszty leczenia (konsultacji lekarskich) były celowe i związane ze stanem jego zdrowia po wypadku spowodowanym przez osobę ubezpieczoną u Pozwanego, a ich koszty nie są nadmierne.

Natomiast zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstawy do ustalenia, że po kolizji drogowej Powód rzeczywiście wymagał pomocy ze strony osób trzecich. Wprawdzie z opinii biegłej neurolog wynika, że uraz kręgosłupa mógł powodować konieczność wyręczania go w wykonywaniu cięższych prac oraz czynności w pozycji z uniesionymi do góry rękami, ale z pozostałego materiału dowodowego nie wynika, by konieczność takiej pomocy i wyręki rzeczywiście występowała. Z opinii biegłego ortopedy wynika jednoznacznie, że Powód po zdarzeniu był samodzielny, zdolny do wykonywania wszystkich czynności codziennych, w tym samoobsługowych. Biegła neurolog również nie wskazała, aby wymagał stałej pomocy i wyręki przy czynnościach codziennych, w szczególności samoobsługowych. Natomiast z zeznań świadka i samego Powoda wynika, że jedynie doraźnie była potrzeba wyręczenia Powoda przy niektórych czynnościach. Przy tym nie zostało sprecyzowanie, ani jakie to były czynności, ani jak często zachodziła potrzeba wyręki.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd uznał, że niezasadne jest żądanie odszkodowania z tytułu kosztów opieki osób trzecich. Opieka taka nie była świadczona, a okazjonalne wyręczenie w niektórych czynnościach nie stanowi podstawy do ustalenia, że powstały koszty z tytułu opieki i wyręki świadczonej Powodowi przez inne osoby.

Podsumowując: za zasadne uznać należało żądanie zapłaty odszkodowania w kwocie 570 złotych z tytułu poniesionych kosztów leczenia Powoda, w pozostałym zakresie roszczenie o odszkodowanie okazało się niezasadne.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia swoją podstawę prawną znajdowało w art. 481 § 1 k.c., a także art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Stosownie do powołanego wyżej art. 14 ust. 1 towarzystwo ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Pozwany ustalił wysokość wypłaconego Powodowi świadczenia w piśmie datowanym na 8.09.2017 r. W późniejszym czasie nie zmienił swojego stanowiska, pomimo wezwania do zapłaty wystosowanego przez pełnomocnika Powoda. Powód nie przedstawił dowodu doręczenia Pozwanemu wezwania z 14.11.2017 r. Przedstawił jednak dowód jego nadania, a Pozwany nie zaprzeczył, że je odebrał w dacie wskazywanej przez Powoda. Dlatego odsetki od zadośćuczynienia zostały zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu. Natomiast odsetki od odszkodowania zostały zasądzone z uwzględnieniem 30 – dniowego terminu, wynikającego z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, obliczonego od daty doręczenia pisma wskazanej w pozwie (tj. 28.11.2017 r.).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. Powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania, dlatego na Pozwanego Sąd nałożył obowiązek zwrotu Powodowi wszystkich poniesionych kosztów. W toku procesu Powód poniósł koszty w łącznej kwocie 3202 złotych na którą składały się: 385 złotych uiszczona tytułem opłaty sądowej, kwota 17 złotych tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 1000 złotych uiszczonej zaliczki na koszty opinii biegłych oraz kwota 1800 złotych poniesiona z tytułu zastępstwa procesowego.

W toku procesu Skarb Państwa – Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi tymczasowo wydatkował na koszty wynagrodzeń biegłych kwotę 236,96 zł. Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c. Sąd obciążył Pozwanego obowiązkiem pokrycia ich w całości.