Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lipca 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia SR Wioletta Sychniak

Protokolant: staż. Aleksandra Sikora

po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2021 roku w Łodzi

sprawy z powództwa K. P.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda K. P. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 4123,60 zł (cztery tysiące sto dwadzieścia trzy złote i sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 812/17

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym 8 grudnia 2017 roku K. P. wniósł o zasądzenie od (...) S.A. w W.:

a.  kwoty 8 500 złotych tytułem zadośćuczynienie za doznaną krzywdę,

b.  kwoty 2 000 złotych tytułem odszkodowania na zwiększone potrzeby obejmujące koszty leczenia oraz opieki i pomocy ze strony osób trzecich

oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że 6 grudnia 2015 roku Powód uległ wypadkowi na skutek nie ustąpienia mu pierwszeństwa – jako pieszemu - przez kierującą samochodem osobowym marki T. (...) o nr rej. (...). W wyniku zdarzenia Powód doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. /pozew k. 3-12/

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od Powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów uiszczonej opłaty od pełnomocnictwa.

Pozwany podniósł, że przeprowadził postępowanie likwidacyjne i wypłacił Powodowi kwotę 1500 złotych tytułem zadośćuczynienia. Wypłacona kwota w pełni rekompensuje doznaną krzywdę, a dalej idące roszczenia Powoda są bezzasadne.

/odpowiedź na pozew k. 76-82/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 grudnia 2015 roku K. P. wraz z żoną wracali do domu. Wysiedli z tramwaju przy ul. (...) i dalej szli pieszo. Musieli przejść przez ulicę do ul. (...). Powód przechodził jako pierwszy, korzystając z przejścia dla pieszych. Jego żona pozostała z tyłu. Kiedy K. P. przeszedł na drugi pas ruchu, zobaczył światła samochodu. Samochodem tym była T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), kierowana przez B. W..

Powód zakładał, że kierowca go widzi. Jednak kierująca samochodem zamiast zahamować, przyspieszyła. Powód nie zdążył postawić lewej nogi na chodniku, kiedy został uderzony w tę nogę, w okolice kostki. Wskutek uderzenia Powód nie przewrócił się, ale poczuł szarpnięcie i skręcenie głowy, a jego ciało wygięło się do tyłu. Powód nie poczuł bólu po uderzeniu. Miał na sobie grube zimowe buty.

/zeznania świadka I. P. k. 237 v i 239 [znacznik czasowy 00:06:34- 00:18:27],

zeznania Powoda k. 238 i 239 [znacznik czasowy 00:27:09-00:31:24]/

Na miejsce zdarzenia został wezwany patrol Policji, który ukarał sprawczynię zdarzenia mandatem karnym oraz Pogotowie. Lekarz obejrzał Powoda i nie stwierdził konieczności przewiezienia go do szpitala. Powód o własnych siłach, razem z żoną, wrócił piechotą do domu, ponieważ mieszka niedaleko miejsca zdarzenia.

/notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym k. 17,

karta zlecenia wyjazdu zespołu ratownictwa medycznego k. 23,

zeznania świadka I. P. k. 237 v i 239 [znacznik czasowy 00:06:34- 00:18:27],

zeznania Powoda k. 238 i 239 [znacznik czasowy 00:27:09-00:31:24]/

Tego samego wieczoru nasiliły się u Powoda dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego i miednicy z promieniowaniem od lewej nogi. Dlatego Powód następnego dnia (7.12.2015 r.) zgłosił się do Wojewódzkiej (...) w Ł., skąd został skierowany na Szpitalny Oddział Ratunkowy Miejskiego Centrum Medycznego im. dr. J. w Ł.. Na miejscu wykonano poszkodowanemu badanie RTG. W ramach konsultacji ortopedyczno – urazowej odnotowano skargi Powoda na ból pleców z promieniowaniem do lewego uda. W badaniu palpacyjnym stwierdzono kręgosłup niebolesny; okolica pięty lewej bez zasinienia i obrzęku i bez bolesności palpacyjnej.

Stwierdzono stłuczenie pięty lewej i zespół bólowy L-S. Zalecono odpoczynek, chłodne okłady na piętę i dalsze leczenie w POZ.

/karta informacyjna k. 21,

zeznania Powoda k. 238 i 239 [znacznik czasowy 00:31:24-00:41:58]/

Bóle w okolicy krzyżowo – lędźwiowej z promieniowaniem do kończyny dolnej prawej Powód zgłaszał przez zdarzeniem z 6 grudnia 2015 r. Po raz pierwszy tego rodzaju skargę odnotowano w dokumentacji POZ – Miejskiej Przychodni (...) w Ł. w dniu 1 grudnia 2014 roku. Takie same bóle Powód zgłaszał na kolejnej wizycie lekarskich 9 grudnia 2014 r. oraz 17 kwietnia 2015 r. Z powodu dolegliwości Powód korzystał ze zwolnień lekarskich. Już po wypadku Powód zgłosił się do przychodni w dniu 7 grudnia 2015 r. oraz w następnych miesiącach. Z powodu dolegliwości był niezdolny do pracy i korzystał ze zwolnienia lekarskiego od 7.12.2015 r. W marcu 2016 roku w karcie odnotowano zespół bólowy odcinka szyjnego. Powód otrzymał skierowanie do neurologa.

K. P. zgłosił się do poradni neurologicznej w maju 2016 roku, uskarżając się na nawracające bóle okolicy krzyżowej z promieniowaniem do prawej kończyny dolnej. Leczenie neurologiczne kontynuował w kolejnych miesiącach.

W dniu 12 grudnia 2017 roku u Powoda przeprowadzono operację odcinka szyjnego kręgosłupa. Pobyt w szpitalu związany z wykonanym zabiegiem trwał od 11 do 14 grudnia 2017 r.

Wykonane badania obrazowe: RTG kręgosłupa szyjnego z 17.05.2016 r., tomografii komputerowej z 21.09.2016 r. i rezonansu magnetycznego – RM kręgosłupa szyjnego z 29.12.2016 r. wskazują na nasilone zmiany zwyrodnieniowe i ucisk na struktury nerwowe przez osteofity trzonów kręgowych.

Badanie rezonansu magnetycznego – RM kręgosłupa szyjnego - potwierdziło występowanie u Powoda licznych zmian w odcinku kręgosłupa szyjnego na poziomie C3/C4, C5/C6 i C6/C7 z uwypukleniem tarcz kręgowych, z modelowaniem worków oponowych, zmniejszeniem rezerwy płynowej, zwężeniem kanałów nerwów rdzeniowych. Masywne zmiany zwyrodnieniowe na tylnych krawędziach trzonów C5 i C6 dodatkowo modelowany worek oponowy i silnie zwężały otwory międzykręgowe na poziomie C5/C6.

Badanie tomografii komputerowej kręgosłupa szyjnego wykazało m.in. zmiany wielopoziomowe zwyrodnieniowo-wytwórcze kręgów szyjnych z tendencją do tworzenia mostów kostnych na przednich krawędziach trzonów oraz masywne zmiany w wielu odcinkach kręgosłupa na poziome C.

Powyższe świadczy niezbicie, że K. P. miał dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego na długo przed wypadkiem z 6.12.2015 r. Z kolei dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego odnotowano dopiero w marcu 2016 r. Badania obrazowe odcinka szyjnego kręgosłupa wykazały znacznego stopnia zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne tego odcinka i przewlekłość procesu chorobowego. Nie mogły powstać, ani w chwili wypadku, ani bezpośrednio po nim. Dlatego nie można wiązać obrazu chorobowego kręgosłupa szyjnego Powoda, ani jego operacji z 2017 r., z przedmiotowym wypadkiem. Zdarzenie z 6 grudnia 2015 roku spowodowało jedynie krótkotrwałe nasilenie występujących już wcześniej dolegliwości. Jeżeli występują u Powoda wskazania do dalszego leczenia, to wyłącznie przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa, będącego schorzeniem samoistnym.

Po zdarzeniu z 6.12.2015 r. Powód był w pełni samodzielny, nie wymagał pomocy, ani opieki ze strony osób trzecich.

/dokumentacja medyczna w kopercie na k. 170 oraz k. 22-25, 27-29, 33-34, 108-109, badanie RTG k. 30, tomografia komputerowa k. 37,

rezonans magnetyczny k. 32,

opinia biegłego neurochirurga K. S. k. 221-222/

K. P. w wyniku zdarzenia z 6 grudnia 2015 roku nie doznał uszczerbku na zdrowiu o charakterze psychicznym. U Powoda wystąpiły zaburzenia psychiczne, rozpoznane po dacie ww wypadku, ale były to schorzenia o charakterze samoistnym, bez związku przyczynowo – skutkowego z wypadkiem.

Powód zgłosił się po raz pierwszy do SPZOZ Miejskiego Centrum (...) – Zakładu (...) w dniu 6 grudnia 2016 roku. Wstępnie rozpoznano u niego alkoholowy zespół odstawienny i uzależnienie od alkoholu. W trakcie leczenia postawiono rozpoznanie choroby zasadniczej – zespołu uzależnienia od alkoholu i choroby współistniejącej – zaburzeń adaptacyjnych. Leczenie psychiatryczne Powoda zostało przerwane w marcu 2017 roku. Nie można wykluczyć występowania u Powoda organicznego uszkodzenia o.u.n. Jednak schorzenie takie, o ile występuje, ma charakter samoistny.

/zaświadczenie k. 43, dokumentacja medyczna k. 154-167,

opinia biegłej psychiatry B. B. k. 203-209/

Przed zdarzeniem z 6 grudnia 2015 roku K. P. pracował jako magazynier. Po zdarzeniu korzystał ze zwolnienia lekarskiego w dniach od 7 grudnia 2015 roku do dnia 24 grudnia 2015 roku.

10 lutego 2016 roku zostało wydane orzeczenie lekarskie nr (...), w którym nie stwierdzono przeciwskazań zdrowotnych K. P. do podjęcia dalszej pracy i orzeczono, że jest zdolny do pracy w okularach na stanowisku magazyniera wraz z obsługą wózka widłowego.

/ (...) k. 35, orzeczenie lekarskie k. 36, zaświadczenie lekarskie k. 37/

W późniejszym okresie Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim od 16 maja 2016 roku do dnia 23 maja 2016 roku. 11 lipca 2017 roku zostało wydane orzeczenie lekarskie przez orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w którym stwierdzono, niezdolność Powoda do pracy.

W okresie od 1 sierpnia 2017 do 28 listopada 2017 r. Powód korzystał ze świadczenia rehabilitacyjnego w związku z ogólnym stanem zdrowia.

W orzeczeniu wydanym 22 marca 2018 r. stwierdzono częściową okresową niezdolność do pracy Powoda.

/ (...) k. 40, zaświadczenie k. 49,

orzeczenia lekarza orzecznika ZUS k. 41-42, 103, 104, 105,

opinie lekarskie k. 106-107 i 116-117, 113-114, 119,

zaświadczenie o stanie zdrowia k. 112, 115, 118, 121/

Pismem z 10 czerwca 2016 roku Pozwany poinformował Powoda K. P. o przyjęciu zgłoszenia szkody, która została zarejestrowana pod numerem (...).

Decyzją z 6 lipca 2016 roku Pozwany przyznał poszkodowanemu kwotę 1500 złotych tytułem zadośćuczynienia.

Pismem z 5 września 2017 roku Powód wezwał Pozwanego do zapłaty kwoty 50 000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 5000 złotych tytułem odszkodowania za skutki wypadku komunikacyjnego - w terminie 30 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

/przyjęcie szkody, potwierdzenie okoliczności szkody, decyzja - płyta CD k. 91,

wezwanie k. 19/

Pismem z 20 września 2017 roku Pozwany podtrzymał stanowisko w sprawie. W uzasadnieniu wskazał, iż przesłana dokumentacja medyczna nie potwierdza nowych okoliczności, które wskazywałaby na innej krzywdy doznanej na skutek wypadku z 6 grudnia 2015 roku, po wypłacie należnego odszkodowania.

/decyzja o odmowie wypłaty- płyta CD k. 91/

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Stosownie do brzmienia przepisu art. 436 § 1 k.c. w związku z art. 435 § 1 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody, ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch takiego środka, chyba, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Stosownie zaś do art. 822 k.c., przez umowę odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczony.

W rozpoznawanej sprawie nie było sporu pomiędzy stronami co do tego, że doszło do zdarzenia z 6 grudnia 2015 roku o przebiegu opisywanym przez Powoda, a sprawczynią zdarzenia była kierująca samochodem T. (...), której ochrony w zakresie odpowiedzialności cywilnej udzielał Pozwany. Po stronie (...) S.A. w W., w związku ze zdarzeniem z 6 grudnia 2015 roku, powstała odpowiedzialność za naprawienie szkody będącej skutkiem tego zdarzenia. Dlatego co do zasady Powód trafnie skierował swoje roszczenia bezpośrednio przeciwko Pozwanemu.

Podkreślenia wymaga i to, że pozwane Towarzystwo (...) nie kwestionowało swojej odpowiedzialności za szkodę Powoda, ani na etapie postępowania likwidacyjnego, ani na etapie postępowania sądowego. Spór stron koncentrował się wokół oceny wysokości należnych Powodowi zadośćuczynienia i odszkodowania. Pozwany stanął bowiem na stanowisku, że wypłacone dobrowolnie zadośćuczynienie w kwocie 1500 złotych jest adekwatne do krzywdy Powoda, a dalej idące roszczenia są nieuzasadnione, tak jeżeli chodzi o zadośćuczynienie, jak i odszkodowanie.

W myśl przepisu art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Przepis art. 445 § 1 k.c. pozwala na przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych. Zgodnie z wypracowanymi przez orzecznictwo sądowe kryteriami, zmierzającymi do zobiektywizowania zasad przyznawania zadośćuczynień przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji stron, należy wziąć pod uwagę stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody. Nie jest warunkiem przyznania zadośćuczynienia stwierdzenie istnienia trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18.12.2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (t.j. Dz. U. z 2013 r., 954). Nie tylko trwałe, ale także chwilowe zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, polegające na znoszeniu cierpień psychicznych, usprawiedliwiają przyznanie zadośćuczynienia (tak wyrok SN z dn. 14.12.2010 r., sygn. I PK 95/10).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, należy zgodzić się z Pozwanym, że wypłacona tytułem zadośćuczynienia kwota 1500 złotych jest adekwatna do doznanej przez Powoda szkody na osobie.

Podkreślenia wymaga, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, przede wszystkim dokumentacja medyczna Powoda oraz opinie biegłych neurochirurga i psychiatry, potwierdzają stanowisko Pozwanego, że zgłaszane przez Powoda dolegliwości bólowe kręgosłupa, jak i konieczność podania się zabiegowi operacyjnemu, są konsekwencją schorzeń samoistnych, występujących u Powoda. Powód miał dolegliwości bólowe kręgosłupa w okolicy krzyżowo – lędźwiowej z promieniowaniem do kończyny dolnej prawej już na rok przed zdarzeniem z 6 grudnia 2015 r. Z tego powodu zgłaszał się do lekarza pierwszego kontaktu, podjął leczenie i okresowo korzystał ze zwolnień lekarskich. Z kolei dolegliwości bólowe odcinka szyjnego kręgosłupa pojawiły się u K. P. dopiero po około 3 miesiącach od wypadku. Wykonane u niego badania obrazowe jednoznacznie wskazują na masywne zmiany zwyrodnieniowe, które nie mogą być wynikiem nagłego, jednorazowego urazu, ponieważ powstają stopniowo, w długim okresie czasu. Dobitnie opisał to biegły neurochirurg K. S., który ostatecznie ocenił, że zdarzenie z 6 grudnia 2015 roku spowodowało u Powoda jedynie krótkotrwałe nasilenie występujących już wcześniej dolegliwości. To oznacza, że samo zdarzenie komunikacyjne miało wpływ na okresowe, krótkotrwałe pogorszenie stanu zdrowia Powoda, które jednak nie pozostawiło trwałych następstw. Nie spowodowało u Powoda konieczności leczenia ponad to, które jest konieczne ze względu na schorzenia samoistne i w dłuższej perspektywie czasowej nie spowodowało negatywnych następstw. W świetle opinii biegłego neurochirurga K. S., którego wniosków Powód nawet nie próbował podważać, wszystkie zgłaszane przez Powoda dolegliwości są skutkiem występujących u niego schorzeń samoistnych.

U Powoda nie doszło do uszczerbku na zdrowiu, ani do rozstroju zdrowia psychicznego. Niewątpliwie w 2016 roku Powód podjął leczenie psychiatryczne, przerwane w roku następnym, ale jego przyczyny nie pozostają w związku ze zdarzeniem z 6.12.2015 r. Z zapisów w dokumentacji medycznej wynika, że Powód podjął leczenie uzależnienia od alkoholu i związanych z nim zaburzeń, m.in. zespołem odstawiennym. Charakterystyczne jest, że zarówno w wywiadzie udzielonym biegłej psychiatrze, jak i w zeznaniach złożonych na rozprawie w dniu 7 lipca 2021 roku, Powód tę okoliczność pomija. Stwierdzić trzeba, że Powód zasadniczo mija się z prawdą w przedstawieniu swojego stanu zdrowia. Mianowicie wszystkie swoje dolegliwości przypisuje uderzeniu przez samochód w dniu 6 grudnia 2015 roku. Pomija zupełnie, że na rok wcześniej zgłaszał się z podobnymi dolegliwościami (bólowymi kręgosłupa) do lekarza; wprost zaprzeczył, aby leczył się z powodu kręgosłupa. Zeznał, że po omawianym wypadku pogorszyła się jego kondycja psychiczna; że nie zdał psychotestów i nie otrzymał zaświadczenia uprawniającego do kierowania wózkiem widłowym. Tymczasem co innego wynika z zapisów w jego dokumentacji medycznej. Z zaświadczenia, które przedstawił Powód przy pozwie wynika, że w lutym 2017 roku uzyskał zaświadczenie o zdolności do pracy na stanowisku magazyniera i obsługi wózka. W dokumentacji medycznej nie stwierdzono występowania u Powoda depresji, o czym zeznała świadek I. P.. Stwierdzono zaburzenia adaptacyjne, co do których nie ma podstaw, by wiązać je z wypadkiem komunikacyjnym. Biegła powiązała je z trudnościami Powoda w miejscu pracy. Potwierdziła to również świadek I. P. zeznając, że Powód stresował się sytuacją w miejscu pracy, że „działo się nieciekawie” i, że Powód został zwolniony z pracy. Wpisy w dokumentacji medycznej były dokonywane w różnych okresach czasu, także przed zdarzeniem z 6.12.2015 r. Nie ma podstaw, by kwestionować ich prawidłowość i rzetelność. Na nich opierają się wnioski biegłych, których prawidłowości i trafności strony nie kwestionowały i które zostały jasno i konkretnie umotywowane. Zeznania Powoda jawią się jako sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym. Powód w oczywisty sposób przeinacza fakty, zeznając np. że został uderzony w prawą nogę, podczas gdy z karty informacyjnej wynika, że doszło do stłuczenia jego lewej pięty. To wskazuje, że nie pamięta już dokładnie okoliczności związanych z wypadkiem, które z upływem czasu zatarły się w jego pamięci. Niewątpliwie również zeznania Powoda zmierzają do przedstawienia faktów w sposób dla niego korzystny, odpowiedni do linii obranej w postępowaniu sądowym i są nakierowane na uzyskanie korzystnego rozstrzygnięcia sprawy.

Podsumowując: biorąc pod uwagę, że skutki zdarzenia komunikacyjnego, ani nie były duże, ani trwałe, wypłacone mu zadośćuczynienie należy uznać za adekwatne do szkody na jego osobie.

Powód żądał również zasądzenia odszkodowania z tytułu zwiększonych potrzeb, obejmujących koszty leczenia i koszty niezbędnej mu pomocy i opieki. Co do zasady jego roszczenie znajduje swoją podstawę prawną w art. 444 k.c. Przepis ten daje podstawę do żądania odszkodowania, obejmującego wszelkie wynikłe koszty z tytułu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego zarówno w związku z samym leczeniem i rehabilitacją, jak i koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia (art. 444 § 1 k.c.). Jeżeli zwiększyły się potrzeby poszkodowanego, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty (art. 444 § 2 k.c.).

Przesłanki obu roszczeń są inne. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Lublinie (wyrok z dnia 24.04.2013 r., I ACa 59/13, opubl. LEX nr 1314793): „inaczej należy oceniać przesłanki zasądzenia renty w oparciu o art. 444 § 2 k.c., a inaczej przesłanki zasądzenia odszkodowania na podstawie art. 444 § 1 k.c. Przesłanką zasądzenia renty jest udowodnienie istnienia zwiększonych potrzeb, a przyznanie renty nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany zaspokaja te potrzeby i ponosi z tym związane wydatki. W przypadku dochodzenia odszkodowania na podstawie art. 444 § 1 k.c. poszkodowany musi udowodnić rzeczywiste poniesienie kosztów (wydatków), o których mowa w tym przepisie”.

Z zebranego materiału dowodowego w niniejszej sprawie nie wynika, aby Powód po wypadku potrzebował pomocy i opieki ze strony osób trzecich i aby ta opieka rzeczywiście była mu świadczona. Biegły neurochirurg ocenił, że po zdarzeniu Powód był samodzielny i sprawny. Ani z zeznań świadka, ani z zeznań Powoda nie wynika też, by potrzebował opieki i by opieka ta rzeczywiście była nad nim sprawowana oraz, by ponosił związane z tym koszty.

Co do kosztów leczenia po wypadku, to Powód, ani nie sprecyzował, o jaką kwotę wystąpił (określając, że odszkodowanie ma charakter „ryczałtowy”), ani nie udowodnił wysokości kosztów leczenia związanych bezpośrednio z wypadkiem. Podkreślenia wymaga, że ze względu na występujące u Powoda schorzenia samoistne i konieczność ich leczenia, nie byłoby wystarczające złożenie rachunków np. za zakup leków. Zwrotowi przez Pozwanego mogą podlegać tylko koszty bezpośrednio związane z leczeniem urazów spowodowanych wypadkiem. Skoro zaś konsekwencją wypadku było jedynie okresowe zaostrzenie dolegliwości bólowych, to uprawniony jest wniosek, że nie zostało wdrożone odrębne leczenie tych dolegliwości, lecz odbywało się w ramach już prowadzonego leczenia.

Mając powyższe na uwadze, roszczenie o odszkodowanie podlegało oddaleniu jako niezasadne i nieudowodnione.

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, wynikającą z art. 98 k.p.c. Powód, jako strona przegrywająca sprawę, powinien zwrócić na rzecz Pozwanego wszelkie poniesione przez niego w toku postępowania koszty, które okazały się niezbędne do celowej obrony. Pozwany poniósł następujące koszty: wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 3600 zł, opłatę od pełnomocnictwa – 17 zł, zaliczkę na koszty opinii biegłych – łącznie 506,60 zł. W sumie koszty Pozwanego stanowią 4123,60 zł i podlegają zwrotowi przez Powoda.

Podkreślenia wymaga, że Sąd nie znalazł żadnych argumentów, by nie obciążać Powoda obowiązkiem zwrotu kosztów przeciwnikowi. Powód formułując pozew korzystał z pomocy radcy prawnego. Dlatego mógł i powinien był dostosować wysokość dochodzonych roszczeń do realiów wynikających z okoliczności faktycznych, będących podstawą roszczeń, jak i istniejącej praktyki orzeczniczej. Powinien także liczyć się z możliwością przegrania sprawy. Sam charakter dochodzonych roszczeń, jak i subiektywne poczucie krzywdy, nie mogą być wystarczającym uzasadnieniem do odstąpienia od obciążenia Powoda obowiązkiem zwrotu kosztów przeciwnikowi.