Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 8 marca 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: Sędzia Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 marca 2021 roku w Ł.

sprawy z powództwa (...) w Ł.

przeciwko K. B.

o zapłatę

zasądza od pozwanego K. B. na rzecz powoda (...) w Ł. kwotę 8.571,13 zł (osiem tysięcy pięćset siedemdziesiąt jeden złotych trzynaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 września 2019 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2.317 zł (dwa tysiące trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 1526/19

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2019 roku powód (...) w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu K. B. powództwo o zapłatę kwoty 8.571,13 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód podniósł, iż pozwany jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku w Ł. przy ul. (...). Z powyższego tytułu pozwany zobowiązany był do uiszczania do 10 dnia każdego miesiąca zaliczek na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz opłat za media związanych z lokalem. K. B. zalega z powyższymi opłatami za okres od 1 marca 2017 r. do 30 września 2019 r. w łącznej kwocie 8.571,13 zł. Swoje żądanie strona powodowa oparła na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali.

(pozew k. 4)

W dniu 28 października 2019 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi- Widzewa w Łodzi wydał przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądził dochodzoną pozwem kwotę wraz z kosztami procesu.

(nakaz zapłaty k. 22)

Nakaz ten K. B. zaskarżył sprzeciwem w całości, podnosząc zarzut niedopełnienia obowiązku przez administratora. W uzasadnieniu pozwany podniósł, że nie płacił czynszu, ponieważ jego mieszkanie jest zalewane przez nieszczelny dach. Z tego powodu mieszkanie pozwanego wymaga remontu, w tym wymiany instalacji elektrycznej.

(sprzeciw k. 26- 27)

W odpowiedzi na sprzeciw, powód podtrzymał pozew w całości. Strona powodowa zauważyła, że pozwany nie kwestionował powództwa zarówno co do zasady, jak i wysokości. Poza tym powód wskazał, że w 2014 r. był naprawiany dach budynku położonego w Ł. przy ul. (...), trzy lata później pozwany zgłosił zalanie swojego mieszkania za co otrzymał odszkodowanie z (...) S.A., a firma dekarska naprawiła dach. W 2019 r. K. B. ponownie zgłosił zalanie mieszkania.

(odpowiedź na sprzeciw k. 34- 35)

Do zamknięcia rozprawy stanowisko stron nie uległo już zmianie. Na rozprawie w dniu 1 marca 2021 r. pozwany oświadczył, że nie kwestionuje, że w okresie wskazanym w pozwie nie uiszczał opłat związanych z lokalem.

(protokół rozprawy k. 82)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. B. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku w Ł. przy ul. (...).

(bezsporne, wydruk treści księgi wieczystej k. 10- 16)

Z powyższego tytułu pozwany zobowiązany był do uiszczania do 10 dnia każdego miesiąca zaliczek na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz opłat za media związanych z lokalem. K. B. zalega z powyższymi opłatami za okres od 1 marca 2017 r. do 30 września 2019 r. w łącznej kwocie 8.571,13 zł.

(wykaz zaległości i wpłat k. 17)

Pismem z dnia 6 września 2017 r. (...) S.A. w W. poinformowało K. B. o przyznaniu odszkodowania w kwocie 4.997,35 zł z powodu zalania mieszkania.

(pismo (...) S.A. w W. k. 37)

Pismem z dnia 19 lipca 2019 r. K. B. został wezwany przez zarządcę nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) do zapłaty kwoty 7.586,18 zł w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

(wezwanie do zapłaty k. 18, potwierdzenie odbioru k. 19)

Do dnia wyrokowania pozwany nie spłacił zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

(okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości i rzetelności ich sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu.

Na rozprawie w dniu 1 marca 2021 r. Sąd oddalił wnioski dowodowe pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka M. B. oraz dowodu z opinii biegłego, gdyż okoliczności dotyczące zalania mieszkania i doznanej przez pozwanego z tego tytułu szkody, nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia o zasadności powództwa.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w całości.

(...) w Ł. wniosła o zasądzenie od K. B. kwoty 8.571,13 zł tytułem zaliczek na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz opłat za media związanych z lokalem mieszkalnym nr (...) położonym w budynku w Ł. przy ul. (...), którego pozwany jest właścicielem, za okres od 1 marca 2017 r. do 30 września 2019 r.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca. Z kolei w myśl art. 14 powołanej ustawy na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności: 1) wydatki na remonty i bieżącą konserwację; 2) opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę; 3) ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali; 4) wydatki na utrzymanie porządku i czystości; 5) wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Bezspornym jest w przedmiotowej sprawie, że K. B. przysługuje prawo własności lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku w Ł. przy ul. (...). Powyższa okoliczność wynika jasno z treści księgi wieczystej, załączonej do pozwu. Pozwany winien zatem uiszczać na rzecz powoda opłaty, o których mowa wyżej. K. B. nie kwestionował ponadto okoliczności, iż w okresie od 1 marca 2017 r. do 30 września 2019 r. nie wywiązywał się z powyższego obowiązku. W ocenie Sądu niesporna była również wysokość comiesięcznych opłat za lokal, wynikała ona bowiem z przedłożonego przez powoda wykazu zaległości i wpłat, a jednocześnie pozwany nie wykazał (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), aby powód naliczał opłaty w zawyżonej wysokości. W tym miejscu wyraźnego zaznaczenia wymaga, iż obowiązek ponoszenia bieżących opłat uiszczanych w formie zaliczek na poczet kosztów zarządu przez osobę, której przysługuje prawo własności lokalu mieszkalnego, ma charakter ustawowy, a zatem osoba taka nie może bronić się zarzutem, iż nie będzie ich na bieżąco ponosić z powodu zaniechań ze strony wspólnoty mieszkaniowej. W ocenie Sądu obowiązek K. B. do ponoszenia kosztów zarządu uiszczanych w formie bieżących opłat, jest niezależny od tego, czy wspólnota mieszkaniowa wywiązuje się ze swoich obowiązków dotyczących części wspólnych nieruchomości. Tym bardziej, że jak wynika z treści art. 14 ust. 1 powołanej ustawy na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się również wydatki na remonty i bieżącą konserwację. Pozwany nie dokonując opłat będących przedmiotem pozwu, miał wpływ na możliwość powodowej wspólnoty mieszkaniowej zadbania o części wspólnie nieruchomości, w tym przeprowadzenie konserwacji dachu. Dlatego też wnioski dowodowe pozwanego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. B. oraz dowodu z opinii biegłego, zostały oddalone, gdyż okoliczności dotyczące zalania mieszkania i doznanej przez pozwanego z tego tytułu szkody, nie miały znaczenia dla oceny zasadności zgłoszonego przez powoda roszczenia. Można jeszcze zauważyć, że zarzutów zgłoszone przez K. B. w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie sposób oceniać jako zarzutu potrącenia, gdyż pozwany nie wskazał wysokości wierzytelności, która w jego ocenie przysługuje mu w związku z zalaniem mieszkania.

W myśl art. 203 ¹ § 1 kpc podstawą zarzutu potrącenia może być tylko wierzytelność pozwanego z tego samego stosunku prawnego co wierzytelność dochodzona przez powoda, chyba że wierzytelność pozwanego jest niesporna lub uprawdopodobniona dokumentem niepochodzącym wyłącznie od pozwanego, a zgodnie z § 2 kpc pozwany może podnieść zarzut potrącenia nie później niż przy wdaniu się w spór co do istoty sprawy albo w terminie dwóch tygodni od dnia, gdy jego wierzytelność stała się wymagalna. Jak już była o tym mowa, pozwany nie podniósł zarzutu potrącenia w sprzeciwie od nakazu zapłaty, w którym wnosząc o oddalenie powództwa, niewątpliwie wdał się w spór, co do istoty sprawy. Zatem podnoszone w dalszym toku postępowania zarzuty pozwanego, nie mogły zostać ocenione jako skutecznie podniesiony zarzut potrącenia.

Powód był przy tym uprawniony do naliczenia odsetek ustawowych od niezapłaconych w terminie opłat, zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 481 § 1 i 2 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Godzi się przypomnieć, sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku, gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.571,13 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 września 2019 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Powód wygrał proces w całości, a zatem należy mu się od pozwanego zwrot kosztów procesu w pełnej wysokości. Dlatego też Sąd zasądził od K. B. na rzecz powoda kwotę 2.317 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na które złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 500 zł, koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej – 1.800 zł (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.