Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 sierpnia 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy Justyna Stelmach

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Górniak

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2021 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko T. K.

o zapłatę 3.048 złotych

1.  zasądza od T. K. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 2.400 (dwa tysiące czterysta) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 września 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  przyznaje i nakazuje wypłacić ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz adwokata B. O. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu;

4.  nie obciąża pozwanej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu stronie powodowej.

Sygn. akt VIII C 1195/20

UZASADNIENIE

punktu 1. wyroku z dnia 27 sierpnia 2021 roku

W dniu 1 czerwca 2020 roku powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej T. K. powództwo o zapłatę kwoty 3.048 zł zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 września 2019 roku do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód podniósł, iż wierzytelność dochodzona przez stronę powodową wynika z umowy pożyczki (...) zawartej w dniu 24 lipca 2019 r. przez pozwaną z pożyczkodawcą – (...) Sp. z o.o. na łączną kwotę 3.063,78 zł. Aneksem nr (...) z dnia 2 stycznia 2020 r. do umowy cesji z dnia 3 grudnia 2018 r. strona powodowa nabyła od C. Sp. o.o. wierzytelność dochodzoną przeciwko pozwanej, wynikającą z ww. zawartej umowy . Na dochodzoną należność składają się: kwota pożyczki w wysokości 2.400 zł, prowizja w kwocie 648 zł. Roszczenie nie zawiera skapitalizowanych odsetek, dodatkowych opłat windykacyjnych ani kosztów ubezpieczenia.

(pozew k. 3-4v.)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 18 sierpnia 2020 r. uwzględniono powództwo w całości.

(nakaz zapłaty k. 48)

Od ww. nakazu zapłaty pozwana wniosła sprzeciw, zaskarżając nakaz w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. Podniosła zarzuty braku legitymacji czynnej, nieudowodnienia roszczenia co do zasady i co do wysokości, posługiwania się klauzulami abuzywnymi. Wniosła również o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwana podniosła, że powódka w celu wykazania, że doszło do nabycia wierzytelności przedstawiła umowę przelewu wierzytelności z dnia 3 grudnia 2018 r. wraz z aneksem nr (...) z dnia 2 grudnia 2019 r., który dotyczy nabycia portfela wierzytelności nr 12. Z treści aneksu wynika, że nie dotyczy on powyższej umowy, a umowy cesji wierzytelności z dnia 2 grudnia 2019 r. T. samym powódka nie wykazała swojej legitymacji czynnej. Nadto, pozwana powołała się na okoliczność, iż umowa pożyczki zawiera klauzule niedozwolone w zakresie ponoszenia wysokich kosztów prowizji.

(sprzeciw k. 52-52v., sprzeciw po uzupełnieniu k. 58-58v.)

Postanowieniem z dnia 18 maja 2021 r. ustanowiono dla pozwanej pełnomocnika z urzędu.

(postanowienie k. 97)

Pismem z dnia 8 lipca 2021 r. – stanowisko pozwanej, pozwana, działając przez zawodowego pełnomocnika wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz podniosła zarzut nieudowodnienia roszczenia co do zasady i co do wysokości. W uzasadnieniu pisma podniesiono, iż powód prawidłowy aneks załączył dopiero do pisma z dnia 1 lutego 2021 r., ale w ocenie pozwanej aneks ten powinien zostać pominięty jako spóźniony. Nadto, zdaniem pozwanej, dokument ten nie pozwala na ustalenie, czy doszło do skutecznego przelewu wierzytelności. Zdaniem pozwanej, powód nie udowodnił również, że pozwana była stroną umowy, a nadto, iż nie doszło do spłaty umowy pożyczki oraz co składa się na dochodzoną należność.

(pismo z dnia 8 lipca 2021 r. k. 108-109)

W odpowiedzi na ww. powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko, nadto wyjaśnił on procedurę weryfikacji tożsamości i zdolności kredytowej.

(pismo z dnia 28 lipca 2021 r. k. 113-113v.)

Na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2021 roku, pełnomocnik powoda nie stawił się. Pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, informując, iż nie zostały one uiszczone w całości ani w części. W razie uwzględnienia powództwa wnosił o rozłożenie dochodzonej należności na raty oraz o nieobciążanie pozwanej kosztami procesu.

(wyrok zaoczny wraz ze wzmianką w trybie art. 157 § 2 k.p.c.)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 lipca 2019 (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawarł z pozwaną ramową umowę pożyczki nr (...), której przedmiotem było udzielenie przez pożyczkobiorcy pożyczki, którą pożyczkobiorca zobowiązany był zwrócić pożyczkodawcy na warunkach określonych w umowie pożyczki oraz ramowej umowie pożyczki, z uwzględnieniem rat i terminów płatności wynikających z harmonogramu. (§ 2)

Warunkiem złożenia wniosku o udzielenie pożyczki i otrzymania pożyczki jest dokonanie przez pożyczkobiorcę rejestracji na stronie internetowej oraz utworzenie konta użytkownika, które jest aktywne w momencie składania wniosku o udzielenie pożyczki. (§6.1). Pożyczkobiorca w celu potwierdzenia rejestracji ma możliwość dokonania weryfikacji rachunku bankowego za pośrednictwem usługi instalator, którego zasady działania zostały wyjaśnione na stronie internetowej, przy czym pożyczkobiorca uprzednio wyraża zgodę na przeprowadzenie weryfikacji rachunku bankowego we wskazany sposób. W przypadku weryfikacji rachunku bankowego za pośrednictwem usługi instalator, pożyczkobiorca zwolniony jest z obowiązku dokonywania przelewu potwierdzającego rejestrację. (§6.9).

Pożyczkodawca dokonując analizy wniosku o udzielenie pożyczki, w szczególności weryfikuje prawdziwość oraz kompletność danych zawartych we wniosku o udzielenie pożyczki na podstawie publicznie dostępnych danych list i rejestrów oraz bada aktualny stan zadłużenia wobec pożyczkodawcy z tytułu pożyczek oraz wobec innych podmiotów na podstawie informacji zawartych w bazach dłużników. (§ 9.2).

(umowa ramowa pożyczki k. 16-23)

W tym samym dniu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarł z pozwaną umowę pożyczki nr (...), na mocy której udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 2.400 zł, którą pozwana zobowiązała się spłacić wraz z prowizją w kwocie 648 zł oraz odsetkami w kwocie 19.73 zł do dnia 23 sierpnia 2019 r. Całkowity koszt pożyczki określono na kwotę 667,73 zł, kwotę pożyczki do spłaty 3,067,73 zł, (...) wyniosła 1.881,70 %.

Obie umowy zostały zawarte drogą elektroniczną.

(umowa pożyczki, formularz informacyjny k. 25-28, regulamin k. 29-30v.)

W dniu 27 czerwca 2019 r. zweryfikowano rachunek bankowy pozwanej o nr 11 1140 (…) (...) za pomocą usługi instalator.

W dniu 24 lipca 2019 roku pożyczkodawca przelał na należący do pozwanej rachunek bankowy o nr 11 1140 (…) (...) kwotę 2.400 zł tytułem „ (...):pożyczka creditstar, wypłata kwoty uwzględnionej w umowie o pożyczkę (...). Rachunek nie do spłaty”.

(wydruk z usługi instalator k. 31-31v., potwierdzenie transakcji k. 32)

W dniu 3 grudnia 2018 roku (...) Sp. z. o.o. z siedzibą w W. zawarł ze stroną powodową (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem było bezwarunkowy i bezzwrotny przelew wierzytelności przez cedenta na rzecz cesjonariusza, które cesjonariusza nabywa na własny rachunek i na własne ryzyko. Cedent oświadcza, że przenosi na cesjonariusza wierzytelności wymienione szczegółowo w aneksie do zawartej umowy, za cenę i na warunkach określonych w umowie. (umowa przelewu wierzytelności k. 77-77v.)

Aneksem nr (...) z dnia 2 stycznia 2020 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przelał na rzecz strony powodowej wierzytelności przysługujące od dłużników cedenta. Wszelkie dane i szczegółowe informacje dotyczące dłużników zostały zawarte w załączniku nr 1 do Aneksu zgodnie z § 2.2 umowy. Aneksem tym została przelana na rzecz strony powodowej wierzytelności wynikająca z umowy pożyczki nr (...) przysługująca cedentowi przeciwko pozwanej T. K..

(aneks k. 76, załącznik nr 1 do aneksu k. 73-75)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości Sądu, z wyjątkiem dokumentów z kart: 13-15, które dotyczyły przelewu innych wierzytelności niż przysługujących przeciwko pozwanej, nadto wydruk z k. 15 nie zawierał podpisów i miał zostać sporządzony do aneksu nr (...), a nie 14, zatem Sąd ocenił go jako niewiarygodny, w przeciwieństwie do załącznika nr 1 do aneksu nr (...), który został zaparafowany przez osoby reprezentujące strony umowy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne w części dotyczącej kwoty niespłaconej pożyczki tj. 2.400 zł.

Roszczenie dochodzone pozwem oparte było na treści przepisów: art. 720 k.c. oraz art. 509 k.c.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu braku legitymacji czynnej powoda. Zarzut ten okazał się niezasadny. W ocenie Sądu zaoferowany przez stronę powodową materiał dowodowy jest wystarczający do wykazania, iż nabyła ona ze skutkiem prawnym wierzytelność wobec pozwanej wynikającą z umowy pożyczki z dnia 24 lipca 2019 roku. Powód złożył do akt sprawy umowę sprzedaży wierzytelności wraz z załącznikami, częściowo zanimizowanym załącznikiem nr 1 do aneksu nr (...) zawierającego listę wierzytelności. Przedłożone dokumenty zostały podpisane przez osoby upoważnione do reprezentowania cedenta i cesjonariusza. Umowa cesji precyzowała przy tym dokładnie co jest jej przedmiotem oraz na jakich zasadach ma nastąpić sprzedaż wierzytelności. Oczywiste jest przy tym, że lista wierzytelności nie została złożona w formie kompletnej, a zanimizowanej, tj. pozwalającej na weryfikację konkretnej wierzytelności (tu: przysługującej wobec pozwanej), co jednak nie umniejsza jej mocy dowodowej. Nie może budzić wątpliwości, że na potrzeby przedmiotowego procesu koniecznym było jedynie wykazanie, iż umowa cesji przenosiła tą konkretną wierzytelność stanowiącą źródło żądania powoda. W konsekwencji zbędnym było przedłożenie całości załącznika, zwłaszcza, że pozostałe wierzytelności musiałyby zostać zanonimizowane. Odnośnie zaś przedłożonego dokumentu oczywistym pozostaje, że dla jego waloru dowodowego nie ma znaczenia sposób jego anonimizacji w zakresie innych wierzytelności (w przedmiotowej sprawie wierzytelności te zostały zakryte przy sporządzeniu odpisu), istotnym jest bowiem, że dokument ten został sygnowany parafą przez osoby zawierające umowę cesji, co zdaniem Sądu jest wystarczające do stwierdzenia jego autentyczności. Kontynuując rozważania w zakresie omawianego zarzutu podkreślenia wymaga także, iż wierzytelność objęta cesją została w odpowiedni sposób oznaczona, co pozwala na jej pełną identyfikację – w załączniku znajdują się takie informacje jak: imię i nazwisko dłużnika, nr umowy, kwota pożyczki, adres i telefon dłużnika, a nawet jego nr PESEL. Godzi się przypomnieć, że zgodnie z dyspozycją art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. Jest to jedynie zmiana podmiotowa stosunku zobowiązaniowego. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy przelewu, wraz ze wszystkimi związanymi z nią prawami. Wyjaśnić wreszcie należy, że ewentualny brak zawiadomienia dłużnika o dokonanej cesji w żaden sposób nie wpływa na jej skutki. Całość powyższych rozważań prowadzi do wniosku, iż strona powodowa wykazała swoją legitymację procesową. Złożone do akt dokumenty pozwalają jednoznacznie stwierdzić, iż przejście wierzytelności miało miejsce, wynika z nich bowiem kiedy i pomiędzy jakimi stronami doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności, wobec kogo wierzytelność przysługiwała, jakie było źródło jej powstania oraz jaka była wysokość zadłużenia pozwanej w dacie nabycia wierzytelności przez powoda.

Należy w tym miejscu również podkreślić, iż Sąd nie znalazł podstaw do pominięcia dowodu z później załączonych dokumentów tj. aneksu nr (...) i załącznika do tego aneksu, bowiem w niniejszej sprawie nie zostało przeprowadzone posiedzenie przygotowawcze, zaś zgodnie z art. 205 ¹² § 2 k.p.c. jeżeli nie zarządzono przeprowadzenia posiedzenia przygotowawczego, strona może przytaczać twierdzenia i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej aż do zamknięcia rozprawy, z zastrzeżeniem niekorzystnych skutków, które według przepisów kodeksu mogą dla niej wyniknąć z działania na zwłokę lub niezastosowania się do zarządzeń przewodniczącego i postanowień sądu. Pismo pt. „odpowiedź na sprzeciw” wraz załączonymi do niego dokumentami zostało złożone na zarządzenie przewodniczącej – k. 64, zatem nie można w niniejszej sprawie mówić, iż dowody te są spóźnione.

W dalszej kolejności wskazać należy, że powód oparł swoje żądanie na przepisie art. 720 k.c., w myśl którego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury kodeksowa definicja pożyczki wskazuje, że świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku i wykonanie tego świadczenia dający pożyczkę powinien udowodnić w procesie cywilnym. Dopiero wówczas zasadne staje się oczekiwanie od biorącego pożyczkę, że udowodni on spełnienie swego świadczenia umownego tj. zwrot pożyczki (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 r., I ACa 285/12, LEX nr 1162845). Innymi słowy pozwany, od którego powód domaga się zwrotu pożyczki nie musi wykazywać zwrotu pożyczki, dopóty powód nie wykaże, że pożyczki udzielił. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie powód wykazał, że pierwotny wierzyciel udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 2.400 zł, którą pozwana zobowiązała się zwrócić. Wyjaśnienia wymaga, że sporna umowa została zawarta w formie elektronicznej, a więc dopuszczalnej przez obowiązujące przepisy prawa. Sam fakt jej niepodpisania (co jest oczywiste, skoro umowa przyjęła formę elektroniczną, a pozwana nie dysponuje podpisem elektronicznym) nie przesądza automatycznie o tym, że pozwana nie była jej stroną. Przecież z samej istoty umowy pożyczki zawieranej w takiej postaci wynika, że wszelkie wnioski i oświadczenia są składane w formie elektronicznej za pośrednictwem konta klienta pożyczkobiorcy. Cała dokumentacja dotycząca umowy również jest udostępniana na koncie klienta i pożyczkobiorca ma swobodną możliwość zapoznania się z jej treścią. Przepisy prawa – ustawa o kredycie konsumenckim – dopuszcza przy tym możliwość zawarcia umowy o kredyt konsumencki na odległość, tj. umowy o kredyt konsumencki zawieranej z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość. Przypomnienia wymaga, że w myśl art. 2 pkt 1 ustawy o ochronie praw konsumenta, umowa zawarta na odległość oznacza umowę zawartą z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie. W ocenie Sądu za bezsporne uznać należy, że pozwana spełniła wszelkie warunki niezbędne do otrzymania pożyczki, w tym dokonała rejestracji na portalu pożyczkodawcy i założyła konto klienta. Powyższe wynika z samej okoliczności udzielenia pozwanej pożyczki – gdyby T. K. nie dopełniła formalności związanych z rejestracją, nie mogłaby otrzymać pożyczki. Nie można także tracić z pola widzenia okoliczności, iż w treści kwestionowanej umowy zostały wpisane dane osobowe pozwanej, jej PESEL oraz nr i seria dowodu osobistego, a więc niewątpliwie dane wrażliwe, które nie są powszechnie znane, a pozwana nie podnosiła, że utraciła dokument tożsamości lub że doszło do kradzieży jej tożsamości. Uwypuklić również należy, że powód przedłożył – poza rzeczoną umową – wydruk z usługi instalator. Wypłata pożyczki została przy tym wykazana potwierdzenie transakcji z systemu Ekspres (...). Jednocześnie nie budzi wątpliwości, że taki sposób weryfikacji pożyczkobiorcy jest powszechnie stosowany przez instytucje działające na rynku finansowym, w tym banki. Dla powodzenia weryfikacji niezbędnym jest, aby pożyczkobiorca posiadał założony dla siebie rachunek bankowy, co w zasadzie wyklucza możliwość, aby weryfikacja taka została dokonana przez osobę podszywającą się pod kogoś innego. Co oczywiste, weryfikacja danych klienta jest wykonywana przez pożyczkobiorcę wyłącznie jednokrotnie, jej celem jest bowiem potwierdzenie danych pożyczkobiorcy oraz należącego do niego numeru rachunku bankowego. W konsekwencji przy okazji zaciągania przez tego samego klienta, w ramach założonego profilu, kolejnych zobowiązań ponowna weryfikacja nie jest konieczna. Przypomnienia wymaga również, że kwota 2.400 zł została przelana na rachunek o nr (...) (…) (...), z którego pozwana dokonała przelewu weryfikacyjnego, a T. K. nie podnosiła, iż nie jest właścicielką rachunku, o którym mowa wyżej. Kończąc tę część rozważań Sąd nie podzielił argumentacji pełnomocnika pozwanej, iż powód nie udowodnił, iż to pozwana była stroną umowy. O czym była już mowa, zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdza fakt zawarcia przez pozwaną umowy pożyczki na warunkach przedstawionych w jej egzemplarzu załączonym do pozwu. W ocenie Sądu zupełnie nieracjonalne byłoby przy tym działanie pierwotnego wierzyciela, który bez wniosku ze strony pożyczkobiorcy, przelewałby na jego konto kwotę pożyczki, o którą nie wnioskował, narażając się w ten sposób na sankcję przewidzianą w art. 5 ustawy o prawach konsumenta. Oczywiste jest również, że skoro pierwotny wierzyciel dysponował numerem rachunku bankowego pozwanej (jak już wyjaśniono, pozwana nie kwestionowała, że rachunek o nr (...) (…) (...) należy do niej), to numer ten musiała mu podać ona sama. Powyższe, w ocenie Sądu, przesądza o tym, że to pozwana założyła konto na portalu pożyczkodawcy, zawnioskowała o pożyczkę, która następnie została jej wypłacona. W konsekwencji to T. K. obciążała powinność wykazania, że spłaciła zaciągnięte zobowiązanie w całości, albo w zakresie większym, aniżeli oznaczonym przez powoda, jeśli z faktu tego chciała wywodzić korzystne dla siebie skutki prawne (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.). Powinności, o której mowa, pozwana nawet nie starała się sprostać.

Na marginesie należy wskazać, iż weryfikacja zdolność kredytowej pożyczkobiorcy leży w interesie pożyczkodawcy. Jeżeli pożyczkodawca udziela pożyczek osobom o niskiej zdolności kredytowej, to właśnie on będzie ponosił konsekwencje ewentualnej niewypłacalności pożyczkobiorcy. Brak zdolności kredytowej w każdym razie nie statuuje zakazu zawarcia umowy pożyczki, zatem badanie tej okoliczność pozostaje bez znaczenia dla niniejszego rozstrzygnięcia.

M.-prawną podstawę roszczenia odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku, gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c., jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. W niniejszej sprawie strony Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 11 września 2019 r. do dnia zapłaty, albowiem termin spłaty pożyczki przypadał na 23 sierpnia 2019 r. (k. 26), zatem już 24 sierpnia 2019 r. pozwana popadła w opóźnienie.

Jednocześnie Sąd nie znalazł podstaw do rozłożenia zasądzonego w sprawie świadczenia na raty. Godzi się przypomnieć, że w myśl art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Przepis ten daje sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z regulacji prawa materialnego. Uprawnienie do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby go na niepowetowane szkody. Oczywistym jest przy tym, iż rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty może mieć miejsce li tylko wówczas, gdy jego spełnienie w tej formie jest przez pozwanego obiektywnie możliwe. O ile bowiem rolą omawianego rozwiązania jest wydłużenie terminu zapłaty świadczenia przez dłużnika, a tym samym, uchronienie go od postępowania egzekucyjnego oraz naliczania kolejnych odsetek, o tyle rozwiązanie to nie może naruszać praw wierzyciela i doprowadzać do jego pokrzywdzenia, co niewątpliwie nastąpiłoby, gdyby sytuacja finansowa dłużnika nie dawała realnych szans na terminową spłatę świadczenia w ratach. Wskazać również należy, że jak wyjaśnił Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 8 lutego 2017 roku (I ACa 1030/16, L.), częste w praktyce korzystanie z art. 320 k.p.c. dla rozkładania na raty zasądzanych sum pieniężnych wskazywałoby na nierespektowanie przez sądy szczególnego, wyjątkowego charakteru tego przepisu i potrzeby starannego zbadania podstaw jego zastosowania. Przepis ten jest stosowany przez sąd jedynie fakultatywnie, na podstawie okoliczności, na które powołuje się strona chcąca skorzystać z możliwości rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty. Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że to na pozwanej spoczywał ciężar udowodnienia, iż zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek określony w art. 320 k.p.c. Tymczasem tego typu wniosków dowodowych nie zgłoszono. Należy bowiem wskazać, iż w celu pozytywnego rozpoznania wniosku o rozłożenia świadczenia na raty należy przeprowadzić postępowanie dowodowe obejmujące sytuację majątkową i życiową pozwanego, a także Sąd musi do przekonania, że pozwany daje realną gwarancję spłaty poszczególnych rat w terminie. W niniejszej sprawie okoliczności te nie zostały wykazane.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie 1. sentencji wyroku.