VI Ka 80/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Wydział:
-
Skład sędziowski:
-
Protokolanci:Jolanta Kopeć
-
Słowa kluczowe:
Podstawa prawna:
Powołane przepisy:
Korekty wprowadzone przez SAOS:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-11-2015
-
Osoba publikująca:Anna Herka
-
Korektor:Jolanta Kopeć
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II K 1007/13 VIKa 80/14
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt VI Ka 80/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 marca 2014 r.
Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący – Sędzia SO Barbara Żukowska (spr.)
Sędziowie SO Tomasz Skowron SO Andrzej Tekieli
Protokolant Jolanta Kopeć
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Zbigniewa Jaworskiego
po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2014r.
sprawy A. M.
oskarżonego z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk
z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Bolesławcu
z dnia 10 grudnia 2013 r. sygn. akt II K 1007/13
I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego A. M. uznając apelację oskarżonego za oczywiście bezzasadną,
II. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.
Sygn. akt VIKa 80/14
UZASADNIENIE
A. M. oskarżony był o popełnienie w dniu 15 maja 2013 r. w B. szeregu przestępstw dokonania i usiłowania dokonania kradzieży z włamaniem przedmiotów z piwnic budynku przy ulicy (...) na szkodę wielu osób.
Sąd Rejonowy w Bolesławcu wyrokiem z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie IIK 1007/13 uznał oskarżonego A. M. za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów dokonanych w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 2 kk i warunkach ciągu przestępstw i na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk i w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.
Oskarżony A. M. wywiódł apelację od powyższego wyroku kierując ją przeciwko orzeczeniu o karze – zarzucił „zbyt wysoki wymiar kary”.
Tak wywiedzioną apelację Sąd Okręgowy uznał za bezzasadną i to w stopniu oczywistym.
Sąd Rejonowy rozpoznając przedmiotową sprawę w prawidłowy sposób przeprowadził postępowanie dowodowe, przeprowadzone dowody poddał rzetelnej analizie, zgodnej z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, nie wykraczając poza ramy przysługującej Sądowi swobodnej oceny dowodów. Z uwagi na to, iż dokonane oceny i ustalenia w tej materii nie były kwestionowane przez skarżącego, sąd odwoławczy zwolniony jest od przedstawiania dalszych, szczegółowych rozważań dla wykazania akceptacji ustaleń faktycznych dokonanych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, przesądzających o sprawstwie i winie oskarżonego w popełnieniu przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem przestępstwa ciągłego.
Podniesiony przez oskarżonego w osobiście sporządzonej apelacji zarzut „zbyt wysokiego wymiaru kary” wymierzonej zaskarżonym wyrokiem nie jest słuszny. Wymierzając oskarżonemu karę Sąd Rejonowy uwzględnił należycie okoliczności istotne z punktu widzenia jej rodzaju i rozmiaru.
Orzekając karę wobec niepoprawnego sprawcy A. M. Sąd Rejonowy miał na uwadze stopień społecznej szkodliwości popełnionych przezeń czynów, na który składają się nie tylko rodzaj i charakter naruszanego przestępczym działaniem dobra i rozmiar spowodowanej szkody ale także sposób i okoliczności popełnienia czynów, motywacja sprawcy.
Oskarżony A. M. nie działał pod wpływem impulsu, w sposób nagły. Dokonując włamań do kolejnych piwnic używał siekiery i przecinaka, działał w sposób zamierzony, konsekwentny. W kontekście przeprowadzonych dowodów w pełni uprawnione jest stwierdzenie Sądu Rejonowego, iż zapewne, gdyby nie został spłoszony, osób pokrzywdzonych byłoby dużo więcej, a skradzione mienie odzyskane zostało wyłącznie dzięki interwencji mieszkańców budynku przy ul. (...) w B..
Orzekając o karze Sąd Rejonowy miał na względzie ponadto okoliczności dotyczące oskarżonego, a więc jego uprzednią karalność, działanie w warunkach art. 64 § 2 kk, w kilka miesięcy po opuszczeniu zakładu karnego. Okoliczności te świadczą o ewidentnym lekceważeniu przez oskarżonego obowiązujących norm postępowania, przekonują o braku efektów wychowawczych odbytych dotychczas kar, o poważnej demoralizacji oskarżonego. Jeśli zatem zważyć na dotychczasowy tryb życia A. M., jego warunki osobiste, to wymierzonej mu zaskarżonym wyrokiem kary 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności w żadnym razie nie sposób uznać za karę niewspółmiernie surową.
Oskarżony wymaga dalszej resocjalizacji w warunkach zakładu karnego. Konieczność odbycia kary pozbawienia wolności stanowić powinno dlań realną dolegliwość ale przede wszystkim winno być wykorzystane dla przeanalizowania dotychczasowego trybu życia, zastanowienia nad mijanym (w zakładach karnych) czasem, wyrobienia woli przestrzegania w przyszłości powszechnie obowiązujących norm prawnych.
Uznając, iż wymierzona wobec oskarżonego A. M. kara pozbawienia wolności orzeczona z uwzględnieniem dyrektyw art. 53 kk nie razi surowością Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia. Nie znajdując podstawy faktycznej ani prawnej dla uwzględnienia apelacji oskarżonego sąd odwoławczy zaskarżony wyrok, jako trafny i prawidłowy utrzymał w mocy.
Oskarżony jest aktualnie pozbawiony wolności w innej sprawie, co przesądziło o zwolnieniu go z obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych).
AP