Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 196/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

R. D.

I, II

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 20 stycznia 2021r. R. D. udał się do firmy (...) Sp. z o.o. we W.. Tam posługując się dowodem osobistym o nr (...) wystawionym na dane D. S., który D. S. zagubił kilka lat wcześniej, i podrabiając jego podpis wypożyczył na jeden dzień samochód osobowy marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 300 000 zł. Samochód ten firma (...) wypożyczała od leasingobiorcy M. (...) - firmy (...). Pojazd miał zostać zwrócony w dniu 21 stycznia 2021r. do godz. 12:00. Za wynajem samochodu strony ustaliły wynagrodzenie w kwocie 900 zł brutto. R. D. wpłacił kwotę 2000 zł kaucji i odebrał pojazd. Pojechał do Ł., a następnie w kierunku Ł., gdzie o koło godz. 01:28 zanikł sygnał (...).

- zeznania J. B. (1)

k. 2, 22-23, 38

- zeznania J. S.

k. 13

- umowa najmu pojazdu

k. 5-8, 144

- płyta CD z nagraniem monitoringu

k. 28

- opinia biegłego z zakresu badania pisma ręcznego

k. 158-163

- zeznania T. K.

k. 214

R. D. nie zwrócił pojazdu w umówionym terminie. Nie można z nim było nawiązać kontaktu, a sygnał (...) z zamontowanego pojazdu został utracony. Z uwagi na powyższe o zdarzeniu poinformowani zostali funkcjonariusze Policji.

- zeznania J. B. (1)

k. 2, 22-23, 38

- zeznania A. L.

k. 93, 240-241

J. B. (2) zdołał odzyskać sygnał (...) i zdalnie odłączył zapłon w samochodzie. Udał się w miejsce postoju pojazdu zawiadamiająco tym policję. Pojazd został odnaleziony na drodze między miejscowościami H. i L..

Na miejscu zatrzymano R. D.. W pojeździe ujawniono urządzenie do zakłócania sygnału (...). Pojazd był uszkodzony, a jego wyposażenie niekompletne. Brakował w nim: nakrętek na wentyle (...), dywaników dwustronnych, trójkąta ostrzegawczego, ZN koła – tyre fit, zaślepki koła zapasowego, uchwytu gaśnicy, kompresora do pompowania kół, wykładziny schowka, ucha do holowania, apteczki, maty podłogowej, gaśnicy, breloka (...), kamizelki odblaskowej. Uszkodzeniu uległ natomiast tunel środkowy, osłona tablicy rozdzielczej, osłona modułu oraz trzy felgi.

Łączna wartość strat wyniosła 28.609,15 zł. Naprawa pojazdu wraz z kosztem części wyniosłaby wg kalkulacji 28.698,76 zł netto – 35.299,47 zł brutto.

A. L. nie mając takiej kwoty na naprawę samochodu wydała 10.000 zł.

- zeznania J. B. (1)

k. 2, 22-23, 38

- zeznania A. L.

k. 93, 240-241

- zeznania M. S.

k. 65

- zeznania P. D.

k. 69

- zeznania J. M.

k. 72

- zeznania P. P.

k. 75

- zeznania K. J.

k. 78

- protokół oględzin wraz z płytą CD

k. 43-45

- opinia biegłego z zakresu systemów zabezpieczeń mienia i osób

k. 146-157

- zamówienie nr (...)

k. 110

- kalkulacja naprawy

k. 111-117

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

- zeznania J. B. (1)

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka. W zgodzie ze zgromadzoną dokumentacją odniósł się on do okoliczności wynajmu pojazdu. Opisał w jaki sposób doszło do zawarcia umowy i co było jej przedmiotem. Następnie w sposób logiczny i szczegółowy przedstawił w jaki sposób poruszał się wypożyczony pojazd do chwili utraty sygnału (...). Następnie logicznie przedstawił jak udało mu się ustalić położenie pojazdu, co umożliwiło odcięcie zapłonu oraz to jak o zdarzeniu powiadomił funkcjonariuszy policji. Sąd nie znalazł podstaw by odmówić wiary zeznaniom świadka i oparł się na nich ustalając stan faktyczny.

- zeznania A. L.

Sąd dał wiarę zeznaniom A. L.. Świadek jako właściciel (...) A. L. był leasingobiorcą pojazdu M., a jej zeznania odniosły się do okoliczności zawarcia umowy leasingu i przekazania samochodu firmie (...). Świadek w sposób szczegółowy opisała również koszty naprawy pojazdu wynikające z kalkulacji jak i rzeczywiście przez nią poniesione. Sad nie znalazł okoliczności podważających wiarygodność zeznań świadka.

- zeznania T. K.

Wiarygodne były zeznania T. K. odnoszące się do umowy leasingu pojazdu M..

- zeznania J. S.

Zeznania świadka potwierdził, iż to nie on zawarł umowę wypożyczenia przedmiotowego pojazdu. Jego zeznania potwierdził pozostały materiał dowodowy.

- zeznania M. S.

Sąd nie znalazł okoliczności podważających zeznania świadka będącego funkcjonariuszem Policji, który dokonywał zatrzymania oskarżonego.

- zeznania P. D.

Sąd nie znalazł okoliczności podważających zeznania świadka będącego funkcjonariuszem Policji, który dokonywał zatrzymania oskarżonego.

- zeznania J. M.

Sąd nie znalazł okoliczności podważających zeznania świadka będącego funkcjonariuszem Policji, który dokonywał czynności służbowych w związku z tym zdarzeniem.

- zeznania P. P.

Sąd nie znalazł okoliczności podważających zeznania świadka będącego funkcjonariuszem Policji, który dokonywał czynności służbowych w związku z tym zdarzeniem.

- zeznania K. J.

Sąd nie znalazł okoliczności podważających zeznania świadka będącego funkcjonariuszem Policji, który dokonywał czynności służbowych w związku z tym zdarzeniem.

- opinia biegłego z zakresu badania pisma ręcznego

Opinia jako spełniająca wymogi prawa tj. jasna, pełna, logiczna i oparta na specjalistycznej wiedzy stanowiła podstawę czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

- dowody z dokumentów

Sąd nie znajdując okoliczności podważających wiarygodność dokumentów oparł się na nich ustalając stan faktyczny.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia R. D.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za niewiarygodne. Oskarżony, co prawda przyznał się do wypożyczenia przedmiotowego pojazdu i posłużenia się przy tym nie swoimi dokumentami - jak to określił nabytymi przez internet "dokumentami kolekcjonerskimi", lecz zaprzeczał zamiarowi jego zaboru w celu przywłaszczenia. Twierdzenia te nie są wiarygodne w korelacji z pozostałym materiałem dowodowym. Oskarżony nie był w stanie wiarygodnie wyjaśnić przyczyn, dla których posłużył się zagłuszaczem sygnału (...). Nie odniósł się w żaden logiczny sposób również do tego dlaczego nie skontaktował się z wypożyczalnią samochodów po upływie okresu na jaki został wypożyczony przedmiotowy pojazd.

Niewiarygodne były i te twierdzenia R. D., w których odniósł się do utraty wyposażenia pojazdu i części samochodowych. Twierdzenia, że wyciągnął je na stacji, gdy czyścił samochód po wylaniu napoju, a następnie zapomniał ich stamtąd zabrać nie zasługiwały na wiarę. Tym bardziej, że oskarżony w żaden sposób nie potrafił odnieść się do pozostałych uszkodzeń pojazdu.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

R. D.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przepis artykułu 286 § 1 k.k. określa odpowiedzialność za oszustwo, którym według tego przepisu jest motywowane celem korzyści majątkowej doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Zachowanie karalne opisane w znamionach tego przestępstwa skierowane na osobę, którą sprawca zamierza doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, może przybierać trojaką postać:

a) wprowadzenia w błąd tej osoby,

b) wyzyskania błędu tej osoby,

c) wyzyskania niezdolności tej osoby do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Przestępstwo oszustwa określone w art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Sprawca, podejmując zachowanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Tym samym elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania lub zaniechania. Nie można uznać za wypełnienie znamion strony podmiotowej oszustwa sytuacji, w której chociażby jeden z wymienionych wyżej elementów nie jest objęty świadomością sprawcy. Brak jest również realizacji znamion strony podmiotowej w przypadku, gdy sprawca chociażby jednego z wymienionych elementów nie obejmuje chęcią, lecz tylko nań się godzi.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż R. D. dopuścił się zarzucanego mu czynu z art. 286 § 1 k.k.

Oskarżony obejmował swoją świadomością cały zespół znamion dokonanego przestępstwa. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala jednoznacznie stwierdzić, że oskarżony wiedział, że wypożyczany samochód nie zostanie zwrócony. Wiedział w jaki sposób i w jakim celu następuje jego wypożyczenie. Już zatem przystępując do działania obejmował swą świadomością cały zespół znamion czynu zabronionego. Również dalsze zachowanie oskarżonego, a to zakłócanie sygnału (...), brak kontaktu z pracownikami wypożyczalni, wskazują na zamiar z jakim działał R. D.. Przyjęty mechanizm oszustwa wprowadzał przedstawicieli wypożyczalni w błąd co do tożsamości osoby wypożyczającej pojazd i zamiaru jego zwrotu, co prowadziło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci wypożyczonego pojazdu.

Zachowanie oskarżonego R. D. wyczerpało zatem treść art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. (z uwagi na wartość pojazdu – 258.684,39 zł). Kwalifikację ta dla oddania pełnej kryminalnej zawartości czynu uzupełnić należało o treść art. 275 § 1 k.k.

Zgodnie z tym przepisem karze podlega ten kto posługuje się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe lub dokument taki kradnie lub go przywłaszcza. R. D. wypożyczając pojazd marki M. posłużył się dokumentem w postaci dowodu osobistego D. S.. Ten dokument był podstawą wypożyczenia oskarżonemu pojazdu na dane D. S. z całą pewnością oskarżony przy oszustwie posłużył się nim zatem w rozumieniu art. 257 § 1 k.k. Nadto z materiału dowodowego wynika, że oskarżony posłużył się tym dokumentem jako autentycznym, czym wyczerpał znamiona art. 270 § 1 k.k. Sfałszował on również podpis D. S. na umowie wypożyczenia pojazdu. Z uwagi na powyższe Sąd działanie oskarżonego R. D. zakwalifikował jako wypełniające znamiona art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

II

R. D.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Wobec tego, iż z samochodu M. wypożyczonego przez oskarżonego R. D. zostały zabrane w celu przywłaszczenia elementy jego wyposażenia oskarżony wypełnił swym zachowaniem znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. Nadto dokonując uszkodzeń elementów pojazdu wypełnił znamiona art. 288 § 1 k.k. Przestępstwo to popełnić można wyłącznie umyślnie. Umyślność może wystąpić zarówno w formie zamiaru bezpośredniego, jak i wynikowego. Dla charakterystyki strony podmiotowej nie ma jednak znaczenia cel i motywacja sprawcy. Stąd też oskarżony godząc się na to że dla określonych celów dokonuje uszkodzeń elementów samochodu M. dokonał umyślnego zniszczenia elementów samochodu, czym wypełnił znamiona art. 288 § 1 k.k.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. D.

I, II

I, II

Wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe Sąd brał pod uwagę z jednej strony, aby kary efektywnie spełniły związane z nimi cele społeczne, z drugiej zaś strony, aby były one karami zindywidualizowanymi, to jest takimi, które w odniesieniu konkretnego sprawcy popełniającego czyn przestępny, będą zgodne z zasadami zapisanymi przez ustawodawcę w treści przepisu art. 53 k.k. Znaczenie tych dyrektyw jest tym większe im cięższe skutki powoduje przestępstwo, im bardziej drastyczne lub zuchwałe jest działanie sprawcy oraz w im większym stopniu podłożem przestępstwa jest nieakceptowany społecznie styl życia.

Sąd kierował się tym by kary odzwierciedlały stopień winy. Oskarżony miał pełną swobodę wyboru i realizacji zachowania zgodnego z prawem. Czyny mu zarzucane nie miały charakteru zdarzenia nagłego i nieprzemyślanego, wręcz przeciwnie mógł on wybrać sposób postąpienia zgodnie z obowiązującymi normami społecznymi. Miał on już przed popełnieniem czynu zabronionego możliwość rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia czynu, którego się dopuścił. Rozwój intelektualny, emocjonalny i społeczny oskarżonego dawał mu możliwość podjęcia decyzji o zachowaniu zgodnym w prawem. Oskarżony w sposób prawidłowy odbierał bodźce i informacje, i był w stanie dokonać ich prawidłowej analizy. Posiadał przy tym możliwość sterowania swoim postępowaniem, co przy braku istnienia szczególnej sytuacji motywacyjnej pozwalało im na zachowanie możliwości postrzegania elementarnych dystynkcji między dobrem i złem, a co za tym idzie dokonywania wyborów pomiędzy zachowaniem pożądanym z ogólnospołecznego punktu widzenia i sprzecznym z modelem poprawnych społecznie relacji międzyludzkich.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się także wysokim stopniem społecznej szkodliwości dokonanych przez oskarżonego czynów. Kara pełnić ma bowiem również rolę sprawiedliwościową, a stopień społecznej szkodliwości czynu ma z jednej strony zapobiegać wymierzeniu kary zbyt surowej, a z drugiej strony baczyć by wymierzona kara nie była zbyt łagodna tj. pozostająca poniżej tego stopnia.

Wymierzając R. D. karę za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (pkt I) wpłynął wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu wyrażający się w dobrach prawnych naruszonych działaniem oskarżonych. Przestępstwo jakiego oskarżony dopuścił się na szkodę wypożyczalni samochodowej zostało bowiem popełnione przeciwko mieniu. Charakter czynu przypisanego oskarżonemu okoliczności jego popełnienia powodują nadto, że jego działaniem naruszone zostały takie dobra prawem chronione jak pewność obrotu gospodarczego i zaufanie między instytucjami gospodarczymi w stosunkach handlowych, czy wiarygodność dokumentów.

Znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów z art. 278 k.k. i art. 288 § 1 k.k. miał również znaczenie przy wymiarze kary (pkt II wyroku). Na wysokość tego stopnia wpływało dobro chronione prawem, a naruszone przez oskarżonego. Działanie swoje skierował on przeciw mieniu, naruszając konstytucyjne prawo do własności rzeczy. Sąd miał tu również na uwadze wysokość szkody jaką swym działaniem wyrządził oskarżony.

Wymierzając karę Sąd miał przy tym w polu widzenie warunki i właściwości osobiste oskarżonego, w tym jego sytuację rodzinną i zawodową, uprzednią karalność i postawę procesową, które bez wątpienia były okolicznościami wpływającymi na wymiar kary. Obciążająco wpłynęła na wymiar kary uprzednia karalność oskarżonego. Ponowne naruszenie prawa, w tym po odbyciu kary pozbawienia wolności, świadczy o konieczności ostrzejszej reakcji wymiaru sprawiedliwości i wzmożeniu działań resocjalizacyjnych, gdyż dotychczasowe działania w tym względzie okazały się nieskuteczne.

Wymierzając oskarżonym kary pozbawienia wolności Sąd miał przy tym w polu widzenia dyrektywę prewencji indywidualnej wyrażającą się w celach zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ta winna osiągnąć.

Sens zapobiegawczego oddziaływania kary sprowadza się do odstraszenia sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa albo uniemożliwienia mu jego popełnienia. Wychowawcze cele kary są zaś realizowane przez kształtowanie społecznie pożądanej postawy sprawcy, do której istoty należy krytyczny stosunek do własnego czynu oraz do przestępstwa w ogóle. Indywidualizacja kary w tym zakresie winna odnosić się m.in. do osobowości, sytuacji rodzinnej, majątkowej, uprzedniej karalności i posiadanej opinii środowiskowej oskarżonego. Analiza powyższych okoliczności przemawia zaś za tym, że karami słusznymi i celowymi ze względu na prewencję indywidualną będą kary pozbawienia wolności w orzeczonych wymiarach. Będą one kształtowały poczucie sprawiedliwości i świadomości prawnej społeczeństwa. Te okoliczności również legły zatem u podstaw wymiaru kary. Kary te mając na względzie to, iż dostosowane są do stopnia winy i okoliczności podmiotowo-przedmiotowych czynów z jednej strony ukształtują w społeczeństwie przekonanie o nieuchronności kary i zostaną odebrane jako reakcja sprawiedliwa na popełnione przez oskarżonych przestępstwa, z drugiej zaś wzbudzą w społeczeństwie przekonanie o nieopłacalności zamachów na dobra chronione prawem, wzmogą poczucie odpowiedzialności, ugruntują poszanowanie prawa i będą skutkowały wyrobieniem właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa.

Z uwagi na powyższe orzeczone kary pozbawienia wolności spełniają wymagania art. 53 k.k., są adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz spełniają cele prewencji ogólnej i szczególnej.

R. D.

III

I, II

Orzekając karę łączną Sąd zastosował w stosunku do oskarżonego c zasadę asperacji i wymierzył karę łączną pozbawienia wolności w wysokości wyższej od najwyższej z orzeczonych kar jednostkowych, ale niższej niż ich suma. Sąd miał na względzie, iż dyrektywa asperacji z jednej strony pozwala unikać nieuzasadnionego premiowania sprawcy popełniającego kilka przestępstw, z drugiej pozwala uniknąć konsekwencji w postaci kumulacji dolegliwości wynikającej z orzeczonych kar jednostkowych, a tym samym naruszenia zasady racjonalności wymiaru kary i zasady humanitaryzmu stosowania kar i środków karnych oraz poszanowania godności człowieka, do czego prowadzi oparcie wymiaru kary łącznej na dyrektywie kumulacji (P. Kardas [w:] G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz Tom I, Zakamycze 2004). Za takim ukształtowaniem orzeczonej kary łącznej przemawia również zbieżność czasowa i podmiotowa oraz wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej.

R. D.

IV

II

Sąd mając za podstawę art. 46 § 1 k.k. orzekł obowiązek naprawienia przez oskarżonego szkody wyrządzonej czynem opisanym w punkcie II wyroku. Zabór elementów wyposażenia i zniszczenie części elementów pojazdu spowodowało bowiem szkodę, której koszty naprawy- w wysokości 10 000 zł - poniosła A. L..

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. D.

V

V

Z uwagi na zakończenie postępowania, Sąd w oparciu o treść art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił zbędne dowody rzeczowe, a to umowę wypożyczenia wraz z protokołem odbioru osobie uprawnionej - (...) (...)

R. D.

VI

VI

Mając na względzie to, iż urządzenie z antenami służyło do zagłuszenia sygnału GPS, a zatem do popełnienia przestępstwa, Sąd w oparciu o treść art. 44 § 2 k.k. orzekł jego przepadek na rzecz Skarbu Państwa.

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VII

Z uwagi na udział w sprawie obrońcy oskarżonego wyznaczonego dla niego z urzędu Sąd, na podstawie art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. K. kwotę 1320,00 zł wraz z należnym podatkiem VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

VIII

Orzeczenie o kosztach postępowania Sąd oparł na art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

7.  Podpis