Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 554/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

G. W.

w dniu 14 listopada 2018 roku w Z., znajdując się w stanie nietrzeźwości wyrażającym się badaniami na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu I badanie 1,19 mg/l, II badanie 1,26 mg/l, III badanie 1,26 mg/l, IV badanie 1,22 mg/l, V badanie 1,13 mg/l prowadził pojazd mechaniczny tj. samochód osobowy marki R. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym tj. czyn z art. 178 a § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

w dniu 14 listopada 2018 roku około godziny 16:30 w Z. G. W., po uprzednim spożyciu alkoholu i znajdując się w stanie nietrzeźwości wyrażającym się badaniami na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu I badanie 1,19 mg/l, II badanie 1,26 mg/l, III badanie 1,26 mg/l, IV badanie 1,22 mg/l, V badanie 1,13 mg/l prowadził pojazd mechaniczny tj. samochód osobowy marki R. (...) o nr rej. (...) jadąc ulicą (...) z okolicy przystanku autobusowego za blok przy ul. (...) gdzie pojazd ten zaparkował.

zeznania świadka B. K.

6 i 187

wyjaśnienia oskarżonego G. W.

16, 35 i 166

zeznania świadka Ł. O.

86-87 , 169 i 187

zeznania świadka S. D.

87 , 169-170 i 187

zeznania świadka N. W.

171-172

zeznania świadka R. K.

21,76 i 176-177

protokół zatrzymania osoby

3-4

protokół badania stanu trzeźwości

8 i 9

świadectwa wzorcowania

18-19 i 20

w chwili czynu oskarżony miał w pełni zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu oraz w pełni zachowaną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem.

opinia sądowo - psychiatryczna

62- 64

oskarżony był w przeszłości dwukrotnie karany sądownie:

- za czyn z art. 178 a § 4 k.k. wyrokiem z dnia 10 czerwca 2019 roku, który uprawomocnił się w dniu 5 lipca 2019 roku oraz

- za czyn z art. 275 § 1 k.k. i 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wyrokiem z dnia 1 grudnia 2020 roku, który uprawomocnił się w dniu 30 grudnia 2020 roku

dane o karalności

189

odpis wyroku

185

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

zeznania świadka B. K.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka złożone w postępowaniu przygotowawczym w dniu 14 listopada 2018 roku i podtrzymane w trakcie konfrontacji na rozprawie w dniu 11 stycznia 2021 roku, albowiem były one spontaniczne i złożone w dniu zdarzenia a nadto znajdowały potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego, w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, w konsekwentnych i spójnych zeznaniach funkcjonariuszy policji Ł. O., S. D. i R. K. oraz w protokołach badania stanu trzeźwości oskarżonego.

wyjaśnienia oskarżonego G. W.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu przygotowawczym w dniu 15 listopada 2018 roku i 6 grudnia 2018 roku, w których oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz częściowo wyjaśnienia złożone na na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2020 roku, w których potwierdził fakt przestawienia samochodu albowiem w tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego znajdowały wsparcie w pozostałym materiale dowodowym w szczególności w zeznaniach świadka B. K. z postępowania przygotowawczego oraz w zeznaniach funkcjonariuszy Policji

zeznania świadka Ł. O.

Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne albowiem były one konsekwentne, spójne , logiczne i znajdujące potwierdzenie w innych dowodach

zeznania świadka S. D.

Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne albowiem były one konsekwentne, spójne , logiczne i znajdujące potwierdzenie w innych dowodach

zeznania świadka N. W.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka złożone na rozprawie w dniu 26 października 2020 roku albowiem były one spójne i logiczne oraz korelowały z pozostałymi wiarygodnymi dowodami . Świadek potwierdził, że jedynym samochodem oskarżonego, którym jeździł był R. (...).

zeznania świadka R. K.

Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne albowiem były one konsekwentne, spójne , logiczne i znajdujące potwierdzenie w innych dowodach

protokół zatrzymania osoby

Dokument urzędowy, którego autentyczności i treści strony nie kwestionowały.

protokół badania stanu trzeźwości

Dokument urzędowy, którego autentyczności i treści strony nie kwestionowały.

świadectwa wzorcowania

Dokument urzędowy, którego autentyczności i treści strony nie kwestionowały.

1.1.1

opinia sądowo - psychiatryczna

Opinia sporządzona przez kompetentne osoby w sposób rzetelny. Nie zawierała sprzeczności ani niejasności i była zupełna.

1.1.1

dane o karalności

Dokument urzędowy, wydany przez uprawniony organ. Brak podstaw do kwestionowania jego treści.

odpis wyroku

Dokument urzędowy, którego autentyczności i treści strony nie kwestionowały.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

zeznania świadka B. K.

Sąd uznał za niewiarygodne zeznania świadka złożone na rozprawie w dniu 4 czerwca 2019 roku oraz część zeznań złożonych na rozprawie w dniu 11 stycznia 2021 roku w których świadek zaprzeczała jakoby widziała jak oskarżony prowadził samochód i w których twierdziła, iż powodem zawiadomienia policji była jedynie troska o oskarżonego i chęć udzielenia mu pomocy albowiem świadek w trakcie konfrontacji z funkcjonariuszami policji wycofała się z tych zeznań podtrzymując swoje zeznania z postępowania przygotowawczego i wyjaśniła w sposób przekonujący, iż po złożeniu pierwszych zeznań, gdy dowiedziała się kim jest oskarżony i poznała jego historię to zrobiło się jej żal oskarżonego i postanowiła go nie obciążać.

wyjaśnienia oskarżonego G. W.

Sąd uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie w dniu 7 maja 2019 r. i 18 maja 2020 roku w których oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu albowiem nie były one konsekwentne. Oskarżony nie potrafił w sposób przekonujący wytłumaczyć dlaczego zmienił swoje stanowisko w sprawie ostatecznie przyznając, że przestawiał samochód. Zdaniem Sądu wyjaśnienia te stanowiły przyjętą na potrzeby rozprawy linię obrony, mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności za zarzucane mu przestępstwo.

zeznania świadka N. W.

Sąd uznał za niewiarygodne zeznania świadka złożone na rozprawie w dniu 15 października 2019 roku, w których twierdził, iż pomagał oskarżonemu przestawić samochód marki R. (...). Świadek na rozprawie w dniu 26 października 2020 roku wycofał się z tych zeznań i sposób stanowczy zaprzeczył aby kiedykolwiek przestawiał oskarżonemu samochód marki R. (...), zeznając , że jedynym samochodem oskarżonego, który prowadził był drugi jego samochód a to R. C..

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1

G. W.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W ustalonym stanie faktycznym nie budzącym wątpliwości było, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował zarówno przedmiotowe jak i podmiotowe znamiona występku z art. 178a § 1 k.k. Na podstawie tego przepisu odpowiada m.in. ten kto znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym.

Ponieważ oskarżony w dniu 14 listopada 2018 r. kierował samochodem marki R. (...) oczywistym było, że poruszał się pojazdem mechanicznym, którym w świetle powszechnie akceptowanego stanowiska Sądu Najwyższego / zob. wyrok z dnia 4 lutego 1993 r. , III KRN 254/92, OSP 1993/10/198 / jest każdy pojazd drogowy lub szynowy napędzany umieszczonym na nim silnikiem. Pomimo tego, że samochód ten był częściowo uszkodzony to jednak materiał dowodowy potwierdził, iż pojazd ten posiadał sprawny silnik i dało się nim jeździć.

Jadąc natomiast ul. (...) w Z. prowadził pojazd mechaniczny po drodze publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych / tekst jedn. Dz. U. 2000 r. Nr 71 poz. 838 z późn. zm. /. Przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. można dopuścić się zaś wszędzie tam, gdzie ruch lądowy się faktycznie odbywa, w tym również na przyległym do bloku terenie zielonym na którym parkowane są pojazdy i który to teren jest dostępny dla osób postronnych, gdzie ostatecznie oskarżony zaparkował samochód.

Niepodważalny był również stan nietrzeźwości oskarżonego w chwili prowadzenia samochodu, który został zdefiniowany w art. 115 § 16 k.k. jako taki stan, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Z badania stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu oskarżonego wynikało, że przekroczył on określony w tym przepisie próg stanu nietrzeźwości. Sąd nie miał wątpliwości, że już w trakcie przestawiania samochodu oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości. Z zeznań świadka B. K. wynika, że oskarżony przejeżdżał samochodem około godziny 16:30 i o tej godzinie o fakcie tym została powiadomiona przez świadka właściwa jednostka Policji. Policjanci niezwłocznie udali się na miejsce gdzie zastali oskarżonego, od którego była wyczuwalna silna woń alkoholu. Oczywistym jest, że w obecności funkcjonariuszy policji oskarżony alkoholu nie spożywał. Następnie o godzinie 17:00 na miejsce zdarzenia przybyli funkcjonariusze z Wydziału Ruchu Drogowego, którzy o godzinie 17:06 przebadali oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu z wynikiem 1,19 mg/l. Kolejne wyniki badań oskarżonego przeprowadzonych o godzinie 17:22 i 18:26 wskazują na to , że oskarżony znajdował się już w fazie stabilizacji poziomu alkoholu w jego organizmie a następnie po godzinie 18:26 już w fazie wydalania alkoholu z organizmu. Tak znaczny stopień stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego przy pierwszym badaniu w kontekście wyników kolejnych badań świadczy w sposób niebudzący wątpliwości, iż oskarżony spożywał alkohol zanim podjął decyzję o przestawieniu samochodu z okolicy przystanku autobusowego na skwer za blokiem przy ul. (...).

Co do znamienia strony podmiotowej czynu oskarżonego, to należy wskazać, że oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Mając świadomość wypitego alkoholu, zdecydował się jednak na prowadzenie samochodu w ruchu lądowym. Jakkolwiek nie udało się jednoznacznie ustalić na podstawie dostępnych, wiarygodnych, dowodów kiedy oskarżony dokładnie spożył alkohol i w jakiej ilości to jednak uzyskane u niego wyniki wskazują że alkohol musiał spożyć w znacznej ilości w okresie przed podjęciem decyzji o prowadzeniu samochodu. Zresztą zeznania świadków wskazują, że oskarżony od kilku dni mieszkał w samochodzie, w którym się dogrzewał i w którym spożywał alkohol.

Mając na względzie powyższe nie budziło wątpliwości przypisanie winy oskarżonemu, a to i z tego względu, iż nie ujawniły się w toku postępowania żadne okoliczności wyłączające możliwość zawinionego jego zachowania. Oskarżony jest bowiem osoba dorosłą zdolną do ponoszenia odpowiedzialności karnej. Wszelkie zakłócenia zdolności rozpoznania znaczenia sytuacji, w której się znajdował, jak i jej prawnego wartościowania oraz w związku z nimi pokierowania swoim postępowaniem, w sytuacji gdy oskarżony znał działanie alkoholu na swój organizm, nie mogły po myśli art. 31 § 3 k.k. uchronić go przed pociągnięciem do odpowiedzialności karnej, względnie jej konsekwencje dla niego w zakresie wymiaru kary pomniejszyć. Ponadto z opinii biegłych psychiatrów wynika, że poczytalność oskarżonego w chwili czynu nie była ograniczona.

Równocześnie mając na uwadze aktualne dane o karalności oskarżonego brak było podstaw do przypisania oskarżonemu popełnienia czynu z art. 178 a § 4 k.k. zgodnie z aktem oskarżenia. Wobec faktu, iż poprzednie skazania oskarżonego uległy zatarciu Sąd zmienił kwalifikację czynu uznając ostatecznie, iż zachowanie oskarżonego stanowiło przestępstwo z art. 178 a§ 1 k.k.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

G. W.

1

1

Za przypisane przestępstwo sąd wymierzył oskarżonej karę ograniczenia wolności w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy polegającą na wykonywaniu wskazanej przez kuratora , nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Ustalając rodzaj kary oraz obowiązki sąd uznał, że zachodzą podstawy do wymierzenia oskarżonemu kary wolnościowej. Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary zarówno łagodzące jak i obciążające. Jako okoliczność łagodzącą sąd przyjął uprzednią niekaralność oskarżonego i przebycie pojazdem nieznacznej odległości. Natomiast fakt, iż po popełnieniu czynu zapadły wobec oskarżonego dwa kolejne wyroki świadczy o tym, iż zachowanie oskarżonego nie miało charakteru incydentalnego a zatem wymierzona mu kara musi być odpowiednio dolegliwa aby spełnić cele wychowawcze. Jako okoliczność obciążającą sąd potraktował stopień nietrzeźwości oskarżonego. Stopień społecznej szkodliwości sąd określił jako wyższy od nieznacznego, co jest uzasadnione doniosłością dobra prawnego narażonego przez oskarżonego, tj. dobra o charakterze powszechnym w postaci bezpieczeństwa w komunikacji. Z powołanych względów sąd zdecydował o wymierzeniu oskarżonemu kary 1 roku i 2 miesięcy ograniczenia wolności. Ustalając wymiar godzin pracy w stosunku miesięcznym Sąd uwzględnił aktualną sytuację oskarżonego, uznając, iż będzie w stanie wykonywać nieodpłatną pracę na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku społecznym.

G. W.

3

1

Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat. Zgodnie z dyspozycją art. 42 § 2 k.k. środek ten w przypadku sprawców przestępstw z art. 178a § 1 k.k. ma charakter obligatoryjny. Brak było przy tym podstaw do przedmiotowego ograniczenia zakresu obowiązywania zakazu, bowiem zdaniem sądu oskarżony swoim zachowaniem okazał, że należy go pozbawić prawa prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, a nie tylko pojazdów określonej kategorii. Określając wymiar środka karnego sąd uznał, że nie ma podstaw do jego orzeczenia w dolnej granicy ustawowego zagrożenia a to mając na uwadze także znaczny stopień nietrzeźwości oskarżonego. Dla zapewnienia zewnętrznej sprawiedliwości rozstrzygnięć w sprawach pijanych kierowców konieczne jest odpowiednie różnicowanie omawianego środka karnego zależnie od okoliczności konkretnej sprawy. Zdaniem Sądu w przypadku oskarżonego 5 letni wymiar środka karego spełnia ustawowe dyrektywy wymiaru kary. Orzekając środki karne stosownie do art. 56 k.k. sąd kieruje się tymi samymi dyrektywami, które obowiązują przy wymierzaniu kary. Zdaniem sądu dolegliwość orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego nie przekracza stopnia winy. Niewątpliwie dolegliwość orzeczonego środka karnego jest znaczna, zważywszy, iż oskarżony przez 5 lat nie będzie mógł prowadzić pojazdów mechanicznych, co niewątpliwie pogorszy jego sytuację życiową. Dolegliwość środków karnych jest jednak ich istotą i nie ma podstaw, aby orzekać tylko takie środki, których sprawcy przestępstw nie odczują. Oskarżony popełnił przestępstwo o stopniu społecznej szkodliwości wyższym od nieznacznego i jako dojrzały człowiek winien był liczyć się z możliwymi tego konsekwencjami. Zdaniem Sądu wymierzenie środka karnego w dolnej granicy ustawowego zagrożenia spełni również cele prewencyjne, jakim ma służyć środek karny z art. 39 pkt 3 k.k.

G. W.

4

1

Sąd stosownie do treści art. 43 a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 5000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

G. W.

2

1

Na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie tj. zatrzymania po myśli art. 63 § 1 k.k.

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5

Ponieważ oskarżony był reprezentowany przez obrońcę wyznaczonego mu z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata D. T. 2.686,32 zł tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu uwzględniając stawki wynikające z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

6

Uwzględniając aktualną sytuację materialną oskarżonego Sąd zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych obciążając wydatkami Skarb Państwa.

1.Podpis

Z., dnia 10 lutego 2021 roku sędzia Adam Krukowski