Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

X Ka 767/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok łączny Sądu Rejonowego w Pruszkowie z 23 czerwca 2021 r. sygn. akt II K 366/21

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. D.

M. D. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z 12 kwietnia 2021 r. sygn. akt II K 396/20 za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. popełniony w okresie 17-18.10.2018 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Orzeczenie jest prawomocne. Skazany nie rozpoczął wykonywania kary pozbawienia wolności - kara podlega wykonaniu.

wyrok Sądu Rejonowego w Pruszkowie z 12 kwietnia 2021 r. sygn. akt II K 396/20

akta sprawy

S.R. w Pruszkowie sygn. II K 396/20

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 12 kwietnia 2021 r. sygn. akt II K 396/20

Wymieniony dokument jest wiarygodny, nie budzi zastrzeżeń co do swojej autentyczności i prawdziwości zawartych w nim danych.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy.

1. Zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na połączeniu kar orzeczonych w stosunku do skazanego nie stosując zasady pełnej absorpcji.

2. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na przyjęciu przez Sąd I instancji, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki do sformułowania pozytywnej oceny kryminologicznej dotyczącej skazanego i w konsekwencji, nie zasługuje on na dobrodziejstwo zastosowania zasady pełnej absorpcji.

Apelacja skazanego.

Skazany zarzucił pobieżne rozpatrzenie sprawy, nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść, tj. dobrej opinii z zakładu karnego, dobrego zachowania i dobrego przebiegu resocjalizacji w zakładzie karnym, w związku z czym orzeczono zbyt surową karę, ponieważ skazany zasługuje na wcześniejszy powrót do społeczeństwa i rodziny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty zostaną rozpoznane łącznie, ponieważ mimo różnego ich sformułowania, zakresowo zasadniczo się pokrywają.

Zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd meriti przy kształtowaniu kary łącznej prawidłowo zastosował przepisy materialne odnoszące się do reguł łączenia kar, po czym właściwie ustalił granice kary łącznej, o których mowa w art. 86 § 1 k.k., a nadto prawidłowo rozważył podstawę kary łącznej, którą stanowiły poszczególne kary orzeczone w sprawach wymienionych w komparycji (art. 85 k.k.) – w związku z powyższym nie sposób podzielić zarzutu obrońcy, że mogło dojść do naruszenia przepisów prawa materialnego. Tym bardziej, że skarżąca zarzuca obrazę przepisów prawa materialnego poprzez niezastosowanie zasady pełnej absorpcji w sytuacji, gdzie istota zarzutu (wynikająca z uzasadnienia skarżącej) dotyczy kwestionowania zbyt surowej kary (tj. niewspółmiernej), która wymierzana jest przecież w granicy uznania sędziowskiego w ramach art. 86 § 1 k.k. Stąd też nie może być mowy o nieprawidłowym zastosowaniu art. 86 § 1 k.k. oraz art. 85 k.k., gdyż nie ma podstaw do twierdzenia, że Sąd meriti w tym zakresie procedował w sposób wadliwy.

Odnosząc się w dalszej kolejności do zarzutu obrońcy błędu w ustaleniach faktycznych oraz podobnego zarzutu skazanego (tj. nieprzyjęcie pozytywnej prognozy kryminologicznej, nie wzięcie pod uwagę okoliczności przemawiających na korzyść skazanego), to również są one niezasadne.

Wymierzając karę łączną, sąd meriti zważył wszelkie okoliczności, zarówno te korzystne, jak i niekorzystne dla ukształtowania kary łącznej. Do głównych okoliczności obciążających sąd I instancji słusznie zaliczył brak istotnego związku podmiotowo-przedmiotowego pomiędzy poszczególnymi czynami, które godzą w różne dobra chronione prawem, nie towarzyszyły im te same okoliczności, czy też zamiar. Wbrew twierdzeniom skarżących, uwzględniono również okoliczności łagodzące w postaci zachowania skazanego po wydaniu wyroku, w tym wnioski płynące z opinii o skazanym, tj. poprawne zachowanie skazanego w warunkach jednostki penitencjarnej – co wpłynęło pozytywnie na wymiar kary łącznej i zadecydowało o odstąpieniu od zasady pełnej kumulacji. Podzielić należy konstatację Sądu meriti, że niezależnie od powyższego trudno o nader pozytywną prognozę kryminologiczną, o czym świadczy uprzedni wielokrotny powrót skazanego na drogę przestępstwa. Struktura oraz chronologia skazań wskazują na lekceważący stosunek skazanego do podstawowych wartości chronionych prawem oraz orzeczeń sądowych. Kary podlegające łączeniu wymierzone zostały za wielokrotne czyny włamania, dwukrotnie kierowanie pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym pod wpływem środka odurzającego oraz psychotropowego w 2018 r., ponownie popełnione w 2019 r. – tym razem ze spowodowaniem wypadku drogowego, którego skutkiem był zgon jednego z pokrzywdzonych. Jak widać, skazany dotychczas nie przejawiał oczekiwanego i należytego krytycznego zachowania do wcześniejszych czynów (za które został skazany), powielając je ze świadomością ich przestępnego charakteru, czyniąc coraz to poważniejsze skutki swojego działania. Są to przestępstwa umyślne. Im poważniejsze dobra prawne sprawca naruszył, tym bardziej zasadne jest stosowanie zasady kumulacji. Wyjaśnić należy, że wyrok łączny nie służy ograniczeniu odpowiedzialności karnej, ale rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynu i racjonalizacji orzeczonych kar. Wobec tego nie sposób przyjąć, zgodnie z sugestią obrońcy, zasady pełnej absorpcji kar jako właściwej i adekwatnej. Również potrzeba w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa wymaga tego, ażeby czyny o tak wysokiej społecznej szkodliwości spotykały się ze stanowczą i adekwatną sankcją karną. Z przyczyn omówionych już wyżej, sąd meriti zasadnie ocenił, iż brak jest podstaw do zastosowania zasady absorpcji i uznał zasadę asperacji (bliską kumulacji) za odpowiednią.

Reasumując, kara łączna mieści się w dyrektywach wymiaru kary z art. 85a k.k. Realizuje postulaty zarówno prewencji indywidualnej, potrzebom resocjalizacyjnym skazanego, a także spełnia wymogi w zakresie społecznego oddziaływania. Zdecydowanie nie jest karą noszącą cechy rażącej niewspółmierności.

Wniosek

Obrońcy: o zmianę zaskarżonego wyroku łącznego poprzez wydanie wyroku łącznego wobec skazanego stosując zasadę pełnej absorpcji, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu Wydział II Karny w Pruszkowie.

Skazanego: o ponowne rozpatrzenie sprawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności wszystkich zarzutów, wnioski nie mogły zostać uwzględnione.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Wyrok Sądu Rejonowego w Pruszkowie z 12 kwietnia 2021 r. sygn. akt II K 396/20

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Od wydania zaskarżonego orzeczenia do procedowania sprawy w II instancji uwarunkowania materialnoprawne do wydania wyroku łącznego zmieniły się. Sąd odwoławczy rozpoznający apelację w sprawie o wydanie wyroku łącznego ma obowiązek badać stan sprawy w chwili wydawania wyroku odwoławczego, bowiem ten właśnie aktualny stan powinien być podstawą faktyczną orzeczenia odwoławczego o karze łącznej.

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)dodano w komparycji pkt 14, wskazując, że M. D. został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 12 kwietnia 2021 r. sygn. akt II K 396/20 za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. popełniony w okresie 17-18.10.2018 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

b)uchylono rozstrzygnięcia zawarte w pkt I-III,

c) na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23.06.2020 r. połączono karę łączną pozbawienia wolności z pkt 12 (II K 505/20), karę łączną pozbawienia wolności z pkt 13 (II K 1175/19) oraz karę pozbawienia wolności z pkt 14 (II K 396/20), wymierzając w ich miejsce karę łączną 10 (dziesięciu) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 577 k.p.k. zaliczono na poczet orzeczonej w niniejszym wyroku (pkt 1c) kary łącznej okresy rzeczywistego pozbawienia wolności zaliczone w poszczególnych sprawach:

- II K 505/20 – od dnia 21.07.2018 r. godz. 20:45 do dnia 22.07.2018 r. godz. 02:00, od dnia 20.03.2018 r. godz. 02:05 do dnia 21.03.2018 r. godz. 18:40, od dnia 06.11.2018 r. godz. 07:20 do dnia 07.11.2018 r. godz. 12:15, w dniu 12.01.2019 r. od godz. 03:30 do godz. 06:47,

- II K 1175/19 – od dnia 29.11.2018 r. godz. 23:25 do dnia 30.11.2018 r. godz. 01:55, od dnia 22.01.2019 r. godz. 10:30 do dnia 26.08.2019 r. godz. 10:30,

a także wymiar wykonanej dotychczas kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie II K 505/20, tj. 26.08.2019 – 19.10.2021 r. ( data wydania wyroku łącznego).

Na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. ustalono, iż w zakresie nie objętym niniejszym wyrokiem, wyroki wymienione w pkt 1c podlegają odrębnemu wykonaniu.

W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Apelacja okazała się o tyle potrzebna, że skutkowała kontrolą sytuacji procesowej skazanego pod względem aktualności dotychczas orzeczonej kary łącznej. Od wydania zaskarżonego orzeczenia do procedowania sprawy w II instancji uwarunkowania materialnoprawne do wydania wyroku łącznego zmieniły się. Sąd odwoławczy rozpoznający apelację w sprawie o wydanie wyroku łącznego ma obowiązek badać stan sprawy w chwili wydawania wyroku odwoławczego, bowiem ten właśnie aktualny stan powinien być podstawą faktyczną orzeczenia odwoławczego o karze łącznej.

Z aktualnych danych wynika, że oprócz skazań ujętych w komparycji zaskarżonego wyroku łącznego, zapadł względem skazanego nadto jeden następny prawomocny wyrok skazujący, tj. Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 12.04.2021 r. sygn. akt II K 396/20, którym wymierzono karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Zakresem postępowania o wydanie wyroku łącznego były objęte opisane w komparycji wszystkie skazania, które stanowiły przedmiot rozstrzygnięcia (art. 413 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 574 k.p.k.), albowiem to właśnie ta część wyroku łącznego określa przedmiot rozstrzygnięcia w trybie wyroku łącznego. Oznacza to, że co do tych skazań wymienionych w komparycji wyroku sąd meriti winien wydać rozstrzygnięcie w części dyspozytywnej wyroku (tzw. sentencja wyroku). Brak w komparycji wyroku określonego skazania oznacza, że nie było ono przedmiotem rozstrzygnięcia w wyroku ( postanowienie SN z dnia 05 grudnia 2018 r., sygn. akt V KK 261/18). Wziąwszy powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, iż sąd meriti nie uwzględnił w postępowaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego wspomnianego orzeczenia o sygn. akt II K 396/20.

Fakt ujawnienia nowego wyroku stworzył więc sytuację jakościowo odmienną od poprzedniej. Albowiem rodzaj kary orzeczonej nowo ujawnionym wyrokiem to kara pozbawienia wolności. W chwili obecnej nie budzi również wątpliwości, że podlega ona wykonaniu oraz łączeniu z pozostałymi karami pozbawienia wolności. Podkreślić należy, że instytucja kary łącznej wiąże się obligatoryjnością jej orzekania w wypadku wystąpienia warunków materialnoprawnych. W opisanej sytuacji procesowej, wobec ujawnienia nowego skazania dotychczas nierozważanego przez pryzmat objęcia karą łączną, zrodziła się konieczność ponownego merytorycznego ukształtowania kary łącznej.

Powyższe determinowało do zmiany zaskarżonego wyroku łącznego w myśl art. 437 § 1 i 2 k.p.k. poprzez uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej oraz innych rozstrzygnięć bezpośrednio z nią związanych (zawartych w pkt I-III zaskarżonego wyroku) w celu orzeczenia odmiennie co do istoty.

Sąd odwoławczy, podzielając trafną konkluzję sądu meriti odnośnie wyboru porządku prawnego regulującego zasady wymierzania kar łącznych, orzekł na podstawie art. 85 k.k. oraz art. 86 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23.06.2020 r., do czego legitymuje art. 4 § 1 k.k. Ujawnienie nowego skazania nie wpłynęło in concreto na zmianę oceny doboru odpowiedniego reżimu prawnego. Uzupełniając więc wywód sądu I instancji, sytuacja skazanego przy uwzględnieniu nowego skazania obejmującego karę 6 miesięcy pozbawienia wolności klaruje się w ten sposób, że granice kształtowania kary łącznej nakreślone w oparciu o art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23.06.2020 r. wynoszą od 7 lat do 11 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Uwzględniając więc nowo ujawnione skazanie Sądu Rejonowego w Pruszkowie z 12.04.2021 r. sygn. akt II K 396/20 za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. popełniony w okresie 17-18.10.2018 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd odwoławczy na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23.06.2020 r. połączył kary łączne pozbawienia wolności orzeczone w sprawach II K 505/20, II K 1175/19 (co uprzednio zrobił Sąd meriti) wraz z karą II K 396/20, wymierzając karę łączną 10 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Przy tym Sąd odwoławczy miał na względzie kierunek zaskarżenia, tj. wyłącznie na korzyść skazanego – i kierując się regułą niepogarszania sytuacji procesowej (nieorzekania na niekorzyść), zastosował analogicznie do Sądu meriti metodę łączenia kar w postaci asperacji bliskiej kumulacji. Zasada ta, z przyczyn już wcześniej dokładnie omówionych przy rozpoznaniu zarzutów, jest adekwatna i właściwa w sytuacji skazanego, tym bardziej, że ujawnione nowe skazanie to kolejne przestępstwo umyślne przeciwko mieniu, tj. włamania. Sąd nie znalazł podstaw do złagodzenia kształtowanej na nowo kary. Nie ujawniły się nowe, znaczące okoliczności w sprawie.

W następstwie powyższego Sąd odwoławczy zrewidował rozstrzygnięcie o zaliczeniu na poczet nowo orzeczonej kary łącznej okresów rzeczywistego pozbawienia wolności zaliczonych w poszczególnych sprawach oraz wymiaru wykonanej dotychczas kary pozbawienia wolności (modyfikując datę końcową do dnia rozprawy apelacyjnej) – działając na mocy art. 577 k.p.k.

Ponadto potwierdzono, że stosownie do treści art. 576 § 1 k.p.k. w zakresie nie objętym wyrokiem łącznym, wyroki, w których orzeczone kary zostały połączone, podlegają odrębnemu wykonaniu.

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 1 wyroku

Dostrzegając oczywistą omyłkę pisarską co do kwalifikacji prawnej czynu oraz daty jego popełnienia w zakresie pkt 11 komparycji zaskarżonego wyroku, Sąd odwoławczy w myśl art. 105 § 1 i 2 k.p.k. dokonał z urzędu jej sprostowania.

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 6 wyroku

W oparciu o art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 17 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. W. kwotę 120 złotych + podatek od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej skazanemu w postępowaniu odwoławczym w sprawie o wydanie wyroku łącznego.

pkt 7 wyroku

W myśl art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolniono skazanego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa. W zakresie tego rozstrzygnięcia uwzględniono sytuację finansową skazanego, w tym długoterminowy pobyt w jednostce penitencjarnej, co istotnie ogranicza możliwości zarobkowe i czyni uciążliwym uiszczenie kosztów postępowania.

PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca skazanego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok łączny Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 23 czerwca 2021 r. sygn. akt II K 366/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

skazany

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok łączny Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 23 czerwca 2021 r. sygn. akt II K 366/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana