Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 74/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 17 września 2020 roku o sygn. VIII K 370/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Nieuwzględnienia i całkowitego pominięcia przez Sąd zarzutu Oskarżonej wniesienia skargi przez nieuprawniony podmiot, to jest Urząd Skarbowy zamiast Prokuratora (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2020 r., sygn. akt IIIKK 365/19)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Stosownie do treści art. 155 k.k.s. - W sprawie, w której finansowy organ postępowania przygotowawczego prowadził śledztwo, oraz w sprawie o przestępstwo skarbowe, w której prowadził on dochodzenie objęte nadzorem prokuratora, organ ten, jeżeli nie umarza postępowania, sporządza w ciągu 14 dni od zakończenia dochodzenia lub śledztwa akt oskarżenia i przesyła go wraz z aktami prokuratorowi, ze wskazaniem, jaki materiał dowodowy przedstawiono stronom podczas czynności, o której mowa w art. 154a, jako przekazywany do sądu wraz z aktem oskarżenia, przekazując jednocześnie prokuratorowi także ewentualne wnioski, o których mowa w § 7, oraz dowody rzeczowe.

Stosownie do treści § 2 tegoż przepisu - Akt oskarżenia zatwierdza i wnosi do sądu prokurator. W akcie oskarżenia należy także wskazać finansowy organ postępowania przygotowawczego, który prowadził postępowanie przygotowawcze, któremu przysługują przed sądem uprawnienia oskarżyciela publicznego. Organ ten zawiadamia się o wniesieniu aktu oskarżenia przez doręczenie jego odpisu.

§ 4 tegoż przepisu stanowi natomiast, iż w pozostałych sprawach, w których finansowy organ postępowania przygotowawczego prowadził dochodzenie, sporządza on w ciągu 14 dni od jego zakończenia akt oskarżenia albo wniosek o warunkowe umorzenie postępowania i wnosi go do właściwego sądu oraz popiera przed tym sądem albo wydaje postanowienie o umorzeniu lub o zawieszeniu postępowania przygotowawczego lub zarządza uzupełnienie dochodzenia.

Przepisy te w sposób precyzyjny określają organ właściwy do wniesienia i popierania aktu oskarżenia przed sądem. Niewątpliwie słuszny jest też pogląd wyrażany w przywołanym przez obrońcę postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2020 r. sygn. akt III KK 365/19, jednakże nie ma on zastosowania w niniejszej sprawie. Akt oskarżenia został sporządzony i wniesiony przez uprawniony podmiot.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy dostrzec należy, iż postępowanie zostało wszczęte w dniu 24 stycznia 2020 roku (k.1), a zakończone w dniu 24 kwietnia 2020 roku (k.19). Co więcej zostało ono wszczęte w formie dochodzenia (k.1 i k.19). Nie ulega zatem wątpliwości, iż czas jego trwania nie przekroczył trzech miesięcy jak tego wymaga art. 153 § 1 k.k.s. ani nie zostało ono przedłużone powyżej tego okresu, co zgodnie z poglądem wyrażonym w w/w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2020 r., można by było traktować jako objęcie nadzorem postępowania przez Prokuratora. Z tych przyczyn Naczelnik Urzędu Skarbowego W. (...) był uprawnionym z mocy art. 155 § 4 k.k.s. w zw. z art. 53 § 37 pkt 1 k.k.s.

Jedynie ubocznie należy wskazać, iż w niniejszej sprawie nie ma zastosowania art. 325i § 1 k.p.k. określający co do zasady 2 miesięczny termin trwania dochodzenia i dopuszczający jego przedłużenie do 3 miesięcy za zgodą Prokuratora, albowiem kodeks karny skarbowy w tym zakresie ma swoje uregulowania. W okolicznościach niniejszej sprawy nie ma także zastosowania art. 127b k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. który w sposób szczególny określa liczenie terminów, bowiem przepis ten ma zastosowanie wyłącznie do środków przymusu procesowego.

Powyższe prowadziło do wniosku, iż zarzut naruszenia przepisów postępowania, którego efektem miało być zaistnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej nie był zasadny.

Wniosek

Umorzenie postępowania z uwagi na wniesienie aktu oskarżenia przez nieuprawniony podmiot z uwagi na treść art. 155 § 1 i 2 k.k.s. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2020 r. sygn. akt III KK 365/19).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności podniesionego zarzutu, wniosek nie był zasadny. Brak było bowiem enumeratywnie wskazanych w art. 437 § 1 k.p.k. okoliczności, które uzasadniałyby rozstrzygnięcie zgodnie ze złożonym wnioskiem. Na marginesie należy dostrzec, iż wniosek obrońcy był niepełny i nie korespondował z przepisami kodeksu. Przepis art. 437 § 1 zd. 1 k.p.k. określając rozstrzygnięcia sądu wyraźnie posługuje się zwrotem „ uchyla je i umarza postępowanie”, tymczasem wniosek obrońcy ograniczał się do „umorzenia postępowania”.

Zarzut

Obrazy przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia i nienadanie właściwego sensu ustaleniu, że Oskarżona „ po 2015 roku dobrowolnie spłacała wierzyciela, cały czas środki do Urzędu Skarbowego wpływały i sukcesywnie były księgowane na dane zobowiązania” – co ma istotne znaczenie w kontekście analizy braku znamion czynu zabronionego, który dla uznania Oskarżonej winną wymaga, by – „art. 77 § 1 k.k.s. Płatnik lub inkasent, który pobranego podatku nie wpłaca w terminie na rzecz właściwego organu, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie. § 2 Jeśli kwota niewpłaconego podatku jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych”.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z treścią przywołanego przepisu, penalizowane przezeń zachowanie polega na niewpłacaniu podatku w terminie. Obrońca w sposób całkowicie nieuprawniony usiłuje wywieźć, iż czynność następcza w postaci uiszczenia zaległości podatkowej depenalizuje uprzednie zaniechanie, co jest pozbawione podstaw prawnych.

Zgodnie z treścią art. 2 § 1 k.k.s. - c zyn zabroniony uważa się za popełniony w czasie, w którym nastąpiło zachowanie sprawcy, chyba że kodeks stanowi inaczej.

Mając na uwadze, iż zgodnie z treścią art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik obowiązany jest uiścić zaliczkę na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych na rachunek urzędu skarbowego do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki - pierwszy dzień następujący po terminie zapłaty podatku jest datą popełnienia czynu stypizowanego w art. 77 § 1 k.k.s. polegającego na niewpłacaniu podatku w terminie na rzecz właściwego organu. Biorąc pod uwagę, iż zarzucony czyn jest czynem ciągłym w rozumieniu art. 6 § 2 k.k.s. dniem jego popełnienia jest pierwszy dzień ostatniego okresu rozliczeniowego za który nie wpłacono zaliczki na podatek dochodowy.

Fakt sukcesywnego wpłacania zaliczek we właściwej wysokości i we właściwym terminie przerywa jedność czynu, o ile kolejne zaniechanie nie zostało popełnione w terminie określonym w art. 6 § 2 k.k.s. - co implikowałoby przyjęcie jedności czynu dla obydwu zaniechań. Z drugiej strony wpłata w późniejszym terminie zaległości nie powoduje wyłączenia karalności, ani nie depenalizuje uprzedniego zachowania. Czynność następcza nie współkształtuje uprzednio popełnianego zachowania a może jedynie wpływać na wymiar kary przy ocenie postawy po popełnieniu czynu zabronionego.

Z tych przyczyn zarzut obrońcy należy uznać za chybiony. Dowodzi on jedynie niezrozumienia przez skarżącego różnicy pomiędzy czynem a zachowaniem po jego popełnieniu. Na marginesie należy wskazać, że obrońca wskazuje w zarzucie na naruszenie przepisów postępowania, ale nie wskazuje żadnego konkretnego naruszonego przepisu ani formy naruszenia, natomiast zidentyfikowane w treści zarzutu uchybienie w istocie jest błędem w ustaleniach faktycznych.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego w całości wyroku i uniewinnienie Oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności podniesionego zarzutu, wniosek nie był zasadny.

Zarzut

Obrazy przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia i uznanie za nieudowodniony fakt „ braku możliwości wpłacenia przez K. M. (2) zaliczek na podatek dochodowy za miesiące od stycznia 2014 roku do grudnia 2014 roku pobranych od wypłaconych pracownikom wynagrodzeń”, w sytuacji gdy niemożliwość ta wynika wprost z przepisów prawa i ratio legis postępowania upadłościowego:

a)  Po pierwsze, oskarżona jako osoba niewypłacalna nie mogła w okresie „od stycznia 2014 roku do grudnia 2014 roku” spłacać Oskarżyciela, bowiem to naraziłoby Oskarżoną na odpowiedzialność z art. 302 § 1 k.k. („Kto, w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości, nie mogąc zaspokoić wszystkich wierzycieli, spłaca lub zabezpiecza tylko niektórych, czym działa na szkodę pozostałych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”)

b)  Po drugie, po ogłoszeniu upadłości, Oskarżona utraciła prawo zarządu nad swoim majątkiem na rzecz syndyka masy upadłości na podstawie art. 75 ust 1 ustawy – Prawo upadłościowe, co oznacza, że Oskarżona jako osoba pozbawiona zarządu nad swoim majątkiem nie jest upoważniona do jego rozporządzania również w części obejmującej spłatę zobowiązań.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W tym przypadku również obrońca wskazuje w zarzucie na naruszenie przepisów postępowania, ale nie wskazuje żadnego konkretnego naruszonego przepisu ani formy naruszenia, natomiast zidentyfikowane w treści zarzutu uchybienie w istocie jest błędem w ustaleniach faktycznych. Zarzut ten również nie jest zasadny, a ustalenia faktyczne sądu, są w pełni prawidłowe.

W tym przypadku ponownie ujawnia się nieodróżnianie przez skarżącego zarzucanego czynu od czynności następczych. Art. 75 ust. 1 ustawy – Prawo upadłościowe stanowi, iż z dniem ogłoszenia upadłości upadły traci prawo zarządu oraz możliwość korzystania z mienia wchodzącego do masy upadłości i rozporządzania nim. Fakt prawnej utraty możliwości zarządzania majątkiem z dniem ogłoszenia upadłości (tj. datą wydania postanowienia o ogłoszeniu upadłości - 11 grudnia 2018 roku) w żaden sposób prawnie nie ograniczał upadłej (oskarżonej) w regulowaniu należności przed tą datą. Fakt niemożności uiszczenia należności z masy upadłości od dnia 11 grudnia 2018 roku nie miał zatem żadnego wpływu na ocenę czynu popełnionego w dniu 21 stycznia 2015 roku. Naruszenie wskazane w pkt b zarzutu jest więc w okolicznościach sprawy nieuzasadnione.

Ewentualne narażenie się przez oskarżoną na odpowiedzialność karną z innego przepisu ustawy w tym wypadku art. 302 § 1 k.k. - mogłoby mieć teoretycznie znaczenie, jednakże nie w okolicznościach niniejszej sprawy.

Po pierwsze wymagałoby to bowiem wykazania, iż w zarzucanym czasookresie oskarżona już znajdowała się w sytuacji grożącej niewypłacalności lub upadłości - czego nie wykazano. Przeciwnie, skoro oskarżona „ po 2015 roku dobrowolnie spłacała wierzyciela, cały czas środki do Urzędu Skarbowego wpływały i sukcesywnie były księgowane na dane zobowiązania” to wskazuje to, iż nie była ona w sytuacji wskazanej w treści przepisu art. 302 § 1 k.k. Po drugie wymagałoby to wykazania, iż w okolicznościach sprawy działanie to byłoby na szkodę pozostałych wierzycieli. Powyższe natomiast implikowało konieczność szczegółowej weryfikacji stanu majątkowego i kolejności zaspokajania wierzycieli. Wobec jednak faktu, iż samo istnienie w relewantnym czasookresie stanu niewypłacalności lub zagrożenia upadłością nie tylko nie zostało w żadnej mierze uprawdopodobnione, ale pośrednio zaprzeczone - to ustalenie działania na szkodę innych wierzycieli było zbędne.

Z tych przyczyn naruszenie wskazane w pkt a zarzutu również jest w okolicznościach sprawy nieuzasadnione.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego w całości wyroku i uniewinnienie Oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności podniesionego zarzutu, wniosek nie był zasadny.

Zarzut

Obrazy przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia – to jest art. 410 k.p.k. poprzez orzeczenie bez wszechstronnej oceny materiału dowodowego i nienadanie właściwego sensu ogłoszonej upadłości konsumenckiej wobec K. M. (2) i pominięcie kwestii tego, że brak winy Oskarżonej został oceniony przez Sąd upadłościowy, który był zobowiązany na podstawie art. 491 ⁴ ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe z dnia 28 lutego 2003 r. (Dz.U. 2003 nr 60 poz. 535), zbadać czy dłużnik doprowadził do swojej niewypłacalności lub istotnie zwiększył jej stopień umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa, a zatem Sąd karny swoim orzeczeniem doprowadził do sytuacji gdzie w obrocie prawnym pozostają sprzeczne ze sobą orzeczenia odnoszą się do winy Oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wskazany zarzut również nie jest zasadny. Skarżący w sposób całkowicie nieuprawniony zrównuje kwestię winy w różnych postępowaniach jurysdykcyjnych. Pomija przy tym po pierwsze przedmiot poszczególnych postępowań, po drugie bazując na elemencie odpowiedzialności w postaci winy, nie dostrzega odmienności obydwu przesłanek odpowiedzialności prawnej. Nie ulega wątpliwości, iż kwestia winy jest przesłanką odpowiedzialności prawnej na gruncie różnych postępowań prawnych – cywilnego, karnego czy upadłościowego. W każdym jednak przypadku pojęcie winy odnosi się do określonej okoliczności. Na gruncie prawa karnego wyróżniamy pojęcie winy zarówno w znaczeniu braku okoliczności wpływających na zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem jak też w znaczeniu procesowym jako odpowiednik realizacji znamion czynu zabronionego. W postępowaniu cywilnym wina odnosi się do spowodowania zdarzenia szkodzącego, natomiast w postępowaniu upadłościowym jak wskazuje art. 491 ⁴ ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe z dnia 28 lutego 2003 r. (obowiązujący w chwili czynu), odnosił się natomiast do doprowadzenia do swojej niewypłacalności lub istotnego jej zwiększenia. Podkreślenia przy tym wymaga, iż ogłoszenie upadłości wymagało istnienia co najmniej dwóch wierzycieli, a zatem braku możliwości wykonania - co najmniej dwóch zobowiązań.

Brak jest zatem tożsamości pomiędzy winą na gruncie prawa karnego oraz prawa upadłościowego. Brak jest także podstaw do wywodzenia z faktu ogłoszenia upadłości (a więc niezawinionego stanu niewypłacalności) wniosku, iż dłużnik nie ponosi winy w niezrealizowaniu wszystkich swoich poszczególnych zobowiązań. Nie da się bowiem wykluczyć sytuacji, iż jedno z zobowiązań zostało rozmyślnie niezrealizowane, jednakże nie wpływało ono na istnienie stanu niewypłacalności, który to wynika natomiast z innych zobowiązań upadłego.

Wobec odmienności przedmiotów postępowań oraz braku tożsamości pojęcia winy na gruncie różnych postępowań – postawiony zarzut należy uznać za niezasadny. Sąd pierwszej instancji zasadnie i w pełni prawidłowo nie wyciągnął wskazanego przez apelującego wniosku.

Nie sposób również pominąć okoliczności, iż czyn będący przedmiotem niniejszego postępowania miał miejsce w 2014 r., natomiast ogłoszenie upadłości w grudniu 2018 r.

Na marginesie należy dostrzec, iż nawet gdyby pojęcie winy było tożsame, to Sąd karny dysponując swobodą jurysdykcyjną może, a wręcz powinien dokonać samodzielnych ustaleń faktycznych. Nie jest on bowiem związany ani rozstrzygnięciem deklaratoryjnym sądu, ani oceną prawną wyrażoną w uzasadnieniu orzeczenia, ani dokonanymi przez inny sąd ustaleniami faktycznymi. Jedyny wyjątek w tym zakresie wynika z treści art. 8 § 2 k.p.k. i dotyczy prawomocnych rozstrzygnięcia sądu kształtujących prawo lub stosunek prawny.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego w całości wyroku i uniewinnienie Oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności podniesionego zarzutu, wniosek nie był zasadny.

Zarzut

Obrazy przepisu prawa materialnego – to jest art. 4 § 1 i 2 k.k.s. w zw. z art. 77 § 2 k.k.s. – poprzez niezastosowanie i brak odniesienia się przez Sąd meritii do ewentualnej winy Oskarżonej, przy czym należy podkreślić, że delikty karnoskarbowe z art. 77 k.k.s. mogą być popełnione tylko umyślnie z zamiarem bezpośrednim i ewentualnym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny i jest błędnie skonstruowany. Na wstępie ponownie należy przypomnieć, iż kwestia winy ma dwojakie znaczenie na gruncie prawa karnego. Może ona być rozumiana w znaczeniu braku okoliczności wpływających na zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem, jak też w znaczeniu procesowym jako odpowiednik realizacji znamion czynu zabronionego. Czym innym jest jednak wina, a czym innym zamiar. Analiza zarzutu wskazuje, iż apelujący utożsamia obydwa odrębne elementy struktury przestępstwa.

W okolicznościach niniejszej sprawy brak było okoliczności podważających winę w znaczeniu prawa materialnego tj. istnienia okoliczności wpływających na zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem. W tym też zakresie na gruncie prawa karnego istnieje domniemanie faktyczne braku winy. W znaczeniu procesowym natomiast wbrew twierdzeniu skarżącego uzasadnienie zawierało odniesienie się do poszczególnych elementów struktury przestępstwa z wyjątkiem zamiaru popełnienia czynu.

Zamiar jest jednak elementem strony podmiotowej czynu, a zatem okolicznością natury faktycznej i wyłącznie przez ten pryzmat może być on podważany. Jeżeli natomiast intencją obrońcy było kwestionowanie prawidłowości sporządzenia uzasadnienia przez sąd pierwszej instancji, to winno to nastąpić przez pryzmat zarzutu naruszenia przepisu prawa procesowego i wiąże się z koniecznością wskazania konkretnego naruszonego przepisu. W żadnej jednak mierze nie może to nastąpić przez pryzmat zarzutu naruszenia prawa materialnego.

Wskazać na marginesie należy, iż błędnie sporządzone uzasadnienie jako czynność następcza po wydaniu wyroku nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia.

W zakresie samego zamiaru istotnym jest jednak zwrócenie uwagi, iż jest to fakt nieuchwytny, którego empiryczne stwierdzenie nie jest możliwe. O jego istnieniu wnioskujemy pośrednio z innych ustalonych faktów. Oskarżona prowadziła działalność gospodarczą, zatrudniała pracowników i miała świadomość wiążących się z tym obowiązków. Co więcej uiszczała ona zaliczki za okres poprzedzający okres wskazany w zarzucie i jak sama przyznała po 2015 roku dobrowolnie spłacała wierzyciela, cały czas środki do Urzędu Skarbowego wpływały i sukcesywnie były księgowane na dane zobowiązania. Niewątpliwie zatem miała świadomość istnienia tych zobowiązań, konieczności terminowego wpłacania zaliczek i świadomie nie wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku. Zarzut ten zatem nawet przy prawidłowej jego konstrukcji - nie mógł doprowadzić do odmiennego wniosku.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego w całości wyroku i uniewinnienie Oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności podniesionego zarzutu, wniosek nie był zasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 17 września 2020 roku o sygn. VIII K 370/20 – w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Stwierdzić należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uznaniem oskarżonej za winną popełnienia zarzucanego jej czynu. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację. Wniesiona apelacja nie zawiera zaś argumentacji zasługującej na uwzględnienie, a lektura jej treści na tle analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego świadczy o charakterze jej niezasadności.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Stosowanie do treści art. 624. § 1. K.p.k. Sąd może zwolnić oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności.

Przepis ten stosownie do treści art. 634 k.p.k. stosuje się odpowiednio do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze.

Przenosząc powyższe na grunt sprawy i mając na uwadze:

1)  iż wobec oskarżonej została ogłoszona upadłość,

2)  przedmiot niniejszego postępowania

3)  wymierzoną karę oraz jej rodzaj,

- sąd doszedł do wniosku, iż w aktualnej sytuacji majątkowej oskarżonej, nie jest ona w stanie bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i swojej rodziny uiścić kosztów postępowania, co uzasadniało zwolnienie jej od tego obowiązku w całości.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana